ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ«ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ»

Ας κάνουμε μια ακόμα παρατήρηση του ρυπαρού σκηνικού της πολιτικής μετά και την πρόσφατη «θύελλα» που ξεσηκώθηκε, για μια ακόμα φορά, στους κόλπους του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ

Επισημαίνουμε, κατ' αρχήν, πως μέσα σ' αυτό το υπερφορτωμένο σύστημα ραδιουργιών και πολυσύνθετων τεχνικών, που αποκαλείται πολιτική, περιλαμβάνεται (εκτός των άλλων) η τεχνική της «αθωότητας» και της «ευθιξίας», της υπεράσπισης της ηθικής και της τιμής. Η ηθική γίνεται σημαία κάθαρσης, που σείεται ανάλογα με τις σκοπιμότητες που υπάρχουν (και για τους λιπόψυχους ανάλογα με το πόσους υποστηρικτές μπορούν να μαζέψουν). Σ' αυτές τις περιπτώσεις ανασύρονται και συνδέονται με την επικαιρότητα γεγονότα που έχουν λάβει χώρα πριν από δεκαετίες. Γίνονται εργαλεία στα χέρια της μιας ή της άλλης εξουσιαστικής μερίδας με σκοπό την επικράτηση.
Η «θύελλα» που προαναφέραμε σχετίζεται με τα όσα δήλωσε ο νεότευκτος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παλιά καραβάνα στις ραδιουργίες και τους φραξιονισμούς (για να μην ξεχνάμε και την ορολογία της αριστεράς), Π. Κοροβέσης.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα, θεώρησε τον εαυτό του αποδέκτη των ερωτημάτων που έθεταν τα άρθρα των Βότση και Μπέη στην Ελευθεροτυπία και έσπευσε να τοποθετηθεί, συμπαρατασσόμενος «ανακυκλικά» με συνέντευξη που έσπευσε να δώσει στο Κανάλι 1 του Πειραιά.

Το «σπουδαίο» που περιέχεται στα δημοσιεύματα (και την συνέντευξη) είναι η εμπλοκή του «ΣΥΝασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» στις μίζες που σκόρπιζε η Ζήμενς στα κόμματα. Έτσι στα ξαφνικά, το «μυστικό» γίνεται «κοινό» κτήμα του κόσμου κι όχι κάποιων εκλεκτών που σιωπούσαν.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως όσο «τυχαία» ήταν η «ανακύκλωση», άλλο τόσο «αυθόρμητη» ήταν και η δημοσίευση των δύο αυτών άρθρων καθώς και η μετέπειτα αλληλεγγύη των αρθρογράφων προς τον ανακυκλωτή.

Εκείνο που φαίνεται εκ πρώτης όψεως είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις διάφορες κλίκες της αριστεράς μέσα κι έξω από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την συντριπτική πραγματικότητα των αποτελεσμάτων στις πρόσφατες ευρωεκλογές του Ιουνίου, οι ευθύνες άρχισαν να επιρρίπτονται ένθεν κακείθεν. Όχι τόσο επειδή δεν γνωρίζουν τους κοινωνικούς λόγους που οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση, αλλά γιατί είναι μια καλή ευκαιρία για το ξαναμοίρασμα της πίτας (που μίκρυνε ακόμα πιο πολύ).

Η εκλογική πανωλεθρία έκανε ακόμα πιο ανοιχτή την αντιπαράθεση ανάμεσα στις γραμμές των «ανανεωτών» και του λεγόμενου «αριστερού ρεύματος ανασύνθεσης» αλλά και τις διάφορες διαπλεκόμενες μικροομάδες και άτομα που το καθένα δίνει και μια ετικέτα στο αριστερό ή σοσιαλιστικό «όραμα» που επαγγέλλεται.

Μέσα από τις αλληλοκατηγορίες για τα αίτια της εκλογικής κατρακύλας διαφαίνεται και όλη η απεχθής διαδικασία των πολιτικών εκβιασμών, των κουκουλωμάτων και των «αποκαλύψεων», των υποκριτικών παραιτήσεων (Αλαβάνος)και των υπόγειων διαδρομών (Κύρκος και δεν συμμαζεύεται). Είναι μια εντελώς συνηθισμένη διαδικασία που αποτελεί συστατικό κάθε εξουσιαστικής κάστας. Με την διαδικασία αυτή σε έξαρση και με όσα έρχονται στην επιφάνεια γίνεται αντιληπτό πως υπάρχουν προεκτάσεις φανερές ή κρυφές, επιδιώξεις και σχεδιασμοί.

Στην πολιτική, που είναι ένα μέσο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης αλλά και καθημερινό εργαλείο για τη διαχείριση εξουσιαστικών συμφερόντων, τίποτε δεν είναι τυχαίο, ούτε και βρίσκεται αποκομμένο από μια σειρά πρόσωπα και καταστάσεις. Άσχετα αν δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα. Να υπάρξει, δηλαδή, ένας τεχνητός συσχετισμός (ενώ δεν υφίσταται στην πραγματικότητα) ώστε να ανατραπούν ορισμένα δεδομένα.

Οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι αποκαλύψεις συμβαδίζουν με τις ισορροπίες και αντίστροφα. Γι' αυτό και δεν θα πρέπει να ξενίζει η κίνηση Κοροβέση και των συν αυτώ. Στη πολιτική, αυτοί που πράττουν δεν βλέπουν αναγκαστικά πολύ μακριά. Εκείνοι, όμως, που έχουν καθιερωμένα πόστα και τα μέσα για να μπορούν να σχεδιάζουν, στήνουν ένα ολόκληρο εξουσιαστικό πλέγμα. Είναι οι γνώστες του δρομολογίου που κατευθύνουν τους ευκολόπιστους και τους αδαείς, ενώ κλείνουν πονηρά το μάτι στους κερδοσκόπους και τους τυχοδιώκτες, να τους πλαισιώσουν, με το αζημίωτο εννοείται.

Άλλωστε (για να μιλήσουμε με πραγματικά περιστατικά) αν το κράτος ήξερε πως δεν θα αποκόμιζε οφέλη, δεν θα έδινε το ελεύθερο για τη συγκρότηση της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) δύο μόλις χρόνια μετά την λήξη της δεύτερης ένοπλης (πολιτικής) αναμέτρησης ανάμεσα στις αντιμαχόμενες εξουσιαστικές φατρίες του ΚΚΕ και της λεγόμενης Δεξιάς. Ούτε ο Ανδρεάδης θα τη στήριζε οικονομικά αν δεν περίμενε, στα σίγουρα, πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Τα ενωτικά σχήματα δεν στηρίζονται σε αγνές προθέσεις. Το αντίθετο μάλιστα.

Πάνω σ' αυτό, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα αποτελέσματα που επέφερε η ίδρυση της ΕΔΑ προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της εποχής της. Άλλωστε, η μεταφορά των διαδικασιών δεντροφύτευσης της Νεολαίας Λαμπράκη, στην μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη περίοδο, πασαλειμμένων με τη σάλτσα της αυτοδιαχείρισης, της αυτοοργάνωσης και των κατασταλτικών-ρεφορμιστικών λογικών του «λάου-λάου» και «όλοι μαζί να γίνουμε πολλοί», έχει πολλά να δείξει σ' όσους από τους νεώτερους ενδιαφέρονται ουσιαστικά να συμβάλουν στην απελευθερωτική και αντικρατική διεργασία. Οι παλαιότεροι στην κοινωνική δράση βλέπουν να παίζεται το ίδιο έργο με την ίδια κακή σκηνοθεσία.

Εγκλωβισμός του κόσμου, καλλιεργημένοι μύθοι για πρόσωπα και καταστάσεις, για επερχόμενους «γύρους» αναμέτρησης με το καθεστώς, ηρωοποιήσεις και πολλά άλλα ήταν τα μέσα για τον αποπροσανατολισμό και την καθήλωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Που, τελικά, οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην παράδοση του κοινωνικού χώρου στη δικτατορία των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου.

Όλοι γνωρίζουμε τον ρόλο της ΕΔΑ και δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε. Εννοείται πως δύσκολα θα μπορούσαν να προκύψουν αποδείξεις για μια καθαυτή εξαγορά (μιζάρισμα) των στελεχών τής τότε αριστεράς (χωρίς να σημαίνει πως δεν υπήρξε κάτι τέτοιο). Αλλά ο συνολικότερος ρόλος της και η «ασυλία» που ένα κομμάτι της απολάμβανε για όλα όσα πρόσφερε στο κράτος εντάσσονται στις ανταμοιβές. Η αριστερά (κομμουνιστική και μη) έχει τον δικό της τρόπο να ανταλλάσει της υπηρεσίες της προς το κράτος με μη χρηματικές παροχές, με θέσεις, εύνοιες κ.λπ.

Είναι γεγονός πως η αριστερή εκδοχή του κρατισμού (κάθε απόχρωσης) δύσκολα αφήνει ίχνη από μίζες (με την τυπική τους μορφή). Αυτό το προνόμιο ανήκει στην σοσιαλίζουσα και την δεξιά συνισταμένη της κυριαρχίας. Ο λόγος είναι απλός. Μόνο η πολύχρονη τριβή με την διαχείριση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας παρέχει δυνατότητες ξεκάθαρου μιζαρίσματος. Σ' αυτό, λοιπόν, το ζήτημα η λεγόμενη δεξιά έχει μακρόχρονη πείρα και παραμονή στα διαχειριστικά δρώμενα και είναι επόμενο να απολαμβάνει και τα ανάλογα οφέλη σε χρήμα και οικονομικές παροχές Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα ο «φτωχός συγγενής» σ' αυτές τις καταστάσεις παραμένει η κομμουνιστική και ευρύτερη αριστερά.

Ας μην ξεγελιόμαστε, όμως, από τα φαινόμενα. Οι συναλλαγές που προαναφέραμε, τα πόστα στελεχών και μελών σε κρατικά ιδρύματα και οι ανθούσες επιχειρήσεις στις οποίες συμμετέχουν είναι και σταθερές. Υποκαθιστούσαν και αντικαθιστούν τις πλούσιες παροχές από το πάλαι ποτέ κομμουνιστικό μπλοκ (να μην ξεχνάμε πως ρουβλιοβίωτοι ήταν οι μεν και δολλαροβίωτοι οι δε). Είναι γνωστό πως η κάθε μίζα μπορεί και αναλύεται σε διευκολύνσεις, φοροαπαλλαγές με το γάντι και διαγραφές χρεών μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές.

Είναι μακριά η πορεία της αριστεράς. Αλλά σ' αυτήν υπάρχουν δύο πρόσφατοι «σταθμοί». Το '89-'90 και η ο σχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο ΣΥΝ του 1989 μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ξεδιάντροπη ομολογία της κοινότητας των δύο μπλοκ κυριαρχίας («δυτικού» και «ανατολικού») ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακόμα εργαλείο που αποσκοπεί (στο μέτρο των δυνατοτήτων του βέβαια και ανάλογα με τους πρόθυμους να τον συνδράμουν) στην απορρόφηση ζωτικών κοινωνικών δυνάμεων και δυνατοτήτων και αξιοποίησής τους προς όφελος του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Όλα αυτά μέσα στην πορεία που χαράχτηκε στο πλαίσιο της επανενοποίησης της κυριαρχίας σε παγκόσμιο πεδίο αλλά και σε κάθε περιοχή ξεχωριστά.

Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από το «βρώμικο '89» και οι οσμές δεν λένε να διαλυθούν. Ίσα - ίσα χρησιμεύουν για να συνεχίζονται οι δολοπλοκίες, τα «ανανεωτικά» εφευρήματα για «ανασυνθέσεις της αριστεράς» που στοχεύουν στην αλληλοεξόντωση (πάντα με εκείνο το «πολιτικά ευπρεπές» στυλ) των διαφωνούντων και την εγκαθίδρυση νέων ισορροπιών.

Με την πρόσφατη «θύελλα» φάνηκε πως το ζήτημα των συμμαχιών βρίσκεται στο επίκεντρο των διαφωνιών και της διαμάχης. Η πραγματικότητα, βέβαια, δε βρίσκεται στο αν θα υπάρχουν συμμαχίες ή με ποιους αλλά στο ποια κλίκα θα τις καθορίσει. Γεγονός εξ άλλου παραμένει το ότι οι συμμαχίες και οι απορροφήσεις είναι μια διαρκής κατάσταση στο μπλοκ της εξουσίας στο οποίο βρίσκεται η αριστερά στο σύνολό της, ανεξάρτητα από τις επαναστατικές ή μη εγγραφές της. Είναι μάλιστα πολύ έντονο το σημείο της σύγκρουσης ώστε να φτάσει ο Παπαδημούλης να δηλώσει πως εάν υπάρξει προσπάθεια ανατροπής της υπάρχουσας «ισορροπίας», ο ΣΥΝ θα κατέβει αυτόνομα στις εκλογές! Αυτά και πολλά άλλα δείχτηκαν στη συζήτηση της Κεντρική Πολιτικής Επιτροπής, όπου η επίδραση των πρόσφατων διενέξεων είναι καθοριστική.

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως ο Συνασπισμός (της Αριστεράς και της Προόδου) κατασκευάστηκε για να στηρίξει τον κρατισμό σε μια από τις δύσκολες περιόδους του και να καρπωθεί τα οφέλη της κρατικής και καπιταλιστικής διαχείρισης. Από τότε ο ρόλος του δεν έχει μεταβληθεί. Από τους αιθεροβάμονες και τους τεχνικούς της πολιτικής μπορεί να εξορκίζεται ή να πριμοδοτείται, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Αποτέλεσε το δεκανίκι για τη στήριξη της ΝΔ ενάντια στο ΠΑΣΟΚ το 1989 και μετέπειτα. Αλλά η διαδρομή παρουσιάζει εναλλαγές.

Σταδιακά μετατρέπεται στον κύριο τροφοδότη, την αποθήκη του ΠΑΣΟΚ τόσο σε ψήφους όσο και σε λογικές. Άλλωστε δεν χρειάζεται να κουραστεί κάποιος στο να αναζητήσει επιχειρήματα. Ο Μπίστης, η Δαμανάκη και τόσοι άλλοι, είναι αδιαμφισβήτητες περιπτώσεις. Τώρα εμφανίζεται να περιφέρει σαν δώρο το λείψανο της συσπείρωσης των επαναστατικών και ριζοσπαστικών κομματιών της αριστεράς (λέγε και αριστερισμού) στο όνομα της πολυδιαφημισμένης ενότητας. Είναι η γνωστή κούφια και παραπλανητική επαγγελία που χρησιμοποιείται σαν δόλωμα και σαν πρόσχημα όταν συμπίπτουν συμφέροντα συμμετοχής στην συνδιαχείριση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Σ' αυτό το σημείο χρειάζεται να επισημάνουμε πως η κίνηση του Κοροβέση και των συν αυτώ δεν έρχεται να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση αλλά να την εξωραΐσει. Τα πράγματα χρειάζεται να λέγονται με το όνομά τους και εμείς απλά θα θυμίσουμε πως κανείς δεν είναι τυχαίος και άσχετος. Επειδή ο περί ου λόγος βουλευτής δεν αγνοεί τα όσα διαδραματίστηκαν το «βρώμικο '89», εκτός κι αν ήταν απορροφημένος από κάποιες σπουδές, όπως ο Χριστόδουλος. Ούτε βέβαια σκέφτηκε μετά από τόσα χρόνια να σώσει την αριστερά μέσα από την ανακύκλωση. Εκτός από τον επιφανειακό χαρακτήρα που έχει με το να εμφανίζεται σαν αντιπαράθεση στη τοποθέτηση του Κύρκου για συνεργασία (και όχι μόνο) με το ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν πολλά ακόμη χαρακτηριστικά που δεν είναι εύκολο να αποσυνδεθούν από την τρέχουσα κατάσταση.

ΠΗΓΗ:http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=289&Itemid=1