ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΤΟ ...ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Tο κρά­τος, στα πλαί­σια της α­να­σύ­ντα­ξής του και του ε­πα­να­σχε­δια­σμού των μέ­σων και πρα­κτι­κών που θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει, στη γε­νι­κευ­μέ­νη ε­πί­θε­ση που ε­ξα­πο­λύ­ει α­πέ­να­ντι σε ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες, το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νους, ά­στε­γους, πόρ­νες, ε­παί­τες και α­νυ­πό­τα­κτους νε­ο­λαί­ους, χρειά­ζε­ται να α­πο­σπά­σει ό­σο το δυ­να­τόν με­γα­λύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή α­νο­χή και ευ­ρύ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση. Τα κα­θε­στω­τι­κά μέ­σα ε­ξα­πά­τη­σης και κα­θή­λω­σης των αν­θρώ­πων, α­να­λαμ­βά­νουν την προ­πα­γάν­δι­ση αυ­τού του σκο­πού και τη συ­νε­χή διά­χυ­ση αι­σθη­μά­των τρό­μου, α­να­σφά­λειας και «ξε­νο­φοβίας».
Η συ­γκε­κρι­μέ­νη τα­κτι­κή α­πο­σκο­πεί στην α­δρα­νο­ποί­η­ση και πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων του ευ­ρύ­τε­ρου κοι­νω­νι­κού χώ­ρου. Πα­ράλ­λη­λα το κρά­τος δη­μιουρ­γεί και στη συ­νέ­χεια ο­ξύ­νει τις στρε­βλές και τε­χνη­τές α­ντι­θέ­σεις α­νά­με­σα στους κα­τα­πιε­σμέ­νους δη­μιουρ­γώ­ντας έ­τσι κλί­μα πό­λω­σης. Με τον τρό­πο αυ­τό αρ­γά, στα­θε­ρά και με­θο­δι­κά ο­δη­γεί κα­τα­πιε­σμέ­νες πλη­θυ­σμια­κές ο­μά­δες στη με­τα­ξύ τους σύ­γκρου­ση. Το πο­λω­τι­κό κλί­μα ε­ξυ­πη­ρε­τεί τους σκο­πούς των ε­ξου­σια­στών που με κα­τα­σκευα­σμέ­νες τε­χνη­τά συν­θή­κες δη­μιουρ­γούν μια ε­πί­πλα­στη «α­να­γκαιό­τη­τα» για την πα­ρέμ­βα­ση του κρά­τους. Η ε­πι­λο­γή της με­ρι­κό­τη­τας ως τα­κτι­κή α­νά­δει­ξης ε­νός ζη­τή­μα­τος α­πό τη με­ριά του κρά­τους και των κα­θε­στω­τι­κών ρου­φιά­νων του, τα μί­ντια, α­πο­σκο­πεί στη λή­θη της συλ­λο­γι­κής και ι­στο­ρι­κής μνή­μης, α­πο­κρύ­πτο­ντας την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στην ο­λό­τη­τά της. Διό­τι ό­ταν δεν γνω­ρί­ζεις, ξε­χνάς ή λει­τουρ­γείς α­πο­σπα­σμα­τι­κά, με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια η δρά­ση, ε­ντάσ­σε­ται στον ευ­ρύ­τε­ρο κρα­τι­κό σχε­διασμό.Στο ση­μεί­ο αυ­τό θα κά­νου­με μια σύ­ντο­μη α­να­σκό­πη­ση των γε­γο­νό­των που ε­κτυ­λί­χθη­καν στην πλα­τεί­α του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να και τα ο­ποί­α α­πο­τέ­λε­σαν τον προ­πο­μπό των ευ­ρύ­τε­ρων ε­ξε­λί­ξε­ων.Οι τε­λευ­ταί­οι τρεις μή­νες ση­μα­το­δο­τή­θη­καν α­πό την έ­ντο­νη κι­νη­τι­κό­τη­τα και δρα­στη­ριο­ποί­η­ση μιας α­κό­μα ε­πι­τρο­πής κα­τοί­κων και φα­σι­στο­ει­δών. Η δρά­ση τους κι­νεί­ται στη λο­γι­κή της κά­θαρ­σης της πλα­τεί­ας του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να α­πό τους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες «Α­σια­τι­κής» προ­έ­λευ­σης που συ­γκε­ντρώ­νο­νται στην παι­δι­κή χα­ρά. Ε­να­ντί­ον των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών κα­τα­φέ­ρο­νται κά­τοι­κοι, κα­τα­στη­μα­τάρ­χες, το­πι­κό ε­πι­τρο­πά­το, και ε­θνι­κι­στι­κά στοι­χεί­α (σας θυ­μί­ζει τί­πο­τα αυ­τή η «ιε­ρή συμ­μα­χί­α»;). Α­κό­μα και ο πα­πάς της ε­νο­ρί­ας προ­πη­λα­κί­ζε­ται δε­χό­με­νος α­πει­λές, ε­πει­δή σι­τί­ζει και φι­λο­ξε­νεί με­τα­νά­στες στον υ­πό­γειο χώ­ρο της εκ­κλη­σί­ας, απʼ ό­που εν συ­νε­χεί­α α­να­γκά­ζε­ται να τους α­πο­μακρύνει.Η συνθηματολογία εναντίον των εξαθλιωμένων μετα­ναστών ποικίλει. Από τις εθνικιστικές κορώνες «Έξω οι ξένοι από τη χώρα μας», «Η Ελλάδα για τους Έλ­λη­νες» μέχρι τις ρατσιστικές φωνές, «Ναι είναι άνθρω­ποι και αυτοί, αλλά να φύγουν γιατί δεν αντέχουμε τη βρώμα τους». Την ί­δια χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο οι α­ρι­στε­ροί α­ντι­ρα­τσι­στές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κλι­μα­κώ­νο­ντας την προ­πα­γάν­δα τους και ο­ξύ­νο­ντας την πο­λω­τι­κή δια­δι­κα­σί­α, ε­πι­χει­ρούν μια συ­γκέ­ντρω­ση στην πλα­τεί­α, η ο­ποί­α α­πο­τυγ­χά­νει πα­τα­γω­δώς. Λί­γες η­μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα ξε­σπούν συ­γκρού­σεις στην Α­θή­να α­πό με­τα­νά­στες μʼ α­φορ­μή το σκί­σι­μο σε­λί­δων θρη­σκευ­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου α­πό α­στυ­νο­μι­κό, ε­νώ πραγ­μα­το­ποιεί­ται ε­πί­θε­ση και στο Α.Τ. του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να.Τα φα­σι­στο­ει­δή κι­νη­το­ποιού­νται βά­ζο­ντας φω­τιά σε υ­πό­γειο χώ­ρο της πε­ριο­χής που λει­τουρ­γεί ως τζα­μί. Στη συ­νέ­χεια προ­χω­ρούν στη βί­αι­η εκ­δί­ω­ξη των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών με την πλή­ρη κά­λυ­ψη και συν­δρο­μή των μπά­τσων. Α­ξί­ζει ε­πί­σης να ση­μειω­θεί ό­τι ση­μα­ντι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη στην εκ­δί­ω­ξη των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών α­πό την παι­δι­κή χα­ρά του Α­γί­ου Πα­ντε­λε­ή­μο­να, δό­θη­κε και με την υ­πο­γρα­φή 600 και πλέ­ον «νό­μι­μων» με­τα­να­στών κυ­ρί­ως Βαλ­κα­νι­κής προ­έ­λευ­σης. Νοι­κο­κυ­ραί­οι και οι ί­διοι πια, ε­νταγ­μέ­νοι στο σύ­στη­μα υ­πο­τα­γής και αλ­λο­τρί­ω­σης τά­χθη­καν στο πλευ­ρό των ντό­πιων κα­τοί­κων, ε­πι­τρο­πά­των, κομ­μά­των, ε­θνι­κι­στών και μπά­τσων. Αυ­τή η βί­αι­η εκ­δί­ω­ξη των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών εί­χε σαν α­πο­τέ­λε­σμα την συ­νά­θροι­σή τους σε άλ­λες κο­ντι­νές πλα­τεί­ες της πε­ριο­χής π.χ. Πλα­τεί­α Ατ­τι­κής.Ό­λα αυ­τά τα γε­γο­νό­τα δια­δρα­μα­τί­ζο­νται κα­τά την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο και αυ­τό, α­πʼ ό­τι φά­νη­κε, σή­μαι­νε πολ­λά. Πραγ­μα­το­ποιεί­ται πα­ρέμ­βα­ση α­ναρ­χι­κών-α­ντιε­ξου­σια­στών στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ριο­χή. Η δρά­ση εί­ναι σύ­ντο­μη χρο­νι­κά και πε­ριο­ρί­ζε­ται στην α­φαί­ρε­ση της κα­γκε­λό­πορ­τας, που κρα­τά κλει­στή την εί­σο­δο για τους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες και την πρό­σβα­σή τους στην παι­δι­κή χα­ρά. Α­ξί­ζει να ση­μειω­θεί ό­τι η παι­δι­κή χα­ρά εί­χε κλει­δω­θεί με α­πό­φα­ση της ε­πι­τρο­πής κα­τοί­κων και ε­θνι­κι­στι­κών στοι­χεί­ων της πε­ριο­χής, α­φού πρώ­τα εί­χαν εκ­διώ­ξει με τη βί­α τους με­τα­νά­στες που συ­γκε­ντρώ­νο­νταν ε­κεί.Α­κο­λου­θεί, με­τε­κλο­γι­κά και δεύ­τε­ρη πα­ρέμ­βα­ση α­πό 100 πε­ρί­που α­ναρ­χι­κούς - α­ντιε­ξου­σια­στές, ό­που μοι­ρά­ζε­ται έ­ντυ­πο υ­λι­κό, α­κού­γο­νται συν­θή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τους με­τα­νά­στες, ε­νώ δη­μιουρ­γεί­ται αρ­χι­κά μι­κρο­συ­μπλο­κή με κα­τοί­κους της πε­ριο­χής και διά­φο­ρα φα­σι­στο­ει­δή. Οι δι­μοι­ρί­ες των μπά­τσων ­που εί­ναι πα­ρα­τε­ταγ­μέ­νες στην πε­ριο­χή και πα­ρα­κο­λου­θούν, πα­ρεμ­βαί­νουν ε­πι­θε­τι­κά. Κα­τά την α­πο­χώ­ρη­ση των συ­ντρό­φων στο ύ­ψος Δε­ρι­γνύ και Πα­τη­σί­ων, συ­γκρού­ο­νται με τους νε­ο­σύ­στα­τους μπά­τσους της ο­μά­δας Δέλ­τα. Α­πο­τέ­λε­σμα της σύ­γκρου­σης αυ­τής ή­ταν οι τραυ­μα­τι­σμοί μπά­τσων και συ­ντρό­φων αλ­λά και 5 συλληφθέντες οι ο­ποί­οι ο­δη­γού­νται στο αυ­τό­φω­ρο, παίρ­νουν α­να­βο­λή και α­φή­νο­νται ε­λεύ­θε­ροι. Η κα­τα­γρα­φή του σύ­ντο­μου αυ­τού ι­στο­ρι­κού ως συ­νο­λι­κό γε­γο­νός, χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε α­πό το κρά­τος και τους λα­κέ­δες του για να α­να­κοι­νώ­σουν σε πε­ριο­ρι­σμέ­νο βαθ­μό, βε­βαίως, τις προ­θέ­σεις τους. Η νέ­α «ε­πι­χεί­ρη­ση Α­ρε­τή», που βρί­σκε­ται σε α­νά­πτυ­ξη το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, συ­νο­δεύ­ε­ται και με την α­να­κοί­νω­ση δη­μιουρ­γί­ας και άλ­λων στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης για τους με­τα­νά­στες, τη με­τα­φο­ρά των τό­πων δια­κί­νη­σης ναρ­κω­τι­κών ου­σιών, ε­νώ οι το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νοι θα ε­γκλω­βι­στούν σε α­χα­νείς ε­κτά­σεις με­γά­λων νο­σο­κο­μεί­ων, κυ­ρί­ως Ψυ­χια­τρι­κών. Η λί­στα, ό­μως, του κρά­τους ε­μπε­ριέ­χει και την α­πει­λή για το σπά­σι­μο κα­τα­λή­ψε­ων και τη συ­στη­μα­τι­κή ε­πί­θε­ση και εκ­δί­ω­ξη σε βά­ρος των α­ναρ­χι­κών. Η δή­λω­ση Μαρ­κο­γιαν­νά­κη πως «o α­ναρ­χι­κός χώ­ρος, πλέ­ον, α­πο­τε­λεί το φυ­τώ­ριο της «τρο­μο»-κρα­τίας στον Ελ­λα­δι­κό χώ­ρο» εί­ναι εν­δει­κτι­κές στο τι προ­τί­θε­νται να κά­νουν.Οι νέ­ες «ε­πι­χει­ρή­σεις Α­ρε­τής» στο­χεύ­ουν στο να ξε­μπερ­δεύ­ουν α­πό αυ­τούς που το κρά­τος θε­ω­ρεί ε­πι­κίν­δυ­νους για τη δια­τά­ρα­ξη της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και ο­μα­λό­τη­τας. Στη βά­ση αυ­τή πι­στεύ­ου­με ό­τι πρέ­πει να υ­πάρ­χει α­πε­γκλω­βι­σμός α­πό την τα­κτι­κή της με­ρι­κό­τη­τας σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα που ε­πι­χει­ρεί να μας σύ­ρει ο κρα­τι­κός σχε­δια­σμός. Και ε­ξη­γού­μα­στε. Ό­πως προ­α­να­φέ­ρα­με πρώ­το ε­πί­πε­δο αποσπασματικής προ­σέγ­γι­σης, εί­ναι ο γε­ω­γρα­φι­κός προσ­διο­ρι­σμός που έ­χει ως ε­πί­κε­ντρο το λε­γό­με­νο ι­στο­ρι­κό κέ­ντρο της Α­θή­νας και τον Ά­γιο Πα­ντε­λε­ή­μο­να. Το ζή­τη­μα ό­μως της δη­μιουρ­γί­ας συν­θη­κών με­τα­νά­στευ­σης, της διό­γκω­σης και κα­τα­στο­λής α­φο­ρά κυ­ρί­ως τη Δυ­τι­κή και Ευ­ρω­πα­ϊ­κή βιο­μη­χα­νί­α πο­λέ­μου, η ο­ποί­α ξε­κλη­ρί­ζει ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ζω­ές αν­θρώ­πων και δη­μιουρ­γεί συν­θή­κες φυ­γής ι­διαί­τε­ρα την τε­λευ­ταί­α δε­κα­ε­τί­α σε χώ­ρες ό­πως το Ι­ράκ, Αφ­γα­νι­στάν κ.α. Η διαρ­κής με­τα­κί­νη­ση πλη­θυ­σμών, ξε­κι­νά με το αι­μα­το­κύ­λι­σμα αν­θρώ­πων που γεν­νά α­πό τη μια πρό­σφυ­γες και α­πό την άλ­λη αν­θρώ­πους που α­να­ζη­τούν μια κα­λύ­τε­ρη ζω­ή (με­τα­νά­στες). Α­πό ε­κεί και πέ­ρα α­να­λαμ­βά­νουν συ­νή­θως τα κυ­κλώ­μα­τα ε­μπο­ρί­ας αν­θρώ­πι­νου πό­νου να ε­ξα­σφα­λί­σουν την εί­σο­δο των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών στον Ελ­λα­δι­κό χώ­ρο. Ό­σοι βέ­βαια κα­τα­φέ­ρουν να βγουν ζω­ντα­νοί α­πό σφαί­ρες μπά­τσων, συ­νο­ριο­φυ­λά­κων, λι­με­νό­μπα­τσων και βυ­θι­σμούς πλοί­ων, νάρ­κες κ.ά.Ο Ελ­λα­δι­κός χώ­ρος λό­γω της γε­ω­γρα­φι­κής θέ­σε­ώς του α­πο­τε­λεί τον πρώ­το τό­πο προ­σέ­λευ­σης των με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων, που στην πλειο­ψη­φί­α τους, στη συ­νέ­χεια, ε­γκλω­βί­ζο­νται ε­δώ. Με­τά την εί­σο­δο των ε­ξα­θλιω­μέ­νων με­τα­να­στών, σει­ρά α­να­λαμ­βά­νουν τα μι­κρά και με­γά­λα α­φε­ντι­κά που τους ξε­ζου­μί­ζουν για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί (βλέ­πε πε­ρι­φέ­ρεια).Το κρά­τος α­να­λαμ­βά­νει το ρό­λο του ρυθ­μι­στή για την ο­μα­λο­ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής και της ε­δραί­ω­σης των ό­ρων ε­ξου­σί­ας του. Τα κα­τά τό­πους α­φε­ντι­κά, λαμ­βά­νο­ντας το μή­νυ­μα το κρά­τους, κά­νουν α­κό­μα πιο ο­δυ­νη­ρούς τους ό­ρους σκλα­βιάς των με­τα­να­στών και ό­χι μό­νο. Ό­σοι α­πό τους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες κα­τα­φέ­ρουν να φύ­γουν α­πό τις πε­ρι­φέ­ρειες και τα νη­σιά κα­τευ­θυ­νό­με­νοι στην Α­θή­να, α­να­γκά­ζο­νται να συ­γκε­ντρω­θούν σε συ­γκε­κρι­μέ­νες πε­ριο­χές και πλα­τεί­ες. Η τα­ξι­νό­μη­ση και εν συ­νε­χεί­α η κα­τά­τα­ξη ε­νός συ­γκε­κρι­μέ­νου συ­νό­λου αν­θρώ­πων, προ­ϋ­πο­θέ­τει την συ­γκέ­ντρω­ση τους σε ση­μεί­α ε­λέγ­χου. Το κρά­τος γνω­ρί­ζει πως η α­να­γκα­στι­κή προ­ώ­θη­ση των με­τα­να­στών σε πλα­τεί­ες και συ­νοι­κί­ες, α­κο­λου­θεί­ται α­πό α­να­πό­φευ­κτες α­ντι­δρά­σεις των ντό­πιων, και ό­χι μό­νο, κα­τοί­κων. Τις εν λό­γω προ­βλε­πό­με­νες α­ντι­δρά­σεις το κρά­τος, στη συ­νέ­χεια, τις χρη­σι­μο­ποιεί για να κα­τα­σκευά­σει συν­θή­κες τε­χνη­τής α­νι­σορ­ρο­πί­ας σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ε­στί­ες. Η τε­χνι­κή εί­ναι συ­νη­θι­σμέ­νη. Με την ε­πι­βο­λή συν­θη­κών φτώ­χιας και ε­ξα­θλί­ω­σης, το κρά­τος ο­δη­γεί στην αύ­ξη­ση της λε­γό­με­νης ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τας με σκο­πό την ε­δραί­ω­ση του τρό­μου και της διαρ­κούς α­να­σφά­λειας ευ­ρύ­τα­των κοι­νω­νι­κών κομ­μα­τιών. Μέ­σα σʼ αυ­τό το πλαί­σιο, οι άν­θρω­ποι α­δρα­νο­ποιού­νται αυ­ξά­νο­ντας μια φο­βι­κά ε­πι­θε­τι­κή ε­τοι­μό­τη­τα. Η ε­ξα­να­γκα­στι­κή αυ­τή κα­τά­στα­ση, που βιώ­νε­ται ως α­νυ­πό­φο­ρη, δη­μιουρ­γεί την λή­θη ή τον α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό α­πό τα κύ­ρια αί­τια των συν­θη­κών ε­ξα­θλί­ω­σης. Η μέ­θο­δος αυ­τή συμ­βά­λει στην προ­σπά­θεια, α­πό με­ριάς του κρά­τους, να κα­τα­σκευά­ζει πει­θή­νιους υ­πη­κό­ους. Με τον τρό­πο αυ­τό, η ό­ποια ε­ξε­γερ­τι­κή διά­θε­ση ε­νά­ντια στο κρά­τος, ως κύ­ριο υ­παί­τιο, με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται σε α­ντι­πα­ρά­θε­ση α­νά­με­σα σε ε­ξου­σια­ζό­με­νες κοι­νω­νι­κές ο­μά­δες. Έ­τσι, το κρά­τος ε­ξου­σιο­δο­τεί­ται να κα­τα­στεί­λει τις βιαιό­τη­τες που το ί­διο κα­τα­σκεύ­α­σε, ε­δραιώ­νο­ντας βα­θύ­τε­ρα την ε­ξου­σί­α του στους αν­θρώ­πους. Η προ­με­λε­τη­μέ­νη, λοι­πόν, και τε­χνη­τή ό­ξυν­ση, ο­δη­γεί στην πό­λω­ση με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κών ο­μά­δων π.χ. κά­τοι­κοι ε­να­ντί­ον με­τα­να­στών, κά­τοι­κοι ε­να­ντί­ον το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων κλπ. Πριν την πα­ρέμ­βα­σή του, το κρά­τους υ­πο­κα­θί­στα­ται ή υ­πο­βο­η­θεί­ται α­πό διά­φο­ρες πρω­το­βου­λί­ες που συ­γκρο­τούν αυ­τό-ορ­γα­νω­μέ­νες ε­πι­τρο­πές κα­τοί­κων. Ό­πως συμ­βαί­νει και σε πολ­λές άλ­λες πε­ριο­χές, έ­τσι και στον Ά­γιο Πα­ντε­λε­ή­μο­να, δη­μιουρ­γή­θη­κε μί­α ε­πι­τρο­πή κα­τοί­κων, η ο­ποί­α αυ­τό-ορ­γα­νώ­θη­κε γύ­ρω α­πό έ­να και μό­νο κε­ντρι­κό ζή­τη­μα (με­τα­νά­στες).Οι α­με­σο­δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες και οι κα­τά πλειο­ψη­φί­α α­πο­φά­σεις τής εν λό­γω ε­πι­τρο­πής, την ο­δή­γη­σε σε συ­γκε­κρι­μέ­νες ε­θνι­κι­στι­κού και ρα­τσι­στι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου δρα­στη­ριό­τη­τες ε­να­ντί­ον με­τα­να­στών. Στο ση­μεί­ο αυ­τό χρειά­ζε­ται να ε­πι­ση­μαν­θεί, ό­τι ε­μείς ως α­ναρ­χι­κοί δια­φω­νού­με ο­λο­κλη­ρω­τι­κά με τέ­τοιου εί­δους εγ­χει­ρή­μα­τα (ε­πι­τρο­πά­τα, κλπ) για πολ­λούς λό­γους. Φυ­σι­κά, ό­χι μό­νο γιʼ αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση αλ­λά και γε­νι­κό­τε­ρα.Εν συ­ντο­μί­α α­να­φέ­ρου­με. Η μο­νο­θε­μα­τι­κή διά­στα­ση που ο­δη­γεί τους κα­τοί­κους στη συ­γκρό­τη­ση ε­πι­τρο­πών, λει­τουρ­γεί α­πο­σπα­σμα­τι­κά, ε­ξυ­πη­ρε­τώ­ντας συ­γκε­κρι­μέ­να κα­τά τό­πους συμ­φέ­ρο­ντα, τα ο­ποί­α συ­νή­θως για να ε­πι­τευ­χθούν στρέ­φο­νται ε­να­ντί­ον των α­δύ­να­μων και ε­ξα­θλιω­μέ­νων της κοι­νω­νί­ας. Η ε­τε­ρό­κλη­τη προ­σχώ­ρη­ση αν­θρώ­πων με δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές α­φε­τη­ρί­ες έ­ως και α­ντί­θε­τες, γεν­νά προς χά­ριν της «α­να­γκαιό­τη­τας» συ­νύ­παρ­ξης, δια­δι­κα­σί­ες πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης που α­πο­δέ­χο­νται τη λο­γι­κή του μέ­σου ό­ρου. Δη­λα­δή α­νά­με­σα σε α­ντί­θε­τες προ­τά­σεις, χα­μη­λώ­νουν οι προσ­δο­κί­ες για να βρε­θεί η με­σο­βέ­ζι­κη λύ­ση- πρό­τα­ση που θα ι­κα­νο­ποί­ει σχε­δόν τους πά­ντες. Ε­πί­σης, η λει­τουρ­γί­α τέ­τοιων συ­νον­θυ­λευ­μά­των, δρα μέ­σω της «αυ­το»-θέ­σμι­σης μέ­σα α­πό τη νο­μι­μό­τη­τα των θε­σμών του κρά­τους, τους ο­ποί­ους και ε­νι­σχύ­ει. Ο κύ­ριος λό­γος που δια­φω­νού­με με την αυ­το-ορ­γά­νω­ση εί­ναι για­τί μέ­σα α­πό την πο­λυ­πλο­κό­τη­τά της μπο­ρεί να ε­μπε­ριέ­χει στην δυ­να­μι­κή της και τα προ­α­να­φερ­θέ­ντα. Σε α­ντί­θε­ση με την α­ναρ­χι­κή ορ­γά­νω­ση, που με τη δρά­ση της ο­ξύ­νει τις α­ντι­θέ­σεις με το κρά­τος α­πο­σκο­πώ­ντας αρ­χι­κά στη γε­νι­κευ­μέ­νη α­πο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση των δο­μών και θε­σμών ε­ξου­σί­ας και εν συ­νε­χεία την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή του κρά­τους. Έ­ξω α­πό πο­λι­τι­κές σκο­πιές και σκο­πι­μό­τη­τες και στη βά­ση της α­το­μι­κής και κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης.Η σύ­ντο­μη αυ­τή και εν­δει­κτι­κή α­νά­λυ­ση (για πρα­κτι­κούς λό­γους) που μας ε­να­ντιώ­νει σε τέ­τοιου εί­δους προ­α­να­φερ­θέ­ντα μορ­φώ­μα­τα, εί­ναι πο­λύ μα­κριά, ό­μως, α­πό το να μας ο­δη­γή­σει στο λά­θος χα­ρα­κτη­ρι­σμό, πως ό­σοι πλαι­σιώ­νουν τέ­τοιου εί­δους ε­πι­τρο­πά­τα γε­νι­κά και ει­δι­κά εί­ναι φα­σί­στες. Σα­φώς και δεν πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με το γε­γο­νός πως κά­ποιοι συμ­με­τέ­χο­ντες εί­ναι και φα­σί­στες. Η δια­φο­ρά, ό­μως, με­τα­ξύ μιας ρα­τσι­στι­κής συ­μπε­ρι­φο­ράς, η ο­ποί­α εκ­δη­λώ­νε­ται α­ντα­να­κλώ­ντας ου­σια­στι­κά την α­πο­δο­χή της υ­πο­τα­γής στις κυ­ρί­αρ­χες νόρ­μες και πρα­κτι­κές, οι ο­ποί­ες εν συ­ντο­μί­α α­να­λύ­θη­καν πα­ρα­πά­νω, εί­ναι πο­λύ μα­κριά μέ­χρι τη συ­μπα­γή ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή βά­ση και πρα­κτι­κή του φα­σι­σμού. Εξ άλ­λου, η προ­σέγ­γι­ση με σκο­πό την ε­πί­λυ­ση ε­νός ζη­τή­μα­τος μέ­σω της α­να­γω­γής των α­να­λο­γιών σε ο­μοιό­τη­τες, με στό­χο την προ­σέγ­γι­ση της αι­τιό­τη­τας, στο ε­λά­χι­στο που πραγ­μα­τώ­νε­ται εί­ναι α­πό λα­θε­μέ­νη έ­ως (α­νά­λο­γα με το βαθ­μό συ­νει­δη­τό­τη­τας) ε­ξου­σια­στι­κή πρα­κτι­κή α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμού. Η α­λη­θι­νή βά­ση, ό­μως, μή­πως βρί­σκε­ται στο ό­τι τους α­φή­σα­με να δου­λέ­ψουν α­νε­νό­χλη­τοι διό­τι έ­λει­πε ο α­ναρ­χι­κός λό­γος με την κοι­νω­νι­κή του διά­στα­ση; Μή­πως η α­που­σί­α των α­ναρ­χι­κών δη­μιούρ­γη­σε κε­νό χώ­ρο τον ο­ποί­ο εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν και συ­νε­χί­ζουν να εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται οι ε­θνι­κι­στές; Αυ­τό το έλ­λειμ­μα α­να­φέ­ρε­ται προς χά­ριν της συ­νο­λι­κής αυ­το­κρι­τι­κής. Στην πε­ρί­πτω­ση που δεν γί­νουν κα­τα­νο­η­τά με­ρι­κά ζη­τή­μα­τα, θε­ω­ρού­με πως θα ο­δη­γη­θεί κά­ποιος κό­σμος να τα­χθεί με το έ­να μέ­ρος μιας τε­χνη­τά πο­λω­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας π.χ. με το μέ­ρος των εκ­διωγ­μέ­νων με­τα­να­στών ή με το μέ­ρος των εν­σω­μα­τω­μέ­νων με­τα­να­στών και των κα­τοί­κων, δηλαδή με τους «φα­σί­στες» ή με τους «α­ντι­φα­σί­στες». Σκο­πός δεν εί­ναι η εξ ο­ρι­σμού α­γιο­ποί­η­ση ή ο ε­ξο­βε­λι­σμός των με­τα­να­στών, ού­τε η α­πό­δο­ση ευ­σή­μων ή η κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση των κα­τοί­κων ως «φα­σι­στών». Εί­ναι εμ­φα­νές ό­τι η τε­χνι­κή αυ­τή εί­ναι βα­θιά α­ντι­κοι­νω­νι­κή και συμ­βάλ­λει στην ό­ξυν­ση αυ­τής της κα­τα­σκευα­σμέ­νης δια­δι­κα­σί­ας. Η πό­λω­ση αυ­τή, ό­πως ε­ξη­γή­θη­κε εν συ­ντο­μί­α, δη­μιουρ­γεί για κά­ποιους ε­πί­δι­κο σχέ­σε­ων, λα­ϊ­κι­στί ά­νοιγ­μα και ξε­κα­θά­ρι­σμά λο­γα­ρια­σμών. Εί­ναι προ­φα­νές, πως ως α­ναρ­χι­κοί δεν μπο­ρού­με ού­τε να α­σπα­στού­με, ού­τε να το κα­τα­νο­ή­σου­με α­πό α­ναρ­χι­κής σκο­πιάς και φυ­σι­κά σε κα­μί­α των πε­ρι­πτώ­σε­ων να συμ­με­τά­σχου­με σε κά­ποιον α­πό τους προ­α­να­φερ­θέ­ντες πό­λους. Η γε­νί­κευ­ση της δρά­σης μας σκο­πεύ­ει στην κα­τα­στρο­φή του κρά­τους, που ως έ­νας ε­ξου­σια­στι­κός μη­χα­νι­σμός ε­δώ και χι­λιε­τί­ες α­πο­τε­λεί την μό­νι­μη α­πει­λή ε­να­ντί­ον της αν­θρω­πό­τη­τας. Η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη δρά­ση και ύ­παρ­ξή του το κα­θι­στά τον κύ­ριο η­θι­κό και φυ­σι­κό αυ­τουρ­γό της δο­λο­φο­νί­ας, ε­ξό­ντω­σης και α­πο­κτή­νω­σης του αν­θρώ­που.Ο σχε­δια­σμός του κρά­τους με τη γε­νι­κευ­μέ­νη ε­πί­θε­σή του α­πέ­να­ντι στους ε­ξα­θλιω­μέ­νους με­τα­νά­στες, τους το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νους, τους ά­στε­γους, τις πόρ­νες, τους α­νυ­πό­τα­χτους νε­ο­λαί­ους και α­ναρ­χι­κούς, μας ο­δη­γεί στην ε­πι­τα­κτι­κή α­να­γκαιό­τη­τα της ορ­γά­νω­σης μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης ε­πι­θε­τι­κής α­πά­ντη­σης α­πό τη με­ριά των α­ναρ­χι­κών. Δια­φω­νού­με με την προ­σή­λω­ση της δρα­στη­ριο­ποί­η­σης σε έ­να και μό­νο ση­μεί­ο, που για κά­ποιους α­πο­τε­λεί συμ­βο­λι­κό χα­ρα­κτή­ρα, διό­τι α­να­πό­φευ­κτα η α­πά­ντη­ση, ε­κτός του ό­τι εί­ναι α­πο­σπα­σμα­τι­κή και συμ­βο­λι­κή, σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν εί­ναι ου­σια­στι­κή. Τη συν­δι­κα­λι­στι­κή - πο­λι­τι­κή αι­τη­μα­το­λο­γί­α την α­φή­νου­με, ό­πως πά­ντα, για τους α­ρι­στε­ρούς α­να­μορ­φω­τές του κρά­τους και ε­πί­δο­ξους ε­ξου­σια­στές που προσ­δο­κούν να καρ­πω­θούν την πο­λι­τι­κή υ­πε­ρα­ξί­α α­πό ο­ποιο­δή­πο­τε κοι­νω­νι­κό γε­γο­νός. Ε­μείς δεν θα κα­τα­ντή­σου­με πε­μπτο­φα­λαγ­γί­τες ή α­ναρ­χι­κοί ψάλ­τες της α­ρι­στε­ράς, ού­τε προσ­δο­κού­με να την α­ντι­κα­τα­στή­σου­με. Α­φή­νου­με, ε­πί­σης, την πρε­μού­ρα των πρό­σφα­των ε­κλο­γι­κών α­πο­τε­λε­σμά­των σε αυ­τούς που την έ­χουν. Ε­πί­σης, ε­πα­νει­λημ­μέ­νως ως α­ναρ­χι­κοί έ­χου­με πει και γρά­ψει πως δια­φω­νού­με κα­θο­λι­κά με τις λο­γι­κές πε­ρί κα­θα­ρών πλα­τειών, συ­νοι­κιών κλπ. Διό­τι η α­ντι­κοι­νω­νι­κή πρα­κτι­κή που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για τη βί­αι­η εκ­δί­ω­ξη των χα­ρα­κτη­ρι­ζό­με­νων «μια­σμά­των» α­πό τους αυ­τό­κλη­τους «κα­θα­ρι­στές», εί­ναι βα­θιά ε­ξου­σια­στι­κή και θα συ­να­ντά, ό­που και ό­πο­τε πραγ­μα­το­ποιεί­ται, το τοί­χος της ορ­γής μας..
ΚΑΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΡΦΕΤΟΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΩΝΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣYΝΗ


Συσπείρωση Αναρχικών