ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ο εθνικισμός είναι κομμάτι της ιδεολογίας των κρατούντων.
Μιας ιδεολογίας που παρουσιάζει έναν κόσμο ψεύτικο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα όσων ελέγχουν, εξουσιάζουν, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους ανθρώπους, που έχουν μαντρώσει εξαναγκαστικά στα εθνικά σύνορα. Στις νοητές και ανόητες εκείνες αυταπάτες, που καλλιεργούνται με την δήθεν εδαφική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αλλά που στην πραγματικότητα αφορούν τα «χωράφια» και τα κτήματα των εξουσιαστών κι εκμεταλλευτών.

Σ' αυτά τα εδαφικά όρια, οι υποδουλωμένοι πρέπει να αισθάνονται προνομιούχοι, «ανώτεροι» και έτοιμοι να εξοντώσουν τους γείτονές τους (που κι αυτοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση) που οι εξουσιαστές υποδεικνύουν ότι δήθεν τους επιβουλεύονται. Με τους πολέμους, τις εντάσεις και τις κατασκευασμένες ένθεν και ένθεν απειλές κατά της «εδαφικής ακεραιότητας», οι κυρίαρχοι λύνουν τις μεταξύ τους διαφορές ενώ απλώνουν τα κρατιστικά ιδεολογικά δεσμά τους στους εξουσιαζόμενους.

Σ' αυτά τα όρια, όπου προσπαθούν να επιβιώσουν εκατομμύρια άνθρωποι, τα κράτη φτιάχνουν συνεχώς νόμους και θεσμούς, μηχανισμούς, συστήματα ελέγχου και επιβολής ενώ εξαπολύουν τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς προκειμένου να αντιμετωπιστεί κάθε κίνηση, δράση και διάθεση αντίθεσης των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.

Οι μέθοδοι ελέγχου και επιβολής απλώνονται με ένα πολύπλοκο τρόπο μέσα στον κοινωνικό χώρο και συντηρούνται από όλα τα πολιτικά συστήματα διαχείρισης της ανθρώπινης δουλείας (δημοκρατία, δικτατορία κ.ο.κ.).Τα συστήματα αυτά έχουν σαν σκοπό την ωραιοποίηση της σκλαβιάς και την καλλιέργεια αυταπατών, ενώ παράλληλα προβάλλουν ένα βασικό στοιχείο, που τους τελευταίους αιώνες έχει παίξει σημαντικό ρόλο για την διεκπεραίωση των κρατικών υποθέσεων: τον εθνοπατριωτισμό, που διατρέχει όλα τα συστήματα επιβολής.

Όταν διαταράσσεται η ομαλότητα, όπως σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών, εξεγερτικών και επαναστατικών συνθηκών ή σε συνθήκες ανακατατάξεων, οι κρατούντες ενοποιούν τα πολιτικά συστήματα επιβολής, μεταφέροντας στοιχεία καταστολής του δικτατορικού τρόπου διαχείρισης, στο δημοκρατικό. Αυτή είναι μια διαδικασία που ισχύει στις παρούσες συνθήκες της κυριαρχίας, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό χώρο.

Ανάλογα με τις συνθήκες, λοιπόν, τα συστήματα πολιτικής διαχείρισης εναλλάσσονται στον κατασταλτικό και χειραγωγικό τους ρόλο. Είναι χαρακτηριστικό πως στη δεύτερη με τέταρτη δεκαετία του 20ου αιώνα εφαρμόστηκαν τα πλέον ωμά συστήματα επιβολής: Φασισμός στην Ιταλία και την Ισπανία, Κομμουνισμός στη Ρωσία, Εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία και ανάλογες διαφοροποιήσεις στη Ρουμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα κ.α. Όλα αυτά αποσκοπούσαν στην βίαιη καταστολή μιας διάχυτης και αναπτυσσομένης κοινωνικής επαναστατικής δράσης που συγκλόνιζε τα θεμέλια των συστημάτων καταπίεσης κι εκμετάλλευσης. Τα τάγματα εφόδου, οι μελανοχίτωνες και οι φαλαγγίτες έγιναν κυβερνήσεις για τις ανάγκες σταθεροποίησης της κυριαρχίας στον ευρωπαϊκό χώρο. Φαιά και Κόκκινα τάγματα εφόδου σε κοινούς ρόλους.

Τα μαντρόσκυλα του κρατισμού αναδείχθηκαν σε ρυθμιστικούς παράγοντες για να περάσουν και πάλι στον περιορισμένο, αλλά εξ ίσου σημαντικό, ρόλο, μετά το τέλος της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής. Να αποτελούν, δηλαδή, τον μοχλό αποπροσανατολισμού και τρομοκράτησης, κτυπήματος και περιχαράκωσης των κοινωνικών δραστηριοποιήσεων. Κάθε εθνικιστής (ναζί, νεοναζί ή όπως αλλοιώς θέλει να λέγεται) είναι το μαντρόσκυλο του κράτους που επιτίθεται στους ανυπόταχτους, και κυρίως σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους (μετανάστες κλπ), προκειμένου να πετύχει μέσα από την τρομοκρατία την διατήρηση και επέκταση των όρων υποταγής σύμφωνα με τις προσταγές των κρατούντων,

Στους ρόλους, που έχουν ανατεθεί σ' αυτά τα ναζιστικά κόμματα και οργανώσεις (που λειτουργούν σαν υποκαταστήματα του κράτους), είναι και τα, κατά περιόδους, κύματα επιθέσεων εναντίον κοινωνικών χώρων, αγωνιζόμενων ανθρώπων, αλλοδαπών αλλά και όσων θεωρούνται πως δεν εντάσσονται στο επιδιωκόμενο κλίμα δουλοπρέπειας.

Εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό πως οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την πανανθρώπινη ελευθερία, και μαζί τους οι αναρχικοί, δεν είναι δυνατόν διεκδικήσουν ή να απαιτήσουν από το κράτος να κλείσει κάποιο από τα εθνικιστικά υποκαταστήματα που έχει στήσει (Χρυσή Αυγή, Στόχος κλπ) ή να απαγορεύσει τις εκδηλώσεις τους. Δεν θα πέσουν σε κανενός είδους παγίδα ώστε να βάλουν ρυθμιστή της απελευθερωτικής δράσης, αυτό που πρώτιστα πρέπει να καταστρέψουν: το κράτος.

Γνωρίζουν πολύ καλά πως όποιος ζητά από τους καταπιεστές του να πάρουν κάποια μέτρα, με την συνδρομή των θεσμών και μηχανισμών τους, σκάβει τον δικό του λάκκο. Γνωρίζουν πως ακόμα κι αν οι νόμοι χρησιμοποιηθούν για να κλείσουν τα εθνικιστικά υποκαταστήματα, θα ανοιχτούν άλλα με διαφορετική φίρμα και με ανανεωμένο προσωπικό. Όμως, οι ίδιοι νόμοι θα εφαρμοστούν, πλέον, μετά από την επικύρωση του ρόλου τους, για να κτυπηθούν οι χώροι όπου αναπτύσσεται και το πνεύμα της ελευθερίας, συμβάλλοντας στην αντικρατική κοινωνική δράση.

Κάθε απαγορευμένη πορεία των εθνικιστών, στα πλαίσια του νόμου και των θεσμών (για να «μην διαταραχθεί η τάξη και η εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος»), είναι ένα σοβαρό όπλο του κρατισμού, που θα στραφεί πολύ σύντομα ενάντια τις πορείες και τις κινητοποιήσεις των αγωνιζόμενων ενάντια στην καταπίεση κι εκμετάλλευση.

Οι αναρχικοί-ες δεν θα αναζητήσουν πολιτικές «νίκες» και «ήττες» μέσα από την λειτουργία των θεσμών. Γιατί είναι αδιαμφισβήτητο πως οι εθνικιστικές γκρούπες έχουν συγκεκριμένους ρόλους. Κι ένας απ' αυτούς είναι να φέρουν σε πέρας την βρώμικη δουλειά, που δεν μπορούν να κάνουν στα φανερά (μέχρι στιγμής) οι κρατικοί μηχανισμοί άμεσης καταστολής.

Γι' αυτό και ο αγώνας ενάντια στο κράτος, στις όποιες προσπάθειες εξωραϊσμού του, καθώς και σε μεθοδεύσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι κι εκείνες που θέλουν να το αναδείξουν «σαν διαχειριστή των αντιθέσεων ανάμεσα στα δύο άκρα», αποτελεί σημαντικό στοιχείο της αναρχικής κοινωνικής απελευθερωτικής δράσης.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ


Συσπείρωση Αναρχικών