Η μετανάστευση ως εργαλείο επιβολής της κυριαρχίας

Σύμφωνα με τους «ειδικούς» η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο στα πλαίσια της αναζήτησης των ανθρώπων για καλύτερες συνθήκες ζωής. Η μετανάστευση σύμφωνα με την κρατούσα άποψη θεωρείται εκούσια. Αν όμως κάποιος κάνει μια απλή αναδρομή τουλάχιστον στους τελευταίους αιώνες θα δει ότι η μετανάστευση έχει χρησιμοποιηθεί πάντα ως μέσο για την επιβολή και τη διατήρηση της εξουσίας.
Από την βιομηχανική αναδιάρθρωση στην Αγγλία που οι εξουσιαστές προκειμένου να σπρώξουν το αγροτικό πληθυσμό στις βιομηχανικές περιοχές, που τότε αναπτύσσονταν, έκαιγαν και περιέφραζαν τις αγροτικές εκτάσεις, για να στερήσουν τους πρωτογενείς πόρους, μέχρι τις μέρες μας που εστίες πολέμων, «ανακατατάξεις», (όπως αυτές της ανατολικής Ευρώπης από τη δεκαετία του ʼ90), δημιούργησαν τις συνθήκες εκείνες για την εξαθλίωση πληθυσμών και την «εκούσια» φυγή από τους τόπους της μέχρι τότε διαβίωσής τους.
Η εσωτερική, αρχικά, μετανάστευση και λίγο αργότερα η μετανάστευση προς τους βιομηχανικά αναπτυσσόμενους τόπους εμπεριέχει το στοιχείο της επιβολής, πρωταρχικά ως προς εκείνους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν και κατά δεύτερον σε αυτούς που ήδη κατοικούν στους τόπους υποδοχής.Η κυριαρχία χρησιμοποιεί με ποικίλους τρόπους, αυτό το αναλώσιμο εξαθλιωμένο έμψυχο «υλικό».Επαναδιαπραγματεύεται και επιβάλλει τις εξουσιαστικές σχέσεις ενώ εκμεταλλεύεται με έμμεσο ή άμεσο τρόπο τους διαχωρισμούς που η ίδια έχει κατασκευάσει.Χρησιμοποιεί δοκιμασμένες μεθοδεύσεις, όπως η δημοσιοποίηση της «αύξησης» των δεικτών της εγκληματικότητας και η ανάγκη καταπολέμησης της. Αυτή όμως η εγκληματικότητα (απότοκος της εξαθλίωσης και των εξουσιαστικών σχέσεων και δομών που έχουν επιβληθεί) σε καιρούς που η κοινωνική οργή τείνει να δημιουργήσει ρήξεις και φθορές στην καθεστηκυία τάξη, είναι και το εργαλείο της εξουσίας για περισσότερη καταστολή. Οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκονταν ανέκαθεν οι οικονομικοί μετανάστες, επιβάλλονται από την εξουσία προκειμένου να πετύχει τους εκάστοτε στόχους της.
Ένας σημαντικός στόχος είναι η αποσύνθεση της συνοχής των ανταγωνιστικών προς την εξουσία τμημάτων του κοινωνικού χώρου. Αλλά και η ανάπτυξη ανταγωνισμών μέσα στον κοινωνικό χώρο, ώστε να αποσυμπιέζεται και να εκτονώνεται η αντίθεση προς την κυριαρχία.
Οι προσδοκίες που κατά καιρούς καλλιεργούνται από τους εξουσιαστές και τις πολιτικές τους προεκτάσεις, για καλυτέρευση των συνθηκών των ημεδαπών και ενσωμάτωση των εξαθλιωμένων, είναι ένα ακόμη εργαλείο για την κάμψη της κοινωνικής οργής, στα πλαίσια των παροχών που της επιτρέπουν να «αναζωογονεί» την διατήρηση του καθεστώτος καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Οι περιοχές της Αττικής που ιστορικά έχουν φιλοξενήσει πρόσφυγες, εσωτερικούς μετανάστες αλλά και οικονομικούς μετανάστες από άλλες περιοχές του πλανήτη από το 1922 και μέχρι τις μέρες μας είναι οι εξής:Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας το 1922, ένας πληθυσμός 220.000 που κατέληξε στην Αθήνα σε πληθυσμό κατοίκων 450.000 περίπου, εγκαταστάθηκαν: «στην Καλλιθέα (Σκοπευτήριο, Χαροκόπου), τα Κουντουριώτικα, την Κοκκινιά, την Δραπετσώνα και τον Κορυδαλλό κ.α. Σε περιοχές εκτός σχεδίου ή ανάμεσα στους πλούσιους πολεοδομικά χώρους ανάμεσα στα κτήρια της οργανωμένης δόμησης όπως στην Κοκκινιά (πολυκατοικίες), την Νέα Φιλαδέλφεια, την Νέα Ιωνία και τις Τζιτζιφιές.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στις κτισμένες από το κράτος κατοικίες, εγκαταστάθηκαν και άλλοι πρόσφυγες είτε συγγενείς ή συγχωριανοί εκείνων που έλαβαν διαμέρισμα ή κατοικία, οι οποίοι κατοίκησαν κυριολεκτικά σε παράγκες ανάμεσα στα μπλόκ της οργανωμένης δόμησης, όπως για παράδειγμα στις Τζιτζιφιές.Εδώ πια έχουμε κανονικές παραγκουπόλεις, μεγάλες σε μέγεθος με πληθυσμό από 2-4 χιλιάδες κατοίκους, σε πυκνά συσσωματώματα παραγκών, από κάθε υλικό και μορφή, όπου αρκετά αργότερα το κράτος τις εξόπλισε με στοιχειώδη ύδρευση και αποχέτευση, και όπου παρέμειναν οι πρόσφυγες μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1960 και αργότερα», (Παραγκουπόλεις ένα τυπικό καπιταλιστικό φαινόμενο, Γ. Σαρηγιάννης).Οι βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, οι εκκενώσεις χωριών και η καταστροφή από τους κρατιστές των καλλιεργειών, κατά τη διάρκεια του εμφύλιου, ονομάστηκε από τους «ειδικούς» αστυφιλία.
Αυτή τη περίοδο εγκαταστάθηκαν σε άθλιες συνθήκες 500.000 άνθρωποι στη περιοχή της Αθήνας σε πληθυσμό που αριθμούσε τότε περίπου 1360.οοο, οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στις δυτικές περιοχές της Αθήνας, ενώ άλλοι που είχαν καταφέρει να πουλήσουν μέρος από τις περιουσίες τους, εγκαταστάθηκαν στις πολυκατοικίες των περιοχών της Αθήνας, Κυψέλη, Πατήσια, κλπ, στις λεγόμενες «αθηναϊκές πολυκατοικίες».
Τη δεκαετία του ʼ50 περιοχές που φιλοξένησαν τους εξαθλιωμένους εσωτερικούς μετανάστες ήταν μεγάλες εκτάσεις στο Μενίδι, τα Λιόσια, την Πετρούπολη, το Περιστέρι, και, προς τον Πειραιά και το Θριάσιο, το Πέραμα, τον Κορυδαλλό, τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα, κ.α.Από τη δεκαετία του 1990 αυτές περίπου οι περιοχές δέχτηκαν και τους μετανάστες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και όχι μόνο απʼ αυτές.
Τα κύματα μεταναστών μέχρι σήμερα στοιβάζονται επίσης και σε παραγκουπόλεις δίπλα σε γεωργικές καλλιέργειες, βλ. Ηλεία και φραουλοπαραγωγοί, αλλά και πλάι στα υπό κατασκευή ολυμπιακά έργα κ.λπ.Επίσης τα ημιυπόγεια και τα μικρά διαμερίσματα των εσωτερικών μεταναστών του 1950, έχουν κατοικηθεί από τις νέες φουρνιές εξαθλιωμένων ανθρώπων.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν να επιτευχθεί συσπείρωση των εξαθλιωμένων και καταπιεσμένων και να υπάρξουν εξεγερτικές διεργασίες . Στον αντίποδα, όμως, όλο και περισσότερο λειτουργεί η ανασφάλεια και η αλλοτρίωση με αποτέλεσμα να υπάρχουν φαινόμενα ρατσισμού, και από την άλλη οι εξαθλιωμένοι να εξαρτούνται από τοπικές και πολυεθνικές μαφίες.
Τα κατά καιρούς μεταναστευτικά ρεύματα και οι πρόσφυγες χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος με πολλούς τρόπους. Η εξουσιαστική σχέση και η υποτέλεια που καλλιεργήθηκε από τη πλευρά των κυρίαρχων περιελάμβανε «παροχές» μέσω της νομιμοποίησης των κατοικιών τους, εξάρτηση από μαφίες και κομματικούς προστάτες κλπ. Γειτονιές που παραδοσιακά ήταν προσφυγικές και μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους συμμετείχε στην αντίσταση και τον εμφύλιο, αρχικά δέχτηκαν καταστολή και αργότερα παροχές για την ενσωμάτωση των κατοίκων τους. Δεν είναι τυχαίο πως η δικτατορία της 21ης Απριλίου εξάλειψε όσες παράγκες είχαν απομείνει κτίζοντας πολυκατοικίες. Σε άλλες περιπτώσεις που το κράτος είχε σοβαρό πρόβλημα εκκενώθηκαν και κατεδαφίστηκαν, όπως έγινε στις παραγκουπόλεις της Δραπετσώνας το 1960.
Τα κύματα των οικονομικών μεταναστών από τη δεκαετία του ʼ90 μέχρι σήμερα στοιβάχτηκαν στις ίδιες περιοχές. Αντιμετώπισαν την ίδια μεταχείριση από το κράτος, με τους προηγούμενους. Απορροφήθηκαν και αυτά με τη σειρά τους από τους πολιτικούς μηχανισμούς του κράτους, λεηλατήθηκαν από μαφίες ομοεθνών τους, είτε από τους μηχανισμούς νομιμοποίησης και εύρεσης εργασίας στις οποίες συνυπάρχουν πολιτικοί μηχανισμοί αλλοτρίωσης και οργανωμένες συμμορίες. Χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος και το κεφάλαιο, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχαν χρησιμοποιηθεί οι προηγούμενοι.
Η εκμετάλλευση, η καταστολή η αλλοτρίωση είναι το ζητούμενο για τη κυριαρχία, οι διαχωρισμοί μεταξύ προσφύγων και ντόπιων είναι μια από τις δικές της συνταγές, όπως και οι δείκτες «αύξησης» της εγκληματικότητας, η οικονομική κρίση, ο κίνδυνος της τρομοκρατίας κλπ.Το ζητούμενο για τους αναρχικούς όμως είναι να μπορούν να συνθέσουν και να αναλύσουν αυτά τα συστατικά της κυριαρχίας που τους κάνουν να στέκονται εχθρικά απέναντί της. Δεν έχουν να ζητήσουν τίποτα από το κράτος, γιατί γνωρίζουν ότι οι παροχές του, θα είναι ένα τερτίπι για τη διαιώνιση της εξουσίας. Η καταστολή και η αφομοίωση γίνεται με πολλούς τρόπους όπως η βία, οι παροχές και η διαπραγμάτευση.Οι λογικές της συνδιαλλαγής είναι το ίδιο εχθρικές με την ωμή βία του κράτους, οι μισές αλήθειες και τα πολιτικά παιχνίδια δεν μας αφορούν. Για τον απλούστατο λόγο πως η ανθρώπινη ευτυχία δεν μπορεί να χτιστεί με ψέματα και απάτες που είναι συστατικά της πολιτικής.
(Δημοσιεύτηκε από Αναρχικούς/ες μέσα και έξω από σχολεία και σχολές) και μπορειτε να το βρειτε εδω:
www.anarchypress.gr