ΨΗΦΟ ΣΤΟΝ ΚΑΝΕΝΑ

ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΚΓΕΝΤΡΩΣΕΙΣ

Σαββάτο 26/9: Πάρκο Μ. Μπότσαρη 12 πμ
Τρίτη 29/9: Συκιές ( απέναντι από το ΒΑΟ ) 6.00μμ
Πέμπτη 1/10: Αμπελόκηποι ( πλατεία ) 6.00μμ
Σαββάτο3/10: Άγαλμα Λαμπράκη 12πμ

ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Σαββάτο3/10: Στον κοινωνικό χώρο για την ελευθερία «Μικρόπολις», Βενιζέλου και Β. Ηρακλείου 18, ώρα 8.00μμ

Βουλευτικές εκλογές 2009

Συζήτηση πάνω στη σκοπιμότητα της ψήφου και της αποχής
- Το σύστημα εξουσίας και η διαφθορά του
- Η κρίση της αριστεράς και το πολιτικό σύστημα
- Εκλογική αποχή: απουσία ή παρουσία;
- Το κοινωνικό κίνημα και η άμεση δημοκρατία σαν σύγχρονη ελευθεριακή πρόταση


Το σύστημα εξουσίας και η διαφθορά του


Ας ξεκινήσουμε με το νόημα της ψήφου σαν φορέα αλλαγής, με την έννοια της αλλαγής κυβέρνησης. Η οποιαδήποτε κυβέρνηση πιθανόν εκλεγεί, δεν έχει όχι μόνο την πρόθεση, αλλά ούτε καν τη δυνατότητα να χαράξει διαφορετική πολιτική από αυτήν που μέχρι τώρα βιώναμε. Τα περιθώρια βελτίωσης βρίσκονται αποκλειστικά στον άξονα της καλύτερης διαχείρισης των οικονομικών χωρίς αλλαγή κατεύθυνσης. Ο ρόλος της κάθε κυβέρνησης στο παρόν πολιτικό σύστημα είναι να διαχειριστεί τα διάφορα ζητήματα στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της ίδιας και αυτών που τη στηρίζουν και την ελέγχουν. Κακά τα ψέματα, οι ψηφοφόροι δεν είναι ούτε οι μόνοι, ούτε οι κύριοι υποστηρικτές των κυβερνήσεων.
Καλύτερα και από τους ψηφοφόρους και από τον μελλοντικό κυβερνήτη, την πολιτική που θα ακολουθηθεί την γνωρίζουν αυτοί που την χάραξαν. Ο Αλμούνια, διορισμένος υπάλληλος της Ε.Ε., προεκλογικά διαμηνύει από τις Βρυξέλλες τις απαιτήσεις του από τη μέλλουσα κυβέρνηση, γνωρίζοντας πως κανένας πρωθυπουργός δε θα του χαλάσει το χατίρι. Η οποιαδήποτε δημοκρατική κυβέρνηση, μέσω της Ε.Ε. των αφεντικών δεν είναι παρά το εκτελεστικό όργανο της παγκόσμιας κυριαρχίας. Μιλάμε για ένα τέρας με πολλά κεφάλια: G8, G20, ΝΑΤΟ, Ο.Η.Ε., Δ.Ν.Τ., Π.Ο.Ε., Παγκόσμια Τράπεζα, ο μελλούμενος Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων κ.τ.λ. Στο κοινοβούλιο, στο μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργία δεν παράγεται πολιτική, απλώς διεκπεραιώνονται αποφάσεις που πάρθηκαν από αλλού και από άλλους, όχι εκλεγμένους αλλά διορισμένους υπαλλήλους της παγκόσμιας κυριαρχίας. Οι προθέσεις τους είναι σαφείς.
Η εξουσία, πάντα ίδια κατά βάθος, δεν έχει καμιά ανάγκη να μας ρωτήσει τον δρόμο που θα τραβήξει, αυτόν τον ξέρει πολύ καλά, έχει όμως ανάγκη να ορίσουμε εμείς το διαχειριστή, για να τον σεβόμαστε κιόλας. Όταν μας ζητάνε να ψηφίσουμε, είναι σαν να μας ρωτάνε να διαλέξουμε από μια προκαθορισμένη γκάμα επιλογών: ότι και να διαλέξουμε το έχουν πρώτα επιλέξει άλλοι για εμάς. Έχει όμως τεράστια σημασία το να απαντήσουμε κάτι. Αυτό γιατί η απάντησή μας είναι η αποδοχή της ερώτησης, είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης και του ρόλου αυτού που βάζει το ερώτημα. Έτσι η ψήφος μας δεν έχει ως προς το περιεχόμενό της κανένα νόημα. Ότι και να ψηφίσουμε πετυχαίνουμε το ίδιο πράγμα: την αποδοχή της ύπαρξης και του ρόλου κάποιου να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς και σύμφωνα με το δικό του πλέγμα συμφερόντων.
Σήμερα το πολιτικό σύστημα που βλέπουμε να καταρρέει, μας ζητάει να κλείσουμε τα μάτια στο αδιέξοδο και ψηφίζοντας οτιδήποτε να επιβεβαιώσουμε την σταθερότητά του και το δικαίωμά του να ρυθμίζει τις ζωές μας. Με τον τρόμο της ακυβερνησίας ωθεί τους απογοητευμένους από τα κόμματα σε συσπείρωση και με το πρόσχημα της κρίσης, του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους εξαγγέλλει στην κοινωνία την ανάγκη συρρίκνωσης των διεκδικήσεών της και διόγκωσης της ανοχής της απέναντι στο σύστημα που κλέβει τη Ζωή και την Ελευθερία των πολλών για να είναι ελεύθεροι και καλοζωισμένοι οι βατοπεδινοί, οι κουμπάροι, οι Ζαχόπουλοι και οι Χριστοφοράκοι… Πρώτη φορά μας λέει στα ίσια πως δεν έχουμε να περιμένουμε καλύτερες μέρες, και μέσα σε όλη αυτή τη ανασφάλεια που σπέρνει βρίσκει έδαφος να επενδύσει στον τομέα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, εγκαλώντας μεταξύ άλλων, τους φιλήσυχους πολίτες να γίνουν αγανακτισμένοι.

Από το κράτος πρόνοιας είμαστε στην διαδικασία όπου σιγά και μεθοδικά περνάμε στο κράτος ελέγχου. Αυτό αποδεικνύουν και άλλωστε οι πολιτικές που από την μία άρουν τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη ( δικαίωμα στην εργασία, στην ασφάλιση, στην δωρεάν εκπαίδευση, στην υγεία ), και από την άλλη υφαίνετε ένα τοίχος ελέγχου και υποταγής που καλύπτει την κοινωνία. Τρομονόμοι-κουκουλονόμοι-δικαστική αδιαλλαξία-φυλακές-αστυνόμευση-πογκρόμ σε μετανάστες-δόγμα νόμος και τάξη. Στα κοινωνικά προβλήματα της οικονομικής κρίσης που αυτοί κατασκεύασαν και προκάλεσαν η απάντηση είναι το γκλόπ του Ματατζή.

Η τακτική είναι γνωστή και δοκιμασμένη, στηρίζεται στο δόγμα Φρίντμαν *.
Κάτω από το βάρος όλων αυτών απαιτείται «νωπή λαϊκή εντολή». Αυτοί που θα συνδράμουν την υπόθεση είναι γνωστοί: όλη η διεφθαρμένη ελίτ της χώρας θα συμμετέχει, αρχισυντάκτες, καναλάρχες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγαλοεργολάβοι, καρεκλοκένταυροι πολιτικοί και κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές σπεύδουν όλοι μαζί για το κρυφό και φανερό τους ρόλο στην παράσταση. Στη δημοκρατία ως γνωστόν δεν υπάρχουν αδιέξοδα αλλά δύσκολοι δρόμοι και υπεύθυνες αποφάσεις. Αυτό καλούνται να μας αποδείξουν δείχνοντας το δρόμο της κοινωνικής ανέλιξης: το δρόμο του γλειψίματος και της υποταγής, το δρόμο του λαδώματος, της μίζας και της συνομωσίας των δειλών. Αυτό το δρόμο έχουν να μας προτείνουν και κάποιοι δυστυχώς θα τσιμπήσουν… έτσι πολλοί οι μικροαστοί και οι γλώσσες τους μεγάλες… Ακόμα και η διατύπωση της ανάγκης για ανανέωση με τον όρο «νέο αίμα» δείχνει την ανάγκη του συστήματος να αναπαραχθεί και να εμπλακούν νέα σόγια σε όλη αυτή τη βρώμικη διαδικασία. Πυρήνας όλης αυτής της διαφθοράς είναι η ίδια η διαχωρισμένη εξουσία που τρέφεται από τις μικρές και μεγάλες θέσεις που επιφυλάσσει για τον καθένα. Η διαχωρισμένη εξουσία δεν μπορεί παρά να διαχειρίζεται τη διαφθορά που παράγει. Αν θέλει να σταματήσει τη διαφθορά, θα πρέπει να αυτοκαταργηθεί. Αν θέλουμε εμείς να σταματήσουμε τη διαφθορά, θα πρέπει να αψηφήσουμε την εξουσία.



Η κρίση της αριστεράς και το πολιτικό σύστημα


Η ιστορική ήττα των ιδεών της αριστεράς φαίνεται καθαρά και από την μείωση της επιρροής της στην κοινωνία. Η αριστερά σήμερα πλησιάζει την κοινωνία με δύο τρόπους: ο ένας είναι ο λαϊκισμός και ο άλλος είναι η συμμετοχή της στα κινήματα. Η συμμετοχή της αριστεράς και των μικρών κομμάτων στα σύγχρονα κινήματα οφείλεται σε λόγους παράδοσης και φετιχισμού, ενώ στο πεδίο των ιδεών και των προτάσεων ελάχιστα έχει να προσφέρει. Παρόλη τη συμμετοχή της στα κοινωνικά κινήματα και στις κοινωνικές αντιστάσεις, η αριστερά σα δομή, δεν ασκεί σχεδόν την παραμικρή κριτική στους θεσμούς και στις διαδικασίες της εξουσίας. Μπορεί να φτάσει στο σημείο να παύσει έναν αγώνα προκειμένου να συμμετέχει σε μια εκλογική καταμέτρηση δυνάμεων, με στόχο την κεφαλαιοποίηση του αγώνα σε ψήφους. Έτσι, για την αριστερά τα κινήματα φαίνεται να μην είναι άλλο από ένα πεδίο αναπαραγωγής. Για αυτούς οι εκλογές δίνουν τη δυνατότητα της διεκδίκησης του ποτηριού με το δροσερό νερό που έχουν ανάγκη μετά την καυτή ιστορική τους ήττα. Είναι η ύστατη προσπάθεια των μαρξιστών να μη διαγραφούν από τη σύγχρονη πολιτική ιστορία.
Ως κομμάτι του πολιτικού συστήματος η αριστερά δεν είναι απλώς ένα ανάχωμα στην κοινωνική χειραφέτηση αλλά βασικός πυλώνας στήριξης των φιλελεύθερων ολιγαρχιών ή αλλιώς ψευδεπίγραφων δημοκρατιών σα τη δική μας. Ο κανόνας επιβεβαιώνεται από την Κίνα μέχρι τη Λατινική Αμερική. Το κακό με αυτή την κατάσταση δεν είναι απλώς αυτός ο εισοδισμός, αλλά το ότι άγουν και φέρουν τα κινήματα, ως να ήταν ιδιοκτησία τους, μέσα στο παιχνίδι των εκλογών και στις διαδικασίες του διεφθαρμένου αυτού πολιτικού συστήματος στο οποίο συμμετέχουν. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει με το άρθρο 16, με την εξέγερση των φυλακισμένων, με τον αγώνα των καθαριστριών κ. α.
Η αριστερά τραγούδησε πολύ καιρό πριν το τελευταίο της επαναστατικό άσμα, σήμερα, προσφέρει στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες αυτό ακριβώς που έχουν ανάγκη: υπηρεσίες ενσωμάτωσης και εξωραϊσμού. Σαν παράφωνη ξεκούρδιστη μπάντα τραγουδάει το κύκνειο άσμα της που λέει καμιά ψήφος να μην πάει χαμένη και καταγγέλλει τους απέχοντες από τις εκλογές για απολιτική στάση.
Νιώθουμε την ευθύνη να επισημάνουμε την διαχωριστική γραμμή που διακρίνει τις ηγεσίες της αριστεράς, είτε κοινοβουλευτικές είτε εξωκοινοβουλευτικές, από τους ανιδιοτελείς αγωνιστές που συμμετέχουν στην αριστερά. Τα παραπάνω που γράφονται δεν αποδίδονται σε αυτούς ως πράξεις, αλλά αντίθετα τους αφορούν άμεσα γιατί αυτοί είναι οι κυρίως εγκλωβισμένοι των μαρξιστικών πολιτικών και ιδεολογιών τους.



Εκλογική αποχή: απουσία ή παρουσία;


Κατά την καθεστωτική προπαγάνδα, η εκλογική αποχή δεν μπορεί να ερμηνευθεί παρά ως πολιτική αδιαφορία. Όποιος δεν προσέρχεται στις εκλογές, κατά τη γνώμη τους, δεν είναι παρά ένας κοινωνικά και πολιτικά αδιάφορος άνθρωπος. Πράγματι, αρκετοί από τους απέχοντες μπορεί να νοιώθουν ότι απλά δεν τους αφορά η διαδικασία χωρίς να έχουν και άδικο σε αυτό, αλλά κατά τα άλλα είναι εντελώς κομφορμιστές που δεν τους αφορά άλλο από την άνεσή τους και τη βόλεψή τους. Ωστόσο η καθημερινή επαφή με τους ψηφοφόρους του κανένα μας δίνει εντελώς διαφορετική εικόνα. Η άρνησή τους να συμμετέχουν στη φιέστα της δημοκρατίας έγκειται στο γεγονός πως όλο και περισσότερο χάνουν τις ελπίδες και παύουν να τρέφουν αυταπάτες για μια υπόθεση τελειωμένη. Η άρνησή μας να ψηφίσουμε είναι κομμάτι της καθημερινής εναντίωσής μας προς την εξουσία. Το γεγονός της απουσίας πολιτικού στίγματος στην αποχή αφήνει ένα πολιτικό κενό που αν δε γεμίζεται από ένα αντίστοιχο κίνημα τότε η αποχή αφήνεται να μεταφραστεί σαν απλή πολιτική απουσία. Μεγαλύτερη όμως πολιτική παρουσία από την παρουσία στις κοινωνικές αντιστάσεις και στο κοινωνικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι αυτό το κίνημα που μπορεί να κάνει τους απέχοντες από την εκλογική διαδικασία πρωταγωνιστές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Τα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος θα συζητήσουμε παρακάτω.



Το κοινωνικό κίνημα και η άμεση δημοκρατία σαν σύγχρονη ελευθεριακή πρόταση


Μακριά από τις εκλογές και τα κόμματα, στις μέρες μας, βλέπουμε να ξεπηδούν διαρκώς κοινωνικοί αγώνες εκτός θεσμικού πλαισίου, αυτοσχέδιοι, με συχνά απρόσμενο περιεχόμενο, ριζοσπαστικοί, αντι-ιεραρχικοί και αμεσοδημοκρατικοί.
Έτσι από τους πολίτες κατά του λιθάνθρακα μέχρι την πανελλαδική κίνηση ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, από τον ανεξάρτητο ταξικό αγώνα της Κ. Κούνεβα και των καθαριστριών μέχρι τη μάχη μεγάλου μέρους των κατοίκων της Β. Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού και την καταστροφή του ζωτικού τους χώρου, από τη δράση των Συκεωτών ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας ως την βίαιη εναντίωση των κατοίκων της Λευκίμης, του Γραμματικού και του Ελληνικού στη μετατροπή των περιοχών τους σε σκουπιδότοπους, διακρίνουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία γέννησαν και την εξέγερση του Δεκέμβρη:
- βλέπουμε τους φορείς των αγώνων αυτών να οργανώνονται αμεσοδημοκρατικά και να συγκροτούνται από απλούς ανθρώπους/πολίτες χωρίς τιμές και τίτλους,
- βλέπουμε τους εκάστοτε τοπικούς άρχοντες και τα κόμματα είτε να καπηλεύονται είτε να εναντιώνονται στους αγώνες που δε μπορούν να ελέγξουν και να καθοδηγήσουν,
- βλέπουμε επίσης σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν των αμιγώς πολιτικών ενώσεων, τη διάχυση του πολιτικού στο κοινωνικό και αντίστροφα. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που επιτρέπει την ύπαρξη μέσα σε αυτές τις κινήσεις της αλληλεγγύης αυτής που βιώνεται από τα άτομα κάθε μέρα, δίνοντας έτσι νέα νοήματα στον κοινωνικοπολιτικό αγώνα. Μιλάμε δηλαδή για την κοινωνική αλληλεγγύη που προηγείται των πιθανών δυσκολιών και διώξεων σε αντίθεση με την πολιτική αλληλεγγύη που συνήθως έπεται...
- τέλος βλέπουμε - και αξίζει να το επισημάνουμε - ένα χαρακτηριστικό που έρχεται σε σύγκρουση με την κλασσική επαναστατική θεώρηση των κοινωνικών αγώνων: αυτό της πραγμάτωσης. Μιλάμε πλέον για κοινωνικούς αγώνες που αφορούν το εδώ και το σήμερα, αφήνουμε δηλαδή πίσω τους αγώνες που αναφέρονται στη μεταεπαναστατική κοινωνία ή αλλιώς στα πιλάφια που τάζει ο Αλλάχ στον παράδεισο... Και είναι αυτό το χαρακτηριστικό που επιτρέπει την ύπαρξη της άμεσης δημοκρατίας: γιατί όταν μιλάμε και δρούμε για το εδώ και το σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε και να δράσουμε ΌΛΟΙ ΜΑΣ, ενώ όταν μιλάμε για φαντασίες και ιδεολογήματα τον πρώτο λόγο έχουν πάντα αυτοί που τα εφηύραν και οι καλύτεροί τους ερμηνευτές...
Αυτή είναι λοιπόν η σύγχρονή ελευθεριακή πρόταση. Η πρόταση της άμεσης δημοκρατίας και της αλληλεγγύης:
- Της άμεσης δημοκρατίας που μπαίνει μέσα στις γειτονιές και στα χωριά και βγαίνει στους δρόμους για να παράγει δίκαιο, κοινωνικό όχι κρατικό δίκαιο, δίκαιο απ’ αυτό που το κράτος έχει απαγορεύσει, απ’ αυτό που είναι συνήθως παράνομο.
- Της αλληλεγγύης των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται πως η ζωή και η ελευθερία τους συμπληρώνεται από τη ζωή και την ελευθερία των άλλων γύρω τους και παλεύουν για αυτήν.
- Των κινημάτων που ξεπηδούν μέσα από την ίδια την κοινωνία και δεν ελέγχονται από κανένα κόμμα και καμιά οργάνωση, που δεν ανέχονται να εξυπηρετούν συγκεκαλυμμένες απώτερες σκοπιμότητες πέραν του άμεσού τους σκοπού.
Των κινημάτων που όταν πραγματεύονται π.χ. τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τις επιπτώσεις της ακτινοβολίας στους Συκεώτες, παίρνουν αμεσοδημοκρατικά αποφάσεις μέσα στις Συκιές, με τους Συκεώτες και για τις ίδιες τις Συκιές, όχι γενικώς και αορίστως. Αποφάσεις που δεν τις παίρνουν απλώς, αλλά τις εφαρμόζουν κιόλας. Η αμεσότητα της δημοκρατίας δεν μπορεί να έγκειται μόνο στην αμεσότητα της διαδικασίας, δηλαδή στην απουσία αντιπροσώπων και διαμεσολαβητών, πρέπει να έγκειται και στην αμεσότητα του σκοπού – στην αμεσότητα της δράσης. Με αυτά τα κινήματα συντασσόμαστε, σε αυτά τα κινήματα συμμετέχουμε, αυτά είναι τα κινήματα που μπορούν να στιγματίσουν πολιτικά την εκλογική αποχή.





* Μίλτον Φρίνμαν : Μεγάλος «γκουρού» του αχαλίνωτου καπιταλισμού, συντηρητικός φιλελεύθερος οικονομολόγος που στο βιβλίο του «καπιταλισμός και ελευθερία», το 1962 είχε γράψει «μόνο μια κρίση - πραγματική ή πλασματική - παράγει αληθινή αλλαγή. Όταν μια κρίση εμφανίζεται, τα μέτρα που λαμβάνονται εξαρτώνται από τις ιδέες που υπάρχουν στην κοινωνία… Η βασική μας μέριμνα θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη εναλλακτικών λύσεων στις υπάρχουσες πολιτικές (αυτές που απορρίπτει ο Φρίντμαν), έτοιμες να εφαρμοστούν όταν, λόγω της κρίσης, το αδύνατο γίνεται πολιτικά αναπόφευκτο». Ενώ για την κυβέρνηση πίστευε πως η μόνη λειτουργία της πρέπει να είναι «η προστασία της ελευθερίας μας από του εξωτερικούς εχθρούς… και από τους ίδιους συμπολίτες μας. Είναι να συντηρεί τον νόμο και την τάξη, να προστατεύει τις ιδιωτικές συμβάσεις και τις ανταγωνιστικές αγορές». Η συνταγή του έγινε γνωστή ως shock therapy (θεραπεία με σοκ). Είναι η αντίστοιχη οικονομική έκδοση του δόγματος του Βιετνάμ «καταστρέψτε το χωριό για να το σώσετε» και είναι το ίδιο σκληρή.

ΠΗΓΕΣ : Zmagazine - Znet
www.resistance2003.gr