Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Απολογιστική συνέλευση, συζητηση


Απολογιστική συνέλευση από Νοεμβρη 2008 - Ιούλη 2009.Συζήτηση για την παραπέρα οργάνωση και τις διεργασίες σχετικά με τους στόχους της συνέλευσης που συνοψίζονται:Στη συνδιαμόρφωση διεργασιων για τη διάδοση της αναρχικής άποψης, και το συντονισμο δράσεων ενάντια σε κάθε είδους εξουσιαστική σχέση και δομή.Αν και οι περισσότεροι κινούμαστε στους εκπαιδευτικους χώρους με την προσδοκία να συσπειρώσουμε ανθρωπους από τους χώρους αυτούς (ιδιαίτερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη), η απεύθυνση της συνέλευσης δεν περιορίζεται μέσα στα στενά όρια των σχολών και των σχολείων, αλλά προσβλέπει να είναι ευρύτερα κοινωνική και σε σύνθεση και σε δράσεις. Κυριακή 28 Ιούνη, ώρα 7.00 μμ, κτίριο Γκίνη, Πολυτεχνείο, Στουρνάρη κ Πατησιών.

ΕΣΕΝΑ?Σε νοιάζει;(καταληψη του τμηματος ιστοριας-εναντια στην συνοδο ΟΑΣΕ-Κερκυρα)

ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ?
που τα τελευταία χρόνια έχουν σκοτωθεί, τραυματιστεί, ξεσπιτωθεί εκατομμύρια Αφγανοί, Πακιστανοί, Παλαιστίνιοι, Αφρικανοί και άλλοι λόγω των πολέμων και της πείνας που προκαλούν οι καπιταλιστικές χώρες;
...που κάποιοι από αυτούς για να ξεφύγουν από τη μαύρη μοίρα που τους επιφύλαξαν οι καπιταλιστές αφήνουν πίσω τα σπίτια, τις οικογένειες, τους φίλους και τις πατρίδες τους και ξεκινάνε ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι για ένα καλύτερο μέλλον;
...που μόλις φτάσουν στο Αιγαίο, τον Έβρο, την Ισπανία, τη Μεσόγειο τους περιμένουν νάρκες, σφαίρες, ευρωστρατοί, στρατόκαυλοι σαδιστές συνοριόμπατσοι;
...που αν τα καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα βρίσκονται να κοιμούνται σε ερείπια, να δουλεύουν (όταν παίζει δουλειά...) για ψίχουλα χωρίς ασφάλεια, να δέχονται καθημερινά το ρατσισμό της κοινωνίας μας και του συστήματος, να ξυλοφορτώνονται από μπάτσους και φασίστες, μέχρι και να σέρνονται πίσω από μηχανάκια σαν τα ζώα;
...που αυτοί ακριβώς που στηρίζουν με νύχια και με δόντια το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα το οποίο προκαλεί τους πολέμους και τις κρίσεις που ξεσπίτωσαν αυτούς τους ανθρώπους, έρχονται και μας λένε ότι για να «γλιτώσουμε» από δαύτους χρειαζόμαστε περισσότερες κάμερες, περισσότερους μπάτσους, περισσότερες πληροφορίες (πού πήγες, τι έκανες, με ποιον μίλησες, τι είπατε, πού είναι το κράνος σου), περισσότερη ασφάλεια;
...που αυτή τη στιγμή η Κέρκυρα έχει γεμίσει Ματατζήδες, Οπκετζίδες, ασφαλίτες, FBI, CIA, μπάτσους, νερόμπατσους, αερόμπατσους, φρεγάτες, ελικόπτερα;
...που όλοι αυτοί είναι εδώ για να μπορέσουν αυτοί οι αλήτες που προκάλεσαν και προκαλούν πολέμους, κρίσεις, πείνα και κακομοιριά να καλοφάνε, να καλοπιούνε, να περάσουν από άδειους δρόμους που φτιάχτηκαν ειδικά γιʼαυτούς, να συζητήσουν για το πώς θα εντείνουν τη μπατσοκρατία, την τρομολαγνεία, την παρακολούθηση ΚΑΘΕ πτυχής της προσωπικής σου ζωής (τηλέφωνα, καρτοκινητά, email, κάμερες, DNA, ….), πώς τελικά θα φασιστοποιήσουν όλη την Ευρώπη;
Εμάς μας νοιάζει!!!
Γι'αυτό την Παρασκευή καταλάβαμε το Τμήμα Ιστορίας του πανεπιστημίου,
διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις πολιτικές της Ευρώπης-φρούριο, την τρομολαγνεία, τη μπατσοκρατία, το ρατσισμό, το φασισμό,
διεκδικώντας μια κοινωνία και έναν κόσμο ελεύθερο
χωρίς σύνορα,
χωρίς κράτη,
χωρίς πολέμους,
χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης,
χωρίς φόβο,
χωρίς αφεντάδες και δούλους!
Αν σε νοιάζει κι εσένα, η κατάληψη είναι ανοιχτή.
Αν δε σε νοιάζει, άμε κάμε μπάνιο....
Πρωτοβουλία αναρχικών/αντιεξουσιαστών ενάντια στη σύνοδο του ΟΑΣΕ

Αρχιζει σημερα το 3ημερο εκδηλωσεων γνωστο ως:3 ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΣΙΤΗ…ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΥΠΟΤΑΓΗΣ, ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ.,



• 26 – 27 –28 Ιούνη στο Πάρκο Τρίτση είσοδος: δεύτερη είσοδος από Λεωφόρο Χασιάς (δίπλα στις φοιτητικές εστίες) λεωφορεία: Α12, Β12 (τέρμα Μάρνης και σταθμός Αττικής)στάση: έκτη στάση Λεωφόρου Χασιάς


•Τρόποι πρόσβασης στον χώρο διεξαγωγής του τριημέρου του Θερσίτη:Από οδό Λιοσίων και από οδό Θηβών με κατεύθυνση τους Άγιους Ανάργυρους και το Ίλιον αντίστοιχα.



•Πρόγραμμα του τριημέρου:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26/6/2009-7μμ>>>
ΣΥΖΗΤΗΣΗ Κατερινα
Γκουλιωνη-Κωνσταντινα Κουνεβα:τα "μεμονομενα
περιστατικα"μιας επιταχυνομενης πατριαρχικης βιας"
ΠΡΟΒΟΛΗ "performing the borders".
ΣΑΒΒΑΤΟ 27/6/2009-2μμ>>>
ΠΡΟΒΟΛΗ:"china blue" και ΣΥΖΗΤΗΣΗ: με αφορμη την
προβολη:για την καπιταλιστικη κριση,τις γειτονιες και τις
αντιστασεις.
-9μμ>>>ΣΥΝΑΥΛΙΑ:μαυρακορντα,timetrap,incognita
sperans.
ΚΥΡΙΑΚΗ 28/6/2009-2μμ>>>ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
-7μμ ΠΡΟΒΟΛΗ και ΣΥΖΗΤΗΣΗ: απο την Πετρου Ραλλη στην
Ομονοια και τις γειτονιες μας:η νεα μεταναστευτικη πολιτι-
κη και η αλληλεγυη στους μεταναστες.
ΠΡΟΒΟΛΗ: "ο Βολταιρος στην υπηρεσια της ακροδεξιας".
Και ακομα:
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ με:
*προβολη slides
*εκθεση φωτογραφιας
*εντυπο υλικο
*μεταμεσονυχτιες προβολες.
επιμελεια: Φ.Κ






ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...ΣΠΑΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ


Kάλεσμα Για Την Δημιουργία Ανοιχτής Εργατικής Συνέλευσης...

H Ergatikή Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009 ξεκίνησε τις συζητήσεις της περίπου πριν από τρείς μήνες θέτοντας έναν αρχικό στόχο: την διοργάνωση μιας εκδήλωσης και μιας πορείας που θα αναδείκνυαν το ζήτημα της επέκτασης της επισφάλειας, που θα μιλούσαν για αυτά που βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλειάς και τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουμε να αντισταθούμε. Arcikά επιλέξαμε συνειδητά οι κινήσεις μας να μην ετεροκαθορίζονται από την αυτονόητη αντίθεση στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ και να έχουν έναν αυτόνομο χαρακτήρα. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την Πρωτομαγιά προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με πολλούς συναδέλφους είτε συζητώντας είτε μοιράζοντας το κείμενο-κάλεσμα, όχι μόνο στους χώρους εργασίας που δουλεύουμε αλλά και σε άλλους χώρους, όπως τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου και τα τηλεφωνικά κέντρα. Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, παρά την μικρή συμμετοχή, κατατέθηκαν εμπειρίες, που αφορούσαν την πραγματικότητα της εκμετάλλευσης αλλά και τις συλλογικές προσπάθειες εναντίον της, από ένα ευρύ φάσμα χώρων εργασίας. Έτσι μετά την πραγματοποίηση της πρωτομαγιάτικης πορείας, όπου η συμμετοχή ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη από τις προβλέψεις μας, τέθηκε το ερώτημα του αν η συνέλευση θα συνεχίσει την δράση της και με ποιό τρόπο. Η απάντηση μας είναι καταφατική: qέλουμε αυτή η συνέλευση να διευρυνθεί και να πάρει τον χαρακτήρα μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης! Όμως ο λόγος δεν βρίσκεται σ’έναν εφήμερο ενθουσιασμό από την πετυχημένη έκβαση της πρωτομαγιάτικης πορείας. Υποστηρίζουμε ότι, ειδικά σ’αυτή την συγκυρία, έχουμε anάγκη mia mόνιμη εργατική συνέλευση. Και εξηγούμαστε.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους θεωρούμε ένα τέτοιο εγχείρημα αναγκαίο, θα σταθούμε όμως στους πιο σημαντικούς. Καταρχάς αναγνωρίσαμε, μεταξύ άλλων, ότι μέσα στο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης η συνθήκη της επισφάλειας επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους κλάδους. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής απάντησης στην επίθεση που δεχόμαστε πλέον όλοι η οποία qa πrosπaqeί να ξεπερνά τα κλαδικά όρια. Me άλλα λόγια: είναι αδύνατο να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις απολύσεις, στις περικοπές μισθών και ωραρίων ή στην καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων «εξαιτίας της κρίσης», αν ο καθένας από εμάς παραμείνει εγκλωβισμένος στον κλάδο ή τον χώρο εργασίας του. Η ύπαρξη μιας ανοιχτής εργατικής συνέλευσης θα μπορούσε να συμβάλλει στο να αρχίσουν να ξεπερνιούνται στην πράξη αυτοί οι διαχωρισμοί – μια αναγκαιότητα που σίγουρα υπήρχε και παλιότερα αλλά στη σημερινή συγκυρία επανέρχεται πιο επιτακτικά. Eπίσης αναγνωρίσαμε δύο συνθήκες που αποτελούν κοινό μυστικό μέσα στους χώρους εργασίας. Ότι από την συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πέρα από την συνδιαχείριση της κρίσης εις βάρος μας. Επιπλέον ότι, παρά τις πολύ σημαντικές προσπάθειες πολλών συναδέλφων να υπάρξουν μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία, οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρό δομικό πρόβλημα. Να το πούμε απλά: η κατάσταση που συναντούν οι περισσότεροι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, ειδικά αν είναι νέοι και επισφαλείς, συνοψίζεται στο ότι ή δεν υπάρχει καμμία μορφή συλλογικής οργάνωσης, ή εκεί όπου υπάρχουν σωματεία συνήθως λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτοί να αισθάνονται ότι δεν χωρούν σ’αυτά και δεν εκφράζονται απ’αυτά. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής διαδικασίας που qa dίνει χώρο έκφρασης και δράσης και σε μεμονωμένους εργαζόμενους ή άτυπες συλλογικότητες εργαζομένων πou, gia mia πoikilία λόγων, μπορεί να βρίσκονται εκτός των σωματείων αλλά δίνουν τις μικρές καθημερινές τους μάχες στη δουλειά. Κρίνουμε ότι μια ανοιχτή εργατική συνέλευση μπορεί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση ειδικά αυτής της αναγκαιότητας πιο αποτελεσματικά από ένα «συντονιστικό σωματείων». Μπορεί επίσης να αποτελέσει το πρώτο βήμα ώστε αυτές οι μικρές συλλογικότητες συναδέλφων να δημιουργήσουν στο μέλλον σταθερότερες μορφές οργάνωσης στους χώρους τους.
Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για την προετοιμασία της πρωτομαγιάτικης πορείας προέκυψαν, μέσα από την σύνθεση των διαφορετικών απόψεων, ορισμένα βασικά σημεία συμφωνίας μεταξύ μας. To πrώτο αφορά ορισμένες πρώτες εκτιμήσεις για την επέκταση της επισφάλειας: ότι η επέκταση της επισφάλειας και η ένταση της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας συνδέονται με συγκεκριμένο τρόπο με την καπιταλιστική κρίση. Ότι η συνθήκη της επισφάλειας αφορά πλέον και κομμάτια εργαζομένων που παλιότερα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και ότι δημιουργεί νέα εργασιακά δεδομένα ακόμη και στο νομικό επίπεδο διεκδίκησης. Επίσης ότι η επέκταση της επισφάλειας πλήττει σοβαρά και τους μετανάστες εργάτες, οι οποίοι αυτή την περίοδο αντιμετωπίζουν την (κυριολεκτικά) τρομοκρατική επίθεση κράτους και αφεντικών μέσω των εκτεταμένων επιχειρήσεων-σκούπα. Ακόμη ότι, όπως ανέδειξε η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα, η eπisfάλεια δεν είναι καθόλου άσχετη με τις «ακραίες» πρακτικές των αφεντικών στους χώρους δουλειάς, όπως η ύπαρξη δουλεμπορικών εταιριών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το δεύτερο σημείο αφορά τις μορφές οργάνωσης στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό, τόσο για την πρακτική έκβαση ενός επιμέρους αγώνα όσο και για την ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στους αγωνιζόμενους, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να autoorganώνονται kai na πaίρνουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Και αντλούμε δύναμη και ελπίδα από τα παραδείγματα αγώνων ή «μικρών» προσπαθειών διεκδίκησης όπου αυτό πραγματικά συμβαίνει. Έτσι υποστηρίζουμε ότι πrέπει να ξεπεράσουμε την επιλεκτική μυθοποίηση των επιμέρους μορφών οργάνωσης (πrwtobάθμιο σωματείο, εργατική ομάδα, επιτροπή βάσης), αφού η καθεμιά έχει τα όριά της, και να επιμείνουμε στην ουσία: h kάθε μορφή να ανταποκρίνεται στις αναγκαιότητες του αγώνα και να δημιουργεί μια συλλογική διαδικασία ζωντανή και αμεσοδημοκρατική, cwrίς «συνδικαλιστές ειδικούς». To trίτο σημείο αφορά τις διεκδικήσεις στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό σε κάθε επιμέρους χώρο ή κλάδο na tίθενται και να κερδίζονται από-τα-κάτω συγκεκριμένα αιτήματα πou qa bάζουν την συλλογική ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών πάνω από τις «ανάγκες» των αφεντικών. Υποστηρίζουμε δηλαδή ότι το να κερδίζουμε σήμερα επιμέρους υλικές νίκες είναι ένα αναγκαίο βήμα ώστε h tάξη μας να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και τις δυνάμεις της, πrokeimένου να διεκδικήσει ta πάντα aύριο. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαν συνέλευση μια κοινή άποψη για το ποιά θα μπορούσαν να είναι εκείνα τα αιτήματα-διεκδικήσεις που θα δρούσαν ενοποιητικά για τον πολύμορφο «κόσμο της επισφάλειας». Καταλαβαίνουμε όμως ότι πρόκειται για ένα ανοιχτό ζήτημα που η απάντησή του πρέπει να αναζητηθεί μέσα από την επικοινωνία των επιμέρους αγώνων και μέσα από ευρύτερες συλλογικές εργατικές διαδικασίες... Αυτά τα σημεία που αναφέραμε παραπάνω θέλουμε να αποτελέσουν και τους αρχικούς συνδετικούς κρίκους της ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που προτείνουμε. Θεωρούμε ακόμη ότι αυτοί οι συνδετικοί κρίκοι μπορούν και πρέπει να εμπλουτιστούν από την γνώμη που θα καταθέτει στη συνέλευση ο κάθε συνάδελφος.
Προτείνουμε λοιπόν την δημιουργία μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που θα συνεδριάζει σε δεκαπενθήμερη βάση και θα λειτουργεί στην βάση της αυτοοργάνωσης. Θέλουμε στη συνέλευση αυτή να συμμετάσχουν isότιμα πrwtobάθμια σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές βάσης αλλά και μεμονωμένοι συνάδελφοι είτε συμμετέχουν σε κάποιο πρωτοβάθμιο σωματείο είτε όχι. Δεν θέλουμε η συνέλευση αυτή να γίνει ένα γραφειοκρατικό «κέντρο», πou qa uπokaqistά ή θα κατευθύνει την δράση των επιμέρους μορφών οργάνωσης, allά αντίθετα να γίνει μια leitourgikή δικτύωση πou qa sέβεται τις ιδιαιτερότητες του κάθε εργασιακού χώρου και του τρόπου παρέμβασης που επιλέγει η κάθε συλλογικότητα. Προκειμένου να ξεκινήσει η συζήτηση από μια συγκεκριμένη βάση προτείνουμε τέσσερις πiqanoύς άξονες δράσης thV sunέλευσης:

Antallagή εμπειριών και συζήτηση πάνω στην εργασιακή πραγματικότητα. Pio sugkekrimένα: συζήτηση πάνω στο ποιές συνθήκες επικρατούν σε κάθε ερgasiakό χώρο, ποιές είναι οι καθημερινές μορφές αντίστασης και ποιές οι επιμέρους συλλογικές διεκδικήσεις, ποιά είναι τα προβλήματα που συναντάμε στις σχέσεις μας με τους συναδέλφους. Και φυσικά περαιτέρω «ψάξιμο» για το πώς ακριβώς επεκτείνεται η συνθήκη της επισφάλειας σήμερα.
Kukloforία των αγώνων και ταξική αλληλεγγύη. Pio sugkekrimένα: με ποιό τρόπο κάθε επιμέρους αγώνας, αλλά και οι μικρές καθημερινές μας αντιστάσεις, θα κυκλοφορούν και στους εργαζόμενους που δεν εμπλέκονται άμεσα. Επιπλέον, με ποιό τρόπο κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εργαζόμενων θα έχει την έμπρακτη στήριξη των υπόλοιπων κομματιών, στήριξη που θα μπορεί να δίνει σε κάθε αγώνα μια ευρύτερη δυναμική.
Kentrikές παρεμβάσεις. Pio sugkekrimένα: με ποιό τρόπο αναδεικνυούμε στο δημόσιο χώρο ευρύτερα εργασιακά ζητήματα που ξεπερνούν τα κλαδικά όρια. Οι απολύσεις και η επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας αποτελούν παραδείγματα τέτοιων ζητημάτων που απασχολούν ήδη όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Αποτελούν πεδία παρέμβασης στα οποία μπορούμε να κινηθούμε από κοινού.
Dhmiourgία υποδομών. Pio sugkekrimένα: με ποιό τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε υποδομές αλληλοϋποστήριξης που θα έχουν συγκεκριμένη αξία χρήσης κυρίως για τους εργαζόμενους που δεν είναι οργανωμένοι συνδικαλιστικα ή πολιτικά.

Oi πaraπάνω άξονες είναι βέβαια ανοιχτοί σε συζήτηση και συνδιαμόρφωση, σε κατάθεση διαφωνιών και συγκεκριμένων προτάσεων. Και αυτό είναι και το περιεχόμενο της συζήτησης στην οποία καλούμε. Σε κάθε περίπτωση η πρότασή μας διακατέχεται από μια και μοναδική «αγωνία»: το πώς, μέσα σε μια δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και ευνοϊκή κοινωνική συγκυρία, θα προχωρήσουμε ενωμένοι ένα βήμα μπροστά, dieurύνοντας και ενδυναμώνοντας ένα δίκτυο σχέσεων μέσα στους χώρους εργασίας.

Kleίνοντας θέλουμε να επισημάνουμε ότι η εμπειρία ανάλογων συναντήσεων και κοινών προσπαθειών στο παρελθόν μας έχει διδάξει το εξής: μια ανοιχτή εργατική συνέλευση δεν πρόκειται να κάνει πολλά βήματα αν δεν κατανοήσουμε όλοι ότι μέσα σε μια τέτοια διαδικασία h taxikή ταυτότητα θα πρέπει να είναι πάνω από την πολιτική ταυτότητα ή τις γενικές πολιτικές μας αναφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις που κατατίθενται θα πρέπει να έχουν «απολίτικο» χαρακτήρα ούτε ότι ξαφνικά ανακαλύψαμε τον «καθαρό» συνδικαλισμό. Σημαίνει ότι η έμφαση βρίσκεται στα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και στο πώς αυτά μπορούν να δημιουργήσουν μια ενότητα που χτίζεται και δοκιμάζεται στην πράξη. Σημαίνει ακόμη ότι η συζήτηση πάνω στα ανοιχτά ζητήματα της μορφής και του περιεχομένου των εργατικών αγώνων γίνεται χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες αλλά με αφετηρία την ζωντανή ταξική εμπειρία. Η πρόταση για την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης έχει και αυτό το νόημα: πως αν αντικρύσουμε τον κόσμο με το βλέμμα των συναδέλφων μας στη δουλειά θα ανακαλύψουμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν, πως απέναντι στις έτοιμες «απαντήσεις» και τις χιλιοδοκιμασμένες «λύσεις» όλων των ιδεολογιών αξίζει να επιλέξουμε τα ανοιχτά ερωτηματικά...


ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Mε στοχο την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης με δημόσιο κάλεσμα από τις αρχές του Σεπτέμβρη
ΠEMTH 9 IOΥΛH, 7:30 Μ.Μ., ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Εργατικη Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009

Πολιτική συλλογικότητα, πολιτική στράτευση

Το κείμενο αυτό δεν είναι παρά μια «εισαγωγή»
στο «θέμα» που εδώ και καιρό απασχολεί κάποιους συντρόφους,
οι οποίοι ανταλλάσσουν γνώμες και διασταυρώνουν τις ανησυχίες τους.
Στο κείμενο θεωρείται ως δεδομέ
νη η προϋπάρχουσα όσμωση με το «θέμα»,
μέσω των αναζητήσεων από τη διαδρομή του κάθε συντρόφου στο κίνημα.
Το κείμενο αποτελεί μια πρώτη καταγραφή των προβληματισμών μας
από τη διαδικασία συζήτησης που έχουμε ανοίξει.
Περιέχει αρκετά σημεία, στα οποία δεν υπάρχει ομοφωνία
και είναι ζήτημα να κατατεθούν οι απόψεις όλων των συντρόφων,
να διευκρινιστούν και να «οριοθετηθούν» οι πολιτικές συμφωνίες ή διαφωνίες.
Νέα κείμενα θα προστεθούν σ΄ αυτό, όσο η διαδικασία συγκρότησης της πολιτικής συλλογικότητας
θα προχωρά παραπέρα και θα μορφοποιείται
.

Σημεία προς συζήτηση

1. Συζητάμε για την ανάγκη ύπαρξης μιας πολιτικής συλλογικότητας και το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι μιλάμε για μια συλλογικότητα που θα στρατευθεί στην εργατική υπόθεση. Στην εργατική τάξη ανήκουμε, για την υπόθεση αυτή παλεύουμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε με καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.
Η εργατική υπόθεση περνά μέσα από την πάλη για τη βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης στο σήμερα, αλλά σε τελική ανάλυση είναι η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και όλης της κοινωνίας από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της εξάλειψης της βίας και του καταναγκασμού.
Στόχος μας είναι η αταξική, κομμουνιστική, ελευθεριακή κοινωνία, η κοινωνία της ισότητας, της αφθονίας, της ελευθερίας. Οραματιζόμαστε την κοινωνική αυτοδιαχείριση, την αυτοδιεύθυνση, την αποκέντρωση με την ταυτόχρονη συνένωση σε ευρύτερα σύνολα μέσω της ομοσπονδιοποίησης, την αλληλέγγυα συμβίωση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών.
Η συλλογικότητά μας λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι εργατική, κομμουνιστική, αντιεξουσιαστική.

2. Προϋπόθεση για την αταξική κομμουνιστική κοινωνία είναι το γκρέμισμα της παλιάς κοινωνίας, η αντικαπιταλιστική επανάσταση του κόσμου της εργασίας και το ξεκίνημα της κοινωνικής «ανοικοδόμησης».
Εργαλείο για την κοινωνική επανάσταση είναι ένα αυτόνομο ταξικό πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης. Ένα κίνημα που δε θα παλεύει μόνο για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης (μισθός, ωράριο, άδειες, συνθήκες εργασίας, δημοκρατικά δικαιώματα…), αλλά και για να πάψει η εργατική δύναμη να είναι εμπόρευμα που πουλιέται και αγοράζεται. Ένα κίνημα που θα έχει καθολικό περιεχόμενο (διεκδικητισμός, πολιτική πάλη, πάλη στο επίπεδο των ιδεών και των αξιών, εργατικός διαφωτισμός, διεθνισμός, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια...). Η συμπύκνωση αυτού του περιεχομένου θα γίνεται στην πολιτική (αντικρατική) πάλη.

Μια παρένθεση για τη σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης
α) Οι μεταρρυθμίσεις – διεκδικήσεις πρέπει να παλεύονται με «επαναστατικό» τρόπο. Στους δρόμους και όχι στους διαδρόμους. Από τους εργαζόμενους και όχι από τους ειδικούς και τους εκπρόσωπους…
β) Οι μεταρρυθμίσεις – κατακτήσεις εύκολα μπορεί να παρθούν πίσω. Είναι ζήτημα της ταξικής πάλης και του συσχετισμού δυνάμεων, η περιφρούρησή τους.
γ) Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την απελευθέρωση της εργασίας. Είναι ανάγκη να προβάλλουμε το σύνθημα «Κάτω η μισθωτή σκλαβιά». Να πούμε ξεκάθαρα στους συναδέλφους μας, σε όλη την εργατική τάξη, ότι εμάς δε μας αρκεί να γίνει η μισθωτή σκλαβιά από 40 ώρες την εβδομάδα 35, ή να πουλιέται η εργατική δύναμη πιο ακριβά (μισθός) κλπ. Εμείς θέλουμε να πάψει η εργασία να είναι εκβιασμός και δικαίωμα και να μετατραπεί σε «παιχνίδι», εξάσκηση, ενασχόληση. Θέλουμε να μετατραπεί σε ελεύθερη και δημιουργική δραστηριότητα ολοκληρωμένων ανθρώπων. Επειδή, η εργασία δεν πρέπει να είναι διαχωρισμένη δραστηριότητα από την υπόλοιπη ζωή.
δ) Είναι ταυτόχρονα απαραίτητο να καταπιαστούμε και με τις πιο μικρές και καθημερινές διεκδικήσεις βελτίωσης της θέσης των προλετάριων.. Ο εργάτης («δυστυχώς») δεν ξεκινά να παλέψει επειδή είναι «ιδεολογικά» ενάντια στο αφεντικό του ή ενάντια στον καπιταλισμό. Ξεκινά να παλέψει έχοντας πιθανά αυταπάτες, ή και καλή προαίρεση για το αφεντικό του, την κυβέρνηση, τον καπιταλισμό. Οι εργάτες θα κατανοούν την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής, από την άρνηση των αφεντικών και του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος να ικανοποιήσει τις πιο στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες.
ε) Μέσα στους οικονομικούς αγώνες πέρα από «αμυντικούς» στόχους πρέπει να προβάλλονται και αιτήματα που «ταιριάζουν» σε μια απελευθερωμένη κοινωνία π.χ. Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας και των ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση - δεν ζούμε για να δουλεύουμε. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη και συνταξιοδοτική κάλυψη για όλους. Δωρεάν στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας, δωρεάν και υψηλής στάθμης εκπαίδευσης. Υπονόμευση του διευθυντικού δικαιώματος, των καταμερισμών και της (στενής) ειδίκευσης στην παραγωγή. Ανατροπή των διαχωρισμών ανάλογα με τη φυλή, τη θρησκεία, την εντοπιότητα, την ηλικία, την ειδίκευση, τη μόρφωση, την προϋπηρεσία. Εργατικός έλεγχος, ο εργάτης έχει λόγο για το τι παράγεται, πώς παράγεται και για ποιον.
στ) Μέσα στους αγώνες προβάλλουμε την ανάγκη για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση, για μια άλλη κοινωνία. Στις απεργίες που ξεσπάνε για τα κλεισίματα των εργοστασίων δεν χωρά μόνο η λογική: Όχι στις απολύσεις. Να δοθούν οι αποζημιώσεις και τα δεδουλευμένα. Να υπάρξει κρατική παρέμβαση κ.ο.κ. Μπορεί να μπει και μια άλλη λογική: Κολλεκτιβοποίηση – Αυτοδιεύθυνση. Και φυσικά όχι μόνο σα μια λογική που θα ζυμώνεται από κάποιους, αλλά και σα μια συγκεκριμένη πρόταση: ΟΥΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ. ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ.
Μια τέτοια λογική και πρακτική, η οποία σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την αυταπάτη περί «σοσιαλιστικών νησίδων», απουσιάζει παντελώς από την Ελλάδα.
ζ) Η πάλη για τη βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης είναι μια ζωτική ανάγκη και για τους επαναστάτες. Και εμείς εργάτες είμαστε και η βελτίωση στα ζητήματα του μισθού και των συνθηκών εργασίας μας αφορά άμεσα.

Το πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης μορφοποιείται με τις πλατιές εργατικές οργανώσεις (Εργατικές Επιτροπές, Συμβούλια, «συνδικάτα») που οικοδομούνται στη βάση των συνελεύσεων, αντιιεραρχικά, με εκλεγμένους και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους και με, από τα κάτω, συντονισμό.
Αυτά είναι όργανα κοινωνικο - πολιτικά και πρέπει να διαπαιδαγωγούν την εργατική τάξη στον καθημερινό αγώνα, αλλά και στην εργατική δημοκρατία, στην άμεση δημοκρατία. Πρέπει να διαμορφώνουν την ικανότητα της εργατικής τάξης για να πάρει τις τύχες της κοινωνίας στα χέρια της (παραγωγή, αυτοδιαχείριση, αυτοδιεύθυνση).
Δε συμφωνούμε με τους διαχωρισμούς, οι οικονομικές οργανώσεις (συνδικάτα) για τις άμεσες διεκδικήσεις, οι πρωτοπορίες (κόμματα, οργανώσεις) για τον πολιτικό αγώνα και οι «οργανικοί διανοούμενοι» για την παραγωγή της επαναστατικής θεωρίας.

3. Την κοινωνική επανάσταση δεν την αντιλαμβανόμαστε σα μια εξελικτική διαδικασία πλούσια σε «συσσώρευση εμπειριών» και «κατάχτηση θέσεων» κάτω από την πάλη του εργατικού πολιτικού κινήματος. Η επανάσταση θα είναι μια τομή, μια ρήξη, μια βίαιη ανατροπή σε ΟΛΑ: στις ιδέες, στις συνήθειες, στις συμπεριφορές, στους θεσμούς, στις σχέσεις των ανθρώπων, στην παραγωγική διαδικασία πρώτα και κύρια. Οι ανατροπές αυτές θα καθορίζονται από τη μαζική και θυελλώδη εμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο αυτών που μέχρι τώρα ήταν στην αφάνεια, αυτών που «δεν είχαν φωνή», των πλατιών εργατικών μαζών.
Σίγουρα η δράση τους θα κουβαλά τα κουσούρια της παλιάς κοινωνίας, όμως μια νέα στάση ζωής θα κερδίζει. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ΝΕΑΣ ΖΩΗΣ θα είναι η συντροφικότητα, η ανιδιοτέλεια, η αλληλοβοήθεια, ο ενθουσιασμός, ο ηρωισμός, η αποφασιστικότητα, το ξεδίπλωμα θαμμένων ικανοτήτων και ταλέντων… Η επαναστατική δημιουργικότητα που οι λαϊκές μάζες θα επιδείξουν, σαφώς θα είναι ανάλογη του «διαφωτισμού» που θα προηγηθεί στα πλαίσια της παλιάς κοινωνίας.
Η επανάσταση στο πέρασμά της θα σαρώσει την αρχαία σκουριά: κράτος, στρατό, αστυνομία, γραφειοκρατία, διπλωματία, δικαστική εξουσία, κοινοβούλια, υπουργεία, κυβερνήσεις, αξιωματικές αντιπολιτεύσεις, συνδικαλιστικούς εκπρόσωπους, παπαδαριό, εκπαιδευτικά προγράμματα, αναπτυξιακές πολιτικές, καταναλωτική ευδαιμονία, εθνικιστικές και ρατσιστικές ψυχώσεις, αξιοκρατία – ιεραρχία, πρότυπα των ικανών και πετυχημένων…Τίποτα δε θα μείνει όρθιο.
Οι εργαζόμενοι θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Οι ανισότητες, οι αδικίες, οι ιεραρχίες, οι «αναθέσεις», οι «εκπροσωπήσεις», τα προνόμια, η υποκρισία, οι αντιθέσεις οικονομίας – κοινωνίας, πολιτικής – κοινωνίας, τέχνης – κοινωνίας, χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας, διευθυντή – διευθυνόμενου, πόλης - υπαίθρου, εκπαιδευτή – εκπαιδευόμενου, άντρα – γυναίκας θα καταπολεμηθούν και θα εκλείψουν.
Η «αυτοκυβέρνηση» του επαναστατημένου λαού θα εκφραστεί μέσα από αυτοοργανωμένα και συντονισμένα λαϊκά κύτταρα: τα Εργατικά Συμβούλια - Σοβιέτ (θα μπορούσαν να ονομαστούν και Κομμούνες, ή όπως αλλιώς).
Η πολιτική θα πάψει να είναι μια διαχωρισμένη από την υπόλοιπη ζωή δραστηριότητα που την ασκούν κάποιοι ειδικοί, γι’ αυτό και θα πάψει να υπάρχει σαν τέτοια συγχωνευόμενη με τις υπόλοιπες κοινωνικές δραστηριότητες.
Η δύναμη του λαού βρίσκεται στη συζήτηση, στην ενημέρωση, στη γνώση όλων των δεδομένων, στην ταύτιση αυτών που αποφασίζουν και αυτών που υλοποιούν, στην αμεσοδημοκρατία, στην τοπική αυτονομία και την ταυτόχρονη περιφερειακή, πανεθνική και παγκόσμια ομοσπονδιοποίηση.
Ας μην ξεχνάμε το σοφό σύνθημα: «Τίποτα για μας, χωρίς εμάς!».

Μια παρένθεση για την επαναστατική πειθώ και την επαναστατική βία
Η επανάσταση θα χρησιμοποιήσει και την πειθώ και τη βία, τόσο κατά το ξέσπασμά της, όσο και κατά την εδραίωσή και επικράτησή της. Οι καπιταλιστές δεν πρόκειται να παραιτηθούν οικειοθελώς από την οικονομική και πολιτική τους εξουσία. Ο καπιταλισμός, η κοινωνία της εκμετάλλευσης, της βαρβαρότητας, των πολέμων, των γενοκτονιών δε μεταρρυθμίζεται, ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ.
Η βία που θα χρησιμοποιήσει η επανάσταση θα είναι μια «μεταβατική επιλογή», ένα «αναγκαίο κακό» για την περιφρούρηση της απελευθερωτικής θέλησης του εξεγερμένου λαού από τις αντεπαναστατικές απόπειρες. Οι καταναγκασμοί που θα επιβληθούν θα είναι υπόθεση του ίδιου του λαού. Δε θα διατάσσονται από κάποιους «Κομισάριους», ούτε θα επιβάλλονται από ειδικά ένοπλα σώματα. Θα αποφασίζονται από τις εργατικές συνελεύσεις και θα εφαρμόζονται από τις ένοπλες εργατικές πολιτοφυλακές.

Οι απόψεις μας για την κοινωνική επανάσταση πρέπει να προφυλαχτούν από δύο πλευρές;
α) Το απελευθερωτικό μας όραμα δεν έχει τίποτα το κοινό με τις αντεργατικές εξουσίες που προέκυψαν από τις «σοσιαλιστικές» επαναστάσεις του 20ου αιώνα. Είναι εμπαιγμός της Ιστορίας το ότι οι κοινωνίες αυτές ονομάστηκαν σοσιαλιστικές, τη στιγμή που, ακόμη και, στοιχειώδη (αστικοδημοκρατικά) δικαιώματα και ελευθερίες δεν ήταν κατοχυρωμένα (δικαιώματα που το εργατικό κίνημα σε άλλες χώρες είχε κατακτήσει) π.χ. το συνεταιρίζεσθαι, το συνέρχεσται, το απεργείν, το ελεύθερα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, το δημοσίως λέγειν και γράφειν και τόσα άλλα. Οι κοινωνίες αυτές χαρακτηρίστηκαν από ακραία φαινόμενα όπως: στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας, πολιτική αστυνομία (ΤΣΕΚΑ, GPU, NKVD, ΚGB «διαφύλαξαν» την «επανάσταση» στη «χώρα των Σοβιέτ»), φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτοπισμός, εκτελέσεις για λόγους συνείδησης, εσωτερικό διαβατήριο, καταπάτηση μέχρι εξαφανίσεως του απαραβίαστου της προσωπικής ζωής…
Δικτατορία του προλεταριάτου την αποκαλούσαν, δικτατορία επί του προλεταριάτου ήταν στην πραγματικότητα.
Είναι απορίας άξιο, μετά την κατάληξη αυτών των κοινωνιών και τη δυσφήμιση της σοσιαλιστικής ιδέας, ότι υπάρχουν πολιτικά ρεύματα της Αριστεράς που ψάχνουν σε κάποιες ημερομηνίες - τομές (1927, 1956, 19...), για να βρουν που στράβωσε το πράγμα. Τα ρεύματα αυτά θεωρούν ότι «τα σωστά έχουν ειπωθεί, καιρό πριν». Και φυσικά τα έχει πει ο δικός τους «μεσσίας».
Απουσιάζει παντελώς η κριτική σκέψη, η αμφιβολία, η επανεξέταση των κρίσιμων ερωτημάτων:
Οι μάζες είναι υποκείμενο ή αντικείμενο της επανάστασης; Ποιος είναι η ατμομηχανή της Ιστορίας, το κόμμα ή η τάξη;
Ο (επαναστατικός) σκοπός αγιάζει τα (αντεπαναστατικά) μέσα; Ο πραγματισμός και η προσαρμογή στη «σκληρή πραγματικότητα» μπορεί να καθοδηγεί τα βήματα των επαναστατών;
Ο διεθνισμός είναι μια υπόθεση αρχών σύμφωνα με τα συμφέροντα των καταπιεσμένων ή είναι ένα μπαλάκι στο παιχνίδι των διακρατικών συμφερόντων;
Μπορεί το απελευθερωτικό όραμα να ταυτιστεί απλά με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων;
Η εργατική δημοκρατία είναι απλά στοιχείο του εποικοδομήματος που μπορεί να υπάρχει, ή να μην υπάρχει, ή να παραχωρηθεί σε κάποια καλύτερη συγκυρία; Ή μήπως είναι στοιχείο της ίδιας της παραγωγικής βάσης; (Ο νέος άνθρωπος, ο παραγωγός του κοινωνικού πλούτου συζητά στη συνέλευση και δουλεύει, δουλεύει και συζητά στη συνέλευση. Δεν μπορεί να διαχωριστεί το ένα από το άλλο).
Η κοινωνικο – πολιτική «πρωτοπορία» μπορεί να ταυτιστεί με «μία αλήθεια», με «ένα κόμμα»;
Εμείς πιστεύουμε πως ο κομμουνισμός ή θα είναι ελευθεριακός, ή δεν πρόκειται να υπάρξει.
β) Η κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορεί να νοηθεί σαν τη δημιουργία «νησίδων ελευθερίας» μακριά, «κρυφά», δίπλα και σε τελική ανάλυση μέσα στον καπιταλισμό. Η πολιτική εξουσία των καπιταλιστών και το καπιταλιστικό κράτος δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τη διαδικασία της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Η συζήτηση και οι πρακτικές μέσα στα ριζοσπαστικά κινήματα, παγκόσμια, για τις απελευθερωμένες «ζώνες» και «σφαίρες» έχουν φουντώσει. Η ιδέα αυτή είναι αρκετά παλιά, αλλά σήμερα επανέρχεται ορμητικά, εξ αιτίας της απέχθειας που γέννησαν τα αντεργατικά και αντεπαναστατικά καρκινώματα, που προέκυψαν μετά το «πάρσιμο της εξουσίας» στη Ρωσία, Αν. Ευρώπη, Κίνα κ.ο.κ.
Η δημιουργία χώρων «αυτονομίας» και «ελευθερίας» φαντάζει σαν «ο άλλος δρόμος». Όμως, δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιλογή που αργά ή γρήγορα, είτε εκφυλίζεται, είτε ενσωματώνεται από το σύστημα, είτε τσακίζεται από το σύστημα.
Πολύ πριν τις αυτόνομες κοινότητες των Zapatistas υπήρξαν οι αυτοδιαχειριζόμενες κολλεκτίβες των CNTistas, κατά την ισπανική επανάσταση, οι οποίες είχαν την αφέλεια να πιστέψουν ότι θα μπορέσουν να επιβιώσουν και να νικήσουν χωρίς να έρθουν σε ρήξη, (ή με την ανοχή) με το αστικo - σταλινικό αντεπαναστατικό μπλοκ και τις κυβερνήσεις της Μαδρίτης (Βαλένθια) και της Βαρκελώνης. Μοιραία συντρίφτηκαν. Μια κατάσταση δυαδικής εξουσίας δεν κρατά επ’ άπειρον!
Οι Zapatistas μπορούν και πρέπει να τα καταφέρουν καλύτερα. Αυτό θα εξαρτηθεί και από τις εξελίξεις στο παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα. (Είναι αυτονόητο πως πριν κάνουμε οποιαδήποτε κριτική στους Zapatistas πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η δράση τους ανοίγει νέα πρωτόγνωρα μονοπάτια απ’ τα οποία πολλά θα διδαχθούμε. Πρέπει επίσης να τους εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας).
Πολύ πριν τις συνεργατικές, τις κοοπερατίβες των κατειλημένων εργοστασίων, το troueque (οργανωμένο σύστημα άμεσης ανταλλαγής ειδών και υπηρεσιών) που είναι φαινόμενα στη σημερινή εξεγερμένη Αργεντινή, υπήρξαν αντίστοιχα εναλλακτικά εγχειρήματα στη Δυτ. Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Όλα αυτά σήμερα είτε εξαφανίστηκαν, είτε λειτουργούν με τους όρους της καπιταλιστικής αγοράς, είτε προσπαθώντας να διατηρήσουν κάτι από την ανατρεπτική αφετηρία τους φυτοζωούν. Τέτοια εγχειρήματα (καταλήψεις στέγης, συνεταιρισμοί, κολλεκτίβες, κοινόβια), μπορούν να νοηθούν μόνο σαν εκφράσεις του εργατικού κινήματος, σα στοιχεία μιας αντι-εξουσίας που αντιπαλεύει και θέλει να καταργήσει τη σημερινή αστική εξουσία, σαν πλευρές του πολέμου ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Μοιραία το ποιος - ποιον επανέρχεται. Δεν μπορεί να ανατραπεί η οικονομική εξουσία του καπιταλισμού, χωρίς να ανατραπεί η πολιτική του εξουσία.

Μια παρένθεση για την ισπανική επανάσταση
Τα ζητήματα που έθεσε η ισπανική επανάσταση είχαν τέτοιο βάθος, ώστε την αναδεικνύουν σαν την πιο «ουσιαστική» εργατική επανάσταση που υπήρξε μέχρι σήμερα.
Αποδείχθηκε ότι, όταν ξεσπά μια κοινωνική αναταραχή, για τους εργάτες και τους αγρότες υπάρχει και μια άλλη επιλογή πέρα από το να λεηλατούν τα εργοστάσια και τις αποθήκες των αγροκτημάτων, να τα θέσουν σε λειτουργία προς όφελος όλης της κοινωνίας. Και μπορούν να το κάνουν αυτό, χωρίς να χρειάζονται τις διαταγές κάποιων ηγετών, μιας και αυτή την πρακτική την διδάχτηκαν μια ολόκληρη ζωή μέσα στις εργατικές οργανώσεις (CNT).
Αποδείχθηκε ότι η κολλεκτιβοποίηση μπορεί να γίνει οικειοθελώς, χωρίς να χρειάζεται να την επιβάλλουν τα κόκκινα ένοπλα αποσπάσματα και τα θωρακισμένα τραίνα.
(Στις ζαπατίστικες κοινότητες συμβιώνουν από κοινού ζαπατίστας και μη ζαπατίστας χωρικοί και η προσπάθεια για το κέρδισμα των τελευταίων γίνεται με το παράδειγμα, την πειθώ και όχι με τη βία. Κάτι ανάλογο υπήρξε και στα κολλεκτιβίστικα χωριά στην επαναστατημένη Ισπανία του 1936).
Άλλωστε, οι κολλεκτιβίστικες ιδέες ήταν πλατιά διαδεδομένες στους προλετάριους της πόλης και της υπαίθρου και είχαν γίνει αλλεπάλληλες απόπειρες να εφαρμοστούν
(εξεγέρσεις).
Αποδείχθηκε ότι τα κύτταρα της επανάστασης είναι οι πλατιές εργατικές οργανώσεις (τα ελευθεριακά συνδικάτα) και όχι τα κομματικά επιτελεία.
Αποδείχθηκε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας μπορεί και πρέπει να δοθεί από τη σκοπιά της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και όχι από τη σκοπιά της σωτηρίας της αστικής δημοκρατίας. (Φυσικά αυτό ήταν και το πολιτικό όριο που η ισπανική επανάσταση δεν κατάφερε να ξεπεράσει και να θριαμβεύσει).

4. Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας και του οργανωμένου πολιτικού κινήματός της και όχι έργο κάποιων ηγεσιών, πρωτοποριών, σωτήρων (που κάποιοι τους φαντάζονται μάλιστα να γεννιούνται έξω απ’ αυτήν, αλλά να κάνουν υπόθεσή τους την απελευθέρωσή της).
Όμως, κάθε εργάτης δεν είναι αυτόματα και επαναστάτης. Η εκμετάλλευση, η αλλοτρίωση, η υποταγή, η αποξένωση που υπάρχουν στον καπιταλισμό ωθούν τις πλατιές λαϊκές μάζες στην παθητικότητα, την αδράνεια, την αποπολιτικοποίηση. Πάνω σ’ αυτή την πραγματικότητα ξεπηδούν οι «πρωτοπορίες». Όταν κάποιοι εργάτες αποκτήσουν συνείδηση της βαρβαρότητας που μας περιβάλλει και έχουν τη θέληση να την αντιπαλέψουν, οργανώνονται και αγωνίζονται.
Η οργάνωση αυτή δεν είναι κάτι «έξω από την τάξη», δε γίνεται για να δράσει για το λαό, αλλά χωρίς το λαό.
Επιδίωξη των «πρωτοποριών» είναι η πολιτική να γίνει υπόθεση των πλατιών εργατικών μαζών, γιατί τις κοινωνικές ανατροπές και τα επαναστατικά γεγονότα τα κάνουν οι μάζες και όχι αντ’ αυτών κάποιοι σκοτεινοί συνωμότες, κάποια επιτελεία, κάποια Πολιτικά Γραφεία.
Οι «πρωτοπορίες» χαίρονται να ξεπερνιούνται από το μαζικό κίνημα. Δεν στεναχωριούνται, δεν το θεωρούν πρόβλημα, είναι κάτι το φυσιολογικό και το ευχάριστο.
Οι «πρωτοπορίες» άρα, πρέπει να οικοδομούνται με μια τέτοια επιδίωξη, για να υπηρετήσουν και όχι για να υποκαταστήσουν το εργατικό κίνημα και τις πλατιές εργατικές οργανώσεις.
Το κίνημα της τάξης δεν είναι η «κρίσιμη μάζα» για την εφαρμογή της ταχτικής και της στρατηγικής του «καθοδηγητικού κέντρου». Οι πλατιές εργατικές οργανώσεις δεν είναι τα «σχολεία διαπαιδαγώγησης» των εργατών πάνω στο πολιτικό σχέδιο που η φωτισμένη ηγεσία έχει εκ των προτέρων χαράξει, ούτε οι πηγές στρατολόγησης για το κόμμα.
Με μια τέτοια αντίληψη πρέπει να προχωρήσουμε στη συγκρότηση μιας πολιτικής συλλογικότητας (ομάδας).
Δεν φτιάχνουμε μια σέχτα, έναν όμιλο συζήτησης που θα φαντασιώνεται ότι παράγει τη νέα επαναστατική θεωρία. Δε συγκροτούμε μια λέσχη πολιτικάντηδων που θα προσπαθεί με τρικ, πλασαρίσματα, «συμμαχίες» άνευ αρχών, ή σε ρόλο μοχλού πίεσης, να επιπλεύσει στο μικρόκοσμο του «χώρου» των ακροαριστερών οργανώσεων και των αναρχικών ομάδων. Συγκροτούμε μια κίνηση από πρωτοπόρους αγωνιστές μέσα από το εργατικό κοινωνικό κίνημα, για να συμβάλλουμε στο ανέβασμα του κινήματος.
Με τη βελτίωση της παρέμβασης του κάθε συντρόφου στο χώρο του, με την ενιαιοποίηση μιας αντίληψης γι’ αυτή την παρέμβαση στη βάση των εμπειριών και των γνωμών που κατατίθονται, με τη συμβολή στα θεωρητικά, αξιακά, ιδεολογικά ζητήματα του κινήματος, με τη μάχιμη παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα, θα βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στο οικοδόμημα της εργατικής υπόθεσης.

5. Η θέληση για αγώνα δε μεταφράζεται σε μια μονολιθική ταχτική και στρατηγική. Οι αγωνιστές εργάτες, οι επαναστάτες εργάτες εξ αιτίας των πολύμορφων εμπειριών τους (από τη θέση τους μέσα στον καπιταλισμό, αλλά και από τις αντιστάσεις που αναπτύσσουν) διαμορφώνουν ποικίλα πολιτικά σχέδια δράσης.
Θα υπάρξουν διάφορες συλλογικότητες, ομάδες, οργανώσεις, κόμματα, κινήματα, «αδελφότητες». «παρέες», όμιλοι, έντυπα, σχήματα κ.λ.π. που όλα θα συμβάλλουν στην εργατική υπόθεση, χωρίς κάποια να είναι κατ’ ανάγκη επαναστατικά και τα υπόλοιπα αντεπαναστατικά.
Έχοντας μια αντίληψη για τη σχέση πρωτοπορίας - μαζών πολιτικών συλλογικοτήτων - πλατιού μαζικού κινήματος, σαν αυτή που περιγράψαμε παραπάνω, πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι δε διεκδικούμε την αποκλειστικότητα της επαναστατικότητας, στην ανάλυση και στην πρακτική.
Είμαστε και εμείς μια προσπάθεια, μια κατάθεση, μια απόπειρα ανάμεσα σε πολλές άλλες που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σίγουρα, εκτιμούμε την ανεπάρκεια (ή και τη χρεοκοπία) άλλων πολιτικών τάσεων, οργανώσεων, προγραμμάτων (και γι’ αυτό δε στρατευόμαστε μαζί τους ή γι’ αυτό αποχωρήσαμε από κει που ήμασταν στρατευμένοι). Όμως, δε θα διεκδικήσουμε εμείς τη μοναδική αλήθεια, το αλάθητο, το «τούτο που έλειπε μέχρι τα τώρα».
Δεν είμαστε αγνωστικιστές, δε λέμε, «ό,τι υπάρχει καλό είναι». Έχουμε άποψη και αυτή την άποψη την παλεύουμε μέσα στο κίνημα. Υπάρχουν επιλογές, προγράμματα, δράσεις που έχουν κατά τη γνώμη μας ένα επαναστατικό πρόταγμα και άλλες που δεν έχουν. Επιδίωξή μας θα είναι η ενότητα, αλλά θα είναι και η «διάσπαση», ο διαχωρισμός με κάθε τι που θεωρούμε ότι μας πάει πίσω και όχι προς το μέλλον.
Η επαναστατική «πρωτοπορία» θα μοιάζει με μέτωπο, με ρεύμα, με πόλο και όχι με στρατό δομημένο ιεραρχικά, συγκεντρωτικά και μονολιθικά. Άλλωστε, ποτέ η πρωτοπορία δεν υπήρξε ως τέτοια, ακόμη και όταν υπήρχαν τα μαζικά εργατικά κόμματα και συνδικάτα.
Αν παλαιότερα η εργατική τάξη ήταν μειοψηφία (με τάσεις διεύρυνσης μέσα στο κοινωνικό σώμα), σήμερα έχει γίνει πλειοψηφία (κυριαρχία της μισθωτής εργασίας), αλλά είναι αφάνταστα κατακερματισμένη, εξ αιτίας τεράστιων αλλαγών και στην οικονομική-παραγωγική βάση του καπιταλισμού και στο εποικοδόμημα (διαμόρφωση συνείδησης).
Ποιο άραγε εργατικό κίνημα θα συνενώσει τους υψηλόμισθους και τους χαμηλόμισθους, τους μόνιμους και τους έκτακτους, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και του δημοσίου, τους απασχολούμενους και τους άνεργους, τους ωρομίσθιους και τους πλήρους απασχόλησης, τους χειρώνακτες και τη μισθωτή διανόηση, τους ντόπιους και τους μετανάστες, τους ειδικευμένους και τους ανειδίκευτους;
Αυτός ο κατακερματισμός, αυτή η πολυδιάσπαση κάνει τις αντικαπιταλιστικές διαθέσεις που γεννιούνται να εκφράζονται με ακόμη πιο πολύμορφο τρόπο απ’ ότι άλλες εποχές.
Η πολιτική μας προσπάθεια πρέπει να έχει συνείδηση αυτής της πραγματικότητας. Θα είναι αυταπάτη και τραγέλαφος να πιστεύουμε ότι σήμερα είμαστε δυο δεκάδες, αύριο θα γίνουμε μερικές εκατοντάδες, μεθαύριο χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες κ.ο.κ. Ότι η μικρή μας ομάδα με ένα γραμμικό τρόπο αναπτυσσόμενη θα γίνει το αυριανό «ένα, μοναδικό και αλάθητο κόμμα της εργατικής τάξης». Κάτι τέτοιο ούτε μπορούμε να το πετύχουμε, ούτε φυσικά το θέλουμε.
(Το «κόμμα» μπορεί να νοηθεί μόνο με την πλατιά ιστορική έννοια όπως το αντιλαμβάνονταν ο Μάρξ, σα διαδικασία συγκρότησης της κοινωνικο–πολιτικής πρωτοπορίας, και όχι όπως το αντιλαμβάνονταν ο Λένιν σαν οργάνωση με στρατιωτικού τύπου χαρακτηριστικά).
Θα υπάρξει μια επίπονη και δύσκολη κίνηση προς τη συγκρότηση μιας επαναστατικής δυναμικής που θα τροφοδοτείται από την ύπαρξη ενός γαλαξία ανθρώπων, ομάδων, απόψεων, διαθεσιμοτήτων, με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες τους.
Για άλλες πολιτικές τάσεις τα πράγματα είναι πιο απλά:
• «Μία είναι η κομματική ορθοδοξία και όλοι οι άλλοι είναι λάθος, αν όχι ύποπτοι» (π.χ. KKE).
• «Υπάρχουν οι επαναστάτες, οι κεντριστές και οι αντεπαναστάτες. Καθήκον των επαναστατών για να νικήσουν τους αντεπαναστάτες είναι να τραβήξουν τους κεντριστές (ή μέρος αυτών) προς την επανάσταση» (π.χ. Tροτσκιστές).
• «Ο χειρότερος εχθρός είναι ο πιο κοντινός μας». Γι’ αυτό αμείλικτη πολιτική (ακόμη και φυσική εξόντωση) κάθε άλλης φωνής που βρίσκεται δίπλα ή και μέσα στην οργάνωση και διαφώνησε (π.χ. κάποια μαοϊκά αντάρτικα).
Εμείς θεωρούμε πως έχουμε συναγωνιστικές και συντροφικές σχέσεις με κάθε αγωνιστή που κινείται αντικαπιταλιστικά και παλεύει ενταγμένα ή ανένταχτα.
Θεωρούμε πως έχουμε συναγωνιστικές και συντροφικές σχέσεις με πολιτικά μορφώματα της επαναστατικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Στοιχείο απαραίτητο της συντροφικότητας είναι και οι κριτικές που τους ασκούμε.

6. Υπάρχει πολύς κόσμος (σίγουρα όχι η πλειοψηφία της κοινωνίας, ούτε καν η πλειοψηφία όσων ορίζουν τον εαυτό τους σαν αριστερό ή σαν επαναστάτη) που αναζητά μια ριζοσπαστική-μάχιμη συνιστώσα και δεν τη βρίσκει πουθενά. Έναν πόλο συγκροτημένο, μειοψηφικό έστω, αλλά διακριτό. Ένα μέτωπο που θα λέει το μεγάλο ΟΧΙ και δε θα ψελλίζει, ναι μεν αλλά. Μια παρέμβαση μαχητική, έγκαιρη, αιχμηρή, ενοχλητική.
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ δε χτίζεται με αναλύσεις (σίγουρα χρειάζονται και αυτές). Δε χτίζεται με τρεχάλα για παρουσία στο αστικό πολιτικό παιχνίδι (ψηφοδέλτια στις εκλογές) και σε επετειακά (πορείες Πρωτομαγιάς, Πολυτεχνείου, Φεστιβάλ, ψηφοδέλτια σε συνδικαλιστικές εκλογές κ.λ.π.). Κάποια απ’ αυτά μπορεί να είναι απαραίτητα, κάποια άλλα όχι.
Για να προσελκύσεις και να συγκροτήσεις την πολιτικοποίηση-ριζοσπαστικοποίηση που δειλά - δειλά γεννιέται (και δυστυχώς χάνεται), χρειάζεται θέληση, αποφασιστικότητα, αυτοθυσία, ρισκάρισμα, ετοιμότητα, συντροφικότητα. Η πολιτική πάλη θέλει ψυχρό μυαλό, θέλει όμως και θυμικό, γιατί γίνεται από ανθρώπους και όχι από ρομπότ, γιατί γίνεται από εργάτες και όχι από πολιτικάντηδες.
Έννοιες όπως: κινηματική λογική, κινητοποίηση και άμεση απάντηση, κόντρα στο ρεύμα, παραδειγματικές ενέργειες, μηρμυγκιαστή δουλειά, αιχμηρή αποκάλυψη, επίμονη δράση, συσπειρωτική ικανότητα και συγκρότηση, ρήξη και σύγκρουση, περιφρούρηση, κριτική, αυτοκριτική, αποτίμηση, έχουν ατονίσει ή εκλείψει από τα χαρακτηριστικά των πολιτικών συλλογικοτήτων του «χώρου».
Έννοιες όπως: στρογγυλεμένος λόγος, ευκαιριακές επιλογές, υπόκλιση στους συσχετισμούς, κομματικός πατριωτισμός, ρουτινιάρικη δράση χωρίς έμπνευση και αισιοδοξία, λεγκαλισμός, μικρομεγαλισμοί, πολιτικές εμμονές που χρήζουν ψυχιατρικής ανάλυσης και πολλά άλλα, είναι φαινόμενα που κυριαρχούν.
Ας αναλογιστούμε:
• Τη στάση του ριζοσπαστικού χώρου στην πρόσφατη τρομοκρατική «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία του κράτους και στην επίθεση που έγινε ενάντια στο κίνημα, με αφορμή τις συλλήψεις για την υπόθεση της E.O. 17 ΝΟΕΜΒΡΗ.
• Τη στάση του ριζοσπαστικού χώρου (εννοούμε και τις απαντήσεις που έχει δώσει, όχι μόνο τη θέση που πήρε) για τα ζητήματα του ρατσισμού, του εθνικισμού, των φασιστικών συμμοριών.
• Πόσα μέλη των οργανώσεων ή πόσοι ανένταχτοι από το ριζοσπαστικό χώρο είναι «φυσικοί ηγέτες» (δηλαδή πρωτοστατούν σε κοινωνικούς χώρους);
• Την κοινωνική σύνθεση των οργανώσεων του ριζοσπαστικού χώρου (κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι, μισθωτή διανόηση, ΔEKO, τράπεζες, εκπαιδευτικοί...). Απουσία από κοινωνικά κομμάτια όπως κατασκευές, ενέργεια, μεταποίηση, μεταφορές, μεταλλοβιομηχανία, courier, εμπόριο, υπηρεσίες, ναυτιλία-τουρισμός.
Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει μια αντικαπιταλιστική Αριστερά, αλλά μια Αριστερά που καταλαμβάνει το αριστερό (ή το ακροαριστερό άκρο) του αστικού πολιτικού παιχνιδιού. Πρόκειται για μια Αριστερά κοινοβουλευτική ή εξωκοινοβουλευτική (επειδή δεν κατορθώνει να γίνει κοινοβουλευτική), αλλά όχι μια Αριστερά αντι -κοινοβουλευτική. Έχουμε την Αριστερά κάθε εκδοχής (γραφική, φλύαρη, σοφιστικέ, «γκρινιάρα», ανθρωπιστική, «της καθαρότητας», «των κινημάτων»), αλλά όχι μια Aριστερά ανατρεπτική-ριζοσπαστική.
Η παρουσία μας σαν πολιτική συλλογικότητα πρέπει να «βροντοφωνάζει» την ανάγκη ύπαρξης ενός επαναστατικού ανατρεπτικού ρεύματος.

7. Δεν προερχόμαστε από παρθενογένεση. Είμαστε αγωνιστές που ενταχθήκαμε σε κάποια από τις τάσεις που προέκυψαν στο απελευθερωτικό κίνημα της εργατικής τάξης μέσα στην 200ετή ιστορική του πορεία.
Έχουμε συνείδηση ότι είναι λάθος να χαράξουμε σήμερα μια πορεία συνέχισης, έστω και με τις αναγκαίες προσαρμογές, κάποιου ιστορικού ρεύματος του κινήματος. Να στρατευθούμε, δηλαδή, σε κάποιον
«-ισμό».
Ας μην έχουμε αυταπάτες, ο κύκλος που άνοιξε με τις πρώτες προλεταριακές επαναστάσεις (1848) και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο έχει κλείσει το 1989 με την κατάρρευση των αντεργατικών «σοσιαλιστικών» κρατών και την ταυτόχρονη κατάρρευση του εργατικού κινήματος σε όλες του τις εκδοχές (ορθόδοξες ή αιρετικές).
Κανένας «-ισμός» δε δικαιώθηκε, ούτε ο καταρρέων σοβιετικός μαρξισμός, αλλά ούτε και οι αμφισβητήσεις του (μαοϊσμός, τροτσκισμός, αναρχισμός, ευρωκομμουνισμός, γκεβαρισμός κ.ο.κ.).
Αυτό δε σημαίνει ξεκίνημα από μηδενική βάση. Η ιστορία του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να διαγραφεί. Δεν μπορεί και δεν πρέπει «να πεταχτεί μαζί με τα απόνερα και το μωρό». Στην ιστορία του εργατικού κινήματος δεν υπάρχει μόνο η τραγωδία, η πλάνη, οι ήττες, υπάρχει και το μεγαλείο, ο ηρωισμός, οι νίκες.
Θέλουμε να αφομοιώσουμε δημιουργικά και να κάνουμε δικό μας κεκτημένο κάθε τι πρωτοποριακό και επαναστατικό που γεννήθηκε μέσα στο εργατικό κίνημα σα σύνολο και σε κάθε τάση του ξεχωριστά.
Απορρίπτουμε σαν αντεπαναστατισμό τη Σοσιαλδημοκρατία και το Σταλινισμό και θεωρούμε κληρονομιά μας τη διαδρομή όλων των ρευμάτων του κινήματος.
Αφομοίωση των ιστορικών διδαγμάτων δε σημαίνει άκριτη αποδοχή ή χαζοχαρούμενη απλούστευση («όλα καλά ήταν», «όλοι είχαν δίκιο από κάποια σκοπιά»). Δεν πρέπει να διστάσουμε εμβαθύνοντας στα ιστορικά γεγονότα, στις αντιπαραθέσεις μέσα στο κίνημα, στις επιλογές που έγιναν ή δεν έγιναν, να πάρουμε θέση για το τι πιστεύουμε ότι ήταν πιο σωστό από την επαναστατική σκοπιά ή τι ήταν λάθος.
Αυτό δε σημαίνει «ξαναγράψιμο» ή διόρθωση της ιστορίας («αν γινόταν αυτό και όχι εκείνο που έγινε, τότε θα...»). Σημαίνει διαμόρφωση γνώμης για το αν οι επαναστάτες με τη δράση τους έσπρωχναν σε κάθε φάση την ανθρώπινη ιστορία προς την υπέρβαση κάποιων ορίων ή την καθήλωναν. Σημαίνει διδάγματα για το σήμερα.
Θεωρούμε δική μας κληρονομιά:
• Την επιλογή της εφόδου και της εξέγερσης για το γκρέμισμα της σάπιας αστικής εξουσίας που «πρωτοδιατυπώθηκε» στην Παρισινή Κομμούνα και χαρακτήρισε όλες τις κατοπινές προλεταριακές επαναστάσεις.
• Τη λενινιστική αντίληψη για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο.
• Την κριτική της Λούξεμπουργκ στον Λένιν και στους μπολσεβίκους και τις σωστές επισημάνσεις της στις μπροσούρες «Τα οργανωτικά ζητήματα της ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας» και «Η Ρώσικη Επανάσταση».
• Τον μάχιμο πολιτικό τρόπο με τον οποίο ο Λένιν αντιμετώπιζε το εθνικό ζήτημα, χωρίς να υποτιμούμε πλευρές της ανάλυσης των αυστριακών μαρξιστών και της Λούξεμπουργκ για το ίδιο ζήτημα.
• Την εργατική αντίληψη της Εργατικής Αντιπολίτευσης (Kολοντάι, Σλιάπνικωφ, Nτιμπένκο...) για το «ποιος και πώς διοικεί τη σοβιετική παραγωγή;» Οι εργάτες με τις εργατικές οργανώσεις και τις κολλεκτίβες βέβαια, και όχι «οι κόκκινοι διευθυντές» με τη μονοπρόσωπη διοίκηση όπως ήθελε ο Λένιν, ή την στρατιωτικοποίηση της εργασίας όπως ήθελε ο Tρότσκι.
• Την κριτική που άσκησε στην τροπή της ρώσικης επανάστασης η εξέγερση της Κροστάνδης και το μαχνοβίτικο κίνημα.
• Τη μάχη που έδωσε η Αριστερή Αντιπολίτευση και ο Tρότσκι, παρά τους περιορισμούς και τις αδυναμίες της (κινούμενη στα λενινιστικά μοτίβα), η οποία ήταν μια σημαντική επαναστατική απόπειρα ερμηνείας και αντιπαλέματος του εκφυλισμού της ρώσικης επανάστασης και της μετατροπής της στο αντίθετό της. Σημαντική ήταν και η συμβολή τους στην ανάλυση και το αντιπάλεμα της φασιστικής αντεπανάστασης στο μεσοπόλεμο.
• Την ισπανική επανάσταση, η οποία δε θα υπήρχε χωρίς την ύπαρξη του αναρχοσυνδικαλισμού και ό,τι αυτός σήμαινε σαν ένα τεράστιο κοινωνικό, διεκδικητικό, μορφωτικό, πολιτικό, αξιακό ρεύμα επαναστατικής ανατροπής στην Ιβηρική χερσόνησο.
• Τα ζητήματα που έθεσε η μεγάλη κινέζικη πολιτιστική επανάσταση (συνέχιση της ταξικής πάλης και μετά τη νίκη των λαϊκών - εργατικών δυνάμεων, υπέρβαση των διαχωρισμών χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας, διευθυντή - διευθυνόμενου και πολλά άλλα).
• Την εμπειρία των αντάρτικων κινημάτων και τη σχέση των αγροτικών μαζών και της μικροαστικής διανόησης με την επαναστατική διαδικασία σε χώρες όπως αυτές της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας.
• Την ιταλική αυτονομία και το γαλλικό Μάη που θέλησαν να αντιπαλέψουν τον ανεπτυγμένο δυτικοευρωπαϊκό καπιταλισμό με τα σύγχρονα χαρακτηριστικά του.
• Το «ένοπλο κόμμα» που θέλησε να γκρεμίσει τον γαλλικό, γερμανικό, ιταλικό ιμπεριαλισμό με επίθεση απευθείας στην καρδιά του κράτους.
Θα είναι σαθρά τα θεμέλια που πατάμε αν δεν μελετήσουμε και δεν κάνουμε κτήμα μας τις αναλύσεις και τη δράση διαφόρων πολιτικών ρευμάτων και επαναστατών που είχαν τη δική τους μικρή ή μεγάλη συμβολή στο επαναστατικό κίνημα (π.χ. Kορς, Πάνεκκουκ, Τρότσκι, Ρακόφσκι, Kαστοριάδης, Bίκτωρ Σερζ, Kαμίγιο Mπεργκέρι, Nτόλγκοφ, Ίντα Mεττ, Mπέργκμαν, Nτουρούτι, Σούχι, Nτώυτσερ, Bολίν, Mάχνο, Kροπότκιν, Mπακούνιν, Mαλατέστα, Έρνστ Mαντέλ, Pablo, Tσε, Kάστρο, Mαριάτεγκι, Λούκατς, Mπουχάριν, Zηνιόβιεφ, Άντρες Nιν, Nέγκρι, Mπούκτσιν, Tσόμσκι, Kλαουντίν, Γκράμσι, Mπορτίγκα, Πουλιόπουλος, Kορδάτος, Mάξιμος, Pάντεκ, Λήμπνεχτ, Mάο, Mπέμπελ...).
Δυστυχώς το έργο αρκετών απ’ αυτούς δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά και θα άξιζε τον κόπο να γίνει μια τέτοια προσπάθεια.
Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 21ου αιώνα» για να γραφτεί πρέπει να παρθεί υπόψη όλη αυτή η θεωρητική και πρακτική κληρονομιά και πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι έτοιμες λύσεις για την επανάσταση του αύριο δεν υπάρχουν.

8. Η προσπάθειά μας πρέπει να έχει ένα βαθύ διεθνιστικό χαρακτήρα. Θέλουμε να είμαστε τμήμα του παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού κινήματος. Η εργατική υπόθεση είναι μια διεθνής υπόθεση.
Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με όλους όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται σε όλα τα μέρη της γης, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Αισθανόμαστε συναγωνιστές και σύντροφοι με όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και της κοινωνικής απελευθέρωσης (κομμουνισμός).
Θέλουμε να συναντηθούμε με όλες εκείνες τις τάσεις και συλλογικότητες που έχουν αναπτύξει αντίστοιχους με εμάς προβληματισμούς. Για να δυναμώνει ο ταξικός επαναστατικός πόλος μέσα στα κινήματα (π.χ. εργατικό, αντιπολεμικό, αντιπαγκοσμιοποιητικό κ.λ.π.). Αυτό θα γίνει και με τη συντροφική ενότητα, αλλά και με τη συντροφική αντιπαράθεση.

9. Το ξεκίνημα της διαδικασίας για τη συγκρότηση μιας επαναστατικής πολιτικής συλλογικότητας προϋποθέτει μια νέα αντίληψη στο περιεχόμενο της στράτευσης, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας.
Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες και αυτό είναι μια παρακαταθήκη του ανθρώπινου πολιτισμού που εμείς δεν πρέπει να απεμπολήσουμε.
Σαν ελεύθεροι άνθρωποι και σαν εργάτες με συνείδηση θέλουμε μια συλλογικότητα της ελεύθερης βούλησης και όχι του καταναγκασμού, της μιζέριας και της γκρίνιας.
Στο απελευθερωτικό κίνημα της εργατικής τάξης προσβλέπουμε για την ανύψωσή μας σαν άτομα και στη διάθεση του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τάξης θέτουμε όλα τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς μας.
Δεν έχουμε μια διπλή ζωή, δεν είμαστε ξεχωριστά άνθρωποι και ξεχωριστά επαναστάτες. Δεν υπάρχουν για μας κρυμμένοι παράδεισοι («εσωτερικοί» ή εξωτερικοί).
Ζούμε το σήμερα με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Σαν άτομα, σα συλλογικότητα, σαν κίνημα αναγνωρίζουμε ότι κουβαλάμε πολλά από τα κουσούρια αυτού του κόσμου (της καπιταλιστικής βαρβαρότητας). Δε θέλουμε να χαρακτηριζόμαστε απ’ αυτά τα κουσούρια. Έχουμε κηρύξει τον πόλεμο σ’ αυτά τα κουσούρια.
Δεν είναι δυνατόν μέσα στο εργατικό κίνημα να αναπαράγονται οι ανισότητες, οι αδικίες, οι αντιθέσεις, οι διαχωρισμοί που η καπιταλιστική κοινωνία επιβάλλει (ηγεσία - βάση, αυτών που αποφασίζουν και αυτών που εκτελούν, των δημοσιολόγων και των ακτιβιστών, ντόπιων και αλλοδαπών, ανδρών και γυναικών, «παλιών» - νέων). Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν στεγανά, προνόμια, εφησυχασμοί, πρακτικές ή πρόσωπα υπεράνω κριτικής, εγωισμοί, σκοπιμότητες, η λογική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αντιπαλότητες και άλλα παρόμοια.
Δεν είναι δυνατόν ο αγωνιστής να βολεύεται με τις αδυναμίες του σαν άτομο και σαν πολιτικό υποκείμενο. Η στάση και η συμπεριφορά του κάθε συντρόφου στη δουλειά, στην οικογένεια, στην παρέα, στον περίγυρο είναι εξίσου κρίσιμα ζητήματα, όσο και η στάση του στις πολιτικές συλλογικότητες, στην πολιτική δράση.
Βασικό στοιχείο της επαναστατικής εργατικής πάλης είναι η συντροφικότητα. Οι εργατικές συλλογικότητες δεν είναι μορμονικές κοινότητες, είναι κοινότητες αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, αλληλοστήριξης. Δεν έχουμε και ούτε είναι αναγκαίο να έχουμε μια κοινοβιακή ζωή. Έχουμε όμως μια συντροφική ζωή! Μέσα από τους κοινούς αγώνες, τις συζητήσεις, τις κοινές εμπειρίες δεν καταχτούμε μόνο μια συναντίληψη για τα πολιτικά ζητήματα, αλλά πλησιάζουμε και σαν άνθρωποι, δενόμαστε ο ένας με τον άλλον.
Αυτή η κατεύθυνση είναι μια διαρκής μάχη, κόντρα στην αποξένωση, στο μικροαστικό εγωισμό, στον κούφιο ατομικισμό, στη διάρρηξη των ανθρώπινων σχέσεων που κυριαρχεί στον καπιταλισμό.
Η πολιτική μας ομάδα συγκροτείται αμεσοδημοκρατικά, λειτουργεί συνελευσιακά και δρα ενιαία τόσο περισσότερο, όσο οι πολιτικές συμφωνίες που επιτυγχάνονται το εξασφαλίζουν. Στην ομάδα δεν υπάρχουν «ειδικοί». «Όλα για όλους». Oποιεσδήποτε αρμοδιότητες «θεσπίζονται» είναι εκτελεστικού-συντονιστικού χαρακτήρα και όχι αποφασιστικού-καθοδηγητικού.

10. Πώς να προχωρήσουμε;
α) Με το άνοιγμα ενός κύκλου συζητήσεων πάνω σε κομβικά «θεωρητικά» αλλά και τρέχοντα ζητήματα. π.χ.
• Ιστορία του Εργατικού Κινήματος (ρώσικη, ισπανική, κινέζικη... επανάσταση).
• Ο σύγχρονος καπιταλισμός – παγκοσμιοποίηση – πόλεμος - Νέα τάξη -ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις - καπιταλιστικές ολοκληρώσεις.
• Ελληνικός καπιταλισμός - εργατική τάξη της χώρας - άλλες τάξεις - πολιτικό σύστημα.
• Ένοπλη πάλη στη σύγχρονη Ελλάδα - ένοπλες οργανώσεις.
• Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος – ΚΚΕ – Αριστερά - μεταπολίτευση.
• Μορφές οργάνωσης της τάξης - Κόμμα –Πρωτοπορία - Κίνημα.
• Αστικός και «προλεταριακός» πολιτισμός.
• Κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης - Απόψεις που υπάρχουν - τάσεις που διακρίνονται - Αυτονομία ή πάλη για την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας;
• Ποια στάση απέναντι στη ρεφορμιστική Αριστερά (KKE - ΣYN);
• Η Άκρα Αριστερά στην Ελλάδα - Τι είναι, τι εκφράζει; Υπάρχει μέλλον σ΄ αυτό τον πολιτικό χώρο;
• Με ποια άποψη, για μια εργατική παρέμβαση; Συνδικάτα και η στάση μας απέναντί τους - Νέες εργατικές συλλογικότητες και η στάση μας απέναντί τους - Για την εργατική αυτονομία (πώς το αντιλαμβανόμαστε;)
• Παρέμβαση στις γειτονιές και στις συνοικίες. Εμπειρίες, πληροφόρηση, με ποια αντίληψη;
• Κοινοβουλευτισμός και αντικαπιταλιστικός χώρος.
• Αναρχικοί, αυτόνομοι - ακτιβιστές, και η στάση μας απέναντί τους;
• Εκπαίδευση - ποια στάση απέναντι στην αστική γνώση; - Για ένα άλλο σχολείο.
• Μετανάστες και εργατικό κίνημα.
• Εθνικισμός - θρησκευτικός φονταμενταλισμός.
• Οικολογία - οικολογικά κινήματα - στάση μας απέναντί τους.
• Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό.
• Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή.
Οι συζητήσεις πρέπει να προετοιμάζονται (εισηγητές, βιβλιογραφία) και μπορούν να «κατασταλάζουν» σε κάποια κείμενα.
Στόχος των συζητήσεων είναι να «διασταυρώσουμε» τις απόψεις μας, να καταγράψουμε και να μορφοποιήσουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας.
β) Οι συζητήσεις θα πηγαίνουν με παράλληλη κοινή δράση, είτε προωθώντας κάποια ζητήματα με μια συναντίληψη στους κοινωνικούς χώρους που δρούμε, είτε «ανοίγοντας» ζητήματα με αυτοτελή τρόπο (με διάφορες μορφές που θα επιλέξουμε).
Αυτή η πορεία κάπου πρέπει να καταλήγει. Όχι με βιασύνη, ούτε με άγχος. Πρέπει να καταλήξει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στη συσσώρευση πολιτικών συμφωνιών (όχι μονολιθικότητας), όσμωση στη δράση, συνεύρεση ενός δυναμικού. Η συσσώρευση αυτή θα είναι η αναγκαία συνθήκη για την ολοκληρωμένη εμφάνιση της πολιτικής συλλογικότητας.
Δεν προϋποθέτει κανείς, τίποτα και κανέναν. Δε σημαίνει πως όσοι εμπλακούν σ’ αυτή τη διαδικασία, αφετηριακά ή στην εξέλιξή της, δεσμεύονται και για τον τερματισμό. Σημαίνει, όμως, πως όσοι εμπλακούν νοιώθουν την ανάγκη για μια τέτοια κατάληξη και δεν εμπλέκονται από περιέργεια, για «δοκιμή» (να γευτούμε και κάτι ακόμη), γιατί συμπαθούν κάποιους φίλους και συντρόφους.
Η όλη προσπάθεια πρέπει να υποστηριχτεί με εκφραστικά μέσα. Καμιά πολιτική διαδικασία, πολιτική ομάδα, πολιτική οργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει στα σοβαρά χωρίς δημόσια πολιτική φιλολογία.
Η έκδοση κειμένων, μπροσούρων, βιβλίων, η κυκλοφορία ενός περιοδικού, το στήσιμο ενός side στο διαδίκτυο είναι εκ των ουκ άνευ.

ΑΘΗΝΑ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2004

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ για τον ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Για επικοινωνία:
elefthcom@yahoo.gr

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ(σκέψεις μπροστά στις ΕΚΛΟΓΕΣ του Συλλόγου Υπαλληλων Βιβλιοπωλειου-Χαρτου-Αττικης)

Οι έννοιες συνδικάτο, σωματείο, συνδικαλισμός έρχονται από πολύ παλιά. Κουβαλούν μαζί τους περιεχόμενα που στις διάφορες ιστορικές συγκυρίες τροποποιούνται, εμπλουτίζονται ή φτωχαίνουν.
Εμείς σ’ αυτές τις έννοιες αποδίδουμε μεγάλη σημασία, γιατί περιέχουν μέσα τους την ιδέα της ενότητας κόντρα στον κατακερματισμό, περιέχουν το «όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του». Μέσα στις εργατικές συλλογικότητες (στα συνδικάτα), θα πρέπει να οικοδομείται μια «άλλη κοινωνία»: η «κοινωνία της συναδελφικότητας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της κοινότητας αναγκών και επιδιώξεων, των ειλικρινών ανθρώπινων σχέσεων». Εμείς αγωνιζόμαστε για να γίνει αυτό πραγματικότητα.

Δυστυχώς, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων έχει μια αρνητική στάση απέναντι στον συνδικαλισμό. Αυτή η στάση έχει τις αιτίες της. Η ΓΣΕΕ είναι σε ρόλο «κοινωνικού εταίρου» και υπογράφει δίχρονες συμβάσεις – πείνας. Η ΟΜΕ – ΟΤΕ αποδέχεται οι νεοπροσληφθέντες στον οργανισμό να μην έχουν μονιμότητα όπως οι «παλιοί». Η ΟΤΟΕ αποδέχεται να ανοίγουν υποκαταστήματα τραπεζών το Σάββατο και να ξεχειλώσει έτσι το ωράριο. Μια πλειάδα εργατικών κέντρων μπήκαν στις νομαρχιακές Επιτροπές Διευθέτηση του χρόνου εργασίας που θα σημάνει την κατάργηση του 8ωρου…Όταν οι εργαζόμενοι βλέπουν αυτή την κατάσταση, τι εκτίμηση να έχουν στον «συνδικαλισμό» και στους συνδικα-ληστές;

Γι΄ αυτούς τους λόγους στις μέρες μας ο συνδικαλισμός κατάντησε να σημαίνει: συμφέροντα, καιροσκοπισμός, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ξεπούλημα συμφερόντων, απεργιών και αγώνων, εξαρτήσεις από εργοδότες και διάφορα κέντρα εξουσίας (π.χ. κρατικά όργανα, κόμματα…), προετοιμασία για αναρρίχηση στα κέντρα εξουσίας (μελλοντικός βουλευτής, υπουργός, διευθυντικό στέλεχος), συνέργεια, μέσα από «συμμετοχικούς» θεσμούς, στην καταπίεση των εργαζομένων (π.χ. οι συνδικαλιστές να αποφασίζουν μαζί με τη διεύθυνση για απολύσεις, μεταθέσεις, ρεπό, άδειες) κ.ο.κ.

Μέσα στα συνδικάτα κυριαρχούν τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στην κοινωνία των αφεντικών: παραγοντισμός, αρχομανία, διακρίσεις σε διοικούντες και απλή βάση, προνόμια στους ηγέτες, γραφειοκρατία, μικροπαραταξιακές κόντρες και άλλα πολλά. Πώς ο εργάτης να ενταχθεί ολόψυχα στο σωματείο, όταν εκεί μέσα δε διαφέρει και πολύ από την καταπιεστική πραγματικότητα που ζει στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο εμπορικό κατάστημα;

Οι εργαζόμενοι στέκουν μακριά από τα συνδικάτα. Η μόνη σχέση που έχουν με αυτά είναι μια σχέση χρησιμοθηρική. Απευθύνονται στο σωματείο ή στον συνδικαλιστή για να αντιμετωπίσουν κάποιο εργασιακό τους πρόβλημα. Δεν εντάσσονται στα σωματεία εμπνεόμενοι από την «άλλη κουλτούρα» που θα έπρεπε να υπάρχει -και δυστυχώς δεν υπάρχει. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση του κάθε εργαζόμενου να παλέψει για να αποτιναχτεί «η αρχαία σκουριά» που έχει επικαθίσει πάνω στην έννοια του συνδικαλισμού και της συλλογικής οργάνωσης.
Μέσα σε ένα τέτοιο συνδικαλιστικό τοπίο, υπονομευμένο από τους ίδιους τους «συνδικαλιστές», αναπτύσσεται η προσπάθεια του Συλλόγου μας για τη συσπείρωση των συναδέλφων του κλάδου.

Ο Σύλλογος έχει τη δική του ιστορία…

Μετά από μια διετία όπου το σωματείο μας είχε πέσει σε αδράνεια, ο Σύλλογος ανασυστάθηκε με πρωτοβουλία μιας ομάδας νέων και δραστήριων συναδέλφων, το καλοκαίρι του 1992. «Λαβωμένος», απομαζικοποιημένος, μέσα στη σύγχυση και την αβεβαιότητα της περιόδου εκείνης, όμως ζωντανός και αποφασισμένος να παλέψει για τα εργατικά δικαιώματα, να δυναμώσει και να πετύχει κατακτήσεις.
Από την πρώτη στιγμή ρίχτηκε στις αντιπαραθέσεις και στις μάχες. Ασταμάτητα, εδώ και δεκατέσσερα χρόνια, ο Σύλλογος παλεύει ενάντια στις απολύσεις, ενάντια στις παραβιάσεις δικαιωμάτων, ενάντια στις αυθαιρεσίες.

Οι εργοδότες στην αρχή μας θεώρησαν γραφικούς και υπερφίαλους. Όμως η πολυήμερη ΑΠΕΡΓΙΑ στην «Πρωτοπορία» ενάντια στις απολύσεις (Οκτώβρης 1994) και ο εξαναγκασμός της εργοδοσίας σε υποχώρηση τους έκανε να το ξανασκεφτούν. Άρχισαν να μας υπολογίζουν και να μετράνε τις αντιδράσεις μας.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλοί εργοδότες μάς βρήκαν απέναντί τους: Πατάκης, Ελευθερουδάκης, ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΔΙΟΠΤΡΑ, Άμμος, ΚΕΔΡΟΣ, ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, Compendium, Leader Books, Ψυχογιός, βιβλιοπωλείο ΣΤΟΚ, Ελληνικά Γράμματα, ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, Σύγχρονη Εποχή, ΑΣΤΑΡΤΗ, ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ, ΣΑΒΒΑΛΑΣ, ΙΑΝΟΣ… Μ’ αυτούς και πολλούς άλλους ακόμη κοντραριστήκαμε κατά καιρούς μαζί τους (με νομικά και συνδικαλιστικά μέσα) για τις αντεργατικές επιλογές τους. Αυτό που χαρακτήρισε τις παρεμβάσεις και τη δράση μας ήταν το πρόταγμα των εργατικών συμφερόντων και αναγκών και η αδιαλλαξία απέναντι στα αφεντικά (μεγάλα ή μικρά, αντιδραστικά ή «προοδευτικά»). Δε χαριστήκαμε ποτέ σε κανέναν εργοδότη και ούτε, ποτέ, πρόκειται να το κάνουμε.

Σε όλες τις μάχες του εργατικού κινήματος…

Ποτέ δε θεωρήσαμε ότι τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του βιβλίου είναι ζητήματα ιδιαίτερα και μοναδικά, ότι είναι ξεκομμένα απ’ αυτά που συμβαίνουν σε όλους τους κλάδους και αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Στις αντεργατικές πολιτικές των εργοδοτών, των εκάστοτε κυβερνήσεων, της Ε.Ε. σταθήκαμε αντίθετοι.

Βρεθήκαμε, με τις μικρές μας δυνάμεις, μέσα σε όλους τους αγώνες (μικρούς ή μεγάλους) που έδωσε το εργατικό κίνημα. Για αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς, για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ενάντια σε αντεργατικούς νόμους, για τη μείωση του χρόνου εργασίας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τα κλεισίματα των επιχειρήσεων, ενάντια στην ακρίβεια, καταγγέλλοντας τα εργατικά ατυχήματα – δολοφονίες, ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων….Δώσαμε τη μάχη για την επιτυχία των πανεργατικών απεργιών, για να συμμετέχουν μαζικά οι συνάδελφοι δίνοντας την κόντρα σε κάθε εργασιακό χώρο.

…με όπλο την αλληλεγγύη

Η έννοια του Συλλόγου είναι αξεχώριστη με την έννοια της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης. Αλληλεγγύη όχι μόνο σε κάθε βιβλιοϋπάλληλο που αντιμετωπίζει προβλήματα, αλλά και σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε κλάδο που αντιστέκεται και παλεύει. Γιατί, όταν χτυπάνε έναν, είναι σαν να χτυπάνε όλους μας.

Στο πλευρό των απεργών της ΕΑΣ, των τεχνικών του ΗΛΠΑΠ, των εργατριών της ΣΙΣΣΕΡ-ΠΑΛΚΟ, των εργατριών της ΣΕΞ ΦΟΡΜ, των ναυτεργατών, των εργαζόμενων στο Κέντρο Υγείας Ζαγκλιβερίου, μαζί με άλλα σωματεία και εργατικές συλλογικότητες έξω από σουπερμάρκετ ή εμπορικά καταστήματα που είχαν απολύσει εργαζόμενους, στην απεργία της ΙΟΝΙΚΗΣ Τράπεζας, στα μπλόκα έξω από τα εξεταστικά μαζί με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς, μαζί με τους Ιπτάμενους Συνοδούς Φροντιστές της Ολυμπιακής, στα συλλαλητήρια των απεργών δασκάλων…

Κάποιοι συνάδελφοι ρωτούσαν: «Μα γιατί πρέπει να κάνουμε ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ για τους δασκάλους; Αυτοί τι έκαναν για μας;». Απαντούσαμε: «Δεν είναι μόνο, επειδή η Παιδεία μας αφορά σαν εργαζόμενους. Δεν είναι μόνο, επειδή μια νίκη των δασκάλων θα είναι καλό για όλους τους εργαζόμενους που παλεύουν για καλύτερους μισθούς. Είναι και επειδή οι εκπαιδευτικοί έχουν σταθεί αλληλέγγυοι στους δικούς μας αγώνες. Αυτοί ήταν που σαν πελάτες, δεν έμπαιναν να ψωνίσουν στην «ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ» και μας βοήθησαν με την απεργία και το μποϋκοτάζ να λυγίσουμε την εργοδοσία. Συνδικαλιστές από το χώρο των εκπαιδευτικών έτρεξαν να συμπαρασταθούν και να παρέμβουν στον «ΣΑΒΒΑΛΑ» για τις απολύσεις, διαμηνύοντας πως αν δεν κάνουν πίσω, ο κλάδος των καθηγητών και των δασκάλων θα το θεωρήσει αιτία πολέμου».
Την αλληλεγγύη τη δίνουμε απλόχερα, αλλά την έχουμε δεχτεί και απλόχερα. Οι βιβλιοϋπάλληλοι δεν είναι συντεχνία, είναι κομμάτι της εργατικής τάξης και ο Σύλλογός μας είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος.

Συνδικαλισμός βάσης, συντονισμός από τα κάτω…

Πιστεύαμε πάντα στην ανάγκη και τη δυνατότητα συγκρότησης ενός εργατικού μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης. Αυτή η ανάγκη γίνεται σήμερα ακόμη πιο επιτακτική, γιατί δε χτυπιούνται τα δικαιώματα κάποιων επιμέρους κλάδων αλλά θεμελιώδεις κατακτήσεις όλης της εργατικής τάξης, π.χ. 8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, μείωση κόστους υπερωριών, μονιμότητα στο δημόσιο τομέα κ.λπ.

Επιδιώξαμε με διάφορες αφορμές και με ποικίλους τρόπους να ανοίξει μια διαδικασία διαλόγου και συντονισμού, για επιμέρους ή και συνολικότερα ζητήματα, πρωτοβάθμιων σωματείων ανεξάρτητα από κλάδο (δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα). Σ’ αυτή μας την προσπάθεια βρήκαμε μικρή ανταπόκριση και τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Υπάρχει ένας μικρός αριθμός σωματείων με τα οποία συνευρισκόμαστε με διάφορες αφορμές (διαδηλώσεις στην ΔΕΘ, απεργιακές συγκεντρώσεις, πρωτοβουλίες εργατικής αλληλεγγύης). Αυτά τα σωματεία είναι από το χώρο των δασκάλων, των ΟΤΑ, των καθηγητών, καθώς επίσης τα σωματεία των Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών και των Μισθωτών Τεχνικών, με τα οποία συστεγαζόμαστε κιόλας. Ξεχωριστή περίπτωση αποτελεί το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Ν. Θεσ/κης, με το οποίο δεν συμπορευόμαστε απλώς, αλλά έχουμε «αδελφοποιηθεί».

Αρνητική επίδραση στην κατεύθυνση του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων παίζει η συγκρότηση και η δράση του ΠΑΜΕ, που χαρακτηρίζεται από κομματισμό, γραφειοκρατισμό και στενοκεφαλιά. Με τα σωματεία από το χώρο του εμπορίου και των υπηρεσιών που μετέχουν στο ΠΑΜΕ, ο Σύλλογός μας είχε στο παρελθόν κοινή δράση για τα ζητήματα που απασχολούν όλους μας. Είχαμε από κοινού οργανώσει κινητοποιήσεις, π.χ. ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων (χειμώνας 1996), ενάντια σε απολύσεις κ.ά. Όμως, με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ μας «μπήκε το μαχαίρι στο λαιμό»: «ή δέχεστε ως ομπρέλα το ΠΑΜΕ στις πρωτοβουλίες που θα παίρνονται, ή δεν έχουμε καμία σχέση!».
Κάποιοι έχουν επιλέξει να φτιάξουν μια υγειονομική ζώνη γύρω από το χώρο συνδικαλιστικής επιρροής του κομματικού τους φορέα. Ας συνεχίσουν σε αυτό τον δρόμο που επέλεξαν, εμάς δεν μας αφορά.

Αρνητική επίδραση στην κατεύθυνση του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων παίζει και ο τρόπος που το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) συγκροτείται και παρεμβαίνει. Εμείς αρνούμαστε τη συγκεντρωτική γραφειοκρατική «ομοσπονδιοποίηση» που αναβαπτίζεται κάθε τρία χρόνια μέσα από τις κάλπες ενός Συνεδρίου. Αυτό που μας λείπει δεν είναι ένα team ικανών, ευέλικτων, δικτυομένων και ευπροσάρμοστων συνδικαλιστών που κάνοντας τα απαραίτητα πλασαρίσματα και συμβιβασμούς, προσθέτοντας και ολίγη από αγώνες, θα λύσει τα προβλήματα. Δεν θέλουμε ούτε καλούς ούτε κακούς εκπρόσωπους, ούτε «ταξικούς» ούτε λιγότερο ταξικούς. Δε θέλουμε εκπρόσωπους. Θέλουμε την αυτενέργεια και την κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων.

Η ΟΙΥΕ κινείται με μια άλλη λογική. Στις κινητοποιήσεις π.χ. ενάντια στην επέκταση του ωραρίου, το 2005, υποτίμησε την ανάγκη κινητοποίησης των πρωτοβάθμιων σωματείων, με τις όποιες αδυναμίες τους. Θεώρησε πιο σημαντικό να συντηρεί το «μέτωπο» με τα ντόπια σουπερμάρκετ (ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ, ΒΕΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΤΛΑΝΤΙΚ… ), με την αυταπάτη ότι θα μπλοκάρουν την επιμήκυνση του ωραρίου. Το «μέτωπο» πολύ γρήγορα κατέρρευσε και τα «πατριωτάκια» έτρεξαν και αυτά να κρατάνε τα μαγαζιά τους ανοιχτά μέχρι τις 8.00 μ.μ. το Σάββατο. Η δημόσια πρόσκληση – πρόταση του Συλλόγου μας για έκτακτο Συνέδριο της ΟΙΥΕ με θέμα το ωράριο δεν εισακούστηκε.

Υπάρχουν αρκετές πρωτοβουλίες εργατικού συντονισμού που στηρίχτηκαν από το δυναμικό του Συλλόγου μας, όπως: ΔΡΑΣΗΣ ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου, για έναν ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, συμπαράστασης σε απολυμένους συναδέλφους από διάφορους κλάδους, ενάντια στις απολύσεις που εργοδότες και ΟΑΕΔ βαφτίζουν «οικειοθελείς αποχωρήσεις», οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις – Εργατικά Σχήματα, κοινή παρουσία στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας κ.ά.

Καμιά εμπιστοσύνη στη γραφειοκρατία…

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου, Αττικής και κριτική στην ΓΣΕΕ είναι δυο έννοιες που πάνε μαζί. Συνδικαλισμός στους βιβλιοϋπάλληλους και αμφισβήτηση των ηγεσιών είναι πράγματα αξεχώριστα.

Τον Δεκέμβρη του 1994, κατεβήκαμε σε απεργιακή συγκέντρωση με πανώ που έγραφε: «ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΓΣΕΕ – Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ». Τον Φλεβάρη του 1995, η εφημερίδα του Συλλόγου είχε τίτλο: «Οι εργάτες πεινάνε, οι εργοδότες ‘κονομάνε, τα κόμματα προεδρολογούν και η ΓΣΕΕ χτίζει παλάτια». Ήταν η περίοδος όπου τα κόμματα ασχολούνταν (και ήθελαν να ασχοληθεί και η κοινωνία) με το αν το ΠΑΣΟΚ θα στηρίξει τον Στεφανόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Την ίδια περίοδο, η ΓΣΕΕ «χτενίζονταν». Έχτιζε το ανάκτορό της στην οδό Πατησίων. Γραμματεία Συμφιλίωσης Εργατών Εργοδοτών την έχουμε αποκαλέσει και θα συνεχίσουμε να τη χλευάζουμε όσο παραμένει ένα βαρίδι πάνω στις πλάτες των εργαζομένων (σαν να μη μας έφταναν τα βαρίδια των εργοδοτών και των κυβερνώντων).
«ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ σούζα και υποταγή», φωνάζουμε στις διαδηλώσεις και θα συνεχίζουμε να το φωνάζουμε, όσο τα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα συνεχίζουν να είναι το φυτώριο των επίδοξων πολιτικών, υπουργών, βουλευτών, αρχόντων.

Ο συνδικαλισμός δεν αφορά μόνο τα «στενά» εργασιακά ζητήματα…

Βρεθήκαμε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στους πολέμους της Νέας Τάξης (Βοσνία, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη, Λίβανος). Διαμαρτυρηθήκαμε μαζί με άλλους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς φορείς για το έγκλημα που λέγεται «ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ - ΑΘΗΝΑ 2004». Διαδηλώσαμε την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες εργάτες, γιατί «το αφεντικό είναι ο εχθρός και όχι ο συνάδελφος ο Αλβανός!». Συμμετείχαμε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.

Καταγγείλαμε τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και την ελληνική του εκδοχή, με τους τρομο-νόμους, τις τρομο-δίκες, τις τρομο-εκπομπές, την τρομο-υστερία. Απαιτήσαμε λύσεις στα τεράστια προβλήματα που έφερε ο σεισμός του 1999. Εκφράσαμε την αντίθεσή μας στη διακίνηση φασιστικών και ρατσιστικών ιδεών στο χώρο του βιβλίου και στις Εκθέσεις Βιβλίου. Αντιδρούμε μαζί με όλο το λαϊκό κίνημα στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και στην αντιδραστική τομή που χαράσσεται στην κοινωνία με αυτή την αναθεώρηση.

Στηρίξαμε και στηρίζουμε κοινωνικά κινήματα, αγωνιστές που διώκονται, κάθε φωνή διαμαρτυρίας και αξιοπρέπειας: από τον αγωνιστή εργάτη Γιάννη Σερίφη μέχρι τον πρόεδρο της Πακιστανικής Κοινότητας στην Ελλάδα, Τζαβέντ Ασλάμ, από τις μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις μέχρι τους εξεγερμένους Ζαπατίστας στο Μεξικό, από τους συλληφθέντες νεολαίους διαδηλωτές μέχρι τους απεργούς πείνας που παλεύουν ενάντια στα λευκά κελιά στην Τουρκία…

Τα συνδικάτα δεν είναι μόνο για τους μισθούς, τις άδειες, το ωράριο…

Η συναδελφικότητα, η ανθρώπινη επαφή, οι κοινωνικές σχέσεις, το ανέβασμα του μορφωτικού επίπέδου, η καλλιέργεια στοιχείων ενός άλλου πολιτισμού είναι μέσα στις επιδιώξεις του Συλλόγου. Η λειτουργία των γραφείων μας, έστω μια μέρα την εβδομάδα, θέλει να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση. Κάθε Πέμπτη από 5.30 μ.μ. έως 9.30 μ.μ. στα γραφεία του Συλλόγου υπάρχει ενημέρωση, ανταλλαγή πληροφοριών, αλληλογνωριμία, συζήτηση και «αποφάσεις» πάνω στα ζητήματα που κάθε φορά μας απασχολούν, καθώς και προβολή ταινίας (μια φορά το μήνα).
Ξεκινήσαμε και έναν κύκλο διαλέξεων, μια διάλεξη το δίμηνο, με θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος: πολιτιστικά, επιστημονικά, διεθνών σχέσεων, κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά.
Όσο για τα γλέντια και τα πάρτι του Συλλόγου, έχουν πολλοί να το λένε.

Από την προϊστορία στην ιστορία…

Σε Γενική Συνέλευση τον Γενάρη του 2001, δρομολογήσαμε αποφασιστικά την υπόθεση της κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ). Ήταν κάτι που πάντα θέταμε, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχαμε βρει τον δρόμο μέσα από τον οποίο θα μπορούσε να περπατήσει.

Από τον Απρίλη του 2004, η Πανελλαδική Κλαδική Συλλογική ΣΣΕ ΒΙΒΛΙΟΥ είναι πλέον μια πραγματικότητα. Όσο και αν αντέδρασαν οι εργοδότες του κλάδου, όσο και αν τσαντίστηκαν (υπάρχει και το ξίδι, γι’ αυτές τις περιπτώσεις!), όσο και αν γκρίνιαξαν, δεν κατάφεραν να αποφύγουν το «μοιραίο». Στο χώρο του ΒΙΒΛΙΟΥ οι εργαζόμενοι, μέσα από τη ΣΣΕ, έχουν πλέον κερδίσει και κατοχυρώσει κάποια πράγματα.

- Δημιουργήθηκαν δύο νέες ειδικότητες: α) επιμελητές / διορθωτές και β) δειγματιστές (οι περιοδεύοντες πωλητές).
- Επεκτάθηκε το επίδομα πτυχίου ΑΕΙ και ΤΕΙ (18% και 13% αντίστοιχα) και σε άλλες βασικές ειδικότητες (πωλητές, δειγματιστές…) που μέχρι τώρα δεν υπήρχε.
- Κατοχυρώθηκε το επίδομα ξένης γλώσσας (5%) που πιστοποιείται με την κατοχή τουλάχιστον LOWER για τα Αγγλικά ή με αντίστοιχό του αναγνωρισμένο δίπλωμα για άλλες γλώσσες, για όσους εργάζονται σε εκδοτικούς που εκδίδουν αποκλειστικά ξενόγλωσσα βιβλία, σε βιβλιοπωλεία αμιγώς ξενόγλωσσα, σε βιβλιοπωλεία που ειδικεύονται στο ξενόγλωσσο φροντιστηριακό βιβλίο κ.λ.π.
- Το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας των καθαριστών/-τριών ανέρχεται στο 8%.
- Το επίδομα ισολογισμού των λογιστών/-τριών ανέρχεται στο 73%.
- Καθορίστηκε ως ημέρα αργίας για τους βιβλιοϋπάλληλους και η εορτή του Αγίου Πνεύματος.
- Καθορίστηκε η αργία της Καθαράς Δευτέρας ως υποχρεωτική, ενώ ως τώρα ήταν εθιμική.
- Για τους εργαζόμενους στο χώρο του ΒΙΒΛΙΟΥ παραχωρήθηκε η δυνατότητα αγοράς βιβλίων από τους εκδοτικούς οίκους μέχρι 12 τον αριθμό κατ’ ανώτατο όριο το έτος, με έκπτωση 40%. Για την αγορά των βιβλίων έχει εκδοθεί ειδικό βιβλιάριο από τον Σύλλογο.
Αυτές είναι οι μικρές κατακτήσεις που καταγράφηκαν στην κλαδική ΣΣΕ.

Με την πρώτη ΚΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 18 Μάη 2006 στείλαμε ένα μήνυμα στους εργοδότες. Η προσπάθεια και ο αγώνας συνεχίζεται. Η Συλλογική Σύμβαση χτίζεται λιθαράκι – λιθαράκι.
Στο χέρι μας είναι να κερδίσουμε πολύ περισσότερα. Από τον κάθε συνάδελφο εξαρτάται η διαδικασία της ΣΣΕ να γίνει μια διαδικασία ενεργοποίησης όλου του κλάδου και όχι κάτι απόμακρο που το χειρίζονται κάποιοι «ειδικοί». Η πάλη για την ΣΣΕ πρέπει να μεταφερθεί σε όλους τους χώρους δουλειάς, με διεκδικήσεις σε κάθε επιχείρηση. Κάθε συνάδελφος πρέπει να παίζει το ρόλο του «επόπτη», ώστε να τηρείται η κλαδική ΣΣΕ και κανείς να μην εργάζεται με χειρότερους όρους απ’ ό,τι αυτή ορίζει.

Ο Σύλλογος μετά την καθιέρωση της ΣΣΕ περνά από την προϊστορία στην ιστορία. Τώρα πια κάθε συνάδελφος καταλαβαίνει πως ο Σύλλογος δεν υπάρχει μόνο για να καταγγέλλει, για να δημοσιοποιεί, για να αντιπαλεύει τις αυθαιρεσίες, για να υπερασπίζει τα νόμιμα, για να προπαγανδίζει αιτήματα και διεκδικήσεις. Ο Σύλλογος υπάρχει για να κατοχυρώνει το παραπάνω, το επιπλέον: τη βελτίωση των όρων εργασίας και αμοιβής, τις πρόσθετες θεσμικές κατακτήσεις, τις βελτιωμένες παροχές. Κανένας συνάδελφος δεν πρέπει να είναι έξω από το Σύλλογο.

Εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε πολλοί, τα αφεντικά είναι λίγα. Αν ενωθούμε, είμαστε δύναμη. Νομίζουμε ότι είμαστε ανίσχυροι και ότι τα αφεντικά είναι παντοδύναμα, επειδή δεν είμαστε ενωμένοι και οργανωμένοι. Ας παραδειγματιστούμε από τους εργοδότες μας που έχουν τους συλλόγους τους, τους συνδέσμους τους, τις ενώσεις και την ομοσπονδία τους. Αυτοί με οργανωμένο τρόπο διεκδικούν τα συμφέροντα τους που είναι αντίθετα και εχθρικά με τα δικά μας. Εμείς γιατί να είμαστε ανοργάνωτοι;

Οι εξελίξεις στο χώρο του Βιβλίου…

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών στον κλάδο. Τον τόνο τον δίνει η διαμόρφωση μεγάλων αλυσίδων λιανικής πώλησης, που μετατρέπουν το βιβλίο σε απλό καταναλωτικό προϊόν, που προσπαθούν να επιβάλουν μονοπωλιακούς όρους στη διακίνησή του και, βέβαια, προσπαθούν να διαμορφώσουν τους χειρότερους όρους εργασίας και αμοιβής για τους εργαζόμενους. Οι μεγάλες αλυσίδες (Ελευθερουδάκης, Ιανός, Παπασωτηρίου, FNAC, Public, κ.ά.) επιβάλλουν την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, τις χαμηλές αμοιβές, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη μερική απασχόληση. Την ίδια βάση έχει και η γιγάντωση μιας χούφτας εκδοτικών οίκων που παράγουν πια το μεγαλύτερο μέρος της εκδοτικής παραγωγής.

Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Οι μεγάλοι θέλουν να σβήσουν τους μικρούς και να υπερφαλαγγίσουν τις άλλες αλυσίδες που είναι ανταγωνιστές τους. Στοιχείο αυτού του ανταγωνισμού είναι και το απάνθρωπο «απελευθερωμένο» ωράριο, καθώς και η επιδίωξη για λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Και οι μεγάλοι για να κυριαρχήσουν και οι μικροί για να επιβιώσουν καταφεύγουν στην εύκολη λύση, στο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Δεν θα επιτρέψουμε την παραβίαση των εργατικών δικαιωμάτων σε κανένα εργασιακό χώρο, είτε στους «μικρούς» είτε σε αυτούς που γιγαντώνονται είτε στους «νεοεισερχόμενους» στην πιάτσα του βιβλίου.

Να προβάλουμε ένα πλαίσιο αιτημάτων με βάση τις ανάγκες μας, για μια αξιοπρεπή ζωή:
- Κατώτερος μισθός 1400,00 ευρώ (καθαρά). Η απεργία των δασκάλων δείχνει τον δρόμο. Αυτό το αίτημα πρέπει να γίνει σημαία σε όλους τους κλάδους.
- Επίδομα τέκνων σε ποσοστό 5% για κάθε τέκνο.
- Να προστεθεί στην κλαδική ΣΣΕ η εξής νέα ειδικότητα: ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ – COURIERS. (Οι εργαζόμενοι της ειδικότητας αυτής να ασφαλίζονται με ΒΑΡΕΑ ένσημα).
- Επίδομα οθόνης σε ποσοστό 15% για όλους τους εργαζόμενους που κάνουν χρήση Η/Υ.
- Επίδομα προϋπηρεσίας σε ποσοστό 5%, μετά τη συμπλήρωση 8ετούς υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη.
- 35ωρο – 5θήμερο – 7ωρο (συνεχές). Όχι στο σπαστό ωράριο.
- 5 εβδομάδες άδεια σε όλους τους εργαζόμενους.
- Ένα επιπλέον ρεπό ανά δίμηνο στους εργαζόμενους που εργάζονται με δίκυκλο και στους εργαζόμενους που χρησιμοποιούν Η/Υ.
- Κάρτα απεριορίστων διαδρομών από τον εργοδότη σε όσους εργαζόμενους μετακινούνται από και προς την εργασία τους με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
- Το Δώρο του Πάσχα ορίζεται σε ένα (1) μηνιαίο μισθό.
- Το επίδομα αδείας ορίζεται σε ένα (1) μηνιαίο μισθό.
- Να καταργηθεί η υπερεργασία.

Υπάρχει ένας άλλος δρόμος….υπάρχει ένας άλλος τρόπος…..

Η πορεία του Συλλόγου έχει αφήσει μια πλούσια εμπειρία για το πώς πρέπει να παλέψουμε και πώς να οργανωθούμε. Ο χρόνος και οι εμπειρίες μας έχουν κάνει «σοφότερους».

Σ’ αυτό το σωματείο δεν υπήρξαν και δε θα υπάρξουν:
- εκπρόσωποι που να διαχειρίζονται τις τύχες των συναδέλφων.
Σε άλλα σωματεία ανώτερο όργανο είναι το Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτό αποφασίζει για τα κρίσιμα ζητήματα, μέσα απ’ αυτό περνά η λειτουργία του σωματείου. Οι Γενικές Συνελεύσεις υπάρχουν για να υιοθετούν ή να απορρίπτουν τις προτάσεις του Δ.Σ., να επικυρώνουν ή να καταψηφίζουν τα πεπραγμένα του. Αποτέλεσμα είναι, η πιο μεγάλη στιγμή του σωματείου να είναι οι εκλογές όπου θα εκλεγεί το Δ.Σ.

Δεν χρειαζόμαστε «διοικητές» στα εργατικά σωματεία. Διοικητές υπάρχουν στο στρατό. Έχουμε στους χώρους εργασίας αυτούς που μας διοικούν και μας διατάζουν (εργοδότες, διευθυντές, προϊστάμενοι). Στα σωματεία πρέπει να έχουμε συναδελφικότητα και αυτοοργάνωση. Σ’ εμάς το Διοικητικό Συμβούλιο έχει έναν τυπικό χαρακτήρα. Υπάρχει, γιατί νομικά δεν μπορεί να υπάρξει συνδικαλιστικός φορέας χωρίς Δ.Σ., Πρόεδρο, Γεν. Γραμματέα. Στο Σύλλογό μας ανώτερο όργανο είναι η Γενική Συνέλευση. Μέχρι την επόμενη Γενική Συνέλευση ρόλο συντονισμού και διεκπεραίωσης, για την υλοποίηση των αποφάσεων της προηγούμενης, έχει το ανοιχτό μάζεμα των «πρόθυμων συναδέλφων». Όποιος θέλει να βοηθήσει την δράση του Συλλόγου έχει θέση σε αυτό το ανοιχτό μάζεμα. Έχοντας κατακτήσει μια συναντίληψη για τα βασικά ζητήματα, κινούμαστε εξασφαλίζοντας την όσο το δυνατό μεγαλύτερη συμφωνία, ακόμη και την ομοφωνία. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν συζητιούνται διεξοδικά ώστε να βρίσκεται λύση ενοποίησης όλων. Αν χρειαστεί, οι αποφάσεις θα παρθούν με ψηφοφορία στις Γενικές Συνελεύσεις.

Επιδίωξή μας είναι (και το έχουμε πετύχει), ο Σύλλογος να μπορεί να εκπροσωπείται από κάθε συνάδελφο, σε συλλογικές διαπραγματεύσεις, παραστάσεις σε εργοδότες, εργατικές διαφορές στην Επιθεώρηση Εργασίας, συνδικαλιστικές συσκέψεις…Για μας συνδικαλιστής είναι κάθε εργαζόμενος που παλεύει με συνειδητό τρόπο, δεν είναι ο εκλεγμένος σε κάποιο Δ.Σ. Στο Σύλλογο δεν προβάλλουμε πρόσωπα, προβάλλουμε τη συλλογικότητα. Απ’ αυτή τη σκοπιά προωθούμε και την εναλλαγή στα τυπικά αξιώματα που ο νόμος απαιτεί να υπάρχουν. Ως πρόεδρος, αντιπρόεδρος, γεν. γραμματέας μπορεί να οριστούν με εναλλαγή αρκετοί συνάδελφοι.

«Αφού δεν πιστεύουμε στα Δ.Σ. και στα όργανα, τότε γιατί κάνουμε εκλογές στο Σύλλογο;», θα ρωτήσει κάποιος. Δύο είναι οι λόγοι:
α) Γιατί, όπως προαναφέραμε, σωματείο χωρίς εκλεγμένο Δ.Σ. και συγκροτημένο προεδρείο δεν μπορεί να υπάρξει. Μάλιστα η εκλογή αυτή πρέπει να γίνει όπως ο νόμος ορίζει, μέσα σε καθορισμένα χρονικά πλαίσια, με την εποπτεία Δικαστικού Αντιπροσώπου που το Πρωτοδικείο ορίζει, και που στοιχίζει (595 ευρώ πάει το μαλλί για τις προσεχείς εκλογές!). Είναι και αυτό μια έκφραση των κρατικών παρεμβάσεων στο συνδικαλισμό.
β) Γιατί, μπορεί στο δικό μας Σύλλογο να μην έχει σημασία ποιος θα εκλεγεί, έχει όμως μεγάλη σημασία πόσοι θα ψηφίσουν. Είναι και αυτό ένας δείκτης της δύναμης και της ικανότητας συσπείρωσης του Συλλόγου, είναι ένα στοιχείο που οι εργοδότες σίγουρα θα το μετρήσουν.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους να θέσουν υποψηφιότητα
για τα «αξιώματα» του Συλλόγου.
Και με αυτό τον τρόπο να αποδυναμώσουμε ακόμη περισσότερο
τη σημασία που τους αποδίδεται.
Το 1/4, το 1/3 των ψηφισάντων, ας είναι και υποψήφιοι.

- επαγγελματικά συνδικαλιστικά στελέχη και ιδιαίτερα προνόμια.
Στο Σύλλογο μας, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στα άλλα σωματεία, κανένας δεν πληρώνεται για τη συμμετοχή του και τον χρόνο που αφιερώνει. Ο συνδικαλισμός είναι εθελοντική προσφορά και όχι επάγγελμα. Όλοι οι συνδικαλιστές (οι «πρόθυμοι συνάδελφοι») δουλεύουν κανονικά το 8ωρο τους. Απουσιάζουν από τη δουλειά μόνο όταν πρέπει να παρευρεθούν κάπου εκπροσωπώντας το Σύλλογο, και αυτό το κάνουν όχι σε βάρος των υπολοίπων συναδέλφων στο χώρο εργασίας. Αξιοποιούμε τα ρεπό μας για συνδικαλιστικά τρεχάματα, δεν χρησιμοποιούμε τις συνδικαλιστικές άδειες που ο νόμος προβλέπει. «Όλα για όλους, τίποτα για μας!», όπως λέει και ο κομαντάτε Μάρκος των Ζαπατίστας. Να πετύχουμε μέσα από τη ΣΣΕ μια μέρα συνδικαλιστικής άδειας για όλο τον κλάδο για να κάνουμε Γενική Συνέλευση, όχι όμως άδειες για λίγους, για τα μέλη του Δ.Σ.

- χρηματοδότηση (άρα και εξάρτηση) από εργοδότες, οργανώσεις εργοδοτών, κόμματα, πολιτικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές παρατάξεις, κρατικούς και διακρατικούς φορείς.
Τα έσοδα του Συλλόγου προέρχονται από τις συνδρομές των μελών, από εισφορές μελών και φίλων, από εκδηλώσεις, χοροεσπερίδες, εράνους, πώληση εντύπων, λαχειοφόρους, δωρεές, ενισχύσεις από άλλους συνδικαλιστικούς φορείς. (Τα παραπάνω αναφέρονται αυτολεξεί στο Καταστατικό του Συλλόγου, άρθρο 8)

Συνάδελφε, μην ξεχνάς να καταβάλεις τη χρονιάτικη συνδρομή σου (12 ευρώ).
Ο Σύλλογος τα έχει ανάγκη.

- μικρο-παραταξιακοί τσακωμοί και αλληλο-υπονομεύσεις.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ως σωματείο νοείται το άθροισμα των παρατάξεων που υπάρχουν σε αυτό. Οι παρατάξεις λύνουν και δένουν στη ζωή του σωματείου. Στις Γ.Σ., στο Δ.Σ., στις διαπραγματεύσεις, στην εκπροσώπηση προς τα έξω, στα πάντα, οι παρατάξεις τα βρίσκουν ή τσακώνονται, μοιράζονται ή μονοπωλούν, χάνουν ή κερδίζουν πόντους στο παιχνίδι διαχείρισης των υποθέσεων του σωματείου. Τα μέλη του σωματείου υπάρχουν για να ακολουθούν, να στηρίζουν, να ψηφίζουν, να διαμεσολαβούνται από κάποια παράταξη.

Στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, οι παρατάξεις δεν διαμορφώθηκαν ως πολιτικές και συνδικαλιστικές τάσεις – ρεύματα, όπου πολλά θα μπορούσαν να προσφέρουν στο κίνημα, αλλά αποτέλεσαν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου της συνείδησης των εργαζομένων. Αποτέλεσαν και αποτελούν μηχανισμούς μεταφοράς επιδιώξεων ξένων προς τα εργατικά συμφέροντα (κομματικές επιλογές). Έτσι διασπούν αντί να ενώνουν τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον εναλλασσόμενο ρόλο «απεργού» και «απεργοσπάστη» που έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ, ανάλογα με το αν είναι στην κυβέρνηση η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ.

Στο δικό μας Σύλλογο αυτά τα φαινόμενα δεν υπάρχουν. Υπάρχει η δημοκρατία των μελών. Σε μας ο καθένας μπορεί να ανήκει (ή να μην ανήκει) σε κάποια οργάνωση, κόμμα, πολιτική ομάδα, συνδικαλιστική κίνηση. Όμως στα μαζέματα, στις Γ.Σ., στην καθημερινή δράση κινούμαστε ως συνάδελφοι, ως εργαζόμενοι και όχι ως ιμάντας μεταβίβασης αποφάσεων και επιλογών που παίρνονται για τον Σύλλογο έξω από τον Σύλλογο. Η ενότητα των συμφερόντων μας ως εργαζομένων είναι πάνω από τις όποιες διαφορές μας. Και αυτό είναι το κριτήριο της δράσης μας. Από αυτή τη σκοπιά όποιος συνάδελφος θέλει να βοηθήσει, όποιος θέλει να στηρίξει δραστήρια τους στόχους του Συλλόγου άσχετα με το που ανήκει (ή δεν ανήκει) πολιτικά ή κομματικά, μπορεί και πρέπει να δίνει τη μάχη μαζί με τους υπόλοιπους, μπορεί και πρέπει να είναι υποψήφιος.

Στο Καταστατικό του Συλλόγου μας γράφει…

Οι στόχοι του Συλλόγου είναι:
α) Να συνενώσει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου με στενούς δεσμούς συναδελφικότητας και αλληλεγγύης.
β) Να αποτελέσει όπλο για την υπεράσπιση των οικονομικών, επαγγελματικών, κοινωνικών, φυσικών κ.ά. δικαιωμάτων των συναδέλφων.
γ) Να γίνει το μέσο για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας (μισθός, ωράριο, άδειες κ.τ.λ.) των εργαζόμενων του κλάδου.
δ) Να καλλιεργήσει ένα ταξικό – συναδελφικό και διεθνιστικό πνεύμα στους εργαζόμενους του κλάδου, ώστε να αισθάνονται κομμάτι του συνόλου της εργατικής τάξης και να κατανοούν έτσι, ότι τα εργατικά συμφέροντα βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα και τις επιλογές των εργοδοτών.
ε) Να συμπαραστέκεται ηθικά και υλικά σε άλλα σωματεία, σε εργαζόμενους άλλων κλάδων και άλλων χωρών που βρίσκονται σε αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
στ) Να συντονίζει τις προσπάθειές του μαζί με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα για την υπεράσπιση των συμφερόντων ολόκληρης της εργατικής τάξης (εργαζομένων, ανέργων, ξένων εργατών), για τη βελτίωση της εργατικής νομοθεσίας και την επίβλεψη για την πιστή εφαρμογή της.
ζ) Να προάγει το αίσθημα της υπερηφάνειας, της αξιοπρέπειας, του ασυμβίβαστου που ταιριάζει στον κόσμο της δουλειάς, στους εργαζόμενους που παράγουν με το μυαλό και τα χέριά τους τον πλούτο της κοινωνίας.
η) Να αγωνίζεται μαζί με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα ενάντια στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, το σωβινισμό, το φασισμό, τον πόλεμο.
θ) Να προβάλει το όραμα και να παλεύει για έναν άλλο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, διακρίσεις, πολέμους και αδικία, για μια άλλη κοινωνία, της αφθονίας, της ισότητας και της ελευθερίας.

Για την επίτευξη των στόχων μας χρειαζόμαστε…

Ένα Σύλλογο μαζικό, δυνατό, με πολλούς συναδέλφους να πλαισιώνουν τις λειτουργίες του, οικονομικά ανεξάρτητο, πλούσιο σε δραστηριότητες.
Σύλλογος είναι ο κάθε συνάδελφος. Ο καθένας από μας πρέπει να αναλάβει μερίδιο ευθύνης για τη λειτουργία του.
Προσανατολιζόμαστε στην δημιουργία ομάδων δουλειάς στους εξής τομείς: εφημερίδα, ηλεκτρονική σελίδα, προβολές ταινιών – εκδηλώσεις – διαλέξεις, Ταμείο Αλληλοβοήθειας, Τράπεζα Αίματος, ποδοσφαιρική ομάδα…Οποιαδήποτε άλλη ιδέα και πρόταση υπάρχει, είναι ευπρόσδεκτη. Είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλές διαθεσιμότητες.

Η διαδικασία των εκλογών πρέπει να αξιοποιηθεί για το δυνάμωμα μιας τέτοιας συνδικαλιστικής πρακτικής. Για ένα νέο εργατικό κίνημα, μαχητικό, ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό.

Αγορά, κυβέρνηση και εργοδότες: να δεις τι σου ‘χω για μετά...

Αυτά που βιώνουμε ως εργαζόμενοι δεν είναι φυσικά ένα «ατομικό δράμα» ή μια κακή ιδιαιτερότητα στο χώρο δουλειάς μας. Είναι το αποτέλεσμα της άγριας επιθετικής πολιτικής της κυβέρνησης και των εργοδοτών ενάντια στα εργατικά συμφέροντα που χαρακτηρίζει όλη αυτή την περίοδο, στην Ελλάδα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Με γνώμονα τη μανιώδη αναζήτηση μεγαλύτερης κερδοφορίας, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, εργοδότες και Ε.Ε. κλιμακώνουν την επίθεση με το αμόκ των ιδιωτικοποιήσεων (ΟΤΕ, τράπεζες, ενέργεια), την ελαστική εργασία και τις απολύσεις, την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και το δραστικό περιορισμό της κοινωνικής ασφάλισης. Παράλληλα στήνουν ένα προκλητικό θέατρο αυταρχισμού, εμπαιγμού και κοροϊδίας απέναντι στις εργατικές ανάγκες, με το μονότονο σενάριο των «μεταρρυθμίσεων», των «ελλειμμάτων» και των «αντοχών της οικονομίας».
Η κυβέρνηση με σημαία το γνωστό δίλημμα «ή προώθηση των μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξη (των αφεντικών φυσικά) ή χρεοκοπία της οικονομίας και στασιμότητα» προχωρά στα επόμενα βήματά της που είναι η αντιδραστική ασφαλιστική μεταρρύθμιση της επόμενης τετραετίας, οι ιδιωτικοποιήσεις όλων σχεδόν των ΔΕΚΟ, τραπεζών και οργανισμών, η γενίκευση της ελαστικής εργασίας και υποαπασχόλησης, η οριστική διαμόρφωση της γενιάς του απασχολήσιμου - καταρτίσιμου εργαζόμενου, παράλληλα με την διαρκή λιτότητα και την καθήλωση των αμοιβών μας. Κυνικά αρνούνται ακόμα και τα ψευτοεπιδόματα στοιχειώδους οικονομικής ανακούφισης. Επιμένουν στην αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση παρά τη σφοδρές αντιστάσεις και στην αναθεώρηση του Συντάγματος.
Στην πρόσφατη Πράσινη βίβλο για την εργασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης συζητάνε για την εργάσιμη εβδομάδα των 65 ωρών!!. Στην Αγγλία και την Γερμανία συζητάνε για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης άμεσα στα 67, ακόμη και στα 70 χρόνια. Μέτρα περιορισμού του δικαιώματος της απεργίας, των διαδηλώσεων που πάνε παράλληλα με το ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχου και διαρκούς επιτήρησης (βιομετρικά διαβατήρια, κάμερες στους δρόμους κλπ), απλώνονται στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο υποταγμένος συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των περισσότερων Ομοσπονδιών (που ελέγχονται από τις γνωστές κυρίαρχες παρατάξεις), νομιμοποιούν όλα αυτά τα χρόνια την αντεργατική επίθεση, υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις ντροπής, στηρίζουν την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού κεφαλαίου, συναινούν στην κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, κάνουν «οικονομικοτεχνικές μελέτες» αντί για αγώνες, και «υπεύθυνη διαχείριση» αντί για εργατική αντιπολίτευση.
Ωστόσο, απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχει και άλλος δρόμος. Η δύναμη του αγώνα των ίδιων των εργαζόμενων. Η ενίσχυση του Συλλόγου μας. Η συλλογική διεκδίκηση και πάλη. Μπορούμε να βάλουμε φρένο σε αυτή την πολιτική. Μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις και νίκες. Με έναν άλλο τρόπο, μια άλλη αντίληψη για την συλλογικότητα και τους αγώνες μας.


elefthcom@yahoo.gr

Στην Ευρώπη - Φρούριο είμαστε όλοι Ξένοι


Δράσεις ενάντια στη Σύνοδο του ΟΑΣΕ
Παρασκευή 26/7: Μικροφωνική στις 6:00 μ.μ. [πλ. Γεωργάκη]Σάββατο 27/7: Συγκέντρωση-συνέλευση στις 12:00 μ.μ. - Πορεία στις 6:00 μ.μ. [Τμήμα Ιστορίας]Κυριακή 28/7: Συγκέντρωση-συνέλευση στις 12:00 μ.μ. [Τμήμα Ιστορίας] - Live στις 9:00 μ.μ. [Σπιανάδα]
Το διήμερο 27 και 28 Ιουνίου θα διεξαχθεί στην Κέρκυρα άτυπη Σύνοδος του Οργανισμού για "την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη" (ΟΑΣΕ). Θεωρείται ο μεγαλύτερος διακρατικός οργανισμός για την "διαφύλαξη της ασφάλειας" στον κόσμο και τα επίμαχα θέματα της ατζέντας της Συνόδου είναι το μεταναστευτικό και η νέου τύπου, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, τρομοκρατία, κάτω από την ομπρέλα της "ευρωπαικής ασφάλειας" που θέλουν να επιβάλλουν.
Ανάρτηση πανό στην Aκρόπολη του παλαιού φρουρίου ενάντια στην Ευρώπη-φρούριο. (Κέρκυρα)
Κατάληψη του τμήματος Ιστορίας που λειτουργεί σαν χώρος αντιπληροφόρησης και διαμονής
Κάλεσμα Αναρχικών / Αντιεξουσιαστών από Κέρκυρα
Eνάντια στην Ευρώπη - Φρούριο
Αντισύνοδος ΟΑΣΕ 26-28 Iουνίου, Κέρκυρα
[ Blog Πρωτοβουλίας ]
http://athens.indymedia.org/

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Διήμερο εκδηλώσεων του ΡΕΣΑΛΤΟ, 21 & 22 Ιούνη, Πλ. Λαού Κερατσίνι

2 ημέρες, με εικόνες που "μιλούν" για αντίσταση, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη. Που "μιλούν" για το δεκέμβρη που συνεχίζεται παρά τον σφοδρό ιδεολογικό πόλεμο και τα κατασταλτικά μέτρα. Που "μιλούν" για την εξέγερση, τους συλληφθέντες της και την αλληλεγγύη. Που "μιλούν" για την εργοδοτική επίθεση με βιτριόλι κατά της μαχόμενης γυναίκας-μετανάστριας-εργάτριας Κωνασταντίνας Κούνεβα και το πολύμορφο πανελλαδικό κίνημα αλληλεγγύης. Που "μιλούν" για την κρατική δολοφονία της αγωνιζόμενης κρατούμενης Κατερίνας Γκουλιώνη και τις κινήσεις αντιπληροφόρησης και αντεκδίκησης που ακολούθησαν. Που "μιλούν" για το σύγχρονο Νταχάου της Πέτρου Ράλλη και τον διήμερο ξεσηκωμό των μεταναστών στις 21-22 Μάη. Που "μιλούν" για τα μεταδεκεμβριανά εγχειρήματα των συνελεύσεων στις γειτονιές και των καταλήψεων κτιρίων και πάρκων.2 ημέρες με ταμπλώ, έκθεση αφίσας, μικροφωνική, έντυπο υλικό, το νέο τεύχος της εφημερίδας του στεκιού, "πηγαδάκια" και προβολές βίντεο για τις παραπάνω θεματικές. 2 ημέρες γι' αυτά που συντελούνται το τελευταίο 6μηνο, για όλα αυτά που συνεχίζονται...Σας περιμένουμε, με καλή διάθεση και πολυποίκιλο υλικό, Κυριακή 21 Ιούνη & Δευτέρα 22 Ιούνη, 8:00μμ, στην Πλατεία Λαού στο Κερατσίνι.
http://anarxiko-resalto.blogspot.com/

ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ(καταληψη ΠΙΚΠΑ-Πετραλωνα)


καντε κλικ πανω στην εικονα για να διαβασετε σε μεγενθυση το κειμενο