Ο πολιτικός χρόνος τρέχει…(Για την υπόθεση του Θ. Ήλιόπουλου).

Το απόγευμα της 18ης του περασμένου Δεκεμβρίου ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, βρισκόμενος στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στον χώρο όπου την ίδια στιγμή επεισόδια εκτυλίσσονται, ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι παρακολουθούν τα όσα διαδραματίζονται, συλλαμβάνεται από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εν μέσω των διαμαρτυριών του συγκεντρωμένου πλήθους, αλλά και δημοσιογράφων που κάλυπταν τα γεγονότα –ενδεικτική η περίπτωση ρεπόρτερ του «ΣΚΑΪ», κατά τη διάρκεια ζωντανής αναμετάδοσης–, οι οποίοι επεσήμαιναν ότι ουδεμία συμμετοχή είχε στις μαινόμενες συγκρούσεις, ο Θ. Ηλιόπουλος πέφτει θύμα τις βαναυσότητας των ανδρών των ΜΑΤ. Οδηγείται στη Γενική αστυνομική Διεύθυνση, όπου έκπληκτος βλέπει να του προσάπτεται πληθώρα σοβαρών κατηγοριών. Σύντομα κρίνεται προφυλακιστέος· παραμένει έκτοτε έγκλειστος στις φυλακές. Είναι πλέον ο μόνος που εξακολουθεί να κρατείται για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, αφού τελευταίως οι αρμόδιοι έκριναν πως η κράτηση του θα πρέπει να παραταθεί για ένα ακόμη εξάμηνο· αιτιολόγησαν δε την απόφαση τους, υπογραμμίζοντας ότι ο κατηγορούμενος –για τον οποίον σημειώνουν πως με τις ενέργειες του «τραυμάτισε τη Δημοκρατία»– δεν επέδειξε μεταμέλεια.
Και, όντως, ο Θ. Ηλιόπουλος ουδέποτε δήλωσε τη μεταμέλεια του, απλά επειδή ουδέποτε απεδέχθη τα όσα του καταμαρτυρούν· αλλά αντίθετα εξαρχής διακήρυττε την αθωότητα του, γεγονός, προφανώς, ανεπίτρεπτο που, σύμφωνα πάντοτε με την ακατανίκητη λογική των αξιότιμων δικαστών, ισοδυναμεί με «απουσία μεταμέλειας» – μίλησε κανείς για το τεκμήριο της αθωότητας; Ο κατηγορούμενος αποδεικνύεται αδίστακτος, τολμά και αμφισβητεί τις καταθέσεις των αστυνομικών οργάνων! Συνιστούν αυτές, άλλωστε, το μόνο επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον του, παρότι τα όργανα τις τάξεως δεν κατόρθωσαν ενώπιον της ανακρίτριας, και προτού αυτή τους υποδείξει τον «ένοχο», να ανακαλέσουν στη μνήμη τους το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της εμφάνισης του, τη μακριά γενειάδα και το κοτσιδάκι όπου ήταν πιασμένα τα μαλλιά του – στοιχείο που, εδώ που τα λέμε, είναι, ευλόγως, από μόνο του ενοχοποιητικό, όταν η Δικαιοσύνη ασχολείται με τρίχες, εκτός βέβαια και αν ο κατηγορούμενος συν τοις άλλοις φορά και ιερατικά άμφια. Επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο που, με το πρόσωπο ακάλυπτο, φέρεται να εκτόξευε εναντίον τους παντός είδους αντικείμενα, πρωτοστατώντας στα επεισόδια, για ώρες συνεχόμενες – πρόκειται για τις ίδιες ώρες, όπου μάρτυρες καταθέτουν ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν αλλού.
Αλλά βέβαια οι καταθέσεις των αστυνομικών διέπονται από μεγαλύτερη φερεγγυότητα εν συγκρίσει με τις μαρτυρίες των κοινών θνητών και δεν είναι η πρώτη φορά όπου κάποιος διώκεται με μόνες αυτές ως «πειστήριο». Τέτοιες περιπτώσεις με κατηγορητήρια που θεμελιώνονται εξ ολοκλήρου σε χαλκευμένα στοιχεία έχουμε επανειλημμένως δει να καταρρέουν στο παρελθόν κατά την εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά την περίπτωση του Simon Chapman, ο οποίος χρειάστηκε να παραμείνει προφυλακισμένος για 6 μήνες, προτού οι δικαστές κατορθώσουν να διακρίνουν, αυτό που οι απλοί άνθρωποι είχαν προ πολλού δει σε σχετικό βίντεο της ΕΤ3, όπου οι άνδρες των ΜΑΤ εμφανίζονται να συγκεντρώνουν πλήθος από τσάντες με μολότωφ που περισυλλέγουν από το θέατρο των επεισοδίων, και να τις «φορτώνουν» στον εμβρόντητο, χτυπημένο από τα γκλομπ τους, διαδηλωτή· ή πιο πρόσφατα εκείνη την περίφημη του φοιτητή με τα «πράσινα παπούτσια». Και για κάθε υπόθεση που τυχαίνει να δει το φως της δημοσιότητας υπάρχουν ποιος ξέρει πόσες παρόμοιες, όπου όσοι, άθελα τους, καθίστανται πρωταγωνιστές δεν συλλαμβάνονται από το φακό – συλλαμβάνονται όμως από τις δυνάμεις της τάξεως.
Ζητάμε την αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου, έχοντας πειστεί για την αθωότητα του. Αλλά αφού συνιστά σύνηθες φαινόμενο διάφορες περιθωριακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ομάδες να αιτούνται της απελευθέρωσης κρατουμένων, θα είναι αρκετοί όσοι στα λεγόμενα μας θα αντιτείνουν: «Kι εμάς τι μας νοιάζει για το φίλο σας; Τα έχουμε ξανακούσει». Στο ερώτημα αυτό θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στη συνέχεια, έχοντας ήδη έως το τρέχον σημείο παραθέσει, νομίζουμε, ορισμένα επιχειρήματα, ευελπιστώντας ότι θα καταδειχθεί πως η αλληλεγγύη που εκφράζουμε δεν είναι «ελεημοσύνη», πρόκειται εδώ για μια κίνηση πολιτική· για μια υπόθεση πολιτική, για μια υπόθεση, δηλαδή, που αφορά τον καθένα. Αλλά ας αρχίσουμε προασπιζόμενοι τη στοιχειώδη λογική: Οι κινητοποιήσεις των φυλακισμένων του περσινού Νοεμβρίου έληξαν με τις εξαγγελίες του τότε υπουργού δικαιοσύνης Χατζηγάκη, ο οποίος δεσμευόταν για τη λήψη μέτρων, υποσχόμενος την αποσυμφόρηση των φυλακών, τη βελτίωση των άθλιων συνθηκών κράτησης. Ο Διάδοχός του βουλευτής Κέρκυρας κος Δένδιας τι έχει πράξει ως προς την υλοποίηση των εν λόγω εξαγγελιών; Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος προφυλακίστηκε με την αιτιολογία ότι είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, παρότι διατηρεί λευκό ποινικό μητρώο· παρόλο που είναι γνωστός ο τόπος διαμονής του. Θα μπορούσε κάλλιστα να αφεθεί ελεύθερος έως την τέλεση της δίκης, προκειμένου, συν τοις άλλοις, να μην επιδεινώνεται περεταίρω το πρόβλημα του συνωστισμού στα κατʼ ευφημισμόν αποκαλούμενα «σωφρονιστικά καταστήματα», όπου οι κρατούμενοι στοιβάζονται σε συνθήκες ανεπίτρεπτες. Αντʼ αυτού παράτυπα κρατείται, γιατί άραγε; Επειδή «τραυμάτισε τη Δημοκρατία», ισχυρίζονται όσοι συστηματικά, κατʼ εξακολούθησιν, «τραυματίζουν» τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Όσοι υπηρετούν πιστά το παρόν ολιγαρχικό καθεστώς, υπεραμύνονται αυτού και ταυτοχρόνως των δικών τους προνομίων που από αυτό απορρέουν, μεριμνούν, ούτως ώστε να μένει η δημοκρατία στο απυρόβλητο, αλώβητη. Κανείς, ούτε και οι ίδιοι, δεν μπορεί να την πλήξει· αφού ουδείς δύναται να «τραυματίσει» κάτι που απλά δεν υφίσταται.
Ο Θ. Ηλιόπουλος ήδη μετρά 8 μήνες έγκλειστος. Όταν με την εκδίκαση της υπόθεσης φανεί η σαθρότητα του κατηγορητηρίου, αυτό καταρρεύσει εξαιτίας της παντελούς απουσίας στοιχείων, θα λάβει ο αθωωθέντας κάποια «αποζημίωση»; Θεωρείται το διάστημα των 8 μηνών μεγάλο ή μικρό; Θα έχουν άραγε εντός των επομένων 8 μηνών διεξαχθεί πρόωρες εκλογές; Ο Θ. Ηλιόπουλος τη στιγμή που οι γραμμές αυτές γράφονται συμπληρώνει 20 ημέρες απεργίας πείνας. Είναι 20 μέρες πολλές ή λίγες; Πόσο μετράνε σε «πολιτικό χρόνο»; Ο κος Νίκος Δένδιας, καθʼ ύλην αρμόδιος υπουργός για υποθέσεις, όπως αυτή του Θ. Ηλιόπουλου, σε διάστημα λίγων ημερών –ας πούμε 20– προσέθεσε στο ενεργητικό του μια σειρά σπουδαίων επιτευγμάτων. Προσφάτως παρουσιάστηκε στην Κέρκυρα η προμελέτη για την κατασκευή αερολιμένος στην περιοχή της Λευκίμης, υπόθεση την οποία ο υπουργός έχει ταυτίσει με το άσπιλο πρόσωπό του – πρόκειται για ένα έργο-αναπτυξιακό δώρο στους ιθαγενείς της περιοχής, οι οποίοι στην πλειονότητα τους φαίνεται να το αποδέχονται ασμένως, και που πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατο να γίνει, ενώ αν γίνει είναι πρόδηλο ότι θα σημάνει μιαν ασύλληπτη οικολογική καταστροφή για το σύνολο του νησιού. Επίσης ο κος Ν. Δένδιας πέρασε στη βουλή το περιβόητο νομοσχέδιο για τις κουκούλες· και ακόμη προωθούνται οι γνωστές ρυθμίσεις για την απρόσκοπτη συνεχή χρήση των καμερών σε δημόσιους χώρους, τη συλλογή και διατήρηση από τις διωκτικές αρχές του DNA πολιτών κλπ. Ο κος Ν. Δένδιας κινδυνεύει από δήμαρχος να γίνει κλητήρας, κατά το κοινώς λεγόμενο. Σημαντικό τμήμα του ακροατηρίου της νέας δημοκρατίας τείνει ευήκοον ους προς το ΛΑΟΣ. Ο εσωκομματικός αντίπαλος του κου Ν. Δένδια, του οποίου στην εκλογική αναμέτρηση του 2007 είχε επικρατήσει με βραχεία κεφαλή, κος Στέφανος Γκίκας, μέχρι πρότινος εκπρόσωπος τύπου του υπουργείου εθνικής άμυνας, πρώην αρχιπλοίαρχος του πολεμικού ναυτικού και με έτοιμη εκλογική πελατεία, προίκα από τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και επίσης στρατιωτικό, πατέρα του, φαντάζει ως μια ιδιαιτέρως θελκτική επιλογή για το εν λόγω ακροατήριο.
Αλίμονο, όμως, ας είμαστε σοβαροί. Ο Θ. Ηλιόπουλος δεν είναι πια και τόσο σημαντικός. Η απελευθέρωση του ή μη δεν θα κρίνει την επανεκλογή ή μη του κου Ν. Δένδια, του οποίου η απελευθέρωση από τα δεσμά των εσωκομματικών ισορροπιών δεν αναμένεται. Ο κος Ν. Δένδιας είναι ένας πραγματιστής πολιτικός· γεγονός που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως πράγματα. Αλλά, τέλος πάντων, ο Θ. Ηλιόπουλος είναι σημαντικός για εμάς. Μεταξύ άλλων λόγων επειδή η περίπτωση του δεν αφορά μόνο τον ίδιο, επειδή στη θέση του θα μπορούσαμε να βρεθούμε εμείς, να βρεθεί σχεδόν ο οποιοσδήποτε. Βέβαια κατανοούμε ότι σε μια κοινωνία που αναδεικνύει ως αντιπροσώπους της ανθρώπους που συγχέουν τα κοινά με το προσωπικό όφελος, την –ειρωνεία! –«πολιτική» τους επιβίωση, το να θέτεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου δυσχεραίνεται. Αλλά, για να παραθέσουμε εδώ μια αποστροφή από την πρώτη επιστολή του Θ. Ηλιόπουλου μέσα από τη φυλακή, «το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη». Κάνουμε, λοιπόν, έκκληση, απευθυνόμενη προς όλους να το ξανασκεφτούν· και απαιτούμε…
…την άμεση αποφυλάκιση του άδικα προφυλακισμένου Θοδωρή Ηλιόπουλου, βρισκόμενου σε απεργία πείνας από τις 10/7







http://www.aytonomoikerkyras.blogspot.com/