Τίποτε δεν τέλειωσε... Όλα συνεχίζονται*

Πορεία αλληλεγγύης στους διωκόμενους και προφυλακισμένουςτης Εξέγερσης του ΔεκέμβρηΚαλέσματα
Αθήνα, Σάββατο 24 Γενάρη στις 12:00 μ.μ. στο Μοναστηράκι1 2 3 4 5 6 Στις άλλες πόλεις: Κέρκυρα Νάξος Χανιά Ρέθυμνο Ηράκλειο Πτολεμαΐδα Χαλκίδα Βόλο Θεσσαλονίκη Μυτιλήνη Πάτρα
Τα εξεγερτικά γεγονότα που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη στα Εξάρχεια από τον μπάτσο Κορκονέα, αντιμετωπίστηκαν από το κατασταλτικό κράτος με εκατοντάδες προφυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, δεκάδες συλλήψεις και διώξεις με τον τρομονόμο.
Οι απειλές για άρση ασύλου και εισβολή των ΜΑΤ στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο. Η κατασταλτική και ιδεολογική επίθεση κράτους και ΜΜΕ ενάντια στους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων που συναντήθηκαν στους δρόμους και τα οδοφράγματα, η προσπάθεια χειραγώγησης και απονοηματοδότησης αυτών των αγώνων και η προσπάθεια φίμωσης και καταστολής της αντιπληροφόρησης, δεν καταφέρνουν να σβήσουν τη φλόγα της εξέγερσης. Η προσπάθεια τρομοκράτησης των εξεγερμένων δεν κατάφερε να σταματήσει τους αγώνες για κοινωνική απελευθέρωση που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Η Εξέγερση του Δεκέμβρη ενέπνευσε μια σειρά αγώνων και κινητοποιήσεων αλληλεγγύης και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, μετά την πορεία αλληλεγγύης, τις συγκεντρώσεις έξω από πολλές φυλακές της χώρας με την αλλαγή του χρόνου και την πανελλαδική πορεία στην Λάρισα το Σάββατο 17/1 [Φωτο], οι δράσεις αλληλεγγύης στους διωκόμενους και προφυλακισμένους συνεχίζονται το Σάββατο 24/1 με συγκεντρώσεις και πορείες σε μια σειρα πόλεων.
Το blog της Ανοιχτής συνέλευσης Εξεγερμένων

[ Αρχείο για την Αλληλεγγύη Αρχείο για την κρατική καταστολή Η Εξέγερση του Δεκέμβρη ]
ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
10 Γενάρη 2009Η χούντα δεν τελείωσε το ΄73...
Ένα μήνα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Ε. Κορκωνέα, στον οποίο αρκετοί -εκτός του ανεκδιήγητου δικηγόρου του- έσπευσαν να δώσουν άλλοθι, την Παρασκευή 9 Γενάρη, οι εξεγερμένοι φοιτητές, μαθητές και εργαζόμενοι κατεβαίνουν και πάλι στο δρόμο στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, με συνθήματα όπως "από τα Εξάρχεια μέχρι την Παλαιστίνη, το σύστημά τους δολοφονεί", "Λεφτά για την παιδεία", "Τίποτε λιγότερο από τα πάντα" "Λευτεριά στους φυλακισμένους της εξέγερσης".
Ένα μήνα μετά τον Δεκέμβρη της εξέγερσης και ύστερα από μια βδομάδα τρομοϋστερίας [1 2 3 4 5 6] και παραπληροφόρησης από τα μαζικα μέσα εξαπάτησης με αφορμή τον πυροβολισμό του μπάτσου έξω από το υπουργείο πολιτισμού, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, κατέβηκαν ξανά στους δρόμους σε μια μεγάλη πορεία στο κέντρο της Αθήνας (ενώ αεροβόλα όπλα φύτρωναν στις ζαρντινιέρες της Πανεπιστημίου), αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι το δόγμα μηδενικής ανοχής που προσπαθούν να επιβάλλουν όχι μόνο δεν πτοεί, αλλά εξοργίζει και κινητοποιεί τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.
Εγιναν δεκάδες απρόκλητες και αναίτιες προσαγωγές, δεκάδες άνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν από τον τρομοστρατό των διαδηλώσεων (ΜΑΤ), τραυματίες αφέθηκαν αιμόφυρτοι στους δρόμους, μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι άνθρωποι υποχρεώθηκαν να εισπνεύσουν τα ασφυξιογόνα τους μαζί με όλους τους διαδηλωτές, και όλα αυτά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, σε μια πορεία δυναμική αλλά ταυτόχρονα ειρηνική. Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα καταστολής και αμέσως μετά τη μεταφορά των προσαχθέντων στη ΓΑΔΑ ο κόσμος αυθόρμητα συγκεντρώθηκε έξω από το μπατσομέγαρο όπου και εκεί χτυπήθηκαν αλληλέγγυοι και δικηγόροι χωρίς να έχει καμιά διάθεση να εγκαταλείψει τον αγώνα μέχρι να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι προσαχθέντες. Τελικά, απ' όλες τις προσαγωγές, συνελήφθησαν 2 άτομα.
Οι εικόνες που έφτασαν στα κανάλια, που κατά βάση προέρχονται από κρυφές κάμερες δημοσιογράφων που συστηματικά υιοθετούν αυτές τις τακτικές τη στιγμή που πολλοί συναδελφοί τους ξυλοκοπούνται προκειμένου να μην φτάσει στον κόσμο η κτηνωδία του στρατού κατοχής, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και δεν μπορούν πια να εξαπατήσουν σχετικά με το ρόλο που, τα καθεστωτικά μέσα, επέλεξαν να παίξουν απέναντι στους χιλιάδες αγωνιστές. Την κρατική καταστολή ένιωσαν καλά και οι ρεπόρτερ, φωτορεπόρτερ και καμεραμάν, καθώς εμποδίστηκαν ποικιλοτρόπως να πλησιάσουν τα σημεία καταστολής. Οι ξυλοδαρμοί, οι συλλήψεις και οι λεηλασίες καμερών χτύπησε την πόρτα και των εργαζομένων στα μμε.
Κατάληψη της ΕΣΗΕΑ [english] το blog της κατάληψης

Καταγγελία της Ομάδας Νομικής Βοήθειας
Φωτογραφίες από την Αθήνα: 1 2 3 4 5 6 7 8
Video από την πορεία και από τον αποκλεισμό διαδηλωτών στην Ασκληπιού: 1 2
Ενημέρωση από τις διαδηλώσεις στις άλλες πόλειςΗράκλειο Κρήτης Θεσσαλονίκη Σέρρες Γιάννενα Λάρισα
Το Χρονικό της Εξέγερσης του 1991 Ο Τεμπονέρας ζει μέσα στις καρδιές μας (Μνήμες αγώνα ενάντια στη Λήθη)
*ολα τα κειμενα προερχονται απο την κεντρικη σελιδα του athens indymedia:
http://athens.indymedia.org/?lang=el

[ Αρχείο για την κρατική καταστολή ]

Thank You, Dear Anarchists

Thank You, Dear AnarchistsWritten by Michael Warschawski, Alternative Information Center (AIC) Monday, 19 January 2009Everyone has a breaking point. Last Thursday, the Israeli militaryslaughtered 73 people, of whom 24 were children. This black Thursday wasmy breaking point. I left the office of the Alternative InformationCenter and went home, to sleep. To escape from the sensation ofhelplessness, from the stench of pollution that clung to me, to all ofus. I told members of the Coalition against the War that I would notcome to the demonstration planned for Saturday evening in Jaffa, andthey freed me from the tasks I had taken upon myself for thisdemonstration. The next day, the stench subsided somewhat and I accompanied, asplanned, the aid convoy organized by Physicians for Human Rights-Israelto Gaza. The next day I went to Jaffa, and for the first time in 40years I had the opportunity to demonstrate as a protestor and not assomeone responsible for the event. It was, as expected, a smallerdemonstration than the one on 3 January—3,000 women and men, perhaps afew less. Smaller and much more radical—it was evident that theprotesters were full of rage and shame about the crimes committed in ournames and in the name of the Jewish people.Freed from any task, I had to choose beside whom I would march throughthe empty and dark streets of Jaffa. I choose the bloc of theanarchists. Despite the huge age difference, only next to them could Ifeel a compatibility between the horrors of the situation and theslogans and shouts, which took no prisoners. Only the anarchists knew toexpress a clear and sharp break with the criminal state, from itsactions and the accepted public discourse. The anarchists leave no roomfor the stinking glue that holds each one of us to the tribal collectiveto stick to them. The divorce with the collective they issued in pastyears in Bilʼin and Naʼalin, with the tear gas and beatings theyendured, in injuries from shootings and increasing violence on the partof the military and police toward them. I learned one or two things from the anarchists, the most important ofwhich is that only through actions—and not statements and articles, isit possible to give validity to sayings such as “not in our name” and“our hands did not spill this blood.” Moreover, they provided us with alesson in Jewish-Arab and Israeli-Palestinian partnership, a truepartnership grounded in resistance and not opinions and jointdeclarations. At the demonstration in Jaffa it was possible to feel thispartnership, and it is no coincidence that during the march the numberof Arabs who joined this bloc grew and grew. The Anarchists against the Wall are truly a special type of anarchists,who are not silenced by political correctness, and are prepared toexpress their solidarity with the Palestinian people in unconventionalways for those who define themselves as atheists: during thedemonstration, one of these young heathens began shouting “AllahuAqbar”, which shook the quiet Yeffet Street. I could not halt myoutburst of laughter.

Kαι η μετάφραση:
«Σας ευχαριστώ, αγαπητοί αναρχικοί»
Του Μάϊκλ Βαρσάβσκυ, από το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης
Όλοι έχουν ένα όριο αν(τ)οχής. Την περασμένη Πέμπτη, ο Ισραηλινός στρατός σφαγίασε 73 ανθρώπους, από τους οποίους τα 24 ήταν παιδιά. Αυτή η μαύρη Πέμπτη ήταν το δικό μου όριο. Έφυγα από το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης και πήγα σπίτι για ύπνο. Για να ξεφύγω από την αίσθηση ανημπόριας, από τη «δυσωδία» που αισθανόμουν κολλημένη πάνω μου, πάνω σε όλους μας. Είπα σε κάποια μέλη της Συμμαχίας ενάντια στον πόλεμο ότι δεν θα πήγαινα στη διαδήλωση που είχε κανονιστεί για το Σάββατο το βράδυ στη Γιάφα (σημ. η Γιάφα είναι η παλιά αραβική πόλη που βρισκόταν εκεί που είναι το Τελ Αβίβ σήμερα – τώρα είναι κάτι σαν γραφικό προάστιό του) και με αποδέσμευσαν από τις υποχρεώσεις που είχα αναλάβει γι’ αυτή.

Την επόμενη μέρα η «δυσωδία» που ένιωθα είχε κάπως καταλαγιάσει και συνόδευσα την αποστολή βοήθειας των Φυσικών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – από το Ισραήλ στη Γάζα. Την επομένη πήγα στη Γιάφα, και για πρώτη φορά σε 40 χρόνια είχα την ευκαιρία να πάω σε πορεία σαν διαδηλωτής και όχι σαν οργανωτής. Όπως αναμενόταν, ήταν μικρότερη απ’ αυτή της 3ης του Γενάρη – 3.000 άνδρες και γυναίκες, ίσως και κάπως λιγότεροι. Μικρότερη αλλά πιο δυναμική – ήταν φανερό ότι οι διαδηλωτές ήταν γεμάτοι θυμό και ντροπή για τα εγκλήματα που διαπράττονταν στο όνομά μας και στο όνομα των Εβραίων.

Αποδεσμευμένος από κάθε υποχρέωση, έπρεπε να διαλέξω δίπλα σε ποιόν θα πορευόμουνα μέσα από τους άδειους και σκοτεινούς δρόμους της Γιάφα. Διάλεξα το μπλοκ των αναρχικών. Παρά την τεράστια διαφορά ηλικίας, μόνο δίπλα σ’ αυτούς μπορούσα να αισθανθώ ότι υπήρχε κάποια συμφωνία ανάμεσα στη φρίκη της κατάστασης και τα συνθήματα και τις φωνές, που δεν χαρίζονταν σε κανένα. Μόνο οι αναρχικοί γνώριζαν πώς να εκφράσουν μια ξεκάθαρη ρήξη με το εγκληματικό κράτος, τις πράξεις του και τον δημόσια αποδεκτό Λόγο για όλ’ αυτά. Οι αναρχικοί δεν αφήνουν καθόλου να επικαθήσει και σε κείνους η βρωμερή κόλλα που κρατάει τον καθένα από μας προσκολλημένο στον εθνικό κορμό. Είναι το διαζύγιο που πήραν μαζί του τα προηγούμενα χρόνια στο Μπιλίν και το Νααλίν (σημ.: στα δύο αυτά χωριά της Δυτ. Όχθης - περίπου στα 10 χλμ από τη Ραμάλλα - και ειδικά στο Μπιλίν, γίνονται επί χρόνια και ανελλιπώς κάθε εβδομάδα πορείες και διαδηλώσεις ενάντια στο Τείχος και την κατοχή, οργανωμένες από Λαϊκές Επιτροπές Βάσης όπου κόμματα και φράξιες δεν έχουν θέση ως τέτοια – οι κάτοικοι πάνε σ’ αυτές ως άτομα και συναποφασίζουν για το χαρακτήρα της κάθε πορείας. Στο Νααλίν τελευταία οι διαδηλώσεις αυτές έχουν καταλήξει με 4 νεκρούς. Οι Ισραηλινοί αναρχικοί, παρά τα χίλια δυο εμπόδια που ο στρατός προβάλλει για να μην μπορούν να φτάσουν στα χωριά αυτά, καταφέρνουν και είναι πάντα παρόντες, σώζοντας έτσι ζωές και με πολύ προσωπικό και συλλογικό κόστος), με τους ξυλοδαρμούς και τα δακρυγόνα που υπομένουν, τα τραύματα από τους πυροβολισμούς και την αυξανόμενη βία που ασκούν ενάντιά τους η αστυνομία και ο στρατός.

Έμαθα ένα-δυο πράγματα από τους αναρχικούς, το πιο σημαντικό από τα οποία είναι ότι μόνο με τη δράση – και όχι με δηλώσεις και άρθρα – μπορεί κανείς να προσδώσει εγκυρότητα σε λόγια όπως «όχι στο όνομά μας» και «δεν είναι τα δικά μας χέρια που χύνουν αυτό το αίμα». Ακόμα περισσότερο, μας έδωσαν ένα μάθημα Αραβο - εβραϊκής και Ισραηλο – παλαιστινιακής φιλίας (σημ.: ή συνεργασίας) εδραιωμένης στην αντίσταση και όχι σε γνώμες και κοινές διακηρύξεις. Μπορούσες να νιώσεις τη φιλία αυτή στη διαδήλωση της Γιάφα και δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκειά της οι Άραβες που έμπαιναν στην πορεία γίνονταν όλο και πιο πολλοί.

Οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος είναι πραγματικά ένα ιδιαίτερο είδος αναρχικών, που καμιά «πολιτική ορθότητα» δεν τους κάνει να σιωπούν, είναι δε έτοιμοι να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον Παλιστινιακό λαό με εντελώς αντισυμβατικό τόπο για ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως άθεοι: κατά τη διάρκεια της πορείας, ένας απ’ αυτούς τους νεαρούς άθεους άρχισε να φωνάζει «Αλλάου Ακμπάρ» (σημ.: το «Ο Αλλάχ είναι ο Μέγιστος» που ως γνωστόν είναι το...μόττο των μουσουλμάνων) , που δόνησε την ήσυχη οδό Γιέφφετ. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου.
www.athens.indymedia.org

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΤΑΙ – ΔΕΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙΤΑΙ – ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΕΙ - ΔΕΝ ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ

ολονύχτιες συγκρούσεις που ξέσπασαν μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη στα Εξάρχεια έδωσαν το σύνθημα για τη γενικευμένη εξέγερση που ακολούθησε. Χιλιάδες νεολαίοι, μαθητές, εργάτες, άνεργοι, μετανάστες, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές συναντήθηκαν στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις, πίσω από τα ίδια οδοφράγματα, εκφράζοντας την οργή που συσσωρεύεται στα σπλάχνα της κοινωνίας από τις συνθήκες της καθημερινής εκμετάλλευσης, καταπίεσης και καταστολής, και θρυμματίζοντας τους πλαστούς διαχωρισμούς που η εξουσία επιβάλλει μεταξύ των καταπιεσμένων.

Παρά την κατασταλτική και ιδεολογική επίθεση της δημοκρατίας, που διαρκώς εντείνεται, η φλόγα της εξέγερσης δεν έχει σβήσει. Η αντεπίθεση των καταπιεσμένων στα μέτωπα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου συνεχίζεται.

Οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, οι δεκάδες προφυλακίσεις, οι διώξεις με τον τρομονόμο, οι απειλές για άρση του ασύλου και εισβολή των ΜΑΤ στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο με στόχο την τρομοκράτηση των εξεγερμένων…
Η προσπάθεια ελέγχου και χειραγώγησης της εξέγερσης μέσα από την απόκρυψη των ταξικών - ανατρεπτικών χαρακτηριστικών της από τους μηχανισμούς διαμεσολάβησης…
Η απόπειρα εγκληματοποίησης των αναρχικών-αντιεξουσιαστών που αποσκοπεί στον διαχωρισμό τους από ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που συναντιούνται στους δρόμους και μοιράζονται έμπρακτα τα προτάγματα της άμεσης δράσης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης…

ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ – ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 24 Γενάρη, 12μ, πλατεία Μοναστηρακίου

Αναρχική Συλλογικότητα «Κύκλος της Φωτιάς»

με το αίμα ακόμα στα μάτια…με την οργή ακόμα στα χέρια…πληρώσανε ακριβά αλλά χρωστάνε πολλά ακόμα!

Τα Δεκεμβριανά του 2008 μετρήσανε για χρόνια. Η εν ψυχρώ εκτέλεση του 15χρονου συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον έμμισθο κρατικό φονιά Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια στις 6.12.08 αποτέλεσε τη σπίθα μέσα από την οποία η θλίψη έγινε οργή και η οργή εξέγερση. Από το ίδιο βράδυ και για πολλά μερόνυχτα η κοινωνική-ταξική αντιβία ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και δεκάδων άλλων ελλαδικών πόλεων και κωμοπόλεων για να επιστρέψει στην εξουσία ένα μερτικό εκδίκησης. Μια εκδίκηση που βρήκε τους τρόπους να εκφραστεί συλλογικά και πολύμορφα, μαζικά και ατομικά, αυθόρμητα και οργανωμένα. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με τα μαντρόσκυλα της ελληνικής δημοκρατίας, οι δεκάδες συγκεντρώσεις και επιθέσεις στις γιάφκες της ελληνικής αστυνομίας, οι εμπρησμοί και τα σπασίματα εκατοντάδων τραπεζών και πολυκαταστημάτων, οι καταστροφές και οι απαλλοτριώσεις των εμπορευμάτων, το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν κάποιες από τις αρνήσεις που υψώθηκαν μπροστά στο δίλημμα που υφίσταται από τότε που υπάρχει εξουσία: προσκυνημένος ή εξεγερμένος, φιλήσυχος πολίτης ή άνθρωπος.

Ήταν η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση και δώθε, εν καιρώ δημοκρατίας, που τόσοι πολλοί και πολλές, τόσοι διαφορετικοί και διαφορετικές, ίσοι μεταξύ ίσων, άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, ντόπιοι και ντόπιες, μετανάστες και μετανάστριες αρνήθηκαν τους ρόλους που τους έχει επιβάλει η εξουσία και αμφισβήτησαν έμπρακτα το προνόμιο του κράτους να σκοτώνει και να μην πληρώνει. Οι καταλήψεις ελληνικών προξενείων καθώς και οι επιθέσεις εναντίον τους, οι δυναμικές διαδηλώσεις –που σε μερικές περιπτώσεις οδήγησαν σε συλλήψεις και προφυλακίσεις- σε δεκάδες πόλεις ολόκληρης της υφηλίου απέδειξαν ότι οι από κάτω αυτού του κόσμου ξέρουν να μοιράζονται τη γλώσσα του δρόμου και της αλληλεγγύης.

Τα πλυντήρια εγκεφάλων μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, το διαδίκτυο, τα πρωτοσέλιδα και τις ραδιοφωνικές συχνότητες έσπευσαν να «ερμηνεύσουν» και να διαχωρίσουν ανάμεσα σε «καλούς» μαθητές και «κακούς» κουκουλοφόρους, σε «ειρηνικούς διαδηλωτές» και «μετανάστες πλιατσικολόγους». Προσπάθησαν να σπείρουν τον τρόμο και τη σύγχυση. Μάταια όμως. Η εξέγερση είναι μία και αδιαίρετη. Όποιος και όποια βρίσκεται στους δρόμους ξέρει και τις αφορμές και τις αιτίες της. Ο μόνος διαχωρισμός που υπάρχει μέσα σε κάθε ταξική κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης φάνηκε ήδη από τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη. Από τη μία πλευρά των οδοφραγμάτων βρέθηκαν τα ανταριασμένα πλήθη των εξεγερμένων. Από την άλλη οι εχθροί τους: το κράτος για να εξασφαλίσει την εξουσία του, οι μπάτσοι του για να ξυλοκοπήσουν και να συλλάβουν, οι καραβανάδες για να κηρύξουν κίτρινο συναγερμό, οι παρακρατικοί νεοναζί για να συνδράμουν στο έργο των κατασταλτικών δυνάμεων, οι δικαστές και οι ανακριτές για να φυλακίσουν, τα κόμματα για να αντλήσουν (το καθένα με τον τρόπο του) πολιτική υπεραξία, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης για να σπιλώσουν συνειδήσεις, οι ρασοφόροι πλιατσικολόγοι για να αφορίσουν, οι έμποροι και οι εμποράκοι για να κλάψουν τις περιουσίες τους, οι νοικοκυραίοι για να απαιτήσουν την τάξη και την ασφάλεια, για νʼ απαιτήσουν δηλαδή την εφαρμογή αυτών των ιδεολογημάτων που έχουν οπλίσει τα χέρια δεκάδων φονιάδων σαν τον Κορκονέα και έχουν αφαιρέσει τη ζωή δεκάδων ανυπότακτων σαν τον Αλέξη.

Οι εύθραυστες βιτρίνες θρυμματίστηκαν και μαζί μʼ αυτές όλες οι ψευδαισθήσεις για μια ευημερία εθελοδουλίας, την οποία επιπλέον κανένας δεν μπορεί πια να υποσχεθεί πόσο μάλλον να εγγυηθεί. Τα ατμ των τραπεζών δε φτύνανε πλέον χρήμα αλλά φωτιά. Καμία προπαγάνδα δε θα μπορέσει να κρύψει την αλήθεια που έλαμψε στους δρόμους. Κανένας χημικός πόλεμος και καμία καταστολή δε θα μπορέσει να επιβάλλει τη σιγή νεκροταφείου. Τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Μέσα σʼ αυτές τις εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων εκτυλίχτηκε ένας εν δυνάμει εμφύλιος πόλεμος, κάθε συνείδηση αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να πάρει θέση και να επιλέξει: ή με τη ζωή ή με το θάνατο, ή με την εξέγερση ή με την εξουσία.

Η μηντιακή και διανοουμενίστικη γλώσσα της αφομοίωσης σκούζει ασταμάτητα: «μα δεν έχουν αιτήματα, είναι ένα ξέσπασμα, πρόκειται περί τυφλής βίας». Ναι λοιπόν κυρίες και κύριοι, δε ζητάμε τίποτα γιατί τα θέλουμε όλα, γιατί μέσα σʼ αυτόν τον κόσμο προτιμάμε να κρύβουμε τα πρόσωπα μας και να περνάμε στην επίθεση. Όσο δε κατανοείτε τίποτα απʼ όσα λέμε και κάνουμε, τόσο πειθόμαστε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της άρνησης αυτού του αιχμάλωτου κόσμου. Μάταια αναζητείτε αιτήματα, γιατί δεν έχουμε αιτήματα αλλά προτάγματα τα οποία και δε τα ζητιανεύουμε αλλά προσπαθούμε να τα καταστήσουμε χειροπιαστά: αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη, συντροφικότητα και αλληλοσεβασμός μεταξύ των καταπιεσμένων, άσβεστο μίσος για την εξουσία και άμεση δράση για την καταστροφή της. Οι δεκάδες καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών, σχολείων, δημοτικών και άλλων κρατικών κτιρίων στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και πολλών άλλων πόλεων της χώρας. Η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας μέσα σʼ αυτές με γνώμονα την ισότητα και την αντιιρεραρχία. Τα αυτοοργανωμένα κυλικεία και εστιατόρια με τα απαλλοτριωμένα τρόφιμα. Οι προκηρύξεις, τα έντυπα, οι αφίσες, τα αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα και οι ιστοσελίδες σα μέσα αδιαμεσολάβητης αντιπληροφόρησης. Οι εκδηλώσεις και οι συναυλίες αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των συλληφθέντων. Οι καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, οι εισβολές σε θεατρικές παραστάσεις. Οι πολυπληθείς συνελεύσεις και οι αποφάσεις τους δίχως προεδρεία και ψηφίσματα. Το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο κόντρα στη λογική της καβάντζας. Το μοίρασμα ενάντια στην εξατομίκευση. Το ζωτικό αίσθημα της αντιστεκόμενης κοινότητας ενάντια στο ανεπαίσθητο κλουβί της οικογένειας. Αυτά είναι τα προτάγματα μας. Αυτά είναι τα χειροπιαστά ψήγματα του κόσμου που ονειρευόμαστε. Ξέρουμε καλά ότι για να καταστήσουμε αυτόν τον κόσμο απόλυτα πραγματικό θα πρέπει προηγουμένως να κατεδαφίσουμε οριστικά και αμετάκλητα το σφαγείο που ονομάζετε κράτος, δημοκρατία και ελεύθερη αγορά.

Μια κρατική σφαίρα στάθηκε αρκετή για να λερωθούν τα μεταξωτά βρακιά των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου. Το ξέρουν καλά ότι τίποτα δεν τελείωσε και τίποτα δε θα τελειώσει. Το ξέρουμε και εμείς. Γιατί το χρωστάμε πρώτα απʼ όλα στους εαυτούς μας. Γιατί δε μας αξίζει η επιστροφή στην αθλιότητα της «κανονικότητας». Γιατί το χρωστάμε στον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Και όχι μόνο. Το χρωστάμε στο Μιχάλη Καλτεζά, στη Σταματίνα Κανελοπούλου, στον Ιάκωβο Κουμή. Το χρωστάμε στον Τόνυ Όνουα, στον Έντισον Γιαχάι και στα δεκάδες ταξικά αδέλφια μας, στις δεκάδες ταξικές αδελφές μας που πέσανε νεκροί και νεκρές στους δρόμους, στα σύνορα, στα τμήματα, στις φυλακές και στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς. Το χρωστάμε στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, τη μαχητική συνδικαλίστρια, που από τις 23.12.08 βρίσκεται να χαροπαλεύει στο δωμάτιο μιας εντατικής, έχοντας πέσει θύμα μιας θρασύδειλης επίθεσης με βιτριόλι από τους μπράβους της πασοκικής εργοδοσίας της οικομετ, επειδή επέλεξε να αγωνιστεί για τα δικαιώματα τα δικά της και των συναδελφισσών της, καθαριστριών στον ησαπ. Το χρωστάμε στους εκατοντάδες διωκόμενους, στους δεκάδες αιχμαλώτους αυτής της εξέγερσης, τους οποίους και δεν πρόκειται να αφήσουμε μόνους μπροστά στις αδηφάγες ορέξεις της αδέκαστης ελληνικής δικαιοσύνης…

οι αιχμάλωτοι της εξέγερσης δεν είναι μόνοι τους!
τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δε θα τελειώσει!
όλα συνεχίζονται, όλα…
Αναρχικοί-ες από την Έρημο του Πραγματικού
Αθήνα, Γενάρης 2009

Είμαστε όλοι ελεύθεροι… να καταναλώνουμε.(και παλι για το MALL)

Καταναλώνω ελεύθερα
θλίψη και προϊόντα κουβαλώ
σε σκάλες κυλιόμενες.
Αυτόματο ερέθισμα
ανάγκη δανεισμού, κατάντια
ζωή στα τέσσερα.
Σαν μια βιτρίνα σπάσει
κλαίω, μαυρίζω, θυμώνω
μου κλέβουν αυτό που
εγώ γουστάρω να πληρώνω.

Είμαστε όλοι ελεύθεροι… να καταναλώνουμε.

Το να ψωνίζουμε σήμερα μας φαίνεται κανονικό. Κανονικά φαντάζουν και τα εκατομμύρια φωτάκια, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, τα βραδινά φορέματα των ρεβεγιόν. Κανονικό είναι όμως και κάποιοι να δουλεύουν τις Κυριακές, η ανασφάλιστη εργασία, τα 700 ευρώ μισθός· κανονικό είναι να αποφασίζουν άλλοι για μας, οι κάμερες στους δρόμους και να μας πυροβολούν το Σαββατόβραδο σε έναν πεζόδρομο.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη εξέφρασαν την αντίθεση της κοινωνίας ενάντια σε αυτήν ακριβώς την κανονικότητα. Η καταστολή δεν μπόρεσε να απαντήσει στην ορμή της εξέγερσης και τώρα καλείται να την καταστείλει η ίδια η ουσία του συστήματος, η κανονικότητα της παραγωγής και της κατανάλωσης. Την αμφιβολία και την άρνηση για τις δομές και τα στοιχεία του συστήματος που μας αποξενώνουν έρχεται να καταπνίξει το αδυσώπητο «πνεύμα των Χριστουγέννων».
Ενάντια στη μιζέρια και την υποχρεωτική ευτυχία υπάρχει ο δρόμος της συνέχισης των εξεγερτικών γεγονότων. Οι εκατοντάδες συλληφθέντες και οι δεκάδες προφυλακισμένοι μας καλούν να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας, η οποία μπορεί να είναι μόνο η συνέχιση του αγώνα. Για να μην καταφέρει το shopping αυτό που δεν κατάφεραν τα ΜΑΤ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ

Ανοιχτή Συνέλευση κατοίκων Χαλανδρίου και γύρω περιοχών
dimarxeio-antipliroforisi.blogspot.com

Για την συγκέντρωση στο Mall

To Mall αποτελεί ένα σύγχρονο μνημείο αυθαιρεσίας. Πάνω σε μία έκταση που προοριζόταν για πάρκα και σχολεία, ξεφύτρωσε το μεγαλύτερο αυθαίρετο εμπορικό κέντρο στα Βαλκάνια. Ένας περίκλειστος ναός που ενώ υμνεί τη δύναμη του κέρδους, πλήττει το μικρό εμπόριο στις γειτονιές, το περιβάλλον και τα δικαιώματα όλων μας στο δημόσιο χώρο.
Αυτό το Δεκέμβρη η βιτρίνα του Mall ράγισε από το βάρος της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής εξέγερσης. Έξω από κάθε Mall η κοινωνία μαστίζεται από την ανεργία, την ακρίβεια, την ανασφάλεια και ο κόσμος κατακλύζεται από αισθήματα οργής για την ωμή κρατική βία και την καταστολή. Μέσα όμως στους γυάλινους πύργους συνεχίζεται χωρίς διακοπή το παραμύθι του ʽlifestyleʼ.
Καταναλώνοντας προϊόντα, διασκέδαση και επικοινωνία γινόμαστε οι ʽήρωεςʼ ενός προκατασκευασμένου παραμυθιού που ζούμε με εορτοδάνεια. Αλλά το εορταστικό περιτύλιγμα κρύβει, μεταξύ άλλων, συνθήκες υπερεκμετάλλευσης εργατών στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις στηρίζονται στην παιδική εργασία και την πολιτική καταπίεση.
Στη Βαβυλωνία του Mall το προϊόν είμαστε όλοι εμείς - οι καταναλωτές πελάτες του. Στο χώρο αυτό η κατανάλωση μετατρέπεται σε θεατρική διανομή ρόλων. Εμείς διαλέγουμε ένα ρόλο και η αγορά μας προμηθεύει με τα απαραίτητα αξεσουάρ, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Πρόκειται όμως για άλλη μία μορφή ψυχικής βίας που ασκείται με μεθόδους μάρκετινγκ και δημοσίων σχέσεων και μας υποβαθμίζει σε παθητικούς καταναλώτες που αγοράζουν εμπειρίες σε τιμή ευκαιρίας.
Αντί να καταναλώνουμε παθητικά είναι ώρα να δράσουμε δημιουργικά.
Να αυτο-οργανωθούμε, να διεκδικήσουμε ξανά το συλλογικό χώρο και χρόνο, να συναντηθούμε ξανά στους δρόμους και τις πλατείες.
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων διαδηλωτών
Για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη

Σε μαζική σφαγή στη Γάζα επιδίδεται το Ισραήλ

Από το πρωί του Σαββάτου ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει με συνεχή χτυπήματα από αέρα και θάλλασα την Γάζα με αποτέλεσμα χιλιάδες τραυματίες και πάνω από 300 νεκρούς [Φώτο]. Οι ισραηλινοί και τα δυτικά ΜΜΕ δικαιολογούν την επίθεση ως "νόμιμη άμυνα" στις αυτοσχέδιες ρουκέτες που εξαπολύουν οι οργανώσεις της αντίστασης (Χαμάς, Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο) από την Γάζα στο έδαφος του Ισραήλ με κύριο στόχο τους ισραηλινούς εποίκους. Η αλήθεια είναι ότι η εκεχειρία έχει παύσει εδώ και καιρό από τους ίδιους τους ισραηλινούς με σκοπό τον αφανισμό της Παλαιστίνης από το χάρτη, στέλνοντας τεθωρακισμένα στα σύνορα και προετοιμάζοντας στρατιωτική εισβολή στη Γάζα. Οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης καλούν σε νέα ιντιφάντα και σε έμπρακτη αλληλεγγύη σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ο Αμπάς αρχικά επιρρίπτει ευθύνες του ολοκαυτώματος στην Χαμάς αλλά κάτω από την πίεση των μαζικών και μαχητικών διαδηλώσεων Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη, αλλάζει τις δηλώσεις του. Παράλληλα οι ηγεσίες των αραβικών χωρών αναβάλλουν τη σύνοδο του αραβικού συνδέσμου για την Τετάρτη 31/12, και την μετατρέπουν σε σύνοδο υπουργών εξωτερικών. Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα, και ενώ η αιγυπτιακή κυβέρνηση αρνείται να ανοίξει το πέρασμα στην Ράφα για τους Παλαιστίνιους της Γάζας, σε όλες τις αραβικές χώρες πραγματοποιούνται δυναμικές και μαζικές διαδηλώσεις που παίρνουν αντικαθεστωτικό χαρακτήρα.
Η μαζική σφαγή που διαπράτεται στη Γάζα απολαμβάνει την ανοχή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και την επιβράβευση από τις ΗΠΑ.
Τη Δευτέρα 29/12 απέπλευσε από τη Λάρνακα το πλοίο Dignity με προορισμό τη Γάζα, μεταφέροντας ιατροφαρμακευτική βοήθεια. Το πλοίο διεμβολίστηκε από τους ισραηλινούς το πρωί της Τρίτης 30/12 και τελικά ξέφυγε από τον ισραηλινό κλοιό, και κατευθύνθηκε προς τον Λίβανο.
Συγκεντρώσεις και πορείες αλληλεγγύης έχουν γίνει στην Ευρώπη. Στην Αθήνα τη Δευτέρα 29/12, καλέστηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, όπου Άραβες και Έλληνες διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία όταν η συγκέντρωση χτυπήθηκε από τις κατασταλτικές δυνάμεις με αποτέλεσμα 3 συλλήψεις.

[ αρχείο για την Παλαιστίνη ]

ολα τα κειμενα προερχονται απο το :http://athens.indymedia.org/

οι φωτογραφιες ειναι απο το:https://www.indymedia.org.uk/en/2008/12/416355.html

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: kamia_diwxi.doc (application/msword)

«Η σφαίρα αυτή στράφηκε ενάντια στην κοινωνία όλη. Ήταν μια πληγή για κάθε αστό δημοκράτη που θέλει στο κράτος και τα όργανά του να καθρεφτίζεται η δική του ασφάλεια. Ήταν κήρυξη πολέμου του κράτους ενάντια στην κοινωνία».
Κορίτσια στην εξέγερση

Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου ΑλέξανδρουΓρηγορόπουλου από αστυνομικούς, ένα ποτάμι απελευθερωμένης ενέργειας ξεχύθηκε στους δρόμους. Η εξέγερση ενάντια στην ωμή κρατική βία, η έκρηξη οργής και θυμού ενάντια σε ολόκληρο το πολιτικό – θρησκευτικό -οικονομικό σύστημα, η αντίθεση στα κόμματα και στις ιεραρχικές δομές, οι ανοιχτές συνελεύσεις, τα συμβούλια γειτονιάς, η επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, η άμεση δημοκρατία, η ζωή ενάντια στην προσομοίωσή της, έχουν λόγο κι αφορμή, παρά και ενάντια στα λεγόμενα του ΚΚΕ, του ΛΑΟΣ και της αστυνομίας.
Η κρατική τρομοκρατία αρθρώθηκε σε διάφορα παράλληλα επίπεδα και εξακολουθεί. Με την επιθετική στάση της αστυνομίας, με τους πυροβολισμούς που συνεχίστηκαν, με τρομοκράτηση του κόσμου και αθρόες συλλήψεις (247 συνελήφθησαν, ενώ οι προσαγωγές είναι αμέτρητες), με προφυλακίσεις που έχουν γίνει κανόνας ισοδύναμος της ομηρίας και αιχμαλωσίας από το κράτος, με τη ρατσιστική δίωξη μεταναστών. Τα ΜΜΕ παίζουν πάντα τον καθορισμένο ρόλο του λακέ του κράτους παραπληροφορώντας και χρησιμοποιώντας το θέαμα που αιχμαλωτίζει τα βλέμματα. Για τις συλλήψεις, ούτε λόγος… Αυτοί μιλούν για βιτρίνες και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές… το φωνάξαμε μʼ όλη τη δύναμη της ψυχής μας.
Ζήσαμε κι εμείς εδώ, στη Χαλκίδα, αυτό το παραλήρημα, με την αστυνομία να τηλεφωνεί σε καταστηματάρχες συστήνοντας το κλείσιμο των μαγαζιών αλλά και των φροντιστηρίων και το γενικότερο ταμπούρωμα λόγω της έλευσης νοικιασμένων πούλμαν μεκουκουλοφόρους από την Αθήνα αποφασισμένους να κάψουν και να ρημάξουν και αλλότρια εδάφη… «Καθείστε καλά και μέσα στα σπιτάκια σας αν δε θέλετε μπελάδες» καγχάζει αυταρχικά η αστυνομία. Το κράτος (με τις δεξιές και αριστερές συνιστώσες του) χέρι χέρι με το παρακράτος, προσπαθούν να σπείρουν το φόβο και τον πανικό με κάθε μέσο.Τη στιγμή που οι χριστιανοί γλείφουν γαλοπούλες κοιτώντας στην τηλεόραση μια πραγματικότητα για να έχουν να ζουν, 67 άνθρωποι κρατούνται όμηροι του κράτους επειδή συμμετείχαν σε μια από τις πιο φωτεινές στιγμές της τελευταίας εικοσαετίας. Το κράτος έχει δείξει την εκδικητικότητά του προφυλακίζοντας αδιάκριτα ανθρώπους, επειδή διαδήλωναν την οργή τους, με κατηγορίες σαθρές, απαράδεκτες και υπερβολικές.
Στη Λάρισα, ο εισαγγελέας ζητάει τη χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου, για 15χρονα παιδιά που συνελλήφθησαν κατηγορούμενα για φθορές σε τράπεζα. Αρκετοί είναι προφυλακισμένοι με βάση μόνο ψευδομαρτυρίες μπάτσων. Πάνω από 50 μετανάστες καταδικάστηκαν σε 18 μήνες φυλάκιση με ασήμαντες κατηγορίες.
Η απάντησή μας στην ωμή κρατική βία, πρέπει να είναι ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης με σκοπό την παύση της δίωξης των συλληφθέντων και την άμεση απελευθέρωση όλων των προφυλακισμένων.

Οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν χρεωκοπήσει και οι άνθρωποι το συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο. Μια αληθινή απελευθέρωση της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, περνάει μέσα από την περιθωριοποίηση όλων των υπαρκτών κομμάτων, τη δημιουργία νέων μορφών πολιτικής οργάνωσης βασισμένων στη συμμετοχή όλων, την υπευθυνότητα του καθενός απέναντι στις κοινές υποθέσεις- με δύο λόγια από την αναγέννηση μιας αληθινής πολιτικής σκέψης και πάθους. Τίποτα δεν είναι μοιραίο, τίποτα δεν είναι αδύνατο.Σύνθημα- στοίχημα ζωής σε όλες τις γλώσσες…


ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΟΥΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ …

Οικολογική Δράση Στην Εύβοια, Μαύρο Πιπέρι, Ανταρσία στο Εύριπο, Συντρόφισσες/οι