ΑΝΑΡΧΙΑ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΖΩΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑή
ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ;
Ευρωεκλογές κι αυτή τη φορά!
Όπως και τόσες άλλες εθνικές ή δημοτικές.
Και σ’ αυτές τις εκλογές ο στόχος παραμένει ίδιος: Να πιστέψουν οι άνθρωποι πως είναι ελεύθεροι και πως αποφασίζουν για τη ζωή τους και για όσα τους ενδιαφέρουν.
Κι όμως! Καμιά αλήθεια δεν υπάρχει πίσω απ’ αυτό.
Η ανάθεση και η εντολή μέσω της ψήφου είναι η επιβεβαίωση της υποταγής.
Δεν έχει σημασία ποιον θα ψηφίσεις. Αρκεί να ψηφίσεις. Να δεχθείς δηλαδή τους όρους της εξουσίας. Μιας εξουσίας που προ πολλού έχει ξεπεράσει τα όρια ενός κράτους. Της παγκόσμιας κυριαρχίας που εξαπολύει πολέμους και επίγειες καταστροφές στο όνομα μιας υπαρκτής ή υποτιθέμενης συμφωνίας των ψηφοφόρων.
Δεν είναι τυχαίο που και σ’ αυτές τις εκλογές όλα τα παπαγαλάκια του κρατισμού, από τους πιο ακραίους εθνικιστές μέχρι και τους ριζοσπάστες αριστερούς έχουν βγει μπροστά και ζητούν να τους ψηφίσουν.
Από κει και πέρα, ανεξάρτητα από το ποιοι θα κερδίσουν και ποιοι θα χάσουν, ανεξάρτητα από το αν θα πάρουν βουλευτική θέση ή όχι, όλοι μαζί θα συνεχίσουν το έργο τους, που είναι να κρατούν τους ανθρώπους καθηλωμένους με ψεύτικες ελπίδες. Να τους κάνουν να πιστεύουν πως την επόμενη φορά θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
Κι αυτό το παραμύθι κρατά αρκετές εκατοντάδες χρόνια. Από τότε που οι εξουσιαστές αποφάσισαν να στήσουν καινούργια κάστρα-φυλακές που τα ονόμασαν εθνικά κράτη. Οι άρχοντες, χιλιάδες χρόνια στο κουρμπέτι ξέρουν πώς να ξεγελούν. Ξανάφεραν στο προσκήνιο συστήματα που δημιουργούν ψευδαίσθηση δύναμης στους σκλαβωμένους ανθρώπους. Γιατί η τέχνη της πολιτικής, η τεχνική της εξουσίας φροντίζει ώστε οι πλέον αδύναμοι, οι κατατρεγμένοι και οι ξεζουμισμένοι από την εκμετάλλευση να πιστεύουν πως έχουν δύναμη, πως κυβερνούν.
Έτσι, έστησαν, και πάλι, δημοκρατικά συστήματα. Αλλά δεν παρέλειψαν και τα δικτατορικά, τα τυραννικά, όπως συνηθίζουν να τα λένε. Αυτά έρχονται να αποκαταστήσουν την αλήθεια, αυτή που υπήρχε ανέκαθεν: την επιβολή με την ισχύ των όπλων. Ίδια κι απαράλλακτα όπως και χιλιάδες χρόνια τώρα. Όπως και τότε που η τυραννία, η ολιγαρχία και η αριστοκρατία έβαζαν «τα πράγματα στη θέση τους» όταν οι «πολίτες της αθηναϊκής δημοκρατίας» και οι χιλιάδες σκλάβοι «σήκωναν κεφάλι» και απειλούσαν το κράτος.
Και συνέχισαν να εξαπατούν τον κόσμο με υποσχέσεις και δικαιώματα. Και τα πράγματα πάνε συνέχεια προς το χειρότερο για τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Επειδή πολύ απλά αυτός που εκλέγει δεν έχει καμιά δυνατότητα να καθορίσει τις ενέργειες και τις πράξεις αυτών που εκλέγονται.
Η ανάθεση και η εντολή που γίνεται με την ισχύ ή για την ισχύ ενισχύει τους καταναγκασμούς, την εκμετάλλευση και την εξουσία. Όποια κι αν είναι η εκλογική διαδικασία το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Γιατί οι εκλογές είναι ένας ακόμη θεσμός που επιβεβαιώνει την βαρβαρότητα του κράτους.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν βρίσκεται στο ποιος εκλέγει αλλά στο ποιος αποφασίζει.
Οι εκλογές είναι το άλλοθι για τα εγκλήματα των κρατούντων και η συγκάλυψη της δουλείας. Δεν έχει σημασία αν η εκλογική διαδικασία γίνεται κάθε τέσσερα, τρία, δύο ή ένα χρόνο. Ακόμα κι αν οι εκλογές γινόντουσαν κάθε μήνα ή κάθε βδομάδα τίποτα δεν θα άλλαζε στην ουσία.
Δεν έχει σημασία αν οι εκλογές αφορούν την άμεση ή την έμμεση δημοκρατία. Η διαφορά βρίσκεται στο μέγεθος και στην «ποιότητα» της εξαπάτησης των ανθρώπων. Γι’ αυτό και μας είναι αδιάφορη.
Η ύπαρξη κράτους κι εκμεταλλευτικών σχέσεων έχουν προκαλέσει και συνεχίζουν να προκαλούν σφαγές, προσφυγιά, επιδρομές, δολοφονίες, βιασμούς, εξόντωση του διαφορετικού, ξεπούλημα για το τίποτα εξανδραποδισμούς, γενοκτονίες, πείνα και δυστυχία.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν σ’ έναν πλανήτη που, για εκατομμύρια χρόνια τώρα, μπόρεσε να θρέψει και να διατηρήσει δισεκατομμύρια ζωικές και φυτικές οντότητες. Χωρίς να χρειαστεί κράτη και εξουσίες.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάρα για το ανθρώπινο γένος –το καρκίνωμα που λέγεται κράτος– που διαλύει ο,τιδήποτε το δημιουργικό και ανθρώπινο ο αγώνας συνεχίζεται χωρίς συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και διαπραγματεύσεις.
Σ’ αυτό το εκλογικό παζάρι η απάντηση εξακολουθεί να υπάρχει και να ισχύει:
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Εκλογική απεργία δεν σημαίνει εγκαταλείπομαι στις ορέξεις των εξουσιαστών κι εκμεταλλευτών.
Δεν σημαίνει ΑΠΟΧΗ γι’ αυτή τη φορά, επειδή οι άρχοντες δεν τα πάνε καλά ή δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη των υπηκόων τους.
Δεν σημαίνει να πάμε στις άλλες εκλογές που θα γίνουν με τις διαφορετικές αυταπάτες.
Σημαίνει πως έχουμε ξεκαθαρίσει τη στάση μας απέναντι σ’ όλους αυτούς που δυναστεύουν τις ζωές των ανθρώπων.
Σημαίνει πως προσβλέπουμε και αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που θα δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια του κράτους και των προϊόντων του.
Σημαίνει διαρκή προσπάθεια και ενίσχυση της δράσης ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους κάθε είδους, παλαιάς ή νέα κοπής, εξουσιαστές.
Ανέχεια, στέρηση, ταπείνωση και αποκτήνωση, αρρώστιες και αβάσταχτη καταπίεση. Αυτή είναι η ζωή που επιφυλάσσουν οι κρατούντες, σ’ όσους δεν αποτελούν την κάστα των εκλεκτών της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ, της κυριαρχίας που μετασχηματίζεται.
Μιας ΤΑΞΗΣ που προαναγγέλθηκε πριν από 20 χρόνια και κτίζεται πάνω σε εκατόμβες σωμάτων και τεράστιες καταστροφές.
Μιας τάξης που κατασκευάζει οικονομικές κρίσεις και αυξάνει την ισχύ της συνεχίζοντας το καταστροφικό έργο των προκατόχων της.
Το δίλλημα, συνεπώς, δεν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, Κομμουνισμός ή Φασισμός.
Το «δίλλημα» υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια και εξακολουθεί να είναι ρεαλιστικό και επίκαιρο, περισσότερο από ποτέ:
ΖΩΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ
ΑΝΑΡΧΙΑ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Γι’ αυτό,
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Στο δρόμο για ένα κόσμο ελεύθερο, ανεξούσιο, άπατρι κι αναρχικό!
Συσπείρωση Αναρχικών
.gif)
