Το σύγχρονο απαρτχάϊντ που ορθώνεται και η αλληλεγγύη που πρέπει να το ξεριζώσει

ο πόλεμος τους διώχνει…

Πρόσφυγες και μετανάστες, άνθρωποι κατατρεγμένοι και ξεριζωμένοι από τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις χώρες καταγωγής τους. Δεν το επέλεξαν να αφήσουν πίσω ανθρώπους δικούς τους, δεν το επέλεξαν να αφήσουν πίσω τον ίδιο τους τον τόπο, αλλά εξαναγκάστηκαν να οδηγηθούν στους δρόμους της φυγής. Με απλά λόγια, τους έδιωξαν από τα μέρη τους. Ποιοι; Μα φυσικά τα ευρωπαϊκά και δυτικά κράτη, οι στρατιωτικοί και οικονομικοί πόλεμοι που αυτά διεξάγουν στις χώρες προέλευσης των προσφύγων και των μεταναστών, πόλεμοι που αφήνουν πίσω τους εκατόμβες νεκρών και σακατεμένων ανθρώπων, συντρίμμια και διαλυμένες οικονομίες. Πόλεμοι οι οποίοι ξεκίνησαν από το 2001 και το 2003 σε Αφγανιστάν και Ιράκ και που στις ημέρες μας συνεχίζονται και διευρύνονται με πολεμικές επιχειρήσεις που καμουφλάρονται έντεχνα με τον τίτλο της «ειρηνευτικής αποστολής». Το ελληνικό κράτος –σε συνεργασία με τα υπόλοιπα δυτικά κράτη- αξιώνει τη συμμετοχή του στις «αντιτρομοκρατικές» πολεμικές εκστρατείες και στα «ειρηνευτικά» πολεμικά μέτωπα με ενεργά στρατεύματα κατοχής στα πεδία των μαχών (ας σημειώσουμε πως μόλις πριν λίγους μήνες διπλασιάστηκε η παρουσία του ελληνικού στρατού στο Αφγανιστάν).
Κι όμως ο πόλεμος που διεξάγουν τα δυτικά κράτη, δεν τους διώχνει απλά από τον τόπο τους. Ο ίδιος αυτός ο πόλεμος των δυτικών κρατών τους ακολουθεί παντού…

…κι ο πόλεμος τους ακολουθεί παντού

Στο δρόμο της φυγής, οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες συναντούν τον αστυνομικό και πολεμικό στρατό των δυτικών κρατών, τα ληστρικά κυκλώματα των δουλεμπόρων, τα αφεντικά που τους πίνουν το αίμα, τα κράτη που τους απαξιώνουν τη ζωή.
Τα ναρκοθετημένα χερσαία σύνορα με τα διαμελισμένα σε αυτά σώματα των μεταναστών, τα περίπολα των συνοριοφυλάκων κι οι «αδέσποτες» σφαίρες τους που βρίσκουν πάντα στόχο, οι θανάσιμες θαλάσσιες περίπολοι της ευρωπαϊκής ακτοφυλακής (frontex) που εμβολίζουν τις λέμβους των μεταναστών, τα κυνηγητά που καταλήγουν σε εν ψυχρώ δολοφονίες από τους «επίλεκτους» λιμενικούς φρουρούς στα λιμάνια όπου οι μετανάστες αναζητούν μια θέση στο πλοίο της γραμμής για το «ευρωπαϊκό όνειρο», οι «επιχειρήσεις σκούπα» με την παραδοσιακή αστυνομική βία που τις συνοδεύει στις μητροπόλεις, τα βασανιστήρια και η κακομεταχείριση στα κελιά των αστυνομικών τμημάτων και στις φυλακές των στρατοπέδων κράτησης, η μαύρη εργασία και το ξεζούμισμα των μεταναστών από τα ντόπια αφεντικά σε κάθε λογής εργασιακό κάτεργο, τα κλειδωμένα δωμάτια μέσα στα οποία εξαναγκάζονται σε εκπόρνευση γυναίκες μετανάστριες από μεικτά κυκλώματα, οι ουρές της ταλαιπωρίας για τις πράσινες και ροζ κάρτες προσωρινής παραμονής στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη που εξελίσσονται σε αστυνομικές επιχειρήσεις απώθησης χιλιάδων μεταναστών (με τρεις νεκρούς μετανάστες το τελευταίο εξάμηνο), η καθημερινή εξαθλίωση, γκετοποίηση, υποτίμηση και κοινωνικός αποκλεισμός των προσφύγων και των μεταναστών από τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές του κράτους και των διακρατικών συμφωνιών…

το σύγχρονο απαρτχάιντ που ορθώνεται…

Μέσα σε αυτό το πολεμικό για τους μετανάστες και πρόσφυγες περιβάλλον, επιχειρείται να στηθεί στην ελληνική επικράτεια και κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου διαμένουν χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, ένα σύγχρονο απαρτχάιντ. Ένας άτυπος φυλετικός νόμος ο οποίος επιχειρείται να νομιμοποιηθεί κοινωνικά και θεσμικά έτσι ώστε να διαχωριστούν οι άνθρωποι με βάση την καταγωγή τους και ακολούθως να αντιμετωπιστούν από τα κρατικά όργανα και διάφορους «καλοθελητές» με τον γνωστό περιποιητικό τρόπο: φυλάκιση, εκδίωξη, θάνατος.
Τους τελευταίους μήνες λοιπόν, με πρωτεργάτες τους ιδεολογικούς μηχανισμούς τους κράτους και κάποιες δράκες ακροδεξιών και φασιστών, αλλά και με σχεδόν τα περισσότερα πολιτικά κόμματα να μετατοπίζουν τις πολιτικές τους αναφορές σε συντηρητικές έως ακροδεξιές αντιλήψεις, επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί στην κοινωνική συνείδηση πως «οι ξένοι είναι εγκληματίες». Ένας καλλιεργούμενος φόβος για τους μετανάστες που επιζητά περισσότερη κρατική κι αστυνομική επέμβαση. Η εγκληματοποίηση των μεταναστών από τα ΜΜΕ, τα καθημερινά δελτία, οι αναφορές για την εγκληματική δράση των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και οι προτροπές για κάθαρση του τοπίου της μητρόπολης, αποπροσανατολίζουν το δημόσιο αίσθημα και την κοινή γνώμη, καθώς ουδεμία αναφορά δε γίνεται στους λόγους για τους οποίους οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν φτάσει ή έχουν αφεθεί σε τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης, γκετοποίησης και αποκλεισμού. Και φυσικά όλος αυτός ο αποπροσανατολισμός, στοχεύει στην άντληση της απαραίτητης κοινωνικής συναίνεσης για περισσότερη εθνική συνοχή και φυσικά περισσότερα μέτρα τάξης και ασφάλειας ενάντια στους «διαφορετικούς».
Σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος (όπως και πληθώρα κρατών ανά τον κόσμο) βρίσκεται σε βαθιά οικονομική και συστημική κρίση, είναι αναγκαία η εύρεση ενός κοινού «εχθρού» απέναντι στον οποίο θα υπάρξει εθνική συνένωση, έτσι ώστε να υπερπηδηθούν τα καθημερινά προβλήματα της ολοένα και μεγαλύτερης ανεργίας και της επίτασης της εκμετάλλευσης. Σε μια περίοδο μάλιστα όπου παρατηρείται έντονη κοινωνική πόλωση, με αφορμή την εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη και την έμπρακτη αμφισβήτηση σε βάθος χρόνου των θεσμών και του κράτους.
Σε αυτήν τη χρονική περίοδο είναι που το ελληνικό κράτος αυξάνει τις επιχειρήσεις σκούπα και απειλεί για εκκαθάριση του κέντρου της Αθήνας από τους μετανάστες, πολιορκεί τον κατειλημμένο χώρο του παλαιού εφετείου όπου έχουν βρει στέγη εξαθλιωμένοι μετανάστες και απειλεί για άμεση εκκένωσή του, προαναγγέλλει τη δημιουργία νέων στρατοπέδων κράτησης μεταναστών, διευρύνει τις συνεργασίες του για «αποτελεσματικότερη» λειτουργία της ενιαίας ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής (frontex), ξαμολάει τους ένστολους στο δρόμο και συνεργάζεται με φασιστικές επιτροπές κατοίκων για την εκδίωξη μεταναστών από γειτονιές.
Σε αυτήν την χρονική περίοδο είναι που ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα οργανώνουν το λόγο και την πρακτική τους ενάντια στους μετανάστες (όπως στις 9 Μάη όταν σε κάλεσμα της Χρυσής Αυγής εξελίχθηκε συνεργατικό με την αστυνομία πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες που έχουν βρει προσωρινή στέγη στο κατειλημμένο παλαιό εφετείο της οδού Σωκράτους).
Ενδεικτικό επίσης σημείο της περιόδου όπου διανύουμε είναι και το ότι στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, συγκροτήθηκε ολιγομελής επιτροπή κατοίκων στην οποία συμμετέχουν κατά κύριο λόγο μέλη και φορείς του ακροδεξιού «ΛΑ.ΟΣ» και της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», με σκοπό την εκδίωξη των μεταναστών από την πλατεία, διενεργώντας περίπολα και προβαίνοντας σε προπηλακισμούς κι επιθέσεις προς όσους μετανάστες παραμένουν σε δημόσια θέα στην πλατεία. Έναν ρόλο τον οποίο έχει αναλάβει τις πρωινές ώρες το επίσημο ελληνικό κράτος με τις ένστολες περιπολίες του και τις συλλήψεις μεταναστών και τις βραδινές ώρες τον αναλαμβάνει μια γκρούπα φασιστών με το όνομα «επιτροπή κατοίκων» …

…κι η αλληλεγγύη που πρέπει να το ξεριζώσει

Την στιγμή που ένα σύγχρονο απαρτχάιντ ορθώνεται, είναι απαραίτητο να ξεδιπλωθεί ακόμη πιο συστηματικά και βαθιά η αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ας μην περιμένουμε τίποτα από την αριστερή ευαισθησία, ειδικά τώρα που η αριστερά γλύφει τις εκλογικές της πληγές και ξαναμετράει χαμένα ψηφαλάκια στο χαμένο ούτως ή άλλως παιχνίδι των εκλογών. Μπουχτίσαμε από τον αντιρατσισμό των «ρεαλιστικών» λύσεων, των διαβουλεύσεων με θεσμούς σε στρογγυλά τραπέζια, της χειραγώγησης των μεταναστών. Αν όλο το σύστημα μετατοπίζεται προς την όξυνση της επίθεσης στους μετανάστες, αν σύσσωμη η δημοκρατία ξερνάει πάνω τους τα πιο προσβλητικά επίθετα, αν τους χρεώνει –με σκοπό να εγγραφεί αυτό στην κοινωνική συνείδηση- ένα διαρκές πρόβλημα που απαιτεί «γενναίες» κατασταλτικές στρατηγικές, αν τους φυλακίζει και τους απαξιώνει για το μοναδικό τους «αδίκημα» (να περάσουν δηλαδή χωρίς άδεια τα σύνορα του ευρωπαϊκού «παραδείσου»), αν η υποστήριξη προς τους μετανάστες και πρόσφυγες διεκπεραιώνεται με φιλανθρωπίες και η κοινωνική ευαισθησία ξεχρεώνεται με νομικές και «ρεαλιστικές» διευθετήσεις, είναι πλέον περισσότερο από ποτέ αναγκαίο η αλληλεγγύη να δυναμώσει έμπρακτα κι επιθετικά. Να αρθρώσει με πραγματικά κοινωνικούς όρους απαντήσεις για την υποστήριξη των μεταναστών. Να ακυρώσει τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε νόμιμους ή παράνομους, «λαθραίους» και μη. Να ξεδιπλωθεί δίχως πολιτικές ή κοινωνικές διαμεσολαβήσεις, με μοναδικούς κι αδιαπραγμάτευτους στόχους την αξιοπρέπεια, την ισότητα και την ελευθερία.
Και φυσικά είναι πλέον περισσότερο από ποτέ αναγκαίο, να σταλεί το μήνυμα και οι απαντήσεις προς το κράτος και τους μηχανισμούς του, πως οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες δεν είναι μόνοι, δε θα μείνουν μόνοι απέναντι στις ένστολες συμμορίες και απέναντι στους επίδοξους νοσταλγούς του ναζισμού και της φυλετικής υπεροχής.
Αν αυτήν την στιγμή, το κράτος και οι δράκες των ακροδεξιών και των φασιστών, πειραματίζονται με τα ιδιότυπά τους πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας και στο πλακόστρωτο της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα, αν η αστική-δυτική δημοκρατία φυλετικοποιεί τα κοινωνικά προβλήματα, δεν έχουμε παρά να σταθούμε συλλογικά κι αποφασισμένα απέναντι σε όσους θέλουν να ριζώσουν το ρατσισμό και τη ξενοφοβία στις γειτονιές.
Το αυγό του φιδιού σπάει κάθε φορά που το εκκολάπτει η μαμά δημοκρατία. Και αυτά τα πειράματα πρέπει να κοπούν στο ξεκίνημά τους. Από την Ομόνοια, τον Άγιο Παντελεήμονα, τη Μανωλάδα, μέχρι σε κάθε γειτονιά όπου θα επιδιώξουν να εμφανιστούν κρατικοί ή παρακρατικοί καλοθελητές, νοσταλγοί του Χίτλερ, ρατσιστές ή υπερπατριώτες -κραδαίνοντας το μίσος τους- και δημοκράτες -κραδαίνοντας το νόμο τους- εκτελώντας ο καθένας με τον τρόπο του πογκρόμ προς τους μετανάστες. Με πίστη στις παρακαταθήκες της εξέγερσης του περασμένου Δεκέμβρη αλλά και όσων γεγονότων ακολούθησαν, όπου χιλιάδες ντόπιοι και μετανάστες συναντήθηκαν στους δικούς τους δρόμους απέναντι σε ό,τι καταδυναστεύει τη ζωή τους, να ξεριζώσουμε το σύγχρονο απαρτχάιντ που ορθώνεται.

η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας



πηγη: www.thersitis.gr