Ο μετανάστης είναι στην ουσία μια μη ύπαρξη που η στατιστική τοποθετεί στη σφαίρα της απειλής

Οι μέχρι τώρα αντιρατσιστικές και φιλομεταναστευτικές πολιτικές ΔΕΝ στάθηκαν ικανές να αναχαιτίσουν ούτε το ρατσισμό, ούτε την ξενοφοβία. Στο ζοφερό σημερινό σκηνικό, ο μετανάστης παίζει καθοριστικό ρόλο. Η διάλυση των μηχανισμών ενσωμάτωσης- αφομοίωσης και η προσπάθεια αντικατάστασής τους από ένα διαρκώς αυξανόμενο αριθμό Μ.Κ.Ο., διευρύνει τα όρια της συναίνεσης, παράλληλα όμως θέτεικαι την αντίσταση σε νέο πλαίσιο. Οι πολιτικές της ευαισθησίας παίρνουν θέση δίπλα στο ρεαλισμό του κυβερνητισμού.
Στόχος πρέπει να είναι η συγκρότηση κινηματικών κινήσεων, με τους μετανάστες κι όχι για τους μετανάστες, στο δρόμο για τα σύνορα, που η εξουσία οπλίζει το διαχωρισμό. Το μήνυμα είναι με τους μετανάστες κι όχι για, στη βάση όμως ενός κοινού νήματος : αυτού της καταπίεσης. Είναι το ίδιο νήμα που μας συνδέει με τους τρομονόμους, τους κουκουλονόμους, τις κάμερες, τον έλεγχο του D.N.A., της άρσης του τηλεφωνικού απορρήτου κι άλλων ρυθμίσεων ελέγχου και καταστολής. Είναι το ίδιο νήμα που μας συνδέει απέναντι στα αφεντικά, απέναντι στο κόσμο της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης. Απέναντι στο κόσμο του καπιταλισμού. Αν αυτό το νήμα μένει σε δεύτερη μοίρα απέναντι σε διαφορές, είτε εθνολογικές, είτε θρησκευτικές, είτε ακόμα και πολιτισμικές, δημιουργούνται οι όροι για την επικράτηση της ακροδεξιάς λογικής. Κανείς δε μπορεί πλέον να κινείται στη βάση της εκπροσώπησης, ούτε στην αδιέξοδη λογική των «ξένων χρήσιμων» που πρέπει απλώς να διεκδικούν ό,τι και οι άλλοι εργάτες. Το κοινό νήμα που συνδέει τους μετανάστες με εμάς, μπορεί να ξεκινάει από την ταξική ενότητα αλλά η στέρηση της ελευθερίας, οι σχέσεις κυριαρχίας, η εξουσία η ίδια, είναι που αναπαράγει το διαφορισμό και την ανισότητα.
Κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες, η πρόοδος και η βιολογία επέβαλαν ως φυσικό νόμο τη δημιουργία εθνικών συνειδήσεων που είχαν ως στόχο την ομογενοποίηση του χώρου μέσα στον οποίο κάθε κράτος επέβαλλε την πρωταρχική του συσσώρευση αλλά και το πλαίσιο κυριαρχίας. Είναι σαφές ότι απέναντι σε αυτό οφείλαμε να αναδείξουμε τον μη αυθύπαρκτο χαρακτήρα των εθνών, να δείξουμε ότι το έθνος είναι δημιούργημα ιδιαίτερων κοινωνικών συνθηκών, αλλαγών στο τρόπο παραγωγής, συγκρούσεων. Είναι μια καθόλα ενεργή ταυτότητα αλλά όχι ένας φυσικός νόμος. Η ύπαρξη εθνικής ταυτότητας για μια κοινωνία δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε σύμφυτη με τη φύση του κόσμου. Ακριβώς εκεί βρίσκεται ο διαχωρισμός που στηρίζεται στο θεσμικό ορισμό του έθνους-κράτους που προτάσσει το αίμα και τη γη και όχι το άτομο φορέα δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, το κράτος ομογενοποιήθηκε με βάση τη θρησκεία και την καταστροφή της διαφορετικότητας. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» επανεισάγεται ως ανακουφιστική κραυγή ετεροπροσδιορισμού. Η ταυτόχρονη, χωρίς όρια, εκμετάλλευση του μετανάστη με τη συνεχή απολογία του για όλα τα δεινά της κοινωνίας, συνθέτουν ένα πολύ επικίνδυνο ρατσιστικό καμβά. Η Ελλάδα συνέβαλε τα μέγιστα στην πολιτική απόφαση του συμβουλίου της Ευρώπης, για την δημιουργία κοινού σώματος λιμενοφυλακής και για τον προχωρημένο διάλογο για τη δημιουργία σώματος άμεσης επέμβασης στα σύνορα των κρατών-μελών. Αυτό βέβαια πατάει πάνω στην έντονη συντηρητικοποίηση των μεσαίων στρωμάτων, που με βάση την πίεση που τους ασκείται, επανακαθορίζουν την ταυτότητά τους με βάση τη διευρυνόμενη ανασφάλεια και κυρίως με βάση ενός νέου φοβικού συνδρόμου. Ο δρόμος προς το σημερινό ολοκληρωτικό ρατσισμό ήταν ήδη στρωμένος από μια τεράστια εκστρατεία αφομοίωσης, καθορισμού και απαξίωσης των άλλων πολιτισμών. Μια κοινωνία ανασφαλής σε όλες τις εκφάνσεις τις αναζητά άλλοθι και γίνεται η στέρεα βάση της κοινωνικής ακροδεξιάς.
Ο καπιταλισμός, που γεννήθηκε στην κοίτη της δουλοπαροικίας και ανδρώθηκε στη λαίλαπα της αποικιοκρατίας, επανεισάγει και τις δύο περιόδους μαζί. Η πίστη στην υπεροχή του δυτικού κόσμου και η βίαιη προσπάθεια καθολικής ομογενοποίησης με τον όρο «εκδημοκρατισμός παντού» σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία για την καταστροφή των φυσικών πόρων, οδηγεί στη διάλυση ολόκληρων εκτάσεων, κρατών ακόμα και ηπείρων. Δημιουργείται έτσι ένα τεράστιο ανθρώπινο πλεόνασμα, χωρίς ελπίδα επιβίωσης, που μετακινείται δυτικά. Απέναντι σε αυτήν την κίνηση, τα κράτη υποδοχής απαντούν με πολεμικές κραυγές, στρατιωτικοποίηση των δυτικών κοινωνιών, άντληση των νομοθετικών ρυθμίσεων από το απόθεμα ακροδεξιών ρατσιστικών λογικών (στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Β. Αφρική) ή από το δόγμα της αποτελεσματικότητας. Έχουμε ενίσχυση του ιδεολογικού μηχανισμού που καθιστά το διαφορετικό εξ ορισμού ένοχο. Αντιτρομοκρατικοί και αντιμεταναστευτικοί νόμοι βγαίνουν από την ίδια μήτρα καταστολής και ομογενοποίησης.
Την εποχή που όλα έχουν την γονιδιακή τους εξήγηση, ο αποκλεισμός του ξένου καθίσταται αναπόφευκτος. Αυτό ακριβώς δηλώνει και το μέτρο της ελληνικής κυβέρνησης να απελαύνεται κάθε αλλοδαπός για τον οποίο έχει απαγγελθεί κατηγορία που επισύρει ποινή άνω των τριών μηνών. Είναι ένα διάταγμα που συντρίβει τον ίδιο τους το νομικό πολιτισμό. Τώρα που το σύνολο των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ έχουν ενσωματώσει στην κυβερνητική πρακτική τον πολιτικό λόγο της ακροδεξιάς, εμείς για την Ελλάδα δεν μπορούμε παρά να απαιτούμε…
Τίποτε λιγότερο από :
·Πλήρη ισότητα εδώ και τώρα
·Συμμετοχή όλων (και των μεταναστών) στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών και όχι των εθνών.
·Νομιμοποίηση χωρίς όρους και προϋποθέσεις
·Πολιτικό άσυλο στους πρόσφυγες
·Στρατόπεδα συγκέντρωσης για κανέναν

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ