ΕισαγωγήΈνα χρόνο σχεδόν μετά το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας στις 28 Ιούνη 2007 -με τα 56.000 καμένα στρέμματα δάσους (από τα οποία τα 20.000 στρ. μέσα στον πυρήνα του "προστατευόμενου" εθνικού Δρυμού), με τα απειράριθμα δέντρα και ζώα που χάθηκαν στις στάχτες - ένα ερώτημα εξακολουθεί να τίθεται επίμονα: Από όλη εκείνη την καταστροφή τι έχει απομείνει; Τι απέμεινε απ' το γκροτέσκο θεατρικό σκηνικό των τεθλιμμένων κρατικών υπευθύνων, τα συγκλονισμένα προσωπεία τους και τις τραγελαφικές δηλώσεις τους ("όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος" κλπ); Από την πολυδιαφημιζόμενη "ευαισθητοποίηση" των παρείσακτων του βουνού (βλ. Regency Καζίνο και την καμπάνια που έχει εξαπολύσει) που για χρόνια λυμαίνονται την Πάρνηθα μετατρέποντάς την σε βιτρίνα και ντεκόρ της βιομηχανίας του τζόγου; Από τα βουβά πλήθη διαμαρτυρίας των λαοσυνάξεων-κηδειών στο Σύνταγμα, τις ψηφοθηρικές πέννες της αριστεράς, τις κατ' επίφαση οικολογικές οργανώσεις και τους κρατικοδίαιτους ορειβατικούς συλλόγους που σιωπούν; Μετά τις φλόγες που κατέκαψαν την Πάρνηθα, σειρά είχαν εκείνες στις βουνοπλαγιές του Πηλίου, του Χελμού, του Γράμμου, των Πιέριων, και ένα μήνα μετά η πύρινη λαίλαπα που σάρωσε την κεντρική Εύβοια και την Πελοπόννησο, αφήνοντας πίσω της δεκάδες νεκρούς, αμέτρητα αποτεφρωμένα ζώα κι ανυπολόγιστη καταστροφή καλλιεργειών, δασικών εκτάσεων και μοναδικών οικοσυστημάτων (όπως το δάσος του Καϊάφα, τα δάση του Ταΰγετου και του Πάρνωνα). Κατά μια έννοια, το σύνθημα είχε δοθεί: Όταν το μοναδικό εναπομείναν άγριο βουνό της Αττικής εγκαταλείπεται ολοσχερώς στη φωτιά, με τις πυροσβεστικές δυνάμεις να στέλνονται "κατόπιν εορτής" αποκλειστικά και μόνο για να προφυλάξουν το Ναό του Τζόγου, το Καζίνο Μον Παρνές, τότε τα κοράκια των σχεδιαζόμενων αναπτυξιακών έργων σε βουνά, δάση, ποταμούς, λίμνες και ακτές, ξέρουν ότι όλα είναι εφικτά - δεν χρειάζεται να περιμένουν την αναθεώρηση του άρθρου 24 για τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων. Στην Πάρνηθα τα έργα ανακατασκευής κι επέκτασης του Καζίνου σήμερα προχωρούν, αφού όχι μόνο δεν ματαιώθηκαν από την πυρκαγιά, αλλά διευκολύνθηκαν, με την έννοια ότι, τα δέντρα που θα έκοβε γιʼ αυτό το σκοπό για να γίνει η προβλεπόμενη "αλλαγή χρήσης γης" (με βάση το νόμο του 2003 για την εκχώρηση του Μον Παρνές και της δημόσιας περιουσίας του πρώην ΕΟΤ πάνω στο βουνό, σε ιδιώτες), τώρα πια είναι καμένα. Έτσι, αν και για επικοινωνιακούς λόγους, το Καζίνο φαίνεται να αρνείται την εξαίρεση από την αναδάσωση 62,5 στρεμμάτων καμένου δάσους που του ανήκουν, στην πραγματικότητα, αν τα δέντρα δεν είχαν καεί, θα έπρεπε να τα κόψει. Εκτός από αυτά τα 62,5 στρέμματα καμένου ελατοδάσους που εξαιρούνται απ' την αναδάσωση, στην ιδιοκτησία του Καζίνου έχουν περιέλθει 3.000 στρέμματα βουνού, καθώς και οι εγκαταστάσεις του εγκαταλελειμμένου Ξενία, που αποτελεί προσεχή στόχο των κερδοσκοπικών του βλέψεων (τα κέρδη του Καζίνου απ' τον τζόγο, μόνο το 2007, ήταν 191 εκατομμύρια ευρώ). Ταυτόχρονα, στο ήδη πνιγμένο στις κεραίες, τα ραντάρ, τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις κι απ' την αυξανόμενη οικοδόμηση βουνό (βλ. Άνω Θρακομακεδόνες, "Ιπποκράτειος Πολιτεία"), διανοίγονται νέοι δρόμοι, ενώ προωθούνται οι σχεδιασμοί χωρισμού του βουνού σε ζώνες, αφενός "αξιοποίησης" κι αφετέρου ελεγχόμενης πρόσβασης ή ακόμα και απαγόρευσης για τους απλούς πεζοπόρους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πλήρης υποταγή του βουνού σε μια λογική "αξιοποίησης" κι ανάπτυξής του συνοδεύεται από την υποβάθμιση του Δασαρχείου Πάρνηθας και τον παραγκωνισμό των δασικών υπηρεσιών και την ανάληψη της διαχείρισής του από το ΥΠΕΧΩΔΕ και το νεοσύστατο Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Δρυμού. Το ελατοδάσος της Πάρνηθας, ήδη επηρεασμένο απ' την ατμοσφαιρική ρύπανση στο λεκανοπέδιο της Αττικής και τις ευρύτερες κλιματικές αλλαγές πριν τη μεγάλη πυρκαγιά, θα χρειαστεί πολλές δεκαετίες για να αναγεννηθεί, ακόμα κι αν το βουνό αφεθεί μακριά από τις ποικίλες εκμεταλλεύσεις του και τις άστοχες επεμβάσεις. Το πολυδιαφημισμένο και πολυδάπανο πρόγραμμα αναδάσωσης της Πάρνηθας, που υλοποιείται από τους ίδιους τους καταστροφείς του φυσικού περιβάλλοντος, δεν εξυπηρετεί παρά την προβολή μιας εικόνας παραγωγής έργου και οικονομικά συμφέροντα. Αφενός αφορά μόνο 4.000 στρέμματα, γίνεται μια περίοδο όπου οι καιρικές συνθήκες είναι ακατάλληλες, τα δενδρύλλια που φυτεύτηκαν δεν προέρχονται από το οικοσύστημα της Πάρνηθας και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην καταφέρουν να προσαρμοστούν στο μικροκλίμα της, ενώ είναι πολύ μικρά για να αντέξουν την ξηρασία του καλοκαιριού που έρχεται. Αφετέρου, το έργο έχει "σπάσει" σε μικρότερα τμήματα ώστε να επιτρέπεται η απ' ευθείας ανάθεση, εκτός διαγωνισμού, σε περισσότερες από μία ανάδοχες εταιρείες και με όρους πελατειακών σχέσεων. Όπως έχει δείξει άλλωστε η μέχρι τώρα εμπειρία, οι αναδασώσεις στα βουνά της Αττικής (σε μικρότερες καμένες εκτάσεις, κυρίως πευκοδάσους) γίνονται για λόγους εντυπωσιασμού, επιδιώκοντας τον κοινωνικό εφησυχασμό με τη διάδοση μάλιστα της λογικής ενός χειραγωγούμενου εθελοντισμού, ανώδυνου για τους κρατικούς σχεδιασμούς. Με βάση αυτή την αντίληψη περί εθελοντισμού, συγκαλύπτονται οι αιτίες, και οι υπαίτιοι της πύρινης καταστροφής μένουν στο απυρόβλητο ενώ η ευθύνη μετατοπίζεται γενικώς στο κοινωνικό σώμα σε ένα ατομικό επίπεδο. Να θυμίσουμε βέβαια, πως όταν ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά, όσοι αυθόρμητα κι οικειοθελώς έσπευσαν στο βουνό για να συμβάλουν στην κατάσβεση της φωτιάς βρήκαν μπροστά τους τις διμοιρίες των ΜΑΤ που απαγόρευαν κάθε πρόσβαση. Για το κράτος και τα αφεντικά, το πλήθος των πραγματικά συγκλονισμένων κι εξοργισμένων απ΄ την καταστροφή της Πάρνηθας έπρεπε να κρατηθεί μακριά απ' τον τόπο του εγκλήματος, από τους πραγματικούς υπεύθυνους κι όλους όσοι επωφελούνται απ' τα αποκαΐδια του δάσους, η οργή να εκτονωθεί σε ανώδυνες βουβές διαμαρτυρίες ή προεκλογικές αυταπάτες, ώστε να συγκαλυφθούν οι αιτίες που πυροδοτούν και θρέφουν την αναπτυξιακή λαίλαπα. Ενώ οι αγωνιστές και αγωνίστριες που, ενάντια στις επιβαλλόμενες συνθήκες χειραγώγησης και συναίνεσης, ανέβηκαν επανειλημμένα στο βουνό, καταδεικνύοντας με τη δράση τους τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες που προηγούνται, συνοδεύουν και έπονται της πυρκαγιάς, επιχειρήθηκε να συκοφαντηθούν από τους επίσημους εκφραστές της κρατικής εξουσίας και τους λακέδες τους ως δήθεν εμπρηστές του φυσικού περιβάλλοντος. Ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού και μετατόπισης των εγκληματικών τους ευθυνών, με την πρόσθετη γελοία επινόηση περί "ασύμμετρης απειλής", που όμως δεν βρήκε ευρεία κοινωνική ανταπόκριση και γρήγορα χρεωκόπησε. Τόσο το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας όσο και οι αναπτυξιακοί σχεδιασμοί στα αποκαΐδια της, δεν είναι παρά μέρος του ευρύτερου πολέμου που έχει εξαπολύσει το κράτος και ο καπιταλισμός στο φυσικό κόσμο, για τη λεηλασία και την καταστροφή του, με όχημα το ιδεολόγημα της ανάπτυξης. Ενός πολέμου, όπου κάθε σπιθαμή γης πρέπει να κατακτηθεί και να "αξιοποιηθεί", να μετατραπεί σε ελεγχόμενο, αποστειρωμένο περιβάλλον και σε πηγή κέρδους. Ενώ η άλλη όψη αυτής της επίθεσης εξελίσσεται μέσα στις πόλεις, όπου οι ελεύθεροι χώροι αναπλάθονται και εμπορευματοποιούνται με στόχο την κερδοσκοπική εκμετάλλευσή τους και τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνίας. Αυτή η έκδοση, επιχειρεί να καταγράψει πρωτίστως, τη δράση, τον λόγο και την μέχρι τώρα διαδρομή ενός αριθμού συντρόφων και συντροφισσών, που τον Ιούλιο του 2007 με αφορμή το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας, δημιούργησαν την "Ανοιχτή Συνέλευση από τον λόφο του Στρέφη" ένα πολιτικό έδαφος συνάντησης, με αντιεξουσιαστικά - αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά, στη βάση της αυτοοργάνωσης, της ζύμωσης απόψεων και της άμεσης δράσης. Ένα εγχείρημα με στόχο τη διεύρυνση και τη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα για την προάσπιση του φυσικού κόσμου απ' την κυρίαρχη λογική της ανάπτυξης, της εμπορευματοποίησης και του ελέγχου, καθώς και τη σύνδεσή του με τους αγώνες για την επανοικειοποίηση των ελεύθερων χώρων μέσα στις πόλεις. Έτσι, ξεκινά με την πρώτη πορεία που καλέσαμε στις 27 Ιούλη 2007, από την πόλη στο βουνό, και τη συγκέντρωση στο χώρο του τελεφερίκ του Καζίνου, σε μια περίοδο συναινετικής απομάκρυνσης των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας από τον τόπο του εγκλήματος (όπως η προαναγγελμένη συναυλία του Ε.Κ.Φόρουμ στο χώρο του τελεφερίκ, που αφού δεν πήρε την άδεια του Καζίνου, έγινε τελικά στην πλατεία Συντάγματος). Μια κίνηση, που συσπείρωσε 200-250 άτομα, τα οποία αψηφώντας την απειλή της καταστολής, πορεύτηκαν για πολλές ώρες από την άκρη της πόλης ως το χώρο του τελεφερίκ, πετυχαίνοντας για ώρες τον αποκλεισμό του Καζίνου. Η πρώτη αυτή πορεία στοχοποίησης της βιομηχανίας του τζόγου στην καρδιά του βουνού, σε συνδυασμό με την ακτιβίστικη δράση συντρόφων να πετάξουν κόκκινες μπογιές στο Καζίνο δύο μέρες αργότερα, στις 29 Ιούλη '07 -μια ενέργεια που άνοιξε νέα μονοπάτια αντίστασης έξω από την μητρόπολη- έδωσε ένα σημαντικό, ξεχωριστό στη συγκεκριμένη συγκυρία, έναυσμα στην πολιτικοποίηση του ζητήματος και κατέδειξε τους πραγματικούς υπεύθυνους για τη λεηλασία και την καταστροφή της φύσης, τον έλεγχο και την καταστολή σε βάρος της κοινωνίας και των αντιστάσεών της. Όσον αφορά εμάς (κι άλλες συλλογικότητες αντίστασης), η αλληλεγγύη στους 27 αγωνιστές/ίστριες που συνελήφθησαν γιʼ αυτή τη συμβολική δράση δεν περιορίστηκε απλά στην καταγγελία της στρατιωτικού τύπου επιχείρησης για τη διάσωση του γοήτρου του Καζίνου και των κρατικών μηχανισμών προστασίας του που ακολούθησε την ενέργεια, αλλά αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για την απομάκρυνση του Καζίνου απ' την Πάρνηθα, στα πλαίσια του ευρύτερου αγώνα προάσπισης του φυσικού κόσμου απ' την αναπτυξιακή λαίλαπα.Με αυτή τη λογική, της σύνδεσης της καταστροφής στην Πάρνηθα με την ευρύτερη επίθεση στο φυσικό περιβάλλον με τη μορφή μεγάλων αναπτυξιακών έργων, διοργανώσαμε ένα διήμερο εκδηλώσεων αντιπληροφόρησης στις 19 και 20 Οκτώβρη στο Πολυτεχνείο, απευθυνόμενοι σε αγωνιστές/τριες και συλλογικότητες για να συζητήσουμε για τα μέτωπα που άνοιξαν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού, για τις αντιστάσεις στα επενδυτικά σχέδια κράτους και κεφαλαίου στην ύπαιθρο αλλά και στις πόλεις, καθώς και την προοπτική της συνάντησης αυτών των αντιστάσεων από τα κάτω.Είχαμε επίσης αποφασίσει την πραγματοποίηση αμέσως μετά, ενός ακόμα διημέρου εκδηλώσεων αφιερωμένο στους ελεύθερους-δημόσιους χώρους στην πόλη, το οποίο δεν καταφέραμε προς το παρόν να πραγματοποιήσουμε εξαιτίας εσωτερικών διεργασιών, βρίσκεται όμως πάντα στον ορίζοντά μας.Το διήμερο εκδηλώσεων "ενάντια στην κρατική - καπιταλιστική επίθεση στη φύση και την κοινωνία" ολοκληρώθηκε με μία νέα πορεία πάνω στο βουνό, στις 21 Οκτώβρη, στέλνοντας το μήνυμα ότι ο αγώνας για την απομάκρυνση του Καζίνου από την Πάρνηθα και την προάσπιση της άγριας φύσης συνεχίζεται, ενάντια στη λήθη που επιχειρείται να σκεπάσει το έγκλημα του καλοκαιριού, και ενάντια στον εκφοβισμό των αντιστεκόμενων από την κρατική καταστολή. Εξ΄ άλλου αυτή η κίνηση είχε και το χαρακτήρα της αλληλεγγύης στους 27 που θα δικάζονταν λίγες μέρες αργότερα. Η πορεία, με τη συμμετοχή 200 συντρόφων/ισσών, ξεκίνησε από την Αγ. Τριάδα, πάνω στην Πάρνηθα, και επιχείρησε να προσεγγίσει το Καζίνο, βρίσκοντας μπροστά της παρατεταγμένες ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, 200μ. πριν από το Καζίνο. Εκεί έγινε πολύωρη συγκέντρωση, ενώ στην επιστροφή τους, οι διαδηλωτές/τριες, έστησαν οδοφράγματα με κομμένους κορμούς δέντρων αποκλείοντας τις αστυνομικές δυνάμεις πάνω στο βουνό, και αποκόπτοντας την οδική πρόσβαση από και προς το Καζίνο. Στη μπροσούρα περιλαμβάνονται επίσης όλες οι παρεμβάσεις, οι δράσεις και τα κείμενα της συνέλευσης, τόσο για την Πάρνηθα και ενάντια στα αναπτυξιακά έργα που σχεδιάζονται στις στάχτες της όσο και για άλλα μέτωπα αντίστασης στην ευρύτερη κρατική και καπιταλιστική επίθεση στη φύση και την κοινωνία. Μέτωπα όπως η καταστροφή του Αχελώου από τη κατασκευή νέων φραγμάτων και την εκτροπή του από το φυσικό του ρου, οι κλιματικές αλλαγές, η βιοτεχνολογία, ο έλεγχος και η εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων, με τα οποία ασχοληθήκαμε, συνεισφέροντας με το λόγο μας και τη συμμετοχή μας σε κινητοποιήσεις. Περισσότερες πληροφορίες και υλικό μπορεί να βρει κανείς στην ιστοσελίδα της συνέλευσης http://strefis.ath.cxΣτόχος μας, με αυτή την έκδοση, είναι να συγκεντρώσουμε, ορισμένες από τις καταγεγραμμένες στιγμές μιας πλούσιας εμπειρίας αγώνα, να σπάσουμε το τείχος σιωπής -ή πρόσκαιρης, ευκαιριακής ενασχόλησης- γύρω απ' τα ζητήματα που ανοίγει η κρατική/καπιταλιστική επίθεση για την καταστροφή και τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων, και να συμβάλουμε και μ' αυτό τον τρόπο στην ανάληψη νέων πρωτοβουλιών δράσης, τη δημιουργία νέων πεδίων συνάντησης, αντίστασης και αγώνα στην προοπτική της απελευθέρωσης της Φύσης, της Κοινωνίας και του Ανθρώπου.
Ανοιχτή Συνέλευση από το Λόφο του Στρέφη κατεβαστε το συννημενο:strefis.pdf επισης εδω ολο το κειμενο της ανοιχτης συνερλευσης:
.gif)
