20 Μαΐου δικάζεται στη Θεσσαλονίκη ο Timo B. για τη συμμετόχη του στις φοιτητικές κινητοποιήσεις.

«Άραγε δεν θα είναι τελικά οι τράπεζες, οι εταιρίες και οι 15 πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας αυτές που θα κατέχουν αυτά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Πρόκειται για μια στρατηγική για να ξεφορτωθούν την εκπαίδευση των ανεπιθύμητων, σκεπτόμενων, διαμαρτυρόμενων παιδιών των φτωχών οικογενειών.»
(Από γράμμα του Timo B., Μάρτιος 2007)

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που προωθεί το ελληνικό κράτος στα πλαίσια της εναρμόνισης με την πολιτική της Ε.Ε, αποτελεί άλλη μια επίθεση των εξουσιαστών μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού πολέμου που μαίνεται. Η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εκτός από την περαιτέρω ενίσχυση του ταξικού της χαρακτήρα, αναδεικνύει επίσης με τον πιο έκδηλο τρόπο τον χαρακτήρα που επιθυμείται να έχει η εκπαιδευτική διαδικασία μέσα στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Αυτόν της διαμόρφωσης πειθήνιων και συμβιβασμένων εργαζομένων, οι οποίοι έχουν γίνει δέκτες μιας προεπιλεγμένης, εξειδικευμένης γνώσης και έχουν ήδη εσωτερικεύσει τα κυρίαρχα πρότυπα της ιεραρχίας και του ανταγωνισμού.

Ο κοινωνικός αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συσπείρωσε φοιτητές, μαθητές, δασκάλους-καθηγητές, αλληλέγγυους εργαζόμενους και άνεργους. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ψήφιση του νόμου-πλαισίου σε όλο το χρονικό διάστημα από τα μέσα του 2006 εως και το 2007, διάστημα στο οποίο κορυφώθηκε ο αγώνας, είχαν μαζικό και πολύμορφο χαρακτήρα. Μέσα από καταλήψεις διαρκείας σε σχολεία και σχολές, μπλοκαρίσματα ακαδημαϊκών λειτουργιών, γενικές συνελεύσεις σχολών, πρωτοβουλίες και αυτο-οργανωμένα εγχειρήματα, πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια με τη συμμετοχή χιλιάδων διαδηλωτών και συγκρούσεις στους δρόμους, συναυλίες και εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης και άλλες δράσεις, οι αγωνιζόμενοι εναντιώθηκαν στους κρατικούς σχεδιασμούς και διατάραξαν μέσω της έμπρακτης αμφισβήτησης τα στασιμα νερά της «κανονικότητας». Μιας κανονικότητας βασισμένης στην κοινωνική απάθεια και στην συναίνεση όπου προωθούνται τα πρότυπα της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας, του καταναλωτισμού, της εμπορευματοποίησης, της υπακοής και της εξατομίκευσης.

Μπροστά στο φόβο μιας πιθανής διάχυσης του αγώνα και πυροδότησης μιας γενικευμένης κοινωνικής σύγκρουσης οι εξουσιαστές επιστράτευσαν για άλλη μια φορά τα γνωστά όπλα της συκοφάντησης και της καταστολής των αγωνιζόμενων με σκοπό την απομόνωση και την τρομοκράτηση. Με την πλήρη συνεργασία των ΜΜΕ το κράτος προσπάθησε να δημιουργήσει τις απαραίτητες προυποθέσεις ώστε να μπορέσει να δικαιολογήσει την ενταλμένη και εκτεταμμένη αστυνομική βια –δεκάδες ήταν οι τραυματισμένοι διαδηλωτές -αλλά και να προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις και διώξεις, ακόμα και στην προφυλάκιση αγωνιστών. Συνολικά 71 άτομα συνελήφθησαν εκ των οποίων 3 προφυλακίστηκαν για το διάστημα κάποιων μηνών : ο Τίμο Β. που συνελήφθη στις 20/02/07 στη Θεσσαλονίκη, ο Βασίλης Στεργίου που συνελήφθη κατά τη διάρκεια του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου της 08/03/07 στην Αθήνα και ο Παναγιώτης Κ. που προφυλακίστηκε στις 08/05/07-η υπόθεση του «φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια». Πολλές από τις δίκες εκκρεμούν ακόμα ενώ η δίκη του Τίμο, μετά από αναβολές, ορίστηκε τελικά για τις 20 Μαΐου.

Σχετικά με την υπόθεση του Τίμο, στις 20/02/07 στα πλαίσια των εκδηλώσεων «οι καταλήψεις βγαίνουν στο δρόμο» πραγματοποιήθηκε συναυλία στην κατειλημμένη μπροστά από το ΑΠΘ Εγνατία οδό. Ο Τίμο ως αλληλέγγυος είχε παραβρεθεί στη συναυλία, η οποία από την αρχή ήταν περκυκλωμένη από δυνάμεις των ΜΑΤ. Με το τέλος της συναυλίας ακολούθησαν συμπλοκές και εκτεταμμένη χρήση χημικών από τα ΜΑΤ που έπνιξαν την γύρω περιοχή. Ο Τίμο συνελήφθη τυφλωμένος από τα δακρυγόνα κατά την αποχώρηση του από τον χώρο της συναυλίας,αφού ξυλοκοπήθηκε πρώτα βάναυσα από τους αστυνομικούς. Στη συνέχεια οδηγείται στον ανακριτή όπου του προσάπτεται το βαρύ κατασκευασμένο κατηγορητηριο της κατοχής και χρήσης εκρηκτικών υλών και της αντίστασης κατά της αρχής, το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά στην μαρτυρία αστυνομικών, ενώ δεν βρέθηκε κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Στη συνέχεια προφυλακίστηκε και παρέμεινε πρώτα στις φυλακές Κομοτηνής και έπειτα από μεταγωγή στις φυλακές Διαβατών για 4,5 μήνες.

«Για να κερδηθεί η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χρειάζεται ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζόμενων.»
Timo B.

Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας, επιχειρώντας να ισοπεδώσει κάθε πραγματική επιθυμία και έννοια ελευθερίας. Κάθε μέρα βιώνουμε την επιβολής της εξουσίας μέσα από τη διαμόρφωση μιας ασφυκτικής πραγματικότητας την οποία συνθέτουν μεταξύ άλλων οι άθλιες συνθήκες εργασίας, η αλλοτριωμένη παιδεία, η διάλυση των όποιων δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, η λεηλασία και η καταστροφή της φύσης, οι νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου και σωφρονισμού , οι «αντί»-τρομοκρατικοί νόμοι και οι νόμοι για την μετανάστευση καθώς και η προσπάθεια καταστολής ή αφομοίωσης κάθε φωνής αντίστασης...

Τίποτα όμως ακόμα δεν έχει τελειώσει, ο αγώνας συνεχίζεται και αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα είναι η έπρακτη αλληλεγγύη.







ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΤΙΜΟ Β. ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ





Αλληλέγγυες-οι