ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΗΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

“…Ξέρουμε ότι οι σύντροφοι δεν ξοδεύουν τη ζωή τους πίσω από τα κάγκελα για τα «εγκλήματα» για τα οποία κατηγορήθηκαν, αλλά γιατί αποτελούν ένα αγκάθι στο πλευρό της εξουσίας. Το σύστημα φοβάται αυτό που δε γνωρίζει και ποτέ δε θα καταλάβει: τους χιλιάδες τρόπους με τους οποίους μπορεί να χτυπηθεί, χωρίς κανείς να δίνει ή να δέχεται εντολές. Όποια και όσα μέτρα και αν εφαρμόσουν οι φιλόδοξοι υπηρέτες του δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να ελέγξουν την άγρια ανταρσία ενάντια στο υπάρχον. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ωθούν όλους εμάς, τους απανταχού συντρόφους και εξεγερμένους στο να οξύνουμε τα βήματά μας προς την ανατροπή και την καταστροφή της τάξης και του καθεστώτος. Το πάθος μας για ελευθερία και η αποστροφή μας απέναντι στις φυλακές, τους μπάτσους και όλους τους συνεργούς τους συνεχίζουν να μεγαλώνουν. Εξέγερση τώρα!...»

6/12/2008. Η δολοφονία του 15χρονου από τα γουρούνια στα εξάρχεια, για πολλούς αιτία, για ακόμα περισσότερους αφορμή, είναι η αρχή του φυτιλιού που πυροδοτεί μια εκρηκτική συνάντηση στους δρόμους. Και ο φόβος αλλάζει τομέα... Τα κόκκινα σημεία πάνω στο χάρτη του ελλαδικού χώρου μέρα με τη μέρα πολλαπλασιάζονται. Τα πεδία έκφρασης της οργής διευρύνονται. Οι συνειδήσεις οπλίζονται και δυναμώνουν. Οι δυνατότητες αυξάνονται σε βαθμό που η εξουσία νιώθει πολύ έντονα την απειλή όσων την εχθρεύονται, όσων τη σιχαίνονται, όσων την πολεμούν. Τα σύμβολά της χτυπιούνται παντού, οι γερασμένες αξίες της πλήττονται καίρια.
Μετά την αρχική της «αμηχανία» να αντιδράσει, περνά στην αντεπίθεση. Φυλακίσεις, διώξεις, ξυλοδαρμοί, χημικός πόλεμος, ανασύνταξη, ιδεολογικός πόλεμος, τρομονόμοι. Τα πιο φοβικά και αντιδραστικά ένστικτα των αφεντικών και των ρουφιάνων τους ενεργοποιούνται. Σφαίρες πέφτουν ξανά σε μαθητές, μπράβοι και μαφιόζοι χτυπούν στα τυφλά.
Τα οπλισμένα σκυλιά της λυσσάνε, ξανασηκώνουν τα όπλα, χτυπάνε, φυλάνε ορκισμένα τʼ αφεντικά, που δεν διστάζουν, σε συνθήκες εξέγερσης να πραγματοποιούν δολοφονικές επιθέσεις σε αγωνιζόμενους εργάτες, κάνουν επιδρομές σε σπίτια συντρόφων όπου καθετί που «ανακαλύπτουν» αρκεί για να στηθούν δίκες και να τους φορτώσουν ποινές. Στήνουν παγίδες παντού. Πιστεύουν ότι έτσι θα αντιμετωπίσουν την οργή και τη συνείδηση που τρέμουν. Στοχοποιούν όσους αντιστέκονται και πολεμούν. Και, κυρίως, όσους φροντίζουν να κρατούν ζωντανή τη συλλογική πραγματικότητα που κατακτήθηκε στο δρόμο τις μέρες του Δεκέμβρη και έπειτα. Όσους επιμένουν να κρατούν τα μονοπάτια της συνάντησης ανοιχτά από τα ζιζάνια της λήθης, του αποπροσανατολισμού, της αλλοτρίωσης, του κατακερματισμού, της μεμψιμοιρίας. Όσους φροντίζουν να διαχέεται παντού, με όλους τους τρόπους η συνείδηση, που ξεκάθαρα προσδιόρισε και χτύπησε τον εχθρό σε κάθε ίνα του πλέγματος που συνθέτει δομικά το συστημικό του ιστό.
Τα μέτρα και τα νομοθετήματα που προωθούνται τελευταία, όπως ανακοινώνεται από τα Μ.Μ.Ε., για τις κουκούλες ή αυτά που στοχοποιούν τις καταλήψεις και τους ελεύθερους χώρους, είναι ενδεικτικά των προθέσεων αλλά και της κατάστασης που επικρατεί στους κόλπους της εξουσίας. Δεν είναι μόνο η εκδικητικότητα, δεν είναι απλά μόνο ότι προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς και να μην αφήσουν τίποτα ατιμώρητο. Και δεν είναι μόνο ότι, κυρίως μέσω του ιδεολογικού πολέμου, τόσο σε επίπεδο συμβολισμών αλλά και ουσίας, επιχειρείται να επικρατήσει η σύγχυση και η ανασφάλεια. Για την "εγκληματικότητα που αυξάνεται", για τον "εχθρό πίσω από τις κουκούλες" που απειλεί τους πάντες και τα πάντα/την τάξη και τις αρχές της στην πραγματικότητα. Πάνω απ' όλα είναι ο φόβος, που άλλαξε πλευρά. Ο φόβος ότι πίσω από τις κουκούλες και τις σκοτεινές φιγούρες βρίσκονται πρόσωπα που μοιράζονται τη συνείδηση προσδιορισμού και πλήξης του πραγματικού εχθρού, που γεύονται την πολύπλευρη έκφραση της συνείδησης αυτής. Που την κάνουν πράξη με χίλιους τρόπους και αυτό διατίθενται να το ανιχνεύσουν και να το μοιραστούν ακόμα παραπέρα. Οι κρατούντες διαθέτουν ήδη ένα πολύ ισχυρό και αναβαθμισμένο νομικό οπλοστάσιο και διαρκώς εντεινόμενες στρατηγικές ελέγχου και επιτήρησης. Δεν είχαν ανάγκη καν τον τρομονόμο, τις διατάξεις του οποίου, βέβαια, όλο και συχνότερα πλέον επιστρατεύουν με πολλαπλές στοχεύσεις από μέρους τους, προκειμένου να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν τους αγωνιζόμενους. Το ότι θέλουν κι άλλους νόμους για να διατηρήσουν την ισχύ τους επιβεβαιώνει το ότι πληθαίνουν και δυναμώνουν όσοι και όσες όχι μόνο δεν υπόκεινται σ' αυτή την ισχύ, αλλά επιπλέον οργανώνουν και την επίθεσή τους σ΄αυτή με κάθε μέσο και όλα.

13/1/2009. Τα αστυνομικά σενάρια που διοχετεύονται από τα αρχηγεία στα Μ.Μ.Ε. απευθύνονται σε όσων τα αυτιά δεν έφτασαν τα βιώματα αλλά ούτε καν τα μηνύματα της εξέγερσης. Μιλούν για μια επιχείρηση - «λούφα» των μπάτσων σε γειτονιά της δυτικής Θεσσαλονίκης, με σκοπό τη φύλαξη συγκεκριμένων στόχων. Στα γραφεία της Δημοτικής Αστυνομίας στον Εύοσμο ενεργοποιείται εμπρηστικός μηχανισμός γύρω στις 02:00 το βράδυ. Ο σύντροφος Ηλίας Νικολάου συλλαμβάνεται στην περιοχή, κάτι που ανακοινώνεται επίσημα το απόγευμα της ίδιας μέρας. Πιο πριν εξελίσσεται μια επιχείρηση της ασφάλειας στο σπίτι του συντρόφου, στο πατρικό του, στο σπίτι της γιαγιάς του- όπου εφορμούν 30 και πλέον μπάτσοι!-, στο χώρο εργασίας του, προκειμένου να ανακαλυφθεί ο,τιδήποτε που να τον συνδέει με τη συγκεκριμένη ενέργεια. Αυτό, φυσικά, δεν προκύπτει. Η μαρτυρία ενός από τον απροσδιόριστο αριθμό των οργάνων που συμμετέχουν στη... «λούφα» αρκεί για να οδηγηθεί ο Ηλίας στις φυλακές Άμφισσας με συνοπτικές διαδικασίες, όπου και κρατείται όμηρος μέχρι σήμερα.
Ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες, 1 κακούργημα (έκρηξη) και 2 πλημμελήματα (κατασκευή εκρηκτικού μηχανισμού, σύσταση συμμορίας) και την υποτιθέμενη «επʼ αυτοφώρω» σύλληψη για την οποία μιλάνε οι μπάτσοι. Άλλα «στοιχεία» της ίδιας μεθόδευσης είναι η ξεκάθαρη προσπάθεια σύνδεσης αυτής της υπόθεσης με την υπόθεση των εμπρησμών για τις οποίες ο Η. Νικολάου και άλλοι 2 σύντροφοι διώκονται από πέρσι, με βάση τον τρομονόμο. Υπόθεση για την οποία και ο σύντροφος Β. Μποτζατζής προφυλακίστηκε για 9 μήνες και επίσης διώκεται στην ίδια βάση. Έτσι, όλοι οι... της «λούφας» θυμούνται ποιος είναι ο Ηλίας και από που τον ξέρουν. Ο ένας από τους 3 που βίωσαν για 1 χρόνο περίπου την ιδιότυπη ομηρία του καθεστώτος της φυγής, που οι ίδιοι συνειδητά επέλεξαν, καθώς οι φωτογραφίες τους προβλήθηκαν από τα καθεστωτικά μέσα και αναρτήθηκαν σε όλες τις γιάφκες της αστυνομίας, ως καταζητούμενων, προκειμένου νε μεθοδευτεί η σύλληψή τους. Ένα άλλο στοιχείο της ίδιας μεθόδευσης, για το οποίο βέβαια δε μιλάνε τα Μ.Μ.Ε. και οι... «λουφαδόροι» είναι ο στενός κλοιός παρακολούθησης που ενεργοποιήθηκε γύρω από τον Ηλία από τη στιγμή που επιλέχθηκε η αυτόβουλη εμφάνισή του, όπως και των άλλων 2 συντρόφων, από τα μετόπισθεν της φυγοδικίας, μετά την απελευθέρωση του Β. Μποτζατζή. Ένας κλοιός αντιληπτός όχι μόνο από τον ίδιο αλλά και από το συντροφικό, στενό και όχι μόνο, περιβάλλον του. Η στοχοποίησή του εμφανής και αναμενόμενη, πόσο μάλλον αφού ο σύντροφος ούτε πριν, ούτε κατά τη διάρκεια της ιδιότυπης ομηρίας, και φυσικά ούτε στη συνέχεια έπαψε να ενεργοποιείται στα πεδία δράσης του κοινωνικού πολέμου.
Για άλλη μια φορά οι αστυνομικές συμμορίες της Θεσσαλονίκης και οι κάθε λογής... «λουφαδόροι» της θα στήσουν σενάρια. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για την ίδια φάρα που ρίχνει στο ψαχνό και επικαλείται εξοστρακισμούς, που δολοφονεί στα σύνορα και τις πόλεις, που βασανίζει σε τμήματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και μιλά για ασφάλεια και προστασία, για έναν στρατό κατοχής, μια συμμορία ένστολων και μη, που η ρουφιανοφάρα τους προσπαθεί, ενεργώντας όχι βέβαια αυτόνομα και αυτόβουλα αλλά ως εκτελεστικό όργανο της εξουσίας, να καταστείλει όσους αντιστέκονται.

8/4/2009. Κατατίθεται η πρώτη αίτηση αποφυλάκισης του συντρόφου Ηλία Νικολάου και εδώ και λίγες μέρες έχει γίνει αρνητική πρόταση από τον εισαγγελέα. Έχει προηγηθεί, κάποιες βδομάδες πριν, το κλείσιμο της δικογραφίας της υπόθεσης για την οποία είναι προφυλακισμένος. Καταντά γραφικό μεν αλλά και ενδεικτικό των μεθοδεύσεων των μπάτσων ότι φυσικά και δεν έχει προκύψει τίποτα που να συνδέει το σύντροφο με τη συγκεκριμένη υπόθεση, πέρα από τις καταθέσεις 2 ασφαλιτών. Είναι αστείο ότι τα λεγόμενα του ενός δεν αφορούν καν τη μέρα της "λούφας", αλλά απλά επιβεβαιώνουν το ρουφιανορόλο του ως undercover της υπηρεσίας προστασίας πολιτεύματος. Τη θεαματική επιχείρηση εκείνης της μέρας ακολουθεί τώρα μια άλλη που περιλαμβάνει τη συλλογή πολλών δειγμάτων γενετικού υλικού από σπίτια, προσωπικά αντικείμενα, οχήματα κ.λ.π. κάτι που το είδαμε να συμβαίνει και στην προηγούμενη υπόθεση του συντρόφου Β. Μποτζατζή και των 3. Είναι άγνωστο, προς το παρόν, αν θα συσχετιστεί αυτό το υλικό με τη συγκεκριμένη υπόθεση, αν θα το μετατρέψουν σε "ευρήματα" και που θα επιλέξουν να το εμφανίσουν ως "στοιχεία". Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι για άλλη μια φορά τα εργαστήρια και τα αρχεία των κρατικών υπηρεσιών θα γεμίσουν υλικό χρήσιμο για τη χαρτογράφηση και τη στοχοποίηση στο μέλλον αγωνιζόμενων ανθρώπων, με κύριο στόχο πάντα την ελεγξιμότητα της δράσης τους.
Είναι γεγονός πως φυλακίζοντας αγωνιζόμενους συντρόφους η εξουσία επιδιώκει, ανάμεσα σ' όλα τα άλλα και να τους καταστήσει ανενεργούς στη διάρκεια της ομηρίας τους. Επιδιώκει να τους κρατήσει για διάστημα μικρότερο ή μεγαλύτερο αποκομμένους, ως φυσικές παρουσίες, από τις έμπρακτες συναντήσεις με τους εκτός των τειχών συντρόφους. Όμως το μυαλό, η σκέψη, οι διαθέσεις δεν φυλακίζονται. Για όλους μας δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί ζητούμενο η διάρρηξη των τειχών μέσα από την έκφραση της αλληλεγγύης, τη στήριξη με κάθε τρόπο των φυλακισμένων, τη συνέχιση της δράσης από κοινού, μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής, μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή του υπάρχοντος. Η σύμπραξή μας ξεδιπλώνεται σε νήματα που μαζί κρατάμε, οι εντός και οι εκτός των τειχών. Από αυτή την οπτική η φυλάκιση αντιμετωπίζεται ως ένα σημείο της συνολικής πορείας και δράσης των αναρχικών, ως μια αφορμή και αιτία να επανενεργοποιηθούμε και να ενεργοποιήσουμε ο ένας τον άλλο και όχι ως ένα χτύπημα που θα μας ανακόψει ή θα μας κάνει να οπισθοχωρήσουμε.
Με την ίδια οπτική και οι σταθμοί, από νομική άποψη, μιας υπόθεσης (αιτήσεις, συμβούλια, δίκες) πάντα αντιμετωπίζονται ως επιπλέον χρονικές στιγμές που επαναφέρουμε την υπόθεση, ως στιγμές που προστίθενται στην συνεχή επαναφορά, μέσα στην και από την αδιάκοπη δράση μας, της υπόθεσης των αιχμαλώτων του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Σίγουρα όχι γιατί περιμένουμε από την κυρίαρχη δικαιοσύνη, τους δικαστές, τη δημοκρατία να αποφασίσουν, με βάση τα πλαστά δίπολα αθωότητας και ενοχής για την τύχη των φυλακισμένων συντρόφων. Ο πόλεμός μας είναι η απόφαση να ορίσουμε εμείς τη ζωή μας και κάθε του στιγμή είναι κρίσιμη, από την άποψη ότι εμείς ορίζουμε το πού, το πότε το πώς και το γιατί. Και, ακόμα πιο σίγουρα, όπως είμαστε στο πλευρό των συντρόφων μας κάθε στιγμή, έτσι θα είμαστε και κάθε φορά που στέκονται απέναντι από τα εκάστοτε όργανα των αρχών.

Χρονική στιγμή:6/12/08, 13/1/09, 8/3/09, χθες, σήμερα, τώρα και για πάντα. Όσο περνά ο καιρός και το ξέσπασμα του Δεκέμβρη φαίνεται να καταλαγιάζει το άγχος και η ανησυχία των κυρίαρχων μεγαλώνουν. Μήπως αντιμετωπίσουν το επόμενο ξέσπασμα σε πολλαπλάσιο βαθμό, μήπως οι χειρότεροι εφιάλτες τους γίνουν πραγματικότητα. Γιατί αυτό το ξέσπασμα δεν αφορούσε ένα μόνο έγκλημα της εξουσίας που πήρε την απάντησή του και τελειώσαμε. Ήταν μια μόνο στιγμή ενός πολέμου εδώ και καιρό κηρυγμένου. Ενός πολέμου που συνεχίζεται και μετά το Δεκέμβρη διευρύνεται ολοένα και περισσότερο καθώς οι εστίες αντίστασης πολλαπλασιάζονται. Η πραγμάτωση της συνείδησης βρίσκει συνεχώς νέους τρόπους έκφρασης και καινούριους συνένοχους. Πίσω από κάθε σύνθημα, σπρέι, μαρκαδόρο, κείμενο, αφίσα, ανάληψη ευθύνης, πίσω από κάθε πέτρα, μολότοφ, οδόφραγμα, συνέλευση, διαδήλωση, κατάληψη, ανοιχτή κουβέντα υπάρχει και ένα γεγονός, μια νέα εστία αντίστασης, μια εστία πολέμου, μια ακόμη πλευρά της κατά μέτωπο επίθεσης που ξετυλίγεται απέναντι στην κυριαρχία. Κάθε πράξη, ακόμα και η πιο "μικρή" κερδίζει τη σημαντικότητά της εκ νέου, με πιο δυναμικούς όρους, δίπλα στην πιο "μεγάλη". Και αυτό είναι ένα μόνο από τα νοήματα της εξέγερσης. Όσοι ζήσαμε αυτές τις μέρες, αυτοί που δεν πίστευαν ότι μπορούσε να συμβεί και αυτοί που πιστεύουν στην ουτοπία και την είδαν να πραγματώνεται, οι οργισμένοι, οι ευαίσθητοι, οι συνειδητοί, οι αυθόρμητοι έχουμε πλέον νέα πεδία μπροστά μας για να πειραματιστούμε. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ. Όχι για να εφευρίσκουμε νέες «μέρες μνήμης» αλλά για να ανανεώνουμε την υπόσχεσή μας απέναντι στους κυρίαρχους ότι τους προετοιμάζουμε τους χειρότερους εφιάλτες τους.
Η νέα πραγματικότητα φυσικά και γίνεται αντιληπτή από αυτούς, φυσικά και τους φοβίζει, φυσικά και θέλουν να την καταστείλουν με κάθε τρόπο.
Μάταια. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, όσοι έζησαν την εξέγερση ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν και τους το έδειξαν ξεκάθαρα. Ο φόβος άλλαξε τομέα. Δεν αφορά τους αγωνιζόμενους. Η αλληλεγγύη, μέσα στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται, βρίσκει κι αυτή νέα μονοπάτια πραγμάτωσης. Οι έμπρακτες συναντήσεις μας, η δύναμη και η συνείδηση που γεννήθηκε στο δρόμο δεν μπορούν νʼ αφήσουν, τώρα περισσότερο από ποτέ, κανέναν μόνο απέναντι στην καταστολή.
«...Η αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους είναι αυτό που οι εξουσιαστές φοβούνται περισσότερο, είναι η δυνατότητα που κάνει τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια εκείνων που μας αποκαλούν τρομοκράτες. Σήμερα εκφράζουμε την απόλυτη αλληλεγγύη μας σε όσους δέχτηκαν επίθεση και φυλακίστηκαν. Αύριο θα είμαστε και πάλι μαζί τους στον αγώνα, όπως πάντα...»

ΚΑΤΑΛΗΨΗ TERRA INCOGNITA