«Ευτυχώς»! Δεν ήταν οργανωμένος εμπρησμός

Υπέκυψε στα τραύματά της η 27χρονη γυναίκα που είχε πέσει θύμα άγριας κακοποίησης από τον 47χρονο σύζυγό της, ο οποίος την περιέλουσε με εύφλεκτο υγρό και στη συνέχεια της έβαλε φωτιά. Η άτυχη γυναίκα, που στην προσπάθειά της να ζητήσει βοήθεια έτρεξε μέσα στο δάσος, πίσω από την ταβέρνα «Ζυγός», στην Πάρνηθα, με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά, νοσηλευόταν με καθολικά εγκαύματα από τις 22 Αυγούστου στο νοσοκομείο ΚΑΤ. Και τελικά χθες εξέπνευσε. “ (από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία)
Στις 22 Αυγούστου καιγόταν η Πεντέλη και η ανατολική Αττική. Τα ραδιόφωνα το απόγευμα ανακοίνωναν απόπειρα οργανωμένου εμπρησμού σε τρία σημεία στην Πάρνηθα. Τι πιο λογικό εξάλλου; Με όλες τις δυνάμεις της Πυροσβεστικής τραβηγμένες στην Πεντέλη, οι οικοπεδοφάγοι βρήκαν ευκαιρία, ούρλιαζαν τα οικοευαίσθητα ΜΜΕ. Όμως δεν ήταν αυτό (άλλωστε οι οικοπεδοφάγοι είχαν «διευθετήσει» την Πάρνηθα το καλοκαίρι του 2007). Όταν λίγες ώρες αργότερα μαθεύτηκε πως δεν επρόκειτο για οργανωμένο εμπρησμό, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να μεταφέρουν τα ανακουφιστικά νέα: επρόκειτο «απλά», για μία 27χρονη που λούστηκε με βενζίνη και φωτιά από τον σύζυγό της στη Φυλή και στην προσπάθειά της να γλιτώσει προκάλεσε πυρκαγιά. Σοκαριστικό μεν, ανακουφιστικό δε. Και η κανονική ροή του προγράμματος συνεχίστηκε. Τόσο αδιάφορα και κυνικά. Λίγες μέρες μετά, η αναγγελία ενός θανάτου μιας ανώνυμης 27χρονης σε μερικές γραμμές εφημερίδας που δεν φτιάχνουν ούτε μισό μονόστηλο. Η απαξίωση ως ένα ακόμη κομμάτι της έμφυλης τιμωρίας. Απαξίωση. Γιατί είναι συνηθισμένο. «Ακραίο» μεν, σοκαριστικό, αλλά συνηθισμένο. Σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τόσο απλά, στον γλοιώδη συμβολισμό των ΜΜΕ καταγράφεται ένας καθημερινός κηρυγμένος πόλεμος. Και αυτός ο πόλεμος δεν έχει φορείς απλά «τελειωμένους μεθύστακες» από την Φυλή, δεν αφορά μειοψηφικά «ξαναμμένα αρσενικά» δεν είναι «μεμονωμένο περιστατικό». Έχει πρόσημο, έχει αρχή, μέση, τέλος, έχει φύλο, κράτος, νόμους, κώδικες, συμπεριφορές, θεσμούς, μηχανισμούς, υποταγή: η πατριαρχία δεν εκδηλώνεται και δεν αφορά μονάχα «μεμονωμένα» περιστατικά βίας, αλλά μέσα από τις αιχμηρές μορφές έκφρασής της απλά κορυφώνεται, δηλώνει τη δύναμή της, την αυτοκρατορική της επικράτηση στο πεδίο της καθημερινότητας. Μία στις τρεις γυναίκες έχει σε μόνιμη ή περιστασιακή βάση εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί με άλλο τρόπο κατά τη διάρκεια της ζωής της. Στο 85% των περιπτώσεων, ο δράστης είναι μέλος της οικογένειάς της ή γνωστός της. 26 συζυγοκτονίες τους τελευταίους μόλις 15 μήνες στην Ελλάδα, ρεκόρ στην Ευρώπη. (αν και σε αυτό τον αριθμό δεν καταγράφονται όλα τα θανατηφόρα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας παρά μόνο του συζύγου προς την σύζυγο). Ακόμα και σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών και ευθύνεται για περισσότερους θανάτους και προβλήματα υγείας απʼ ό,τι ο καρκίνος ή τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.Η ανώνυμη 27χρονη από τη γειτονική Φυλή είναι ένας ακόμη θάνατος «συνηθισμένος», κυνικά βαλμένος σε μια στατιστική δίπλα στα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Και οι απαντήσεις μας δεν πρέπει πια να στέκουν αμήχανες…