Thank You, Dear Anarchists

Thank You, Dear AnarchistsWritten by Michael Warschawski, Alternative Information Center (AIC) Monday, 19 January 2009Everyone has a breaking point. Last Thursday, the Israeli militaryslaughtered 73 people, of whom 24 were children. This black Thursday wasmy breaking point. I left the office of the Alternative InformationCenter and went home, to sleep. To escape from the sensation ofhelplessness, from the stench of pollution that clung to me, to all ofus. I told members of the Coalition against the War that I would notcome to the demonstration planned for Saturday evening in Jaffa, andthey freed me from the tasks I had taken upon myself for thisdemonstration. The next day, the stench subsided somewhat and I accompanied, asplanned, the aid convoy organized by Physicians for Human Rights-Israelto Gaza. The next day I went to Jaffa, and for the first time in 40years I had the opportunity to demonstrate as a protestor and not assomeone responsible for the event. It was, as expected, a smallerdemonstration than the one on 3 January—3,000 women and men, perhaps afew less. Smaller and much more radical—it was evident that theprotesters were full of rage and shame about the crimes committed in ournames and in the name of the Jewish people.Freed from any task, I had to choose beside whom I would march throughthe empty and dark streets of Jaffa. I choose the bloc of theanarchists. Despite the huge age difference, only next to them could Ifeel a compatibility between the horrors of the situation and theslogans and shouts, which took no prisoners. Only the anarchists knew toexpress a clear and sharp break with the criminal state, from itsactions and the accepted public discourse. The anarchists leave no roomfor the stinking glue that holds each one of us to the tribal collectiveto stick to them. The divorce with the collective they issued in pastyears in Bilʼin and Naʼalin, with the tear gas and beatings theyendured, in injuries from shootings and increasing violence on the partof the military and police toward them. I learned one or two things from the anarchists, the most important ofwhich is that only through actions—and not statements and articles, isit possible to give validity to sayings such as “not in our name” and“our hands did not spill this blood.” Moreover, they provided us with alesson in Jewish-Arab and Israeli-Palestinian partnership, a truepartnership grounded in resistance and not opinions and jointdeclarations. At the demonstration in Jaffa it was possible to feel thispartnership, and it is no coincidence that during the march the numberof Arabs who joined this bloc grew and grew. The Anarchists against the Wall are truly a special type of anarchists,who are not silenced by political correctness, and are prepared toexpress their solidarity with the Palestinian people in unconventionalways for those who define themselves as atheists: during thedemonstration, one of these young heathens began shouting “AllahuAqbar”, which shook the quiet Yeffet Street. I could not halt myoutburst of laughter.

Kαι η μετάφραση:
«Σας ευχαριστώ, αγαπητοί αναρχικοί»
Του Μάϊκλ Βαρσάβσκυ, από το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης
Όλοι έχουν ένα όριο αν(τ)οχής. Την περασμένη Πέμπτη, ο Ισραηλινός στρατός σφαγίασε 73 ανθρώπους, από τους οποίους τα 24 ήταν παιδιά. Αυτή η μαύρη Πέμπτη ήταν το δικό μου όριο. Έφυγα από το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης και πήγα σπίτι για ύπνο. Για να ξεφύγω από την αίσθηση ανημπόριας, από τη «δυσωδία» που αισθανόμουν κολλημένη πάνω μου, πάνω σε όλους μας. Είπα σε κάποια μέλη της Συμμαχίας ενάντια στον πόλεμο ότι δεν θα πήγαινα στη διαδήλωση που είχε κανονιστεί για το Σάββατο το βράδυ στη Γιάφα (σημ. η Γιάφα είναι η παλιά αραβική πόλη που βρισκόταν εκεί που είναι το Τελ Αβίβ σήμερα – τώρα είναι κάτι σαν γραφικό προάστιό του) και με αποδέσμευσαν από τις υποχρεώσεις που είχα αναλάβει γι’ αυτή.

Την επόμενη μέρα η «δυσωδία» που ένιωθα είχε κάπως καταλαγιάσει και συνόδευσα την αποστολή βοήθειας των Φυσικών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – από το Ισραήλ στη Γάζα. Την επομένη πήγα στη Γιάφα, και για πρώτη φορά σε 40 χρόνια είχα την ευκαιρία να πάω σε πορεία σαν διαδηλωτής και όχι σαν οργανωτής. Όπως αναμενόταν, ήταν μικρότερη απ’ αυτή της 3ης του Γενάρη – 3.000 άνδρες και γυναίκες, ίσως και κάπως λιγότεροι. Μικρότερη αλλά πιο δυναμική – ήταν φανερό ότι οι διαδηλωτές ήταν γεμάτοι θυμό και ντροπή για τα εγκλήματα που διαπράττονταν στο όνομά μας και στο όνομα των Εβραίων.

Αποδεσμευμένος από κάθε υποχρέωση, έπρεπε να διαλέξω δίπλα σε ποιόν θα πορευόμουνα μέσα από τους άδειους και σκοτεινούς δρόμους της Γιάφα. Διάλεξα το μπλοκ των αναρχικών. Παρά την τεράστια διαφορά ηλικίας, μόνο δίπλα σ’ αυτούς μπορούσα να αισθανθώ ότι υπήρχε κάποια συμφωνία ανάμεσα στη φρίκη της κατάστασης και τα συνθήματα και τις φωνές, που δεν χαρίζονταν σε κανένα. Μόνο οι αναρχικοί γνώριζαν πώς να εκφράσουν μια ξεκάθαρη ρήξη με το εγκληματικό κράτος, τις πράξεις του και τον δημόσια αποδεκτό Λόγο για όλ’ αυτά. Οι αναρχικοί δεν αφήνουν καθόλου να επικαθήσει και σε κείνους η βρωμερή κόλλα που κρατάει τον καθένα από μας προσκολλημένο στον εθνικό κορμό. Είναι το διαζύγιο που πήραν μαζί του τα προηγούμενα χρόνια στο Μπιλίν και το Νααλίν (σημ.: στα δύο αυτά χωριά της Δυτ. Όχθης - περίπου στα 10 χλμ από τη Ραμάλλα - και ειδικά στο Μπιλίν, γίνονται επί χρόνια και ανελλιπώς κάθε εβδομάδα πορείες και διαδηλώσεις ενάντια στο Τείχος και την κατοχή, οργανωμένες από Λαϊκές Επιτροπές Βάσης όπου κόμματα και φράξιες δεν έχουν θέση ως τέτοια – οι κάτοικοι πάνε σ’ αυτές ως άτομα και συναποφασίζουν για το χαρακτήρα της κάθε πορείας. Στο Νααλίν τελευταία οι διαδηλώσεις αυτές έχουν καταλήξει με 4 νεκρούς. Οι Ισραηλινοί αναρχικοί, παρά τα χίλια δυο εμπόδια που ο στρατός προβάλλει για να μην μπορούν να φτάσουν στα χωριά αυτά, καταφέρνουν και είναι πάντα παρόντες, σώζοντας έτσι ζωές και με πολύ προσωπικό και συλλογικό κόστος), με τους ξυλοδαρμούς και τα δακρυγόνα που υπομένουν, τα τραύματα από τους πυροβολισμούς και την αυξανόμενη βία που ασκούν ενάντιά τους η αστυνομία και ο στρατός.

Έμαθα ένα-δυο πράγματα από τους αναρχικούς, το πιο σημαντικό από τα οποία είναι ότι μόνο με τη δράση – και όχι με δηλώσεις και άρθρα – μπορεί κανείς να προσδώσει εγκυρότητα σε λόγια όπως «όχι στο όνομά μας» και «δεν είναι τα δικά μας χέρια που χύνουν αυτό το αίμα». Ακόμα περισσότερο, μας έδωσαν ένα μάθημα Αραβο - εβραϊκής και Ισραηλο – παλαιστινιακής φιλίας (σημ.: ή συνεργασίας) εδραιωμένης στην αντίσταση και όχι σε γνώμες και κοινές διακηρύξεις. Μπορούσες να νιώσεις τη φιλία αυτή στη διαδήλωση της Γιάφα και δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκειά της οι Άραβες που έμπαιναν στην πορεία γίνονταν όλο και πιο πολλοί.

Οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος είναι πραγματικά ένα ιδιαίτερο είδος αναρχικών, που καμιά «πολιτική ορθότητα» δεν τους κάνει να σιωπούν, είναι δε έτοιμοι να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον Παλιστινιακό λαό με εντελώς αντισυμβατικό τόπο για ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως άθεοι: κατά τη διάρκεια της πορείας, ένας απ’ αυτούς τους νεαρούς άθεους άρχισε να φωνάζει «Αλλάου Ακμπάρ» (σημ.: το «Ο Αλλάχ είναι ο Μέγιστος» που ως γνωστόν είναι το...μόττο των μουσουλμάνων) , που δόνησε την ήσυχη οδό Γιέφφετ. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου.
www.athens.indymedia.org