Εκκένωση της κατάληψης Brunnenstrasse 183 μετά από 20 χρόνια

Γύρω στους 700 μπάτσους έκλεισαν το δρόμο. Στις 25 Νοεμβρίου 2009 καλέστηκε πορεία για το απόγευμα ενάντια στην εκκένωση της κατάληψης και στον κίνδυνο να εκκενωθούν κι άλλες.

Πάντως θα δείτε πολλά «Αλφάδια» στο βίντεο, αλλά δε μας φαίνεται σαν χώρος του αληθινού αναρχισμού. Κάποιοι άνθρωποι που αυτο-προσδιορίζονται ως αναρχικοί έμεναν εκεί (πριν από κάποια χρόνια και πρώην μέλος του A-Laden), αλλά τα τελευταία 2 χρόνια το σπίτι «σάπισε» λίγο όχι μόνο στην ουσία αλλά και στα μέλη του.

Νιώθαμε ότι ήταν προβληματικό να υπερασπιζόμαστε άτομα επιθετικά, τα οποία μέρα με τη μέρα συμπεριφέρονταν σαν κάποιοι μεθύστακες που στέκονταν στην είσοδο του σπιτιού, ίσως κάνοντας χρήση ναρκωτικών, τα οποία επίσης πουλιόνταν στην άλλη μεριά του δρόμου στο Weinberg Parc. Δεν ήταν απαραίτητα όλα τα φρικιά κάτοικοι της κατάληψης αλλά έδιναν τη χειρότερη εντύπωση για το σπίτι.

Παλιοί αγωνιστές που χρησιμοποιούσαν το σπίτι επίσης ενοχλούνταν. Κάποιοι έφυγαν και η αλληλεγγύη έγινε προβληματική, λόγω και κάποιων σκληρών δηλώσεων που έκανε η B183.

Πάντως, είναι ένα μακροχρόνιο εγχείρημα για να χαθεί, 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του στη «Στροφή» (Wende) και το περίφημο πρώτο «Umsonstladen» (Είδη Δώρων), όπου μπορούσες να πάρεις και να δώσεις αγαθά ελεύθερα, και τώρα είναι παρελθόν.

Κάποια άλλα σπίτια στο Βερολίνο όπως η Linienstrasse 206 στη γειτονιά και η Liebigstrasse 14 είναι επίσης υπό πίεση από τους ιδιοκτήτες ώστε να εκκενωθούν. Αυτά τα σπίτια σίγουρα αξίζουν πιο πολύ για να τα υπερασπιστούμε ενάντια στον καπιταλισμό. ΚΑΝΕΝΑ σπίτι δεν πρέπει να εκκενωθεί!

Επίσης, θα μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε τη B183, αν υπήρχε περισσότερη διάθεση να βρεθούν λύσεις. Ακόμα και το Berlin Senat συμφωνούσε να κρατηθεί το σπίτι σαν«εγχείρημα καλλιτεχνών» αλλά η αναζήτηση κέρδους ήταν πιο δυνατή, όπως συχνά συμβαίνει στο Βερολίνο.
Αποχές και καταλήψεις στα πανεπιστήμια, νέες εκκενώσεις σπιτιών… Θα δούμε ένα «καυτό» φθινόπωρο στην πρωτεύουσα;

από LPA (Libertarian Press Agency) Berlin

http://anarchypress.wordpress.com/2009/11/26/

Δείτε επίσης στα Γερμανικά

http://www.indymedia.org/el/2009/06/925744.shtml

http://de.indymedia.org/2009/11/266915.shtml

http://stressfaktor.squat.net/

http://brunnen183.blogsport.de/

Party στο Αυτόνομο Στέκι

3-ήμερο εκδηλωσεων στον Ελευθερο Γαλαξια(Στην Κεντρικη Πλατεια Νεας Σμυρνης)

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Παρέμβαση ενάντια στην μπατσοκρατία

Παρέμβαση ενάντια στην μπατσοκρατία, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου το απόγευμα στην Ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων και του κέντρου, από καμιά 25-30 συντρόφους/ ίσσες από κάποιους από τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους των Εξαρχείων: Αυτόνομο Στέκι, Στέκι Μεταναστών, Λέσχη Υπογείως, Γέφυρα, Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου, Nosotros.

Η παρέμβαση είχε την μορφή της μαζικής αφισοκόλλησης στα σημεία όπου είναι σταθμευμένες οι δυνάμεις κατοχής, το δρομολόγιο περιλάμβανε στάσεις στην διμοιρία των ΜΑΤ μπροστά στο ΥΠ.ΠΟ. στην Μπουμπουλίνας, στην διμοιρία των ΜΑΤ στην πλ. Κάνιγγος, στη διμοιρία των ΜΑΤ στην Ιπποκράτους και Ναυαρίνου, στο 5ο ΑΤ επί της Ιπποκράτους και Καλλιδρομίου. Ταυτόχρονα με την αφισοκόλληση που γινότανε ακριβώς δίπλα στους μπάτσους υπήρχε και το σχετικό κράξιμο από την ντουντούκα. Το κράξιμο φυσικά δεν το απόφυγαν και οι πεζές περιπολίες που συναντήσαμε σε διάφορα σημεία της διαδρομής.
ΠΗΓΗ:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1109303

Βομβιστική επίθεση στον κοινωνικό χώρο Buena Ventura

Την Τρίτη 24 Νοέμβρη 2009 τα ξημερώματα στις 3:55, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη (στον οποίο στεγάζεται η συνέλευση της Αλληλεγγύης-Αντιεξουσιαστική Κίνηση), δέχτηκε επίθεση με ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό από (παρα)κρατικούς, προκαλώντας ζημιές στην τζαμαρία του χώρου, αλλά και σε παρακείμενα κτίρια και οχήματα σε ακτίνα 15 μέτρων. (Φωτογραφίες).

Τέτοιες επιθέσεις αποτελούν εκφάνσεις μιας φασίζουσας λογικής που στοχεύει στην τρομοκράτηση των αγωνιστών, μιας λογικής που βρίσκει κάλυψη και νομιμοποίηση σε πρακτικό επίπεδο από την ενορχηστρωμένη επίθεση που διεξάγει η εξουσία απέναντι σ' ότι γέννησε ο περασμένος Δεκέβρης.

ΠΗΓΗ:
http://athens.indymedia.org/

Το ξέρει το κράτος, το ξέρουμε εμείς, ας το μάθει και η κοινωνία. Ενα κειμενο για την σ,Αντιγόνη

Παρασκευή 13/12 μετά τα μεσάνυχτα, ομάδα ασφαλιτών στημένη στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου. Στην κατάληψή μας (μόλις 50 μέτρα από το παραπάνω σημείο ) πραγματοποιείται πάρτυ γενεθλίων με εκατοντάδες ανθρώπους. Τέσσερις εξ αυτών αποχωρούν τα ξημερώματα για τα σπίτια τους και φτάνοντας στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου απαγάγονται από τους ασφαλίτες, που τους βάζουν μέσα σε αυτοκίνητα με τύπους της «αντι»τρομοκρατικής με κουκούλες. Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι, οι 3 από τους απαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι, ενώ μια συντρόφισσα (η Αντιγόνη) κρατείται βάσει εντάλματος σύλληψης, που εκδόθηκε εναντίον της την Πέμπτη 12/11 για συμμετοχή στη «ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ».

Ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος της ένα αποτύπωμά της σε κινητό αντικείμενο που βρέθηκε στην περιβόητη «γιάφκα» του Χαλανδρίου. Μια «γιάφκα» που δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το σπίτι ενός από τους 3 προφυλακισμένους από τα τέλη Σεπτέμβρη, που κατηγορούνται για μέλη της συγκεκριμένης οργάνωσης. Ένα σπίτι, δηλαδή, που μετονομάστηκε σε «γιάφκα» για να «ευσταθεί» το σενάριο ότι κάθε επισκέπτης του σπιτιού ενοχοποιείται ως «μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης» βάσει του τρομονόμου. Αυτό, εξάλλου, είναι εξαρχής το πλαίσιο της κατασταλτικής μεθόδευσης, από τις 4 αρχικές συλλήψεις, την προφυλάκιση των 3 και την άμεση έκδοση 6 ενταλμάτων σύλληψης, μέχρι την πρόσφατη έκδοση άλλων 5 ενταλμάτων και τη σύλληψη της Αντιγόνης: ποινικοποίηση των διαπροσωπικών, κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων και δημιουργία ολοένα και περισσότερων «ομήρων» για την επίδειξη «αντι»τρομοκρατικού έργου, με την περιφορά των συλληφθέντων στα κανάλια ως τρόπαια μιας κάποιας αστυνομικής επιτυχίας.

Η επιλογή σύλληψης της συντρόφισσας έξω από την κατάληψη και όχι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης (πχ, στο σπίτι της ή στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της, στο οποίο ήταν υποχρεωμένη 1η και 15 κάθε μήνα να παρουσιάζεται μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006/07) δεν είναι διόλου τυχαία. Το σενάριο που έχει παιχτεί και άλλες φορές και ξαναπαίζεται -έστω και ήπια- και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι οι απελευθερωμένοι κατειλημμένοι χώροι αποτελούν καταφύγια διωκόμενων και ορμητήρια εμπρηστικών και ένοπλων ενεργειών. Ένα σενάριο που -μαζί με πολλά άλλα- αξιοποιείται στο μέτρο του πολέμου ενάντια στον αναρχικό-αντεξουσιαστικό χώρο και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, που αντιστέκονται και δεν ενσωματώνονται στις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Πρόκειται για τον προληπτικό πόλεμο-εκστρατεία απέναντι στον κόσμο που εξεγέρθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη και συνεχίζει, είτε μέσα από οργανωμένες συλλογικότητες είτε ως άτομα, να αποτελεί απειλή για τη συγκρότηση της κοινωνικής συναίνεσης στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου για τη συντήρηση της κοινωνικής ειρήνης και των εκμεταλλευτικών εξουσιαστικών σχέσεων.

Εμείς από την πλευρά μας επιφυλασσόμαστε για το άμεσο μέλλον σχετικά με μια σφαιρική τοποθέτηση για την εξελισσόμενη κατασταλτική μεθόδευση και τις ευρύτερες επιδιώξεις της μέσα στο συνολικό πλαίσιο της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους από τη νέα πολιτική διαχείριση και δίνουμε ραντεβού για τη Δευτέρα το πρωί μαζί με όλους τους υπόλοιπους αλληλέγγυους/ες στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου η Αντιγόνη θα περάσει από ανακριτή.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης

από το blog της κατάληψης Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά
http://pat61.squat.gr/

Συζήτηση - Ενημέρωση για δίκη Γ. Δημητράκη - Επικύρηξη συντρόφων

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜIΖΕΡIΑΣ ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Προλογικό σημείωμα



Δημοσιεύω αυτό το ντοκουμέντο για δυο λόγους (εκτός από τον επετειακό): α)για να καταγραφεί ότι οι αναρχικοί ήταν από τους πρώτους που έθεσαν το ζήτημα του τέλους της μεταπολίτευσης, και β) για να παραδειγματιστούν οι νεότεροι ριζοσπάστες, εξεγερτικοί, κλπ, από τον συγκροτημένο και προταγματικό λόγο των αναρχικών εκείνης της περιόδου. Να διευκρινίσω δε, ότι στις ομάδες που υπογράφουν αυτό το φυλλάδιο εκείνη την εποχή, δεν ήταν κανείς πάνω από 28 χρονών και ότι ήμασταν μοιρασμένοι φοιτητές και εργάτες.

Το φυλλάδιο αυτό μοιράστηκε προπαραμονή και παραμονή της πορείας του πολυτεχνείου του 1988, σε 5000 αντίτυπα.

Ας περιγράψω πολύ περιληπτικά το πολιτικο - κοινωνικό κλίμα της εποχής για να βγει ένα συμπέρασμα από τους πιο νέους.

Νοέμβρης του 1988, το ΠΑΣΟΚ διανύει τη δεύτερη τετραετία στην κυβέρνηση. Ο τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό που επικαλέστηκε παραπαίει μαζί με τον ηγέτη του (Α. Παπανδρέου με σοβαρά προβλήματα υγείας).Η αριστερή πτέρυγα μέσα στο ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την παλιά της αίγλη. Ήδη η λεγόμενη εκσυγχρονιστική πτέρυγα (νεοφιλελεύθερη τάση) αρχίζει να δρομολογεί τις διαδικασίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Ο αχυράνθρωπος Κοσκωτάς έρχεται να καλύψει ένα κενό, σε συνεννόηση με το ΠΑΣΟΚ, διότι η κυβέρνηση βάλλεται από όλα τα μέσα και από αυτούς που τη στήριξαν την προηγούμενη περίοδο (ΝΕΑ, Ελευθεροτυπία). Δίνεται εντολή στον Κοσκωτά να δημιουργήσει στο χώρο των ΜΜΕ, εφημερίδα και τηλεόραση, φιλικά προσκείμενες στην κυβέρνηση και στο ΠΑΣΟΚ. Μέσα από την τράπεζά του (Τράπεζα Κρήτης) δρομολογούνται κάποια ποσά γι΄ αυτό το σκοπό.

Εδώ να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα καθυστερεί και αντιστέκεται να μπει στο μονεταριστικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που προωθείται με επικεφαλείς τη Θάτσερ και το Ρήγκαν (κάτι, βέβαια, που θα κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη λίγο μετά και οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ λίγο αργότερα, βλ. Σημίτη). Οι πιέσεις από το εξωτερικό είναι αφόρητες και μ΄ αυτές συμπλέουν το συγκρότημα Λαμπράκη και η Ελευθεροτυπία.

Η αριστερά με τον ενιαίο συνασπισμό που δημιουργεί, ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, κτλ, ήδη δρομολογεί διαδικασίες και κλίμα συγκυβέρνησης. Κάτι που αργότερα γίνεται πράξη δύο φορές, τον Ιούνιο του ΄89 συγκυβέρνηση ΝΔ, Ενιαίου Συνασπισμού με πρωθυπουργό τον Τζανετάκη και λίγους μήνες μετά με την οικουμενική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ, Ενιαίος Συνασπισμός) με πρωθυπουργό το Ζολώτα.

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, εκτός από την πλειοψηφία της που έχει απορροφηθεί από το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης, αλληθωρίζει μεταξύ λαικο μετωπικών συγκροτήσεων με αριστερές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και δυσαρεστημένους κομμουνιστές, ενώ δημαγωγεί με ψευτοεξεγερτισμούς για να προσελκύσει την νεολαία. Να επισημάνουμε ότι κάποιες τροτσκιστικές και άλλες μαρξιστογενείς τάσεις επέλεξαν να μείνουν έξω από αυτό το παιχνίδι, καταγγέλλοντάς το.

Έμεναν μόνο οι αναρχικοί, όχι συγκροτημένοι φυσικά, ως η μόνη και πραγματική αντι-πολίτευση.



Για την αντιγραφή Γ. Μεριζιώτης
http://eleftheriakos.blogspot.com/




Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜIΖΕΡIΑΣ

ΚΑΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ







Δεκαπέντε χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί σήμερα την κατάρρευση των ίδιων της των μύθων, μύθοι μαζικής παραπλάνησης που καλλιεργήθηκαν, κυριαρχήθη­καν και επιβλήθηκαν από τις κυρίαρχες τάξεις σε βάρος των πραγ­ματικών αναγκών και συμφερόντων των καταπιεσμένων ("εθνική ομο­ψυχία", "συναδέλφωση λαού-στρατού", "το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση, ο λα­ός στην εξουσία", "συμμετοχή του λαού στα κέντρα των αποφάσεων").

Η πραγματικότητα που έντεχνα αποσιωπήθηκε αφορά την διαπιστω­μένη, γενική τάση της αναδιάρθρωσης της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου η οποία σε οικονομικό επίπεδο σημαίνει τη μετάβαση από μια λαϊκίστικη και οικογενειοκρατική οικονομία σε μια σύγχρονη οργανωμένη καπιταλιστική οικονομία αυξημένης αποδο­τικότητας ενώ πολιτικά εκφράζεται με τη σταδιακή αντικατάσταση απολυταρχικών μορφών της κρατικής κυριαρχίας από σχήματα πολι­τειακά που βασίζονται στην παγίωση των κλασσικών αστικοδημοκρατικών θεσμών (μετατόπιση του κέντρου εξουσίας από την στρατοκρατία στην πολιτική γραφειοκρατία: κοινοβουλευτισμός, πολυκομματισμός, νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία) Η στρατηγική της αναδιάρθρωσης υπηρετήθηκε με συνέπεια και από το μικρομεσαίο τσίρκο της ΠΑΣΟΚικής σοσιαλδημοκρατίας .

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ενώ αρχικά εκφράζεται με δέσμες παροχών απέναντι στους εργαζόμενους (αυξήσεις μισθών) και σε άλλα κοινωνικά στρώματα (αυξήσεις συντάξεων και επιδομάτων) στη συνέχεια ακόμα σαν απο­τέλεσμα των διαρθρωτικών ιδιομορφιών της ελληνικής οικονομίας στις οποίες ανταποκρίνεται λόγω της ταξικής του φύσης παίρνει τη μορφή μιας άμεσης επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα και στις γενικές συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων.

Είναι φανερό ότι και με το φιλολαϊκό του προσωπείο και με το αντιλαϊκό του πρόσωπο δημιουργεί για μεν τους εργαζόμενους μια ψευδαισθησιακή ιδεολογία ευημερίας και μια πραγματικότητα επι­δείνωσης των γενικών όρων ζωής τους και για δε τους αστούς εξα­σφαλίζει νέα πλαίσια ασύδοτης εκμετάλλευσης (εντατικοποίηση της εργασίας, αύξηση παραγωγικότητας και μεγιστοποίηση των κερδών τους: 145% αύξηση το 1987).

Οι οικονομικές επιλογές που υπηρετούν τις αναπαραγωγικές και εκσυγχρονισμού ανάγκες της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας (όπως αυτές καθορίζονται γενικά από τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, σε μια κρισιακή φάση-μετάβαση προς μια οργάνωση της παραγωγής βασι­σμένη στην προωθημένη τεχνολογία) συμπληρώνονται από μια διάθεση θεσμικού εκσυγχρονισμού του κράτους. Η εκσυγχρονιστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, προωθημένη με γραφειοκρατικούς χειρισμούς κορυφής, ορί­ζεται γενικά από οριακές μεταρρυθμίσεις στην προοπτική του λεγό­μενου εκδημοκρατισμού οι οποίες όχι μόνο δεν θίγουν τις διαρθρω­μένες σχέσεις εξουσίας αλλά με τη διαλυτική οικειοποίηση ενός ι­στορικού λόγου κοινωνικής αμφισβήτησης επιδιώκουν την ευνουχιστική αφομοίωση προσώπων και ιδεών έτσι ώστε να παροχετευτεί ο εξεγερτικός αντίλογος σε ελεγχόμενα σχήματα ενσωματωμένης αντι­πολίτευσης (συνταγματική αναθεώρηση,νόμος-πλαίσιο για την παι­δεία, ΕΣΥ, τοπική αυτοδιοίκηση α'-β'-γ' βαθμού, υφυπουρνείο νέας γενιάς).

Στο σημείο αυτό εξαντλείται η "δημοκρατική" δυναμική του μικροαστικού πασοκικού επιστημονισμού και εκδηλώνεται εκρη­κτικά η επικίνδυνη αντιφατικότητα του. Μέσα από μια επίφαση δη­μοκρατικότητας και συμμετοχής προωθεί τη συναίνεση, την παθητικό­τητα και τον ουσιαστικό εκφασισμό της κοινωνίας (από τη Λαλιώτικη "κοινωνία των πολιτών" στους "αγανακτισμένους πολίτες" του 85 και τους "κυνηγούς εβαπορέ" του 86 μέχρι την καταπληκτική γελοιότητα της υποδοχής του Μεγάλου Αδελφού).

Έτσι η ρητορική της εξουσίας, σήμερα, διατυπώνοντας την μυθολογία του τύπου "το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία" βα­θαίνει και νομιμοποιεί πολλαπλούς διαχωρισμούς στο εσωτερικό της κοινωνίας. Σ'αυτό το πλαίσιο ιδιότυπων μορφών της κρατικοκαπιτα-λιστικής κυριαρχίας, η αριστερά, εγκαταλείποντας και την ελάχιστη σύνδεση της με το επαναστατικό και εργατικό κίνημα δραστηριοποι­είται για την εκπλήρωση ενός διπλού στόχου: αφενός μεθοδεύει την αναβάθμιση της συμμετοχής της στους αστικούς θεσμούς και αφετέ­ρου επιδιώκει την διατήρηση και αύξηση της ελεγκτικής επιρροής της στο προλεταριάτο. Έτσι μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η αρι­στερά τείνει να ταυτιστεί με τους θεσμούς της κυριαρχίας. Στην ίδια οθόνη προβάλλονται και οι διάφορες αριστερίατικες ομάδες που η διάσταση τους με το ρεφορμισμό της κοινοβουλευτικής αρι­στεράς διοχετεύεται σε μια κραυγαλέα επαναστατική ρητορική και σε μια πολιτική πράξη ουσιαστικά πυροσβεστικού χαρακτήρα σε σχέ­ση με την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημά­των.

Η "εποχή της μεταπολίτευσης", μοιάζει να φτάνει στο τέλος της. Η στρατηγική της αναδιάρθρωσης "πιάνει" τα όριά της με την Ευρω­παϊκή ενοποίηση του 92, ο επαρχιώτικος ρεφορμισμός του ΠΑΣΟΚ ο­λοκληρώνεται με την καθολική Αυριανοποίηση του λόγου του, η αρι­στερή αντιπολίτευση αναζητά δεξιόστροφες προγραμματικές συγκλή­σεις επιδιώκοντας κυβερνήσεις συνασπισμού.

Και το "σκάνδαλο Κοσκωτά" έρχεται να καταδείξει τη Ριζική α­ναξιοπιστία και το κατάφορο ψέμα της υπάρχουσας τάξης: εμπόριο ηρωίνης και όπλων, λαδώματα και εξανορές, ανταγωνισμοί φατριών και συνωμοσίες κοινωνικών και πολιτικών ηγετίσκων αποκαλύπτουν και ε­πιβεβαιώνουν τη γενικά σκανδαλώδη φύση αυτού του κόσμου που επι­φυλάσσει για τους καταπιεσμένους τη θέση του καταναλωτή προϊόντων βίας και αθλιότητας.

Είναι λοιπόν καθαρό ότι τι εκκωφαντικό τέλος αυτής της εποχής συνδυάζεται με την ανάγκη υπέρβασης του Πολυτεχνείου που αποτέ­λεσε το κύριο σύμβολο της πολιτικής μυθολογίας της μεταπολίτευ­σης αλλά σήμερα δεν δικαιώνεται (ως κοινωνική-πολιτική πρόταση) παρά μόνο στον κενό λόγο της κομματικής δημαγωγίας και στις ση­μερινές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται από το ίδιο το σύστημα στην προοπτική της, εκσυγχρονιστικής αναπαραγωγής του.

Όταν τα μέλη της συντονιστικής επιτροπής του τότε Πολυτεχνείου προωθούν την κοινωνική τους καριέρα στο πλαίσιο των σύγχρονων θεσμικών πεδίων της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου είναι προφανές ότι μόνο από την άποψη της ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΗΣ/ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΗΣ του φύσης μπορεί σήμερα να γίνει δεκτός ο Νοέμβρης. Και ενώ η πολιτική κρίση εκφράζεται σε επίπεδο κομματικών μη­χανισμών και πολιτικής ηγεσίας για την κατανομή της εξουσίας που αυτό δεν εκφράζει τη λαϊκή βάση μια και ούτε αμφισβήτηση θεσμών υπάρχει αλλά ούτε και ταξική σύγκρουση από την άλλη οξύνονται καθημερινά οι αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος (ανεργία, λιτότητα, στεγαστικό πρόβλημα, αποξενωμένες κοινωνικές σχέσεις, νέ­φος και μόλυνση, νοθευμένα τρόφιμα, εργατικά "ατυχήματα", καταστολή απεργιών, πρέζα-μπάτσοι, φυλακές, εντατικοποίηση εμπορευματοποίηση, μισθωτή δουλεία) υποβιβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομέ­νων.

Η μιζέρια των εργασιακών σχέσεων που επιβάλλει η γραφειο­κρατία, η μιζέρια των κοινωνικών σχέσεων που επιβάλλει η "κοινω­νία" της ιδιώτευσης, του ατομικισμού, του θεάματος και της αφθο­νίας και τέλος η μιζέρια της σχολειοποίησης-ελεγχόμενης γνώσης-πειθαρχίας στα σύγχρονα εκπαιδευτικά κάτεργα και η άμεση σύνδε­ση της επιστήμης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου αναδεικνύει την υποκρισία των κομμάτων (απλή αναλογική και ορθολογικοποίηση του συστήματος εκμετάλλευσης).

Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση όλοι οι καταπιεσμένοι πρέπει να αυτονομηθούν από τους κρατικούς και κομματικούς μηχανισμούς, να αυτοοργανωθούν και να παλέψουν δυναμικά για την επίλυση των οξυμένων προβλημάτων τους. Αυτό σημαίνει ότι η αντίσταση απένα­ντι στη ληστρική επίθεση του κεφαλαίου, την κρατική βία και ι­δεολογική τρομοκρατία που καταστέλλει κάθε αγώνα, περνάει μέσα από την υιοθέτηση δυναμικών μορφών πάλης που Θα χτυπούν και ξε­σκεπάζουν τα σύμβολα της θεσμισμένης εξουσίας και από τη προώ­θηση διαδικασιών και αντιθεσμών ώστε οι ίδιοι να καθορίζουν τους αγώνες τους, με τελικό σκοπό την ανατροπή αυτής της κοινω­νίας για την άμεση δημοκρατία και τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.



Όλοι στην πορεία για να διαδηλώσουμε άμεσα και δυ­ναμικά την αντίθεση μας σ'αυτό το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται σε βάρος μας.





Αναρχική Ομάδα Δραπετσώνας-Κερατσινίου

Αναρχοκομμουνιστικός Πυρήνας Άνω Λιοσίων,

Αναρχική Ομάδα Αιγάλεω "Εκτροπή"

Αφίσα αλληλεγγύης στον Η. Νικολάου

17 Νοέμβρη προβολή ντοκιμαντέρ στην Λάρισα

Αφίσα για το Νοέμβρη πριν το Δεκέμβρη

4 ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΦΙΣΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

αφίσα αλληλεγγύης για Ηλία Νικολάου

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (η νύχτα των οδοφραγμάτων και των συγκρούσεων)

Η διαστρέβλωση των γεγονότων του Νοέμβρη είναι πλέον γνωστή και αδιαμφισβήτητη. Κατά καιρούς έχουμε ακούσει να χαρακτηρίζουν Την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως μια «φιλειρηνική διαμαρτυρία» ή «ένα λαϊκό ξεσηκωμό στον οποίο συμμετείχε όλος ο ελληνικός λαός», τελευταία μάλιστα προσπαθούν να τοποθετήσουν και βουλευτές- δεξιούς, στην εξέγερση στα πλαίσια του «ήταν όλοι εκεί». Η αλήθεια φυσικά ενοχλεί , όπως και η εξέγερση από μόνη της ενοχλεί την οποιαδήποτε εξουσία είτε αυτή έχει σοσιαλιστικό προσωπείο, είτε δημοκρατικό, είτε νεοφιλελεύθερο. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε με την πρωτοβουλία μιας μειοψηφίας φοιτητών με αριστερίζουσα και αναρχίζουσα ιδεολογία . Δεν υπήρχε κομματική γραμμή ,ούτε καθοδήγηση, κάτι που δεν μπόρεσε να χωνέψει ποτέ του το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα που μάταια διεκδικούν μια θέση στην εξέγερση του ’73.

Μετά από ένα έντονο διήμερο κατάληψης, με τους καταληψίες να οργανώνονται σε όλα τα μέτωπα (δυσκολεύοντας ακόμα και τη δουλειά των δημοσιογράφων τοποθετώντας καθρέφτες στα παράθυρα ώστε να ρίχνουν φως πάνω σε κάμερες και φωτογραφικές μηχανές που εντόπιζαν) καθώς και με παράλληλες δράσεις σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα φτάσαμε στην 16η Νοεμβρίου που ήταν και η αρχή της αντίστροφης μέτρησης.:

Το απόγευμα αρχίζει μια πορεία εργατών που κατευθύνεται προς το Σύνταγμα.

18.20 Η διαδήλωση πέφτει πάνω σε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Οι διαδηλωτές καταφέρνουν και σπάνε τον κλοιό της αστυνομίας κατευθυνόμενοι απ’την οδό Σταδίου προς την πλατεία Συντάγματος.

18.25: Πέφτει ο πρώτος νεκρός από τα πυρά ελεύθερου σκοπευτή, ενώ οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Ακούγονται πυροβολισμοί. Την ίδια στιγμή γίνονται εκκλήσεις μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού, για ασθενοφόρα και φάρμακα. Η αστυνομία απαγορεύει στα ασθενοφόρα να πλησιάσουν στο χώρο και σε άλλες περιπτώσεις μεταμφιέζεται σε γιατρούς και «αναλαμβάνει» τραυματίες.

19.15: Νέα διαδήλωση 5000 ατόμων προχωρά στην Πατησίων η οποία δέχεται επίθεση από ισχυρή ομάδα αστυνομικών. Οι διαδηλωτές που βρίσκονται στη Σταδίου απαντούν με βροχή από πέτρες, οι οποίες δυσκολεύουν το έργο των αστυνομικών που αργότερα θα ενισχυθούν από άλλες δυνάμεις καταστολής. Η διαδήλωση υποχωρεί , αναδιοργανώνεται και ξανά χτυπά με κάθε μέσο, η αστυνομία αποκρούεται .Περίπου την ίδια ώρα καταφθάνουν από τη λεωφόρο Σταδίου τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας ,ενώ αστυνομικοί προσπαθούν να διώξουν τον κόσμο από το κέντρο ώστε να μπορούν τα οχήματά της να κινούνται με άνεση.

19.45: Βροχή από δακρυγόνα, καθώς ακούγονται και πυροβολισμοί.

20.30: Στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα με αυτοκίνητα, τρόλεϊ και λεωφορεία , δίνοντας το σύνθημα για συγκρούσεις με την αστυνομία.Οι διαδηλωτές και οι καταληψίες ανάβουν φωτιές σε κάθε γωνία κυρίως για την αντιμετώπιση των δακρυγόνων, ενώ ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου δίνει συμβουλές για το πώς να προστατευτούν από τα χημικά.

21.00: Οι διαδηλωτές από Σταδίου και Πανεπιστημίου αναγκάζονται να απομακρυνθούν. Στην Πατησιών στο ύψος της πλατείας Αμερικής 1000 περίπου διαδηλωτές μπλοκάρουν το δρόμο. Στην πλατεία Λαυρίου η αστυνομία συγκρούεται με ομάδες διαδηλωτών προσπαθώντας να τις διαλύσει.

21.15: Στη διασταύρωση Πατησίων Καπποδιστρίου ορθώνονται πιο γερά οδοφράγματα. Γίνονται βίαιες συγκρούσεις και οι διαδηλωτές υποχωρούν βάζοντας φωτιές στα οδοφράγματα. Σε λίγο στήνονται νέα οδοφράγματα και οι συγκρούσεις ξαναρχίζουν.

21.20: Αστυνομικοί και τεθωρακισμένα παίρνουν θέσεις μπροστά σε δημόσια κτίρια, αφού γνωρίζουν πως θα γίνουν επιθέσεις από την πλευρά των διαδηλωτών.

21.50: Διαδηλωτές στη Στουρνάρα φωνάζουν συνθήματα και τραγουδάνε.

22.00: Γίνονται δηλώσεις στην ολλανδική τηλεόραση από τους καταληψίες για καθαρό πόλεμο με το καθεστώς.

24.00:Η λεωφόρος Αλεξάνδρας έχει βυθιστεί στο σκοτάδι μα παραμένει γεμάτη από διαδηλωτές. Κυκλοφορούν οι πρώτες φήμες για τον αριθμό νεκρών και τραυματιών. Σε αυτό το διάστημα οι διαδηλωτές αποσύρονται λόγω των πολλών δακρυγόνων και επιστρέφουν πιο επιθετικοί και πιο μαχητικοί. Γίνονται επιθέσεις στα υπουργεία Δικαιοσύνης, Δημόσιας Τάξης και Πρόνοιας.

17 Νοέμβρη 0.15: Κατεβαίνουν τα πρώτα τανκς προς το κέντρο.

0.20: Ομάδες διαδηλωτών μαζεύονται στο λόφο του Στρέφη και σε άλλες πλατείες. Στην Πατησίων και σε άλλους δρόμους έχουν σχηματιστεί εστίες φωτιάς τις οποίες συντροφεύουν νεαροί που κρατάνε πέτρες και καδρόνια.

Σε ακτίνα 3 χμ από το Πολυτεχνείο διεξάγονται άγριες μάχες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, ενώ οι οικοδόμοι καταλαμβάνουν την οδό Μάρτης. Ο αριθμός των τραυματιών αυξάνεται συνεχώς.

0.45: Τα τανκς κατευθύνονται προς το Πολυτεχνείο. Στην Αλεξάνδρας κάποια σταματάνε μπροστά στα οδοφράγματα αφού δυσκολεύονται να τα διαλύσουν.

1.00:Τανκς, δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας παίρνουν θέσεις μπροστά απ’το Πολυτεχνείο.

1.32: Ακούγονται πυροβολισμοί, η αστυνομία πυροβολεί ακόμα και τα ασθενοφόρα που προσπαθούν να πλησιάσουν στο χώρο.

2.05:Απ’ την οδό Ιθάκης γύρω στους 2000 διαδηλωτές βαδίζουν προς το Πολυτεχνείο.

2.13: Πλέον πυροβολούν και οι στρατιώτες την ώρα που οι καταληψίες φωνάζουν

« Στρατιώτες αδέλφια μας» κάτι το οποίο δεν κάνουν φυσικά για τους μπάτσους.

2.30: Οι καταληψίες προσπαθούν να αποφασίσουν ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους την ώρα που ο εισαγγελέας και ο διευθυντής της αστυνομίας καλούν τους φοιτητές να βγούνε από το Πολυτεχνείο.

2.53: Διαπραγματεύσεις μεταξύ καταληψιών και αστυνομίας δεν οδηγούν πουθενά.

2.55: Οι καταληψίες συνεχίζουν να φωνάζουν « Στρατιώτες αδέλφια μας», με την ελπίδα να σταματήσουν οι πυροβολισμοί.

2.58: Το τάνκ ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου και τα ΛΟΚ εισβάλουν στο χώρο του πανεπιστημίου. Πέφτουν πυροβολισμοί, και οι στρατιώτες δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν και τις ξιφολόγχες των όπλων. Βγαίνουν οι πρώτοι καταληψίες και φυσικά δέχονται τις σφαίρες και τα γκλόπ της αστυνομίας.

Ακολουθεί πανικός: Χιλιάδες διαδηλωτές τρέχουν στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο, ψάχνοντας για καταφύγιο στα διπλανά κτίρια. Εκεί κάποιοι ένοικοι τους ανοίγουν, άλλοι πάλι τους αφήνουν εκτεθειμένους στις δυνάμεις καταστολής. Πιο κάτω ομάδες διαδηλωτών οργανώνονται και συγκρούονται με την αστυνομία μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.



( υπολογίζεται ότι ρίχτηκαν 24.000 φυσίγγια από τους αστυνομικούς της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών. 2.192 φυσίγγια από τη φρουρά του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. 300.000 φυσίγγια από το στρατό. Έγιναν 2000 συλλήψεις στη διάρκεια των συγκρούσεων και 866 μετά την εισβολή στο πολυτεχνείο . Τραυματίστηκαν 1.103 πολίτες και 61 αστυνομικοί. Ο αριθμός των νεκρών της εξέγερσης, που μέσα από έρευνες και των ημερών μας είναι σίγουρα πάνω από 23, δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα…….. )



ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ & ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ # 54, Νοέμβρης 2009

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ:
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ!

Διαλύοντας κάθε αυταπάτη των αφελών που έλπιζαν σε μια άλλη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, ο παρασημοφορημένος από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ Χρυσοχοΐδης, νέος ύπατος των πραιτωριανών σωμάτων ασφαλείας, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον προκάτοχό του Μαρκογιαννάκη εξαπέλυσε αμέσως αστυνομικές επιδρομές και πογκρόμ επιβάλλοντας καθεστώς κατοχής στους δρόμους των Εξαρχείων. Ο δε Βούγιας, ανθύπατος του υπουργείου Καταστολής (κατ’ ευφημισμόν "υπουργείο Προστασίας του Πολίτη") δήλωσε σχετικώς: "δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εστίες ανομίας στην πόλη", προοιωνίζοντας νέες επιδρομές και πογκρόμ οπουδήποτε υπάρχουν εστίες κοινωνικής αντίστασης. (Να θυμίσουμε ότι ο ανθύπατος, στις 10/5/2005, είχε εγκλωβιστεί από δεκάδες αναρχικούς στο Πολυτεχνείο, μαζί με τους Βενιζέλο και Βερελή που είχαν μπει μέσα στο χώρο του ασύλου με συνοδεία ένοπλων μπάτσων από τους οποίους ο ένας άρχισε να πυροβολεί τραυματίζοντας έναν αγωνιστή).

Για όσους λοιπόν δεν έχουν αυταπάτες, αυτά που συμβαίνουν τώρα στα Εξάρχεια δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία ή κάτι απομονωμένο από τα συμβαίνοντα γενικότερα στην πόλη. Είχαν μάλιστα προαναγγελθεί από μήνες και είναι η συνέχεια όσων συνέβαιναν τον προηγούμενο καιρό πραγματώνοντας μέρος απ’ όσα επαπειλούνταν με βάση το δόγμα της "μηδενικής ανοχής".

Το καλοκαίρι, ο τότε υπουργός Μαρκογιαννάκης είχε απειλήσει μεταξύ άλλων ότι θα επιτεθεί όχι μόνο στα Εξάρχεια αλλά και στις καταλήψεις, όπου υπάρχουν τέτοιες σε όλη την έκταση της χώρας, και είχε λάβει τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ διαμέσου του σημερινού υπουργού Χρυσοχοΐδη ο οποίος μετά τις εκλογές ανέλαβε ο ίδιος να προωθήσει και να αναπτύξει τον κρατικό κατασταλτικό σχεδιασμό που στοχεύει σε βάθος χρόνου.

Είχε προηγηθεί άλλωστε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, η κατασταλτική μεθόδευση της υποτιθέμενης "γιάφκας" του Χαλανδρίου, όπου παρά την ανυπαρξία αποδεικτικών στοιχείων και με μόνο ουσιαστικό στοιχείο ενοχής τις κοινωνικές σχέσεις και γνωριμίες μεταξύ τους, υπήρξαν 4 νεολαίοι που συνελήφθησαν, από τους οποίους 3 προφυλακίστηκαν, και άλλοι 6 που καταζητούνται παρουσιαζόμενοι στα ΜΜΕ σαν τρόπαια μιας δήθεν "αντιτρομοκρατικής” επιτυχίας της αστυνομίας. Μια ακόμη κατασταλτική μεθόδευση εντυπωσιασμού και επίδειξης πυγμής στην προοπτική μιας συνολικότερης και βαθύτερης επίθεσης στους αντιστεκόμενους για την επιβολή στην κοινωνία ενός ολοκληρωτικού Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης.

Πέρα όμως από τις αφορμές της, η πραγματική αιτία της εντεινόμενης γενικότερα επίθεσης της αστυνομίας και ειδικότερα της κατοχής των Εξαρχείων βρίσκεται στο “Δεκέμβρη”. Και όχι απλώς ως ανταπάντηση σε αυτόν που συνέβη ήδη έναν χρόνο πριν, αλλά σε αυτόν το νέο "Δεκέμβρη" που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται ότι θα ξεσπάσει. Οι τωρινές επιχειρήσεις ήταν ήδη προσχεδιασμένες πριν αρχίσει καν η νέα διακυβέρνηση και έρχονται ως συνέχεια και συμπλήρωμα των αστυνομικών επιχειρήσεων για τη βίαιη "κάθαρση" του κέντρου από τους μετανάστες χωρίς χαρτιά και τον ασφυκτικό έλεγχο της πόλης. Επιχειρήσεις "σκούπα" που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση στην πόλη με επίκεντρο την περιοχή της Ομόνοιας και με εκατοντάδες συλλήψεις, βίαιες προσαγωγές και ξυλοδαρμούς. Και αυτές οι τωρινές επιχειρήσεις των τελευταίων 10 ημερών στα Εξάρχεια είναι μέρος της ευρύτερης αντιεξεγερτικής εκστρατείας που έχει εξαπολύσει το κράτος προσπαθώντας να ανακαταλάβει όσο το δυνατόν περισσότερο από το έδαφος που έχει χάσει πολιτικά και κοινωνικά με την εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά και όλα τα χρόνια αγώνα που προηγήθηκαν. Μια εκστρατεία για να αντιμετωπίσει προληπτικά τις επαπειλούμενες εξεγέρσεις που ελλοχεύουν παντού και να κατευνάσει τις αγωνίες των αφεντικών και των λακέδων τους για κείνη τη μοναδική γεύση ήττας και φόβου που ένιωσαν, και είχαν δεκαετίες να νιώσουν, από τον μαζικό κι ανεξέλεγκτο ξεσηκωμό νεολαίων και αποκλεισμένων το Δεκέμβρη.

Η αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων και τα πογκρόμ ελέγχων και προσαγωγών θα γίνονταν ανεξαρτήτως του ποιος θα ήταν νικητής των εκλογών γιατί είναι κάτι περισσότερο από μια ανακλαστική κίνηση, ένα κομματικό σχέδιο ή μια προσωπική επιλογή του εκάστοτε προϊστάμενου των σωμάτων ασφαλείας. Είναι μέρος ενός κρατικού καθαυτό πολιτικού σχεδιασμού γενικευμένης καταστολής κι όχι ενός στενά αστυνομικού και περιορισμένου στα Εξάρχεια. Αυτό καταδεικνύουν επίσης οι συλλήψεις διαδηλωτών που έγιναν στο μεταξύ, στην πορεία της 17ης Οκτώβρη στη Νίκαια -για τη συγκαλυμμένη δολοφονία του 25χρονου μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ από βασανιστήρια στο Α.Τ. Νίκαιας- και η απόδοση σε πέντε από τους συλληφθέντες κατηγοριών σε βαθμό κακουργήματος με βάση το νέο ιδιώνυμο, τον λεγόμενο “κουκουλονόμο”.

Γι’ αυτό άλλωστε και προκηρύχθηκαν οι εσπευσμένες εκλογές από την υπό κατάρρευση μετά το Δεκέμβρη κυβέρνηση της ΝΔ. Για να επιβληθεί το κράτος και να χτυπήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις αποτελεσματικά, έπρεπε να αποσπασθεί η μέγιστη δυνατή ανανέωση της συναίνεσης στα ράκη του πολιτικού συστήματος που χτυπήθηκε σκληρά από το Δεκέμβρη κι έχει περιπέσει σε ανυποληψία, καθώς επίσης να γίνει μια ακόμη προσπάθεια θεσμικής ενσωμάτωσης κι αντιπροσώπευσης των κοινωνικών αντιθέσεων τις οποίες το πολιτικό σύστημα παλεύει να ελέγξει μέσα από μια ποικιλία διαφόρων αποχρώσεων φορέων κι ιδεολογημάτων πολιτικής εξαπατάτησης. Αλλά δεν πλανώνταν όπως αποδείχτηκε πλάνην οικτρά μόνον όσοι νόμιζαν ότι μετά τις εκλογές και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ θα πάγωναν ή θα μετριάζονταν οι αντιεξεγερτικοί κατασταλτικοί σχεδιασμοί, πλανώνται επίσης από την άλλη κι όλοι όσοι σήμερα νομίζουν ή ευελπιστούν ότι οι ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί αγώνες τελικά θα ανακοπούν, θα γονατίσουν και θα νικηθούν.

*

Η κατοχή των Εξαρχείων δεν είναι παρά ένα μόνο, συγκεκριμένο μέρος της κλιμακούμενης και ολομέτωπης επίθεσης στα κοινωνικά κομμάτια των φτωχών και των αντιστεκόμενων ανθρώπων, νεολαίων, άνεργων, εργαζόμενων, μεταναστών. Και με τις "εκκαθαριστικές επιχειρήσεις" στη συνοικία των Εξαρχείων το κράτος επιχειρεί να διαμορφώσει τους όρους μιας κατεχόμενης κι ασφυκτικά επιτηρούμενης ζώνης γιατί θέλει να ελέγξει ευρύτερα κι αποτελεσματικά τους δρόμους της πόλης που λίγους μήνες πριν δονούνταν από την εξέγερση.

Η επιλογή βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία, μιας και τα Εξάρχεια, μια συνοικία στην καρδιά της Αθήνας και δίπλα στα πανεπιστήμια -τα οποία με τους διαμορφωμένους κοινωνικά όρους του ασύλου αποτελούν ένα ακόμη διαχρονικό αγκάθι για την εξουσία- δεν είναι μόνο ο χώρος μιας έντονης αντιεξουσιαστικής κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας με μεγάλη ιστορικότητα, αλλά είναι και εκείνος ακριβώς ο χώρος απ’ όπου ξεκίνησε και εξαπλώθηκε στην πόλη η εξέγερση, το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008, όταν η αστυνομία με τα χέρια του μπάτσου Κορκονέα δολοφόνησε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο.

Ωστόσο, επειδή ακριβώς ο αγώνας στα Εξάρχεια και γενικότερα στην κοινωνία έχει ιστορία και δεν ξεκίνησε χθες, έχουμε κάθε λόγο να αντλούμε από αυτήν την ιστορία και να μην παραδοθούμε στη λήθη ούτε να παραμερίσουμε όσα μας έμαθε για το πώς και με ποιους να αγωνιζόμαστε μαζί, μόνο και μόνο γιατί ο Χρυσοχοΐδης παίζει στρατέγκο με τα μπλε και πράσινα στρατιωτάκια του στους δρόμους των Εξαρχείων.

Ο κοινωνικός αγώνας δεν αρχίζει και δεν τελειώνει βέβαια στα Εξάρχεια. Και γι’ αυτό δεν μπορεί ο αγώνας ενάντια στην αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια να αποκοπεί και να ειδωθεί ξέχωρα από τον συνολικότερο κοινωνικό αγώνα, τις θέσεις, τις πρακτικές και την πολιτική παρουσία μας σε αυτόν.

Ο αγώνας δεν αυτοπεριορίζεται χωροταξικά, δεν είναι μονοθεματικός ούτε και μονοδιάστατος σε μέσα και πρακτικές. Απλώνεται οπουδήποτε βρει πρόσφορο έδαφος σε κάθε γωνιά του χώρου, αναπτύσσεται σε πλήθος κοινωνικοταξικών ζητημάτων και μετώπων και διεξάγεται πολύμορφα με πληθώρα δράσεων και πρωτοβουλιών οριζόντια και από τα κάτω.

Γι’ αυτό άλλωστε, χάρη και στην αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων, ο αντιεξουσιαστικός αγώνας αποδείχτηκε τελικά ασύλληπτος και ακατάβλητος μέσα στα χρόνια από την καταστολή, ανυποχώρητος στις απειλές και τους εκβιασμούς, εχθρικός στην κηδεμόνευση, τη συνδιαλλαγή και τους πολιτικούς συμβιβασμούς, και διεισδυτικός στα κομμάτια της κοινωνίας στα οποία απευθύνεται, κριτικά μα και αλληλέγγυα. Ενώ, σε αντίθετη περίπτωση, ο αγώνας βυθίζεται και απομονώνεται μέσα στον τοπικισμό, τον αυτοπεριορισμό και τον ίδιο τον εαυτό του και σύρεται σε συμβιβασμούς και συνθηκολογήσεις από διάφορους θεσμικούς, φορείς και παράγοντες της διαμεσολάβησης, της συνδιαλλαγής και των "πολιτικών διεξόδων".

Δεν μας τρομάζουν τα επιτελεία και τα τσιράκια της αντιεξεγερτικής ιδεολογικής και κατασταλτικής εκστρατείας του κράτους και δεν μας συγκινούν οι επίδοξοι συνομιλητές τους για την εξεύρεση πολιτικών λύσεων και διεξόδων, είτε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο είτε σε επίπεδο συνοικίας.

Διακρίνουμε παντού γύρω μας κι απέναντί μας όλα τα σημάδια του φόβου και της αγωνίας που γεννά μέσα στις συνθήκες της γενικευμένης κρίσης κι αποσύνθεσης του συστήματος η ζωντανή μνήμη και η απειλή της ανεξέλεγκτης κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη, και παραμένουμε σταθερά στους δρόμους του αγώνα που άνοιξαν και φωτίστηκαν από εκείνη την έκρηξη οργής, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης και που, παρά τις κατασταλτικές και αφομοιωτικές προσπάθειες του κράτους, παραμένουν πάντα ανοιχτοί.

Όσο κι αν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να κλείσουν τους ανοιχτούς δρόμους που οδηγούν στην κοινωνική ανατροπή και να σταματήσουν αυτούς που τους βαδίζουν, δεν θα τα καταφέρουν.

Η ισχύς τους, όσο και αν πασχίζουν να είναι και να φαίνεται απεριόριστη, δεν είναι, και ποτέ δεν θα είναι όσο υπάρχει συνειδητή άρνηση, αντίσταση κι αλληλεγγύη. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι εκπλήξεις και οι θύελλες έρχονται απρόβλεπτες κι ασυγκράτητες...

Η κοινωνική εξέγερση είναι πάντα δίκαιη. Ενός Δεκέμβρη, μύριοι έπονται!



ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ENΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΓΚΡΟΜ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΝΕΟΛΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ



Αναρχική Συλλογικότητα ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Αναρχικό Δελτίο ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ,

http://squathost.com/a_deltio/gr/deltio54.htm

ΑΒΑΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ-Η προοπτική της Αυτοθέσμισης.

Τίποτα δεν είναι όπως ήτανε. Η φετινή «επέτειος» του πολυτεχνείου λυγίζει κάτω από το βάρος των εξελίξεων και των αλλαγών που κράτος και κοινωνία βρίσκονται. Ο Δεκέμβρης ΄08 σε αυτόν τον κοινωνικό μετασχηματισμό ήταν μόνο μια στιγμή.

Ήδη από τον περσινό Νοέμβρη η εξέγερση των φυλακισμένων με το πρωτοφανές κίνημα που αναπτύχθηκε μέσα και έξω από τις φυλακές. Με την απεργία πείνας χιλιάδων κρατουμένων κάτι διαφορετικό έδειξε ότι γίνεται στην ελληνική κοινωνία. Κάτι που δεν μπορεί να αναγνωστεί με τους πολιτικούς όρους του παρελθόντος.

Μακριά από τις εκλογές και τα κόμματα βλέπουμε να ξεπηδούν διαρκώς κοινωνικοί αγώνες εκτός θεσμικού πλαισίου, αυτοσχέδιοι, με συχνά απρόσμενο περιεχόμενο, ριζοσπαστικοί, αντι-ιεραρχικοί και αμεσοδημοκρατικοί.
Από τους πολίτες κατά του λιθάνθρακα μέχρι την πανελλαδική κίνηση ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, από τον ανεξάρτητο ταξικό αγώνα της Κ. Κούνεβα και των καθαριστριών μέχρι τη μάχη μεγάλου μέρους των κατοίκων της Β. Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού και την καταστροφή του ζωτικού τους χώρου, από τη δράση των Συκεωτών ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, από τους αγώνες των κοινοτήτων της Αττική οδού ενάντια στα διόδια, ως την βίαιη εναντίωση των κατοίκων της Λευκίμης, του Γραμματικού και του Ελληνικού στη μετατροπή των περιοχών τους σε σκουπιδότοπους, διακρίνουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία διαπνέουν από τον αέρα της ανατροπής.

Αλλαγή στη μορφή των κοινωνικών αγώνων. Αλλαγή στην σχέση μας μαζί με την κοινωνία. Αλλαγή στο πολιτικό παρών.

Η αριστερά εγκλωβισμένη και απαξιωμένη κοινωνικά εξακολουθεί να επενδύει την συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες πάντα με το ένα μάτι στραμμένο στην εκλογική κάλπη.

Οι ιδεολογίες του παρελθόντος που ευαγγέλιζαν τον «επί της γης» κοινωνικό παράδεισο έχουν καταρρεύσει προ πολλού μαζί με τα τούβλα του τείχους του Βερολίνου. Τα μόνα τείχη που μένουν για μας να τα γκρεμίσουμε είναι αυτά της εξουσίας και των φυλακών που απλώνονται γύρω μας.

Οι -ισμοί ( οι κάθε λογής ), αδυνατούν να απαντήσουν στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Αρνούνται να τον δουν ως αυτό που είναι, παρά μόνο μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της ιδεολογίας, είτε τον εχθρεύονται είτε τον μυθοποιούν.

Το σήμερα ταλαντεύεται όσο ποτέ άλλοτε ζήσαμε, ανάμεσα στην αβεβαιότητα και στην ανάγκη, στην απελπισία και στην αμφισβήτηση.

Το μέλλον εξακολουθεί να είναι πάντα, είτε προς την κατεύθυνση της ελευθερίας είτε προς αυτό του ολοκληρωτισμού. Για την ώρα οι αποστάσεις είναι ίσες μεταξύ τους.

Τα πάντα είναι ρευστά. Είναι εποχή κρίσης. Εποχή που τα πάντα είναι «εν δυνάμει».


Σε αυτό το περιβάλλον, που γέννησε και την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κράτος απαντά με καταστολή.

Η απάντηση αυτή αναπτύσσετε σε δύο άξονες. Στο α) επιχειρησιακό και β) στο ιδεολογικό.

Και για τους δύο ο ένας προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου ή αλλιώς δεν μπορεί να γίνει το ένα χωρίς το άλλο.

Η κυβέρνηση της ΝΔ μας έδειξε μόνο την πρόθεση και την ανάγκη του κράτους για την θωράκιση του απέναντι στη κοινωνική ανατροπή. Η παραπατούσα κυβέρνηση του Καραμανλή δεν ήτανε ικανή να αναλάβει αυτό το σημαντικό έργο. Ο Μαρκογιαννάκης αρτσούμπαλος-βιαστικός-ακροδεξιός, ανέλαβε προσωπικά στην πλάτη του το θέμα. Η στρατηγική όμως της κυριαρχίας δεν είναι «προσωπικό θέμα» απαιτεί σχέδιο πολιτικό και αυτό μόνο το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ μπορεί να το κάνει ή κανένας άλλος.


Το κύριο μέλημα του κράτους είναι να απαντήσει στα προβλήματα που ανέδειξε, για το καθεστώς, ο Δεκέμβρης. Να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της ανατροπής.

Τι εννοούμε όμως όταν λέμε ανατροπή; Στο Δεκέμβρη είδαμε δύο κύρια χαρακτηριστικά:

α) Τη αμφισβήτηση του κράτους και την αντιεξουσιαστική κουλτούρα της αμφισβήτησης.

β) Τη συμμετοχή στο δρόμο, στην απόφαση και στην υλοποίηση της, την άμεση δημοκρατία δηλαδή.

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά έχουν αξία γιατί τα είδαμε να τα έχουν ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΟΥ.

Από τις διαδηλώσεις των μαθητών, στις καταλήψεις των πολιτικών χώρων και από τοπικούς αγώνες στις ανοιχτές συνελεύσεις. Δεν έχει σημασία πόσο μαζικά γίνανε, δεν έχει σημασία αν πετύχανε ή αν είχανε διάρκεια ή όχι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι παρον, υποβόσκει αλλά είναι ζωντανό, ένα πολιτικό πρόταγμα ανατροπής. Ένα κοινωνικό φαντασιακό για μια διαφορετική από αυτή της εξουσίας κοινωνική αυτόθέσμιση, της οποίας το περιεχόμενο είναι υπό διαμόρφωση



Η Απάντηση του Καθεστώτος.


Το καθεστώς βρίσκεται σε αδιέξοδο. Το ιδεολογικό του φαντασιακό, αυτό της ευημερίας, ναυαγεί. Στα κοινωνικά προβλήματα του περιβάλλοντος, της ψυχικής απελπισίας, της μη-νοήματος ύπαρξης δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Ο μόνος συνδετικός κρίκος συνοχής της κοινωνίας με την εξουσία είναι ο ΦΟΒΟΣ.

Ο Φόβος της ανασφάλειας, ο φόβος της αταξίας, ο φόβος της μη-επιβίωσης, της αβεβαιότητας, του αγνώστου.

Για τους Έλληνες ο Φόβος ήτανε γιος του θεού του πολέμου, για τους Σπαρτιάτες σύμβολο της συνοχής και της πειθαρχίας .

Χρειάζεται το καθεστώς ένα πόλεμο λοιπόν για να επιβάλει τον φόβο.

Φόβο που δικαιολογεί την κατάσταση κατοχής και κοινωνικής συνοχής. Φόβο που ακυρώνει τη δυνατότητα της κοινωνικής αυτοθέσμισης.

Στον πολυδιάστατο κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά με την εξουσία ενάντια στην κοινωνία, το καθεστώς προσπαθεί να μεταφέρει το πεδίο αντιπαράθεσεις εκεί που θεωρεί ότι απενεχοποιείται και νομιμοποιείται.

Η πραγματικότητα είναι ότι η κοινωνική δράση-η συλλογική δράση, δεν χωράει στα ideologika διλλήματα που το κράτος κατασκευάζει. Είμαστε αυτό που κάνουμε όχι αυτό που το κράτος θέλει να μας αποδώσει.


Είμαστε με την κοινωνία που αντιστέκεται, με την κοινωνία της δημιουργίας.


Με τα κινήματα της κοινωνίας που αντιστέκεται, με όποιο τρόπο αυτή επιλέγει, συλλογικά. Που δημιουργεί θεσμούς και δομές άμεσης δημοκρατίας και ελευθερίας στους εργατικούς-τοπικούς αγώνες, στους αγώνες ενάντια στην καταστολή, για την πόλη, για το περιβάλλον, στους χώρους αυτοοργάνωσης από όλους και για όλους.

Αυτή την κοινωνία στοχεύει πραγματικά και νιώθει να απειλείται το καθεστώς, και εκεί στοχεύει η κρατική καταστολή, εκεί όπου διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και οι δομές της ελεύθερης κοινωνίας.

Αυτό το επιδιώκει με δύο τρόπους. α) με την ταύτιση, και β) με την ποινικοποίηση. Στη πρώτη περίπτωση όπου λειτουργεί το δίπολο νομιμότητα/ανομία αντιστρέφει το πολιτικό περιεχόμενο του συλλογικού και το στρέφει ενάντια στην κοινωνία, ( πχ τρομονόμος όπου το ασαφές του περιεχόμενο βαφτίζει τρομοκράτες τους απεργούς που θα θίξουν τα συμφέροντα ενός εθνικού οργανισμού ). Στη δεύτερη επιχειρεί να μεταφέρει με στρατιωτικούς όρους πια την επίθεση σε ότι του αντιστέκεται. Ο στόχος δεν είναι η βία, αυτό είναι η πρόφαση. Στόχος είναι οι εστίες αντίστασης και δημιουργίας.

Έτσι ερμηνεύεται η βαρβαρότητα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τα σώματα των λιμενικών και αστυνομικών, η χρήση του τρομονόμου, η αυστηρότητα των προφυλακίσεων, η ομηρία των συλληφθέντων, η κατοχική συμπεριφορά των Ζ & Δ στους δρόμους της πόλης, η βίαιη στρατιωτική συμπεριφορά των ΜΑΤ σε εργατικούς και τοπικούς αγώνες. Η κήρυξη στρατιωτικού νόμου στην πόλη σε κάθε διαδήλωση. Η δημιουργία φοβικών περιοχών ( Εξάρχεια-χώροι καταλήψεων-δημόσιοι χώροι συνάντησης νέων ).


Κοινωνική Αντίσταση-Αλληλεγγύη-Αξιοπρέπεια


Ενάντια στην Κρατική Καταστολή

Δημιουργία Δομών άμεσης δημοκρατίας και αλληλεγγύης


Ανοιχτή συνέλευση για την παρουσία και τις δράσεις μας στον Δεκέμβρη που έρχεται

Δευτέρα 23/11 8.00μμ Μικρόπολις Βενιζέλου. & Βασ. Ηρακλείου 18

www.resistance2003.gr

Ημέρες μνήμης και εξέγερσης, δύο κορυφαίες στιγμές: ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1985 – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995 (Μέρος Β΄) ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995

Το Πολυτεχνείο 1995 ήταν μια εξέγερση στην κυριολεξία αντικρατική. Κι αυτό όχι επειδή όσοι συμμετείχαν δήλωναν ή ήταν αναρχικοί αλλά από τα χαρακτηριστικά που εκδηλώθηκαν. Η αμεσότητα της δράσης, η αυθόρμητη και ανιδιοτελής αλληλεγγύη προς τους εξεγερμένους στις φυλακές του Κορυδαλλού, στους απεργούς πείνας Χ. Μαρίνο και Κ. Καλαρέμα, το ξέσπασμα των συγκρούσεων και η κατάληψη της Θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης, τις προηγούμενες μέρες, δείχνουν μια ένταση που δεν είναι τυχαία, συμπτωματική ή επετειακή.

1995 – 2005: Δέκα χρόνια (Σημείωση το κείμενο γράφτηκε το 2005) από μια μοναδική εξέγερση. Που επιχειρήθηκε να υποβαθμιστεί και να συκοφαντηθεί ακριβώς γι’ αυτό που ανέδειξε με ξεκάθαρο και σαφή τρόπο: ότι δεν μπορούσε να την καθοδηγήσει και να την εκμεταλλευτεί κανένας πολιτικός και «αγωνιστικός» φορέας.

Μια εξέγερση που ήρθε

μέσα από μια περίοδο έντονων, συγκρουσιακών γεγονότων με αφορμή τις μαθητικές κινητοποιήσεις,

ύστερα από τις παρατεταμένες και συγκρουσιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες (ΕΑΣ), στις οποίες η συμολή των αναρχικών υπήρξε ουσιαστική

μετά από τις διαρκείς συγκρούσεις στους δρόμους, που οδήγησαν το κράτος στα πογκρόμ των ημερών του πολυτεχνείου 1994, όπου συνελήφθησαν άτομα από καταλήψεις και στη συνέχεια μεγάλος αριθμός αναρχικών και νεολαίων που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο με πανώ και τραπεζάκια με έντυπα επί της Πατησίων.

Οι συλλήψεις των εκατό περίπου ανθρώπων στις «επιχειρήσεις» αυτές ήταν μια πράξη αντιποίνων στις συγκρούσεις που είχαν προηγηθεί στο πολυτεχνείο

Σ’ απάντηση αυτής της κατασταλτικής ενέργειας, πραγματοποιήθηκε κατάληψη του χώρου και αποχή ενός μεγάλου αριθμού αγωνιζόμενων από την πορεία. Από τους χιλιάδες καταληψίες του χώρου απαιτήθηκε η άμεση απελευθέρωση των φυλακισμένων. Πράγμα που έγινε. Τις βραδινές ώρες ξέσπασαν συγκρούσεις στην οδό Στουρνάρη ανάμεσα σε αναρχικούς και δυνάμεις των ΜΑΤ. Έτσι για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πως η άμεση δράση και η βίαιη αντιπαράθεση προς το κράτος είναι ικανή να μετατρέψει σε μπούμεραγκ την καταστολή. Η κατάληψη του 1994 ήταν μια σημαντική επιτυχία των αναρχικών και των αγωνιζόμενων ανυπόταχτων νεολαίων.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα, οι διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων κλυδωνίζονταν δύο μόλις χρόνια μετά την επανείσοδό τους στην εξουσία, ενώ οι ανεξέλεγκτες δραστηριοποιήσεις στο μαθητικό χώρο συνεχίζονταν, με την ουσιαστική συμβολή των αναρχικών. Η εφαρμογή του εκσυγχρονιστικού σχεδιασμού έβρισκε συνεχή εμπόδια. Η εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού ήταν μια σπίθα που ενεργοποίησε όλες τις δυνατότητες για να ανάψει μια μεγάλη φωτιά στους κάμπους της εξουσίας.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές ήταν μια φυσιολογική αντίδραση. Δεν χωράει κανενός είδους αμφιβολία πως αυτό το «στημένο» ραντεβού έμοιαζε με πολλά άλλα όπως αυτό του 1973, της 23 Ιούλη του 1975, της πορείας του Πολυτεχνείου του 1980, όπου οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές και οι αυτόνομοι περίμεναν υπομονετικά στη σειρά τους μέσα στις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών για να δώσουν τα «διαπιστευτήριά» τους στην εξουσία, όπως τόσα και τόσα «στημένα» ραντεβού που έκαναν τους κρατιστές να «χάσουν τα αυγά και τα καλάθια».

Σ’ αυτό το «ραντεβού» είναι που αναγκάσθηκε το κράτος σε περικύκλωση και εισβολή ανήμερα της «επετείου», για πρώτη φορά μετά το 1973. Ένα γεγονός για το οποίο μόνο τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία (για δικούς τους βέβαια λόγους) μπόρεσαν να κάνουν παραλληλισμούς προβάλλοντας σε διπλά καρέ την εισβολή του τανκ το 1973 με τις επιθέσεις και την εισβολή των δυνάμεων καταστολής και την αιχμαλωσία 504 αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ανυπότακτων νεολαίων του 1995. Οι αναρχικοί και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι έχουν αποδείξει πως ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε συνεπείς σε αυτού του είδους τα ραντεβού. Χωρίς να υπολογίζουν το επιφανειακό κόστος της κρατικής καταστολής, που επισείουν οι επαγγελματίες Κασσάνδρες που συνεπικουρούν την αδράνεια και την υποταγή.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου 1995 είναι ένα γεγονός με κοινωνική σημασία.

Μέσα από αυτό το γεγονός γκρεμοτσακίστηκαν μύθοι και ένα σωρό ψευδολογίες που χρησιμοποιούσε μέχρι τότε το κράτος και τα ΜΜΕ, προκειμένου, μέσα από τη συκοφαντία, να στρέψουν την κοινωνία ενάντια σε αγωνιζόμενους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους αναρχικούς, έτσι ώστε να κερδηθεί, με αυτό τον τρόπο, η συναίνεση στην εφαρμογή της κρατικής βίας. Αλλά κι ακόμα παραπέρα, να εφαρμοστούν τα αντιανθρώπινα σχέδια του κράτους συνολικότερα με την μικρότερη δυνατή αντίδραση αλλά και με κατοχυρωμένη την «κατακραυγή» σ’ όσους αντιπαρατίθενται σ’ αυτά.

Είχαμε λοιπόν μια εξέγερση ενός ζωντανού κομματιού της κοινωνίας, που αντιπαρατέθηκε, όπως συνηθίζει να το κάνει τα τελευταία χρόνια, με τον πηγαίο δυναμισμό του απέναντι σ’ όλα όσα οι τύραννοι απεργάζονται και οι βολεμένοι δεν θέλουν να δουν.

Αντιπαρατέθηκε ακριβώς γιατί μπόρεσε να πιάσει με άμεσο τρόπο τα όσα οι δυνάστες της ανθρώπινης ζωής με μεθοδικό και απάνθρωπο τρόπο εφαρμόζουν πάνω στην κοινωνία.

Αντιπαρατέθηκαν όλοι μαζί στο συνεχιζόμενο βιασμό της ανθρωπινότητας που γίνεται μέσα από τη συνεχή αποβλάκωση που επιχειρεί το κράτος και τα ΜΜΕ,

στην πανταχού παρούσα εκδηλωμένη βία των οργάνων της εξουσίας που αλωνίζουν τους δρόμους, τα σπίτια, δημόσιους χώρους και επεμβαίνουν ασύδοτα στην ατομική συμπεριφορά και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων (μπλόκα, εξακριβώσεις στοιχείων, συλλήψεις και ξυλοδαρμοί ανυποψίαστων ανθρώπων και ιδιαίτερα νεολαίων κλπ),

στη συνεχή συμπίεση της ζωής των ανθρώπων, που γίνεται προκειμένου ν’ αυξηθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών, να γεμίσουν τα κρατικά ταμεία και να αυξηθούν οι παχυλές αμοιβές των κρατικών υπαλλήλων και των δυνάμεων που έχουν εκπαιδευτεί αποκλειστικά να κτυπούν και να δολοφονούν όσους εξεγείρονται ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες,

στους ξυλοδαρμούς των συνταξιούχων, οι οποίοι μη αντέχοντας άλλο είχαν βγει στους δρόμους ζητώντας απλά και μόνο να μπορούν να επιβιώνουν,

στη βία που ασκούνταν ενάντια στους εργαζόμενους στα ναυπηγεία, που έβλεπαν να χάνουν έστω και αυτό τον στοιχειώδη τρόπο επιβίωσης, που τους δινόταν μέχρι τότε,

στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κάθε είδους «ιδρύματα κοινωνικής βοήθειας και περίθαλψης» όπως συνηθίζουν να τα ονομάζουν,

στάθηκαν στο πλευρό της εξέγερσης των φυλακισμένων, αλλά και σε κάθε εξέγερση και δράση που αντιστρατεύεται και αντιπαρατίθεται στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους.

Αν αυτοί και τόσοι άλλοι λόγοι δεν είναι αρκετοί για να εξεγερθεί κανείς, τότε του αξίζει να πεθαίνει καθημερινά αργά και βασανιστικά μέσα στις συνθήκες που άλλοι έχουν φτιάξει γι’ αυτόν.

Μόνο που ας έχει υπ’ όψη, πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται λεύτεροι, μετά σκλαβώνονται. Οι σκλάβοι εξεγείρονται κι απελευθερώνονται.

Όσοι αποδέχονται την σκλαβιά σαν όρο και τρόπο ζωής έχουν μετατραπεί σε δούλους. Οι δούλοι και οι τύραννοι έχουν χάσει τα ανθρώπινα στοιχεία τους και δεν πρόκειται να τα ξαναποκτήσουν.

Είχαμε, λοιπόν, μια ΕΞΕΓΕΡΣΗ που όπως κάθε παρόμοια κοινωνική πρακτική θέλει να εξαπλωθεί και να ενώσει τις δυνατότητες και τις προοπτικές της με όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Κι αυτό φάνηκε σ’ όλο το διάστημα των συγκρούσεων όπου γύρω από τους αποκλεισμένους δρόμους που οδηγούσαν στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν συγκεντρωμένοι άνθρωποι, κυρίως νέοι, που κυνηγιόντουσαν από τους κρατικούς μισθοφόρους και συγκρούονταν μαζί τους προκειμένου να μπορέσουν να φτάσουν κοντά στο Πολυτεχνείο και να ενωθούν με τους εξεγερμένους.

Φάνηκε και μετά την εισβολή των ένοπλων συμμοριών του κράτους στο Πολυτεχνείο (εισβολή που πραγματοποιήθηκε με τις ευλογίες του πρύτανη των ΜΑΤ Μαρκάτου και τις υπογραφές άβουλων και πειθήνιων στις προσταγές του κράτους καθηγητών), όταν άνθρωποι που βρίσκονταν στους γύρω δρόμους επιτέθηκαν σε περιπολικά την ίδια στιγμή που οι συλληφθέντες οδηγούνταν με στις κλούβες στην ασφάλεια.

Ποιοι είναι οι μύθοι που γκρεμίστηκαν;

Ο πρώτος και σημαντικότερος μύθος είναι αυτός που αφορά τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου. Όταν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι λένε: «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή» το εννοούν. Τα λόγια πρέπει να γίνονται πράξεις κι όχι ιερές προσηλώσεις σε φράσεις που χαϊδεύουν όμορφα τ’ αυτιά αλλά που δεν εφαρμόζονται ποτέ ή εκφωνούνται προκειμένου να γίνεται προπαγάνδα σε κάποιους «αμύητους».

Ο κοινωνικός αγώνας δεν είναι εξυπνάδες και παχιά λόγια. Είναι βαθειά πεποίθηση του δίκαιου και άμεση δράση για την ανάδειξη και την απόκτησή του.

Το αμέσως επόμενο που κατέρρευσε ήταν η ψευδολογία για 50 «γνωστούς-αγνώστους». Το πρωί του Σαββάτου 18 Νοέμβρη οι κατασκευαστές και υποστηριχτές αυτής της συκοφαντίας (που δεν είναι η μοναδική) κατάπιαν τη γλώσσα τους, όταν είδαν το μέγεθος και τον δυναμισμό των 500 ανθρώπων, που παρέμειναν στο χώρο αν και θα μπορούσαν να τον εγκαταλείψουν. Αυτών που για 13 ολόκληρες ώρες αντιμετώπισαν τις καταιγίδες των αερίων και τις επιθέσεις των ένστολων συμμοριών του κράτους δείχνοντας πόσο σημαντική είναι η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη.

Τέλος, ένα ακόμα ψέμα του κράτους και των οργάνων του πετάχτηκε στα σκουπίδια.

Πρόκειται για την περίφημη καταστροφολογία. Αυτή τη φορά, αποδείχτηκε πως αυτό το επιχείρημα δεν έστεκε και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απέναντι σε μια εξέγερση. Απλώς χρησιμοποιήθηκε σαν πρόσχημα από τους Πρυτανικούς και τα ΜΜΕ προκειμένου να έχουν κάποιο άλλοθι για την άδεια εισβολής των ΜΑΤ. Ήταν ένα ισχνό ψέμα αρκετό μόνο για τους χάφτες και για να μπορέσει η σύγκλητος του ΕΜΠ να συνεχίσει τα κλαψουρίσματα προκειμένου να τσεπώσει κι άλλα χρηματικά ποσά από τα ταμεία του κράτους.

http://www.youtube.com/watch?v=MlYBivq3gXY

Σίγουρα καταστροφές θα υπήρχαν αν οι εξεγερμένοι δεν έσβηναν την φωτιά που προκλήθηκε από τα δακρυγόνα στην αίθουσα τελετών της Αρχιτεκτονικής σχολής, στις 3:30 το πρωί του Σαββάτου 18 Νοέμβρη 1995. Η επανάληψη του εγχειρήματος εμπρησμού της πρυτανείας τον Οκτώβρη του 1991, απέτυχε.

Μπροστά, λοιπόν, στην έλλειψη καταστροφών, στην τεχνητή αλλά ανεπιτυχή δημοσίευση φωτογραφιών από τις φωτιές που ανάφτηκαν από τους εξεγερμένους προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα αέρια που έπεφταν ασταμάτητα, το κράτος επιστράτευσε το «επιχείρημα» της καμένης σημαίας, νομίζοντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της εξέγερσης. Αλλά από τους αγωνιζόμενους αυτό το σύμβολο μίσους πάντα πρέπει να καταστρέφεται μαζί με όσα συμβολίζει. Πάντα θα ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΜΕΝΗ Η ΣΗΜΑΙΑ!

POLYTEHNIO 95 1Μια λαϊκή θυμοσοφία αναφέρει πως «κανένας προφήτης δεν αναγνωρίζεται σαν τέτοιος από τους συντοπίτες του». Αυτό έχει μια πολύ μεγάλη δόση αλήθειας. Ο λόγος είναι πως στις περισσότερες περιπτώσεις μικρότητες και πολιτικές σκοπιμότητες (που συνήθως ταυτίζονται) προσπαθούν να επισκιάσουν την ειλικρινή και ανεπιτήδευτη δράση των εξεγερμένων. Άλλωστε αυτό δεν συνέβη και το 1973; Προσπάθησαν να δαγκώσουν το χέρι της εξέγερσης, για να αναγκαστούν πολύ σύντομα να «γυρίσουν το φύλλο» και να οικειοποιηθούν αγώνες που συκοφάντησαν και πολέμησαν.

Οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι γνωρίζουν πως η εξέγερση αντιπαρέρχεται τις κάθε είδους μικρότητες. Γιατί η εξέγερση και η στιγμή της σύγκρουσης δεν σταματούν μπροστά στις όποιες φοβίες καλλιεργούνται από τις βολεψιματικές λογικές, που αποσκοπούν στην ιδεολογική, κοινωνική και ατομική καταστολή. Είναι άλλωστε μια μεγάλη αλήθεια πως οι εξεγέρσεις δεν έχουν σχέση με τις ζυγαριές κάποιου μικρόψυχου μπακάλη. Αν ήταν έτσι καμιά μεγάλη ή μικρή εξέγερση, καμιά επανάσταση δεν θα είχε γίνει και δεν θα είχε ευοδωθεί. Άλλωστε πως είναι δυνατόν να εκθειάζεται η κατάληψη ενός χώρου για οικιστικούς, αντιπληροφόρησης, αυτοδιαχείρισης, επικοινωνίας και εναλλακτικών τρόπων ζωής και αυτοοργάνωσης και να αντιπαρέρχεται μια κατάληψη ενός χώρου όπως το Πολυτεχνείου που για 32 ολόκληρα χρόνια παραμένει και θα παραμένει το αδιατάρακτο σημείο αναφοράς και δράσης σε αντικρατικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Οι συκοφαντικοί μύθοι, που διαχύθηκαν από τους επιτήδειους, για δήθεν καταγραφή από το κράτος των συλληφθέντων, θύμισαν την main-bμικροαστική νοοτροπία που καλλιεργούνταν στους νέους «να έχουν καθαρό μητρώο για να βρουν μια θέση στο δημόσιο». Να μείνουν δηλαδή μια ζωή δουλοπρεπείς αν όχι ολοκληρωτικά δούλοι. Ξέχασαν όμως τη διαρκή καταγραφή από το δίκτυο ελέγχου και παρακολούθησης που έχει στηθεί από το κράτος και την ανεκτικότητα στις αμέτρητες προσαγωγές που γίνονταν και γίνονται καθημερινά και τις «εξακριβώσεις στοιχείων».

Προσπάθησαν να μειώσουν τη σημασία τους εξεγερτικού γεγονότος παραθέτοντας εικονικά και συκοφαντικά γεγονότα και εξαρτώντας τη σημασία της εξέγερσης από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που συμμετείχαν. Αστειότητες των εχθρών της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης. Φαντασιακές εξουσιαστικές λογικές που ζητούν (εργατίστικα κλπ) αγωνιστικά διαπιστευτήρια προκειμένου να φέρουν στα μέτρα τους την ανθρώπινη και κοινωνική αλληλεγγύη και την εξεγερτική δυναμική των αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Κι όμως. Σε πείσμα όλων το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1995 ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Σαν τέτοια βρέθηκε αντιμέτωπη όχι μόνο με τις εγκληματικές συμμορίες του κράτους (ΜΑΤ και φασίστες) αλλά είχε να αντιμετωπίσει και το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Αφού, οι δρόμοι της σύγκρουσης και της εξέγερσης ανήκουν σ’ αυτούς που παλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς κράτη κι αφεντικά, χωρίς εξουσία, καταπίεση κι εκμετάλλευση.

Μέχρι τότε η ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΚΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ, βάζοντας στην άκρη τις λογικές που θέλουν να εκτρέψουν τις συγκρουσιακές πρακτικές σε μίζερες και απομονωμένες ενέργειες.

Δέκα χρόνια μετά, μπορούμε να επαναλάβουμε, χωρίς ίχνος αμφιταλάντευσης, πως οι εξεγέρσεις δεν υποτάσσονται, δεν υποκύπτουν, δεν εκφοβίζονται, δε λογοδοτούν στους κρατιστές και τα όργανά τους. Το τελευταίο, άλλωστε, δείχθηκε έμπρακτα και από τη στάση άρνηση παρουσίας στα δικαστήρια εκατοντάδων από τους συλληφθέντες.

Δέκα χρόνια μετά αποδείχνεται πως τίποτε δεν μπόρεσε να σπιλώσει την ουσία ενός εξεγερτικού γεγονότος όπως η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1995.

Γιατί, ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ.
(Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών)
http://anarchypress.wordpress.com/2009/11/15/

Με όπλο μας την αλήθεια της ιστορίας…

Τριάντα έξι χρόνια από το ξέσπασμα της κοινωνικής εξέγερσης τον Νοέμβρη του 1973. Εβδομήντα χρόνια από το τέλος της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία.

Και όμως, παρ’ ό,τι απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο χρονικά από τέτοια γεγονότα, τόσο πιο κοντά σπεύδουμε πολλές φορές να έρθουμε για να αντλήσουμε ακόμα «κάτι» παραπάνω. Να σκύψουμε και να δούμε «τι δεν πήγε καλά», αλλά και τι οφείλουμε να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού.

Για τους αναρχικούς η ανάγκη αυτή δεν πηγάζει από καμία «προγονολατρεία» ή από την θέληση να αγιοποιήσουν γεγονότα και καταστάσεις φέρνοντας στην επιφάνεια ότι είναι αρεστό και θάβοντας ακόμα περισσότερο τις ενοχλητικές πλευρές των πραγμάτων. Σ’ αυτή την κατεύθυνση αρέσκονται να κινούνται και μάλιστα με επιτυχία οι κάθε είδους εξουσιαστές.

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να απαλλαγούν από τα δεσμά κάθε εξουσίας, όπως και οι προσπάθειες άλλων να αντικαταστήσουν την μια διακυβέρνηση με μια άλλη δυστυχώς πολλές φορές συγχέονται, αλληλοκαλύπτονται, παρ’ ότι είναι φανερό και στον πιο αδαή ότι δεν μπορεί παρά να ανταγωνίζονται και μάλιστα με ευδιάκριτους τρόπους. Το γεγονός αυτό, αλλά και η υποτίμηση του, η προσφυγή στην εξήγηση των «μεμονωμένων λαθών», ή ακόμα και η υιοθέτηση λογικών περί αναγκαίων «τακτικών ελιγμών» και «συστράτευσης με το μικρότερο κακό», είναι οι κύριες αιτίες του εγκλωβισμού τόσων και τόσων απελευθερωτικών εγχειρημάτων των αναρχικών.

Από την πλευρά της η κυριαρχία έχει βρει τους τρόπους να προβαίνει στις αναγκαίες για την διαιώνισή της διορθωτικές κινήσεις. Τα πρόσωπα και οι μηχανισμοί που την εκφράζουν έχουν δείξει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι μορφές διακυβέρνησης που έχουν επιλεγεί ιστορικά, αλλά η συνολική μέθοδος σταθεροποίησης της ισχύος της και της επιβολής της στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Πόσες και πόσες φορές η παραπαίουσα εξουσία των πολιτικών οδήγησε στην εδραίωση εκείνης των στρατιωτικών πραξικοπημάτων. Πόσες και πόσες φορές, σε πόσα διαφορετικά μέρη και χρόνους δεν περάσαμε, άλλοτε αναίμακτα και άλλοτε όχι, από τα στρατιωτικά πραξικοπήματα στον «θρίαμβο» των εκλογών και της δημοκρατίας. Πόσες και πόσες αυταπάτες δεν δημιούργησε, αλλά και γκρέμισε, έστω πρόσκαιρα, αυτή η εναλλαγή. Σε πόσες και πόσες περιπτώσεις ακόμα και αυτή η κυριαρχική ιστοριογραφία δεν φέρνει στην επιφάνεια, όταν βέβαια το επιτρέπουν «τα πολιτικά ήθη και ανάγκες», την αγαστή συνεργασία των «διωκόμενων» πολιτικών με τους πραξικοπηματίες πριν και μετά από την επιβολή μιας χούντας.

Οι αναρχικοί δεν έχουν πάψει να ξεκαθαρίζουν, λοιπόν, ότι το ζητούμενο για τους εξουσιαστές σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η ενίσχυση του κράτους και των μηχανισμών του, αλλά και η διατήρηση του κοινωνικού ελέγχου.

Στις μέρες μας όμως όλο και περισσότερες θεμελιώδεις αναρχικές αντιλήψεις είναι οικείες σε ανθρώπους που ούτε ως αναρχικοί αυτοπροσδιορίζονται, αλλά και ούτε δρουν ως τέτοιοι.

Μήπως έχουν θολώσει τα δημοκρατικά οράματα, οι αξίες και οι κοινωνικές ευαισθησίες των πολιτικών; Δεν υπήρχαν ποτέ; Όποιοι τα αναζητήσουν μπορούν να τα βρουν. Εμείς δεν τα γυρέψαμε ποτέ. Μπορεί ο καθένας να τα δει στα πρόσωπα και τις υποσχέσεις των κρατικών υπευθύνων, και των κομματαρχών της ΝΔ και του Πασοκ, που μεταπολιτευτικά υποσχέθηκαν «ευημερία, κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία» και άλλα τινά. Μπορεί κανείς να δει αυτά τα δημοκρατικά οράματα στην νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Καραμανλή, που επιβράβευσε έτσι την «νηφάλια» και «συγκρατημένη» παρουσία του κατά την διάρκεια της δικτατορίας. Μπορεί να ψάξει τα ίχνη τους στους δικαιωμένους της «εθνικής αντίστασης», που επιτέλους αναγνωρίσθηκαν και συνταξιοδοτήθηκαν ως τέτοιοι για να ξορκιστεί και συνταξιοδοτηθεί μαζί τους το πνεύμα της κοινωνικής ανταρσίας.

Ψάχνουν και οι ίδιοι οι εξουσιαστές πως θα διορθωθεί το «κακό», δηλαδή η ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνική περιφρόνηση στα κόμματα και στην πολιτική, αλλά και στους ίδιους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Έχουν αρχίσει ήδη να καταπολεμούν την «αρρώστια» με κάθε είδους αμεσοδημοκρατικό φάρμακο, φτάνει να καταπιούν οι αφελείς το χάπι της συμμετοχικότητας, φτάνει να αρκεστούν άλλοι σε ένα ξεροκόκκαλο της εξουσιαστικής πίττας. Εμφανίζονται και πάλι έτοιμοι να τα δώσουν όλα για το «κοινό καλό», παραμερίζοντας τους «διεφθαρμένους», στέλνοντας σπίτι τους «τους ανίκανους», απομονώνοντας τους προκλητικά ευημερούντες. Και όπως πάντα φροντίζουν να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα αριστερά στηρίγματα.

Ο Σεμπαστιέν Φωρ, ένας γάλλος αναρχικός είχε επισημάνει χαρακτηριστικά: «Έχω επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είναι πάντοτε εφικτό να κάνεις αυτό που θα έπρεπε, γνωρίζω ωστόσο ότι υπάρχουν πράγματα που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κάνεις». Σ’ αυτό ακριβώς το πνεύμα θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα σε τόσους και τόσους συντρόφους, που προτίμησαν ιδιαίτερα σε χαλεπούς καιρούς να μένουν προσηλωμένοι σε «αρχικές» αναρχικές αντιλήψεις, όπως αυτές του αυτοσεβασμού, της άρνησης αποδοχής λογικών και πρακτικών που εμπνέονται από την ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αλλά και κάθε είδους συνεργασιών και στήριξης κομμάτων μικρών ή μεγάλων. Δεν συμμετέχουμε σε καμία εκλογική διαδικασία, αλλά και δεν στηρίζουμε κανέναν που συμμετέχει σ’ αυτές και σε καμία περίπτωση.

Δεν ερχόμαστε να υποστηρίξουμε μια μορφή κυβέρνησης έναντι μιας άλλης. Και το εννοούμε.

Η πολιτική, αλλά και ο συνδικαλισμός θεωρούμε, ακράδαντα, ότι κατευθύνονται με αδιάλειπτο τρόπο στην πειθάρχηση και στον καταναγκασμό των ανθρώπων. Δεν συναινούμε, λοιπόν, και δεν θα συναινέσουμε για κανένα λόγο στην υιοθέτηση τους από τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Ο καταναγκασμός άλλοτε είναι άμεσος και άλλοτε έμμεσος. Γι’ αυτό και η πολιτική βασίζεται πολλές φορές στα τετελεσμένα γεγονότα που επιβάλλονται πλέον ως η μόνη εφικτή πραγματικότητα στους καταπιεσμένους.

Θα επιμείνουμε πεισματικά ότι οι αναρχικές αντιλήψεις και πρακτικές δεν αποτελούν μέρος της αριστεράς, δεν συνιστούν την «ακραία» πτέρυγα της και ζημιώνονται ανεπανόρθωτα, όταν στηρίζονται σε αριστερά «δεκανίκια». Οι αναρχικοί, για εμάς, δεν έχουν κανένα λόγο να συμμετέχουν ή να συμβάλλουν με οποιονδήποτε τρόπο σε «αγώνες» γενικά και αόριστα. Δεν είμαστε γενικά και αόριστα «αγωνιστές», δεν είμαστε γενικά και αόριστα «επαναστάτες».

Οι κάθε είδους αδιαμεσολάβητες εκφράσεις της αλληλεγγύης μας σ’ όσους διώκονται και σ’ όσους υφίστανται την κρατική καταστολή, δεν αποτελούν την εναλλακτική λύση, όταν δεν προχωρούν πολιτικά παζάρια και διακανονισμοί. Για να απελευθερωθούν 33.000 κρατούμενοι που αιχμαλωτίστηκαν ύστερα από την άγρια καταστολή της εξέγερσης των Αστουριών το 1934, οι αναρχικοί έδωσαν την εξουσία στα κόμματα της αριστεράς πεπεισμένοι ότι σε εκείνες τις συνθήκες αντιπροσώπευσαν το «μικρότερο κακό». Οι ίδιες λογικές οδήγησαν αργότερα στο φαινόμενο των «αναρχικών» υπουργών.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σε κάθε εποχή σε κάθε τόπο πριν και μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση ή και επανάσταση εκφράζονται με παρόμοιο τρόπο αυτές οι απόψεις από ανθρώπους «πρακτικούς και ρεαλιστές», που «ξέρουν να ζυγίζουν» τις κινηματικές ανάγκες και να διαπραγματεύονται για την επίτευξη των στόχων που θέτουν ως «προτεραιότητα». Αν είναι αριστεροί, απλά επιβεβαιώνουν την ιδεολογία που υπηρετούν. Και αν είναι αναρχικοί, όπως στο παραπάνω παράδειγμα, θα ρωτήσει κάποιος; Απλά δεν μπορεί κανείς να φορά δύο σκούφους για να καλύψει το κεφάλι του. Θα πρέπει να διαλέξει.

Από πλευράς μας θέλουμε η αναρχία, οι αναρχικές αντιλήψεις και πρακτικές να αποτελέσουν την μόνιμη συζήτηση, τόσο ανάμεσα μας όσο και ανάμεσα σε τόσους και τόσους αγωνιζόμενους που αρνούνται να συγκαταλέγονται ως τα «ορφανά» της αριστεράς, επίσημης ή ανεπίσημης, ορθόδοξης ή «ανορθοδόξης».

Και μια επισήμανση ακόμη.

Το ήθος και η αδελφοσύνη μπολιάζουν κάθε αναρχική στάση και συμπεριφορά. Την ηθική την χαρίζουμε σε κάθε εξουσιαστή μικρό ή μεγάλο, αφού ήταν και παραμένει πηγή καταναγκασμών και ανελευθερίας, πεδίο πειθάρχησης και δουλείας. Το γεγονός όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται αφορμή να συγχέονται ανόμοιες καταστάσεις και συμπεριφορές. Οι αναρχικοί δεν είναι λάτρεις της λεγόμενης παραβατικότητας και του «εγκλήματος», είτε όπως το ορίζει το κράτος και οι νόμοι του, είτε τελικά όπως ορίζονται στο όνομα οποιασδήποτε «επαναστατικότητας».

Σε αντίθετη περίπτωση η σκόπιμη στρέβλωση που προκαλείται από την ιδεολογικοποίηση και μάλιστα κάθε «εγκληματικής» συμπεριφοράς μέσω της επαναστατικής ιεροποίησης της δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή ούτε ως αναγκαίο κακό, ούτε για οποιονδήποτε άλλον λόγο.

Ο περασμένος Δεκέμβρης επιβεβαίωσε για μιαν ακόμη φορά ότι κάτω από το δέρμα της ιστορίας συνεχίζουν να χτυπούν οι φλέβες της εξέγερσης. Για εμάς αυτό, όμως, δεν φθάνει. Επειδή, θέλουμε να διανύσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται την απόσταση ανάμεσα σε μια κοινωνική εξέγερση και σε μια αναρχική επανάσταση. Γιατί δεν θα δεχθούμε ποτέ ως όρο ζωής την σκλαβιά, την ανελευθερία και την ανισότητα.
(Δημοσιεύτηκε από Συσπείρωση Αναρχικών)

http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=296&Itemid=1

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία

Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος.

Οι εξουσιαστές ανέκαθεν προσπαθούσαν να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, τις τοποθετούν στα πλαίσια της απλής παρέκκλισης από την υποταχτική ομαλότητα.
Οι διαθέσεις χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τη σκλαβιά της εξουσίας των εξεγερμένων παρουσιάζονται ως ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και αναδιοργάνωση της κρατικής επιβολής. Οι εξουσιαστές μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα εργαλεία για να αναδιαρθρώσουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Η αλλαγή καθεστώτος το 1974 προσπάθησε να αφομοιώσει και να ξεφουσκώσει την κοινωνική οργή, να τη μεταλλάξει σε δημοκρατικές παροχές και εκδημοκρατισμό της κρατικής μηχανής.
Ο στρατός αντικαταστάθηκε σύντομα από ΜΑΤ και ΜΕΑ, η ωμή καταστολή με τη συναίνεση για την εξόντωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Οι εξεγερσιακές στιγμές αποτελούν, η καθεμια απο αυτές, παρακαταθήκη στον αγώνα των καταπιεσμένων και εμπλουτίζουν με νέα χαρακτηριστικά τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 αποτελεί μια ακόμα παρακαταθήκη για τους αγώνες των ανθρώπων και ένα βήμα προς στην ελευθερία.
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξωραίζονται, δεν ρευστοποιούνται δεν αφομοιώνονται.
Δεν χαρίζουμε , δεν παραχωρούμε καμιά εξέγερση στις ύαινες της εξουσίας, στη συνδιαλλαγή και στη λήθη.
Βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο προς την πανανθρώπινη Ελευθερία και την Αναρχία.

Συγκέντρωση στη πλ. Κλαυθμώνος στις 2.30μμ και πορεία

Αναρχικοί. Αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές
http://anarchypress.wordpress.com/2009/11/17/

Παρέμβαση φορέων και κινήσεων πολιτών για τα ζητήματα της ενέργειας

Ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε

Οι φορείς και οι κινήσεις των πολιτών, που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, έχουμε αφιερώσει μεγάλο μέρος της συλλογικής μας δράσης σε ζητήματα που αφορούν ενεργειακές δραστηριότητες κάθε τύπου, ειδικότερα στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής, σε πολλές περιοχές της χώρας. Πρόσθετα κοινά χαρακτηριστικά των συλλογικοτήτων μας αποτελούν η άμεση και βιωματική σχέση με τις συνέπειες αυτών των δραστηριοτήτων, καθώς και ο τρόπος προσέγγισης του ζητήματος της ενέργειας (από το μερικό στο γενικό και από το τοπικό στο εθνικό και το οικουμενικό). Το γεγονός ότι οι προεκτάσεις των επιμέρους καθημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ανάγονται, πάντα σχεδόν, σε σχεδιασμούς και πολιτικές ευρύτερες (σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο) μας οδήγησε στην ανάληψη μιας πρωτοβουλίας αναζήτησης ενιαίου τρόπου ερμηνείας και εξήγησης των όσων συμβαίνουν, κοινού λόγου και, γιατί όχι, κοινών δράσεων, από τη σκοπιά των τοπικών κοινωνιών και των ενεργών πολιτών.

Δεν επιδιώκουμε να υποκαταστήσουμε την πολιτεία, ούτε να παίξουμε το ρόλο του φορέα του ενεργειακού σχεδιασμού. Έχουμε πλήρη συνείδηση του ρόλου που μας αντιστοιχεί, που δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση μιας αντίληψης από μια ορισμένη κοινωνική θέση, που είναι θέση συλλογικής κοινωνικής ευθύνης και αλληλεγγύης. Σε όσους μας εγκαλούν για την απροθυμία μας (ή την αδυναμία μας) να συνδιαμορφώσουμε ένα “εθνικό” ενεργειακό μοντέλο, παραγνωρίζοντας τις θετικές μας προτάσεις, απαντούμε ότι ο ρόλος αυτός ανήκει σε αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία ή σε όσους φιλοδοξούν να τη διαχειριστούν. Υποχρέωση των τοπικών ή των θεματικών κοινωνικών κινημάτων είναι να επεξεργαστούν, να προβάλουν και να υποστηρίξουν αυτό που μας ενώνει σαν πολίτες χρήστες και καταναλωτές της ενέργειας, σαν κατοίκους περιοχών ανάπτυξης ενεργειακών δραστηριοτήτων και σαν υποδοχείς των όποιων επιπτώσεων από τη λειτουργία τους, χωρίς καμιά απολύτως ενοχή. Συγκρουόμενοι, όταν και όπου χρειάζεται, με μικρότερα ή μεγαλύτερα συμφέροντα, και αμφισβητώντας ακόμη και κεντρικές επιλογές στην οικονομία και την ενέργεια. Επιλογές που για πολλούς μπορεί να φαντάζουν σαν δεδομένες ή δύσκολα ανατρέψιμες, δεν παύουν, όμως, να αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία των περισσότερων από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Πως εισπράττουμε το πρόβλημα

Η ενέργεια και η χρήση της δεν είναι στοιχείο μόνο των σύγχρονων κοινωνιών. Υπήρξε βασικό συστατικό όλων των κοινωνικών σχηματισμών, τόσο για τη συντήρηση και αναπαραγωγή τους, όσο και για την παραγωγή πλεονάζοντος πλούτου. Οι διαδικασίες με τις οποίες εξασφαλίζονταν και εξασφαλίζεται, ακόμη, το απαραίτητο απόθεμα ενέργειας διέπονταν από τις ίδιες οικονομικές αρχές και την αδικία που συνοδεύει τις κοινωνίες αυτές. Παρ’ όλα αυτά, είναι, ίσως, ένα σημείο των καιρών το γεγονός ότι πλέον, κάθε αναφορά στο ζήτημα της ενέργειας γίνεται με αρνητικό τρόπο. Από την πλευρά μας, έχουμε μιαν εξήγηση γι αυτό.

Ο λόγος για τον οποίο το ζήτημα της ενέργειας έχει πάρει τις σημερινές εκρηκτικές διαστάσεις, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η τεράστια διόγκωση των εμφανιζόμενων σαν απαραίτητων ενεργειακών αναγκών. Η διόγκωση αυτή έρχεται σαν συνέπεια τόσο της ανάγκης των οικονομικά καθυστερημένων χωρών να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο στην “ανάπτυξη”, όσο, και κυρίως, της ανάγκης εξυπηρέτησης ενός μοντέλου ανάπτυξης των πιο προηγμένων χωρών, που οδηγεί στη συνεχή οικονομική διόγκωση. Η μετατροπή, εξάλλου, της ενέργειας σε ένα συνηθισμένο καταναλωτικό προϊόν ωθεί καθημερινά σε μια λογική υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης ενέργειας, που υπηρετείται από κατασκευασμένα πολιτιστικά και κοινωνικά πρότυπα. Είναι προφανές ότι, σε ένα τέτοιο τοπίο, ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, που συνδέονται με φυσικούς ενεργειακούς πόρους, αποτελεί άμεση προτεραιότητα των ισχυρών του κόσμου, είτε χωρών και κυβερνήσεων, είτε των μονοπωλίων στο χώρο της ενέργειας. Η τάση αυτή είναι γνωστό ότι έχει οδηγήσει σε πολέμους, στρατιωτικές επεμβάσεις, οικονομικές εξαρτήσεις και ανισοτιμία στις διεθνείς σχέσεις, ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις έχει αποτελέσει μοχλό αντίστασης των εκμεταλλευόμενων χωρών και λαών (π.χ. Βενεζουέλα).
Πέρα, όμως, από τις πλευρές που σχετίζονται με τον εκμεταλλευτικό και ανισότιμο χαρακτήρα των καπιταλιστικών κοινωνιών οι δραστηριότητες, τις τελευταίες δεκαετίες, στον τομέα της ενέργειας έχουν φέρει στην επιφάνεια και μια σειρά προβλήματα που υπερβαίνουν το στενό σχήμα εκμεταλλευτών – εκμεταλλευομένων. Τέτοια είναι η υπερεκμετάλλευση και η εξάντληση των φυσικών πόρων, τα περιστατικά και οι κίνδυνοι μελλοντικών πυρηνικών ατυχημάτων, η περιβαλλοντική υποβάθμιση τεράστιων περιοχών, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, στο οποίο έχουν τεράστια συμβολή οι ενεργειακές δραστηριότητες. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν καθημερινά ότι, αν δεν ανακοπεί η ενεργειακή φρενίτιδα, μπαίνει σε άμεσο κίνδυνο το ίδιο το μέλλον του πλανήτη.

Στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια οι υπάρχουσες και οι σχεδιαζόμενες ενεργειακές δραστηριότητες έχουν προκαλέσει δυναμικές αντιδράσεις σε πολλές περιοχές της χώρας. Η εναντίωση σε πολλές από αυτές τις επιλογές αντιπροσωπεύει την άμεση ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας, της ελευθερίας των οικονομικών και κοινωνικών επιλογών, ιδιαίτερα, απέναντι στη “μονοκαλλιέργεια” και την εξάρτηση ολόκληρων περιοχών από το κάρβουνο (όπως συμβαίνει στις λιγνιτικές περιοχές και όπως απειλήθηκε να γίνει στις περιοχές του λιθάνθρακα). Σταδιακά, αναπτύσσονται προβληματισμοί και αμφισβητήσεις που συνδέονται με πανεθνικά και οικουμενικά προβλήματα (δεσμεύσεις στις εκπομπές ρύπων, κλιματική αλλαγή κλπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος των ενεργών πολιτών έχει αρχίσει να μιλά καθαρά για τον ενεργειακό σχεδιασμό, για τη χωροταξία και για το μοντέλο “ανάπτυξης”. Δεν πρέπει, επίσης, να παραβλέψουμε ότι ο επιθετικός τρόπος προώθησης των νέων, αλλά και παλιότερων, ενεργειακών δραστηριοτήτων αμφισβητεί ευθέως το δικαίωμα των τοπικών κοινωνιών να έχουν αποφασιστικό λόγο για όσα τις αφορούν. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλές περιοχές μέγιστης περιβαλλοντικής υποβάθμισης αντιμετωπίζονται σαν “φέουδο” των εταιρειών που δραστηριοποιούνται σε αυτές, εκμεταλλευόμενοι την εργασιακή ανασφάλεια (ΔΕΗ στη Δυτική Μακεδονία, ΑΓΕΤ και ΔΕΗ στο Αλιβέρι, ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα, Μυτιληναίος στην Αντίκυρα κλπ.).

Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον αγώνα κατά του λιθάνθρακα, τα ζητήματα της ενέργειας πήραν τόσο μεγάλη έκταση και για πρώτη φορά αμφισβητήθηκαν, στην πράξη και στη θεωρία, κεντρικές ενεργειακές επιλογές. Υπάρχουν, συνεπώς, οι προϋποθέσεις για μια ουσιαστικότερη παρέμβαση στο συνολικό ενεργειακό πρόβλημα. Καθώς, όμως, το ζήτημα του ενεργειακού σχεδιασμού, από τα πράγματα, ξανανοίγει και καθώς νέα στερεότυπα (πυρηνική ενέργεια, φυσικό αέριο) τείνουν να πάρουν τη θέση του λιθάνθρακα, θα ήταν αφελής κανείς να πιστέψει ότι η υπόθεση κρίθηκε με την ακύρωση των σχεδίων για εγκατάσταση μονάδων λιθάνθρακα. Ένα νέο πεδίο κοινωνικών και πολιτικών αγώνων θα έχει σαν υπόβαθρο τα ζητήματα της ενέργειας, της χρήσης των φυσικών πόρων και των επιπτώσεών τους στο περιβάλλον.

Ποια είναι η δική μας αφετηρία

Το ενεργειακό πρόβλημα, λοιπόν, εκφράζεται με ένα διττό τρόπο: αφ’ ενός σαν βασική αιτία για τη σταδιακή απειλή του πλανήτη και αφ’ ετέρου σαν παράγοντα πλήρους κυριαρχίας του ιδιωτικού απέναντι στο κοινωνικό και του ατομικού απέναντι στο συλλογικό συμφέρον. Μια ριζική αντιμετώπιση του ζητήματος της διαχείρισης της ενέργειας θα περάσει αναγκαστικά μέσα από την ανατροπή αυτής της καταστρεπτικής ανισορροπίας. Και η ανατροπή αυτή δεν συνδέεται, απλά, με την υπέρβαση του σημερινού καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών, αλλά και με μια εκ βάθρων αναθεώρηση του κυρίαρχου μοντέλου της εκτατικής ανάπτυξης και της μεγέθυνσης και τον επαναπροσδιορισμό των κυρίαρχων προτύπων και των αξιών.

Αυτή η επιδίωξη μπορεί να εκφραστεί μέσα από ορισμένους βασικούς οικουμενικούς στόχους, που θα μπορέσουν να σηματοδοτήσουν μια διαφορετική αντίληψη για τα ζητήματα διαχείρισης της ενέργειας, ανεξάρτητα από τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την κοινωνία του μέλλοντος.

Οι φυσικοί και ενεργειακοί πόροι να αντιμετωπιστούν σαν κοινή παγκόσμια περιουσία, των οποίων η διαχείριση πρέπει να γίνεται με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης και ισοτιμίας στις διεθνείς σχέσεις
Προσαρμογή σε μοντέλα που θα αποτρέπουν καταστροφικές εξελίξεις και θα διασφαλίζουν το μέλλον του πλανήτη.

Αμφισβήτηση της άνευ όρων και ορίων ανάπτυξης. Ανάδειξη του αυξανόμενου ρόλου της περιβαλλοντικής προστασίας.

Αμφισβήτηση των απαράδεκτων σημερινών καταναλωτικών προτύπων που προβάλλονται και επιβάλλονται σε όλους τους τομείς δημόσιας ζωής.

Πως διαμορφώνεται το ενεργειακό τοπίο, στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής

Παρά τις όποιες προσπάθειες ελέγχου και περιορισμού των πιο ρυπογόνων ενεργειακών δραστηριοτήτων, σε διεθνές επίπεδο, εξακολουθεί να κυριαρχεί ο νόμος του οικονομικού συμφέροντος. Γι αυτό εξακολουθούν να κατασκευάζονται εκατοντάδες νέες ανθρακικές μονάδες, ενώ η πρόσφατη κρίση με το φυσικό αέριο επανέφερε με μεγαλύτερη ένταση την απειλή νέων πυρηνικών εγκαταστάσεων, ειδικά, στην Ευρώπη. Το γεγονός αποτυπώθηκε και στην πρόσφατη ψηφοφορία στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (“…. είναι σημαντικό να διατηρηθεί η συμβολή της πυρηνικής ενέργειας στο ενεργειακό μίγμα, και για τον σκοπό αυτό να προωθηθεί χωρίς καθυστέρηση η θέσπιση ενός εναρμονισμένου ρυθμιστικού και οικονομικού πλαισίου που θα διευκολύνει τις αναγκαίες αποφάσεις επενδύσεων. Καλεί την Επιτροπή να καταρτίσει ειδικό χάρτη πορείας για τις επενδύσεις στην πυρηνική ενέργεια”), αλλά και στη συνεχιζόμενη προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος αποδοχής της πυρηνικής ενέργειας στη χώρα μας.

Πριν λίγες μέρες οι Ευρωπαίοι παραγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας, ανάμεσά τους και η ΔΕΗ, υπέγραψαν κείμενο διακήρυξης προς την Ε.Ε., σύμφωνα με την οποία: “oι υπογράφοντες τη Διακήρυξη δεσμεύονται ότι μέχρι το 2050 θα παρέχουν ηλεκτρικό ρεύμα που θα παράγεται χωρίς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, υπό την προϋπόθεση ότι οι πολιτικοί ηγέτες της E.E. θα τους διασφαλίσουν πρόσβαση σε μία ευρεία γκάμα επιλογών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας – αποδοτικές καθαρές τεχνολογίες ορυκτών καυσίμων που θα περιλαμβάνουν δέσμευση και αποθήκευση άνθρακα, υψηλής απόδοσης συνδυασμένη παραγωγή θερμότητας και ηλεκτρισμού και πυρηνική ενέργεια, παράλληλα με ανανεώσιμες πηγές”. Φαίνεται, επίσης, ότι βαδίζουμε σε μια κατεύθυνση ενσωμάτωσης των εθνικών σχεδιασμών σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Στην Ελλάδα, η θετική εξέλιξη στο θέμα του λιθάνθρακα, φέρνει ξανά στην επικαιρότητα το θέμα του ενεργειακού σχεδιασμού. Όπως, ίσως, είναι γνωστό, οι προηγούμενες δύο απόπειρες έγκρισης μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού (Αύγουστος 2007 και Ιούνιος 2008) οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, κυρίως, λόγω της επιμονής στο θέμα του λιθάνθρακα. Στις επίσημες διακηρύξεις έχει εκφραστεί η πρόθεση για αύξηση της συμμετοχής του φυσικού αερίου και των ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα και για μέτρα εξοικονόμησης ενέργειας.

Στην πράξη, όμως, αυτό που διαπιστώνουμε είναι:

Αποσπασματικά μέτρα στην κατεύθυνση της εξοικονόμησης ενέργειας. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για μακροπρόθεσμες πολιτικές περιορισμού της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας. Αντίθετα, όλα ξεκινούν από μια υπερεκτίμηση των ενεργειακών αναγκών, που, ακόμα και με τις υπάρχουσες συνθήκες, αποδεικνύεται ανεδαφική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας το 2008, η οποία αυξήθηκε μόλις κατά 0,76 %, έναντι πρόβλεψης 2,5 – 3,5 %.
Επιθετική στις τοπικές κοινωνίες, συγκεντρωτική, υπερμεγέθης για τα δεδομένα του ελληνικού τοπίου και ανεξέλεγκτη, κατά κανόνα, πολιτική χωροθέτησης και ανάπτυξης των ΑΠΕ, γεγονός που δημιουργεί αντιδράσεις και εμποδίζει μια γενναία συμμετοχή τους στο ενεργειακό μείγμα. Με αυτόν τον τρόπο αποδυναμώνονται, στην πράξη, οι δύο βασικοί τομείς που θα μπορούσαν να καθορίσουν έναν ριζικό αναπροσανατολισμό του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού.
Επιμονή στην κάλυψη του λεγόμενου φορτίου βάσης με θερμικούς σταθμούς, που σημαίνουν νέες λιγνιτικές μονάδες, υπέρμετρη ανάπτυξη μονάδων φυσικού αερίου (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του νέου ενεργειακού κέντρου, με επίκεντρο τη Βοιωτία) και, τέλος, ανοιχτό παράθυρο στην επαναφορά του λιθάνθρακα: “εφόσον διαπιστωθεί ότι έως το 2010 δεν θα υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στον τομέα αυτόν δεν θα διστάσει, όπως διαμηνύεται αρμοδίως, να επαναφέρει το θέμα του λιθάνθρακα, με γνώμονα την ασφάλεια του εγχώριου ενεργειακού συστήματος”.
Διατήρηση και επέκταση του καθεστώτος της απελευθερωμένης αγοράς ενέργειας, καθώς και των ρυθμίσεων που περιορίζουν συνεχώς το δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο στον τομέα της ενέργειας και δημιουργούν προϋποθέσεις ανεξέλεγκτων αυξήσεων στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος.

Αν δεν περιοριστούμε στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής, διαπιστώνουμε ότι τα πετρελαιοειδή προϊόντα καλύπτουν το 60 %, περίπου, της πρωτογενούς διάθεσης ενέργειας. Ενώ, στο επίπεδο της τελικής κατανάλωσης το ποσοστό αυτό είναι της τάξης του 70 %. Την ιδιαίτερα αρνητική αυτή πραγματικότητα έρχονται να επιβεβαιώσουν οι νέες τεράστιες επενδύσεις της επέκτασης των διυλιστηρίων των ΕΛ.ΠΕ. (πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ) και της ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ (αύξηση της διυλιστικής ικανότητας κατά 60.000 βαρέλια την ημέρα).

Τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα

Επιλέγουμε να μην περιοριστούμε στην καταγγελία του υφιστάμενου καθεστώτος. Ούτε να περιοριστούμε στο ρόλο του απλού θεατή των όσων σχεδιάζονται και υλοποιούνται. Χωρίς να καλλιεργούμε αυταπάτες, είμαστε αποφασισμένοι να αξιοποιήσουμε και την παραμικρή χαραμάδα για να βελτιώσουμε το θλιβερό παρόν και να περιορίσουμε τις μελλοντικές αρνητικές εξελίξεις. Για τους εξής λόγους: επειδή έχουμε να κάνουμε με τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής χιλιάδων συμπολιτών μας, γεγονός που δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Επειδή αποδεικνύεται, στην πράξη, ότι τα όσα σχεδιάζονται δεν είναι μονόδρομος, υπάρχουν και άλλες λύσεις. Επειδή οι επιμέρους επιτυχίες ενισχύουν την αυτοπεποίθηση των πολιτών, καλλιεργούν την εμπιστοσύνη στους αγώνες και δημιουργούν το έδαφος για τη συνέχισή τους. Επειδή, τέλος, ανοίγουν πεδία ευρύτερων συσπειρώσεων, ανοίγματος του διαλόγου και ουσιαστικής εμβάθυνσης των στόχων.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, συνειδητοποιείται η ανάγκη για τη δημιουργία ενός ευρύτερου κινήματος για τα ζητήματα της ενέργειας, που θα συνενώνει όλες τις σχετικές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται. Ένα κίνημα που θα ενσωματώνει στη δράση του και τους ευρύτερα αποδεκτούς στόχους του διεθνούς περιβαλλοντικού κινήματος, για περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, την εξοικονόμηση ενέργειας και τη γενναία συμμετοχή των ΑΠΕ στο ενεργειακό ισοζύγιο.

Από αυτήν την προσπάθεια δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η παρέμβαση στον όποιο δημόσιο διάλογο για το νέο μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό, έτσι ώστε:

να υπάρξει σαφής και αιτιολογημένη αποτύπωση των πραγματικών (σημερινών και μελλοντικών) αναγκών σε ηλεκτρική ενέργεια, με διάθεση αμφισβήτησης καθιερωμένων στρεβλών “αναπτυξιακών” προτύπων
να εφαρμοστούν δεσμευτικές πολιτικές εξοικονόμησης ενέργειας, γεγονός που μπορεί να διαφοροποιήσει ριζικά τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας
οι όποιες πραγματικές ανάγκες προκύπτουν, με βάση τα παραπάνω, να αντιμετωπιστούν με ισχυρό δημόσιο σχεδιασμό, που θα έχει ουσιαστικά χαρακτηριστικά, δεν θα αποτελεί ευχολόγιο και δεν θα περιορίζεται στην επίκληση των ευαισθησιών των παραγωγών ενέργειας, όπως συνέβη με τα σχέδια που προηγήθηκαν. Αυτό σημαίνει, πρακτικά, ότι θα περιλαμβάνει σαφή εκτίμηση των αναγκών, δεσμευτικό προσδιορισμό του ενεργειακού μείγματος, πρόβλεψη χωροθέτησης των νέων εγκαταστάσεων με αποφασιστικό κοινωνικό έλεγχο, δεσμευτικό σχέδιο απόσυρσης των παλιών και πιο ρυπογόνων μονάδων
να αντιμετωπιστεί η υπάρχουσα σκληρή πραγματικότητα των λιγνιτικών περιοχών και να εφαρμοστεί σχέδιο σταδιακής απεξάρτησης από το λιγνίτη. Tο φυσικό αέριο, παρ’ ότι ανήκει στα ορυκτά καύσιμα, είμαστε υποχρεωμένοι να το αποδεχτούμε για μια μεγάλη χρονική περίοδο ως μεταβατική μορφή προς τις καθαρές μορφές ενέργειας. Είναι λιγότερο ρυπογόνο από το λιγνίτη και μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα στην τελική κατανάλωση, εξοικονομώντας τεράστια ποσά ενέργειας. Παράλληλα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην ηλεκτροπαραγωγή, ενισχύοντας τις υπάρχουσες λιγνιτικές μονάδες και ανεβάζοντας το βαθμό απόδοσής τους στο 40-45 %, με προφανείς θετικές επιπτώσεις στον περιβαλλοντικό “χειμώνα” των λιγνιτικών ενεργειακών κέντρων της Δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης
χρειάζεται, ωστόσο, να αποτραπεί η ανεξέλεγκτη χρήση του φυσικού αερίου (και για λόγους οικονομικούς και εξάρτησης), με τη δημιουργία ενός νέου τεράστιου ενεργειακού κέντρου, σαν αυτό που έχει αρχίσει να υλοποιείται στην περιοχή της ανατολικής Στερεάς και, ιδιαίτερα, της Βοιωτίας, καθώς και με τις νέες μονάδες στο Θριάσιο πεδίο και τη Μεγαρίδα, που βρίσκονται στο στάδιο της λήψης απόφασης για εγκατάσταση
να υπάρξει κατηγορηματική απόρριψη της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας, σαν εναλλακτικής λύσης και, μάλιστα, “πράσινης”
να εφαρμοστεί συνολικό σχέδιο διαχείρισης των υδατικών πόρων, με την αποτροπή νέων μεγάλων φραγμάτων και φαραωνικών υδροηλεκτρικών έργων, κάποια από τα οποία επιχειρείται να ντυθούν και με περιβαλλοντικό μανδύα (όπως η εκτροπή του Αχελώου). Να σταματήσει τώρα η κατασκευή του φράγματος Συκιάς και η ολοκλήρωση του φράγματος Μεσοχώρας, στον Αχελώο.
να ανοίξει μια ολοκληρωμένη συζήτηση, μέσα στην κοινωνία, για την αξιοποίηση των ΑΠΕ, έτσι ώστε οι οποιεσδήποτε αποφάσεις να παίρνονται με την προϋπόθεση ενός ολοκληρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού, να έχουν τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, να μην παραβιάζουν τις αρχές της αειφορίας και της βιώσιμης ανάπτυξης και να είναι προσαρμόσιμες, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, στο φυσικό τοπίο
να αξιοποιηθεί όλο το φάσμα των διαθέσιμων τεχνικών, αλλά και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της χώρας, ανάμεσα σε αυτές και η γεωθερμία, ιδιαίτερα αυτή της υψηλής ενθαλπίας
να υποστηριχθεί η αποκεντρωμένη λειτουργία μικρής κλίμακας έργων ΑΠΕ, κυρίως φωτοβολταϊκών, σε τοπικό επίπεδο, ακόμη και σε επίπεδο κτιρίων ή παραγωγικών μονάδων. Να ενθαρρυνθεί η εμπλοκή αυτοδιοικητικών και κοινωνικών φορέων σε αντίστοιχες δραστηριότητες, με στόχο την κάλυψη της δημόσιας και δημοτικής, τουλάχιστον, κατανάλωσης σε πρώτη φάση

Θα είμαστε παρόντες στο δημόσιο διάλογο

Δηλώνουμε την πρόθεσή μας να συμβάλλουμε σε έναν ανοιχτό και απροκατάληπτο δημόσιο διάλογο, που από τα πράγματα έχει ανοίξει. Θα είναι χρήσιμο ο δημόσιος αυτός διάλογος να συμπεριλάβει και το νέο σχέδιο του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι, αυτή τη φορά, η “δημόσια διαβούλευση” δεν περιοριστεί σε μια μικρή ομάδα αποδεκτών και δεν θα γίνει με όρους αδιαφάνειας. Απαιτούμε να οργανωθούν δημόσιες παρουσιάσεις – συζητήσεις του σχεδίου, σε βασικές περιοχές ενεργειακών δραστηριοτήτων.

Από την πλευρά μας δεν θα συμβιβαστούμε με το ρόλο των κομπάρσων ή των θεατών που μας επιφυλάσσουν. Σήμερα, νοιώθουμε την ανάγκη και έχουμε την ικανότητα να συνεχίσουμε να μιλάμε δημόσια και δυνατά. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να κατοχυρώσουμε αυτά που έχουμε, ήδη, πετύχει και για να κερδίσουμε και άλλα.

Σήμερα δίνουμε στη δημοσιότητα αυτό το κοινό κείμενο – πλαίσιο. Θα επιδιώξουμε ενιαία παρέμβαση στο νέο σχέδιο του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού, όταν δοθεί στη δημοσιότητα και αφού πρώτα το μελετήσουμε. Θα προσπαθήσουμε να μονιμοποιήσουμε τη μεταξύ μας επικοινωνία και αλληλοενημέρωση, δημιουργώντας μια ανοιχτή κοινότητα συνεργαζόμενων και αλληλέγγυων συλλογικοτήτων, στη βάση της ισοτιμίας και του σεβασμού των επιλογών της καθεμιάς, χωρίς να καταφύγουμε σε νέα οργανωτικά σχήματα. Θα κρατήσουμε το θεσμό των περιοδικών συναντήσεών μας για ανταλλαγή απόψεων ή οργάνωση κοινών δράσεων στο μέλλον. Θα προσπαθήσουμε να διευρύνουμε αυτόν το διάλογο, αναζητώντας συγκλίσεις και σημεία επαφής με πολίτες και κοινωνικά κινήματα, που δραστηριοποιούνται σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της δημόσιας ζωής.




Αντιπυρηνικό παρατηρητήριο Μεσογείου

Οικο-δίκτυο Δυτικής Μακεδονίας
Οικολογική κίνηση Κοζάνης
Οικολογική κοινωνική - παρέμβαση Πτολεμαΐδας
Σύλλογος για την καταπολέμηση της ανεργίας και για την ανάπτυξη Αγ. Δημητρίου – Ρυακίου
Σύλλογος περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής δήμου Δημ. Υψηλάντη
Σύλλογος πληττομένων Μαυροπηγής

Δίκτυο οικολογικών οργανώσεων Αιγαίου

Σύλλογος προστασίας Αράχθου
Πανελλαδική κίνηση ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου
Περιβαλλοντική οργάνωση “Αχελώου ρους”

Επιτροπή αγώνα κατά των επεκτάσεων των ΕΛΠΕ (πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ) και των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗΣ

Ενεργοί πολίτες Εύβοιας
Ένωση Ταμυναίων πολιτών "η Παρέμβαση" (Αλιβέρι)
Παναιτωλοακαρνανικό μέτωπο
Πολίτες της Αττικής για την ενέργεια
Πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Κορινθιακού
Πρωτοβουλία πολιτών Θεσσαλονίκης ενάντια στο λιθάνθρακα
Σύλλογος προστασίας περιβάλλοντος περιοχής Αλιβερίου
Συμπαράταξη Βοιωτών για το περιβάλλον
Πολίτες κατά του λιθάνθρακα

Συνυπογράφουν:

Παρατηρητήριο μεταλλευτικών δραστηριοτήτων
Οικολογική κίνηση Δροσιάς
Πανελλήνιο δίκτυο οικολογικών οργανώσεων (ΠΑΝ.Δ.ΟΙΚ.Ο.)
Ενεργοί πολίτες Φλώρινας (περιβάλλον – ποιότητα ζωής – ανάπτυξη)
Περιβαλλοντική πρωτοβουλία Μαγνησίας