ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ 37

ια ό­σους δεν θέλουν να έ­χουν αυ­τα­πά­τες, δεν κλεί­νουν τα μά­τια επιλεκτικά και δεν σιω­πούν συ­νέ­νο­χα α­πέ­να­ντι σε ό­σα συμ­βαί­νουν και ό­σα ε­ξυ­φαί­νο­νται γύ­ρω μας. Για ό­σους δεν επιλέγουν να ξε­χνούν κα­νέ­ναν κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τικό χώ­ρο ή α­γω­νι­στή που βρέ­θη­κε και ε­ξακο­λου­θεί να βρί­σκε­ται πά­ντα α­ντι­μέ­τω­πος με την κρα­τική κα­τα­στο­λή, τους ε­μπρη­σμούς και τις ε­πι­θέ­σεις των πα­ρα­κρατι­κών φονιάδων. Οι ε­στί­ες της συλ­λο­γι­κής και αυ­τοορ­γα­νω­μέ­νης κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής α­ντί­στα­σης ό­πως οι κα­ταλή­ψεις δεν έ­πα­ψαν να στο­χο­ποιού­νται και να α­ντι­με­τωπί­ζουν το φά­σμα των κρα­τικών κα­θώς και πα­ρα­κρα­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων που α­πο­σκο­πούν στην α­πο­κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση, την τρο­μο­κρά­τη­ση, την α­πο­μό­νω­ση και την κα­τα­στρο­φή τους. Η Κα­τά­λη­ψη της Λέ­λας Κα­ρα­γιάν­νη 37, έ­νας αυ­το­ορ­γα­νω­μέ­νος κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τικός χώ­ρος με ι­στο­ρί­α συλ­λο­γι­κής ζω­ής, κοινωνικής α­ντί­στα­σης κι αλληλεγγύης 22 χρό­νων, βρέ­θη­κε σήμερα ξανά στο στό­χα­στρο πα­ρα­κρα­τι­κών φα­σι­στο­ει­δών που θέ­λη­σαν να πυρπολήσουν το κτίριο και να κάψουν αν­θρώ­πους. Στις 4:30 τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 2ας Νο­έμ­βρη 2009 το κα­τει­λημ­μέ­νο κτί­ριο δέ­χτη­κε εμπρη­στι­κή ε­πί­θε­ση με μο­λό­τωφ που ε­κτο­ξεύ­τη­καν σε διά­φο­ρα ση­μεί­α του προκα­λώ­ντας ε­στί­ες φω­τιάς. Εστίες οι ο­ποί­ες σβή­στη­καν ε­γκαί­ρως α­πό τους κα­τα­λη­ψί­ες προτού επεκταθούν. Τα φασιστοειδή αποχώρησαν πανικόβλητα αφήνοντας πίσω τους μια σακούλα με μολότωφ και εμφανή ίχνη αυτοπυρπόλυσης απέναντι από την κατάληψη. Ή­ταν μια α­κό­μη ε­πί­θε­ση α­πό τις πολ­λές που έ­χει δε­χτεί η Λέλας Καραγγιάννη 37 στη μακρά ι­στο­ρί­α της και η πιο πρό­σφα­τη α­πό ένα πλήθος ε­πι­θέ­σεων που εκ­δη­λώ­θη­καν την τε­λευ­ταί­α πε­ρί­ο­δο ε­νά­ντια σε πολλές κα­τα­λή­ψεις και αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Μια πε­ρί­ο­δο που ση­μα­δεύ­τη­κε ε­πί­σης α­πό συ­νε­χή πο­γκρόμ και επιθέσεις κα­τά με­τα­να­στών, όπως αυτή στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στην πε­ρί­πτω­ση της πλα­τεί­ας του Αγ. Πα­ντε­λε­ή­μο­να ό­που οι α­στυ­νο­μι­κές «ε­πι­χει­ρή­σεις σκούπας», οι ξυ­λο­δαρ­μοί, οι συλ­λή­ψεις και τα βα­σα­νι­στή­ρια προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών χω­ρίς χαρ­τιά ε­ξε­λί­σσο­νταν με τη δυναμική συν­δρο­μή ρα­τσι­στών και χου­ντι­κών νοι­κο­κυ­ραίων και την ε­πι­κου­ρι­κή δρά­ση πα­ρα­κρα­τι­κών νε­ο­να­ζί και φα­σι­στοειδών. Με­τά α­πό αυτή την τελευταία πε­ρί­ο­δο ό­που οι μά­σκες εί­χαν πέ­σει για τα κα­λά και οι πα­ρα­κρα­τι­κοί φα­σί­στες ε­πι­τί­θο­νταν απροσχημάτιστα μα­ζί με τις α­στυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις και προ­στα­τευό­με­νοι α­νοι­χτά α­πό αυ­τές, χτυ­πώ­ντας με μα­χαί­ρια και μο­λό­τωφ μετα­νά­στες, νε­ο­λαίους, δια­δη­λω­τές κι α­γω­νι­ζό­με­νους αν­θρώ­πους, με την νέ­α κυ­βερ­νη­τι­κή ε­ναλ­λα­γή ε­πι­χει­ρεί­ται σήμερα μια άλ­λη, δια­κρι­τι­κό­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση του ε­πι­κου­ρι­κού φαι­νό­με­νου των πα­ρα­κρα­τι­κών συμμοριών. Τα προ­σω­πεία και τα προσχήματα ε­πι­στρέ­φουν μέ­σα α­πό τον δημοκρατικό εξωραϊσμό της ε­πί­ση­μης κατασταλτικής πο­λι­τι­κής με τη συνδρομή και τη συνεργασία της θε­σμι­κής αντιρατσιστικής α­ντι­πο­λί­τευ­σης α­πω­θώ­ντας αλ­λά και συ­γκα­λύπτο­ντας στο χώ­ρο του «κά­νου­με πως δεν βλέ­που­με» τη δρά­ση των φα­σι­στο­ει­δών όταν αφορά στοχοποιημένους χώρους. Τα παρακρατικά καθάρματα θα συ­νε­χί­σουν να κά­νουν τη βρώ­μι­κη δου­λειά τους πα­ράλλη­λα με ε­κεί­νη των ε­πί­ση­μων κα­τα­σταλ­τι­κών δυ­νά­με­ων του κρά­τους που εστιάζουν ξεκάθαρα στον «εσωτερικό εχθρό», ό­σο το δυ­νατόν ό­μως πιο α­ό­ρα­τα για να μην ε­πι­βα­ρύ­νουν την ωραία ει­κό­να της νέ­ας εκ­δη­μο­κρατι­σμέ­νης αντιεξεγερτικής κα­τα­σταλ­τι­κής πο­λι­τι­κής του Χρυσοχοΐδη υ­πουρ­γού Προ.Πο. και των πρόθυμων προ­ο­δευτι­κών συ­νο­μι­λη­τών του. Αυτών που σήμερα διοργανώνουν αντιρατσιστικές συναυλίες υπό την αιγίδα του δημοκράτη με πυγμή Χρυσοχοΐδη και την αχρείαστη προστασία (από μια δράκα παρακρατικών χαφιέδων) της «μεταμελημένης» αστυνομίας του, αλλά όλη την προηγούμενη περίοδο κοιτούσαν ανήμποροι, σιωπηλοί κι απόμακροι τα συμβαίνοντα στον Αγ. Παντελεήμονα. Όπως στις 9 Ιούνη όταν 150 αναρχικοί και αντιεξουσιαστές πραγματοποιούσαν παρέμβαση στην πλατεία και άνοιγμα της «παιδικής χαράς» αντιμετωπίζοντας την επίθεση «αγανακτισμένων πολιτών» και της αστυνομίας με αποτέλεσμα τραυματισμούς και τη σύλληψη 5 αγωνιστών που δικάζονται στις 9 Νοέμβρη, όπως στις 7 Ιουλίου όταν πορεία 2.500 αναρχικών, αντιεξουσιαστών, μεταναστών και αλληλέγγυων, δεχόταν τη συντονισμένη επίθεση φασιστοειδών και ΜΑΤ κατά την διέλευση της από τον Αγ. Παντελεήμονα, όπως επίσης στις 9 Ιούλη που δεχόταν παρακρατική επίθεση με μολότοφ η κατάληψη Villa Amalias αμέσως μετά την ενθαρρυντική επίσκεψη του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Μαρκογιαννάκη στους «αγανακτισμένους» της αστυνομοκρατούμενης πλ. Αγ. Παντελεήμονα. Ό,τι και να σχεδιάζουν όμως τα επιτελεία της κρατικής καταστολής, αξιοποιώντας αναλόγως των περιστάσεων και των αναγκών πότε τις θεσμικές και πότε τις εξωθεσμικές εφεδρείες τους, οι κοινωνικοί αγώνες για την ελευθερία δεν ανακόπτονται, δεν ενσωματώνονται, δεν υποτάσσονται. Και σε ό,τι μας αφορά ξέ­ρου­με πως βρι­σκό­με­νοι πά­ντα στο πλευ­ρό των κα­τα­πιε­ζό­με­νων κι α­γω­νι­ζό­με­νων αν­θρώ­πων δεν εί­μα­στε ποτέ μό­νοι και πως η αλληλεγγύη τους μάς συνοδεύει σε κάθε μας βήμα. Ξέ­ρου­με ε­πί­σης να α­να­γνω­ρί­ζου­με ό­χι μό­νο τους πραγματικούς αλληλέγγυους αλ­λά και τους ε­χθρούς της κατάληψης α­πό τους ο­ποί­ους τα συ­γκε­κρι­μέ­να φα­σι­στο­ει­δή δεν εί­ναι παρά τα τε­λευ­ταί­α κατακάθια των α­θλί­ων που της ε­πι­τί­θε­νται, εμ­φα­νι­ζό­με­να κα­τό­πιν της συ­στη­μα­τι­κής στο­χο­ποί­η­σης του εγ­χει­ρή­μα­τος α­πό τους κρατικούς διω­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς μέσω κα­τευ­θυ­νό­με­νων δημοσιευμάτων στα ΜΜΕ κα­θώς και της προ­σπά­θειας κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σής του στην ο­ποί­α ε­πι­δί­δο­νται ταυ­τό­χρο­να με­ρι­κοί μικρόνοες πα­ρα­τρε­χά­με­νοι της κα­τα­στο­λής. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ! Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

squathost.com/lelas_k/