Το καθεστώς των δολοφόνων δεν αλλάζει, ανατρέπεται!

Το φάσμα της ανεργίας, ο εφιάλτης της υποαπασχόλησης και η αγωνία της επιβίωσης στοιχειώνουν την πραγματικότητα χιλιάδων εργαζομένων. Μια πραγματικότητα που απέχει πολύ από την ευημερία στοιχείων και αριθμών και δεν επηρεάζεται καθόλου από πολιτικαντισμούς και δήθεν μεγαλεπήβολα σχέδια «εξόδου από την κρίση» που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί. Οι περίπου 20.000 άνεργοι του τελευταίου τρίμηνου, οι 12.500 εργάτες που δουλεύουν εκ περιτροπής, οι αμέτρητοι όμηροι της ασυδοσίας που εργάζονται σε κάθε τύπου επισφαλή μορφή απασχόλησης, οι 60.000 άνθρωποι οι οποίοι αποτελούν ζωντανό εμπόρευμα για μια κάστα εργολάβων που δρουν με την συνδρομή του κρατικού μηχανισμού και των εργατοπατέρων, είναι ένα ορμητικό ποτάμι που όταν φουσκώσει θα παρασύρει και θα αφανίσει όλους όσοι τόσο καιρό προσπαθούν να το τιθασεύσουν. Ο Δεκέμβρης άλλωστε έδειξε ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία αλλά φωτεινή πραγματικότητα.

Οι μαφιόζοι που επιχείρησαν να δολοφονήσουν την Κωνσταντίνα Κούνεβα και τα στηρίγματά τους ξέρουν ότι η εξουσία της ασυδοσίας τους έχει ημερομηνία λήξης. Δεν μπορεί να σώσει το σάπιο οικοδόμημά της η εφεδρεία των κομματικών εγκάθετων, ούτε η κάστα των γραφειοκρατών της συνδικαλιστικής συμμορίας με την οποία συνομιλούν και παζαρεύουν μεροκάματα, δικαιώματα και ζωές. Η ΓΣΕΕ που και η ίδια εκτρέφει ημέτερους εργολάβους και παρέχει ουσιαστικά κάλυψη στον ιδιοκτήτη της ΟΙΚΟΜΕΤ καθώς αποτελεί άξιο παιδί του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, όπως και ο έτερος της «Οικολογικής» συνδέεται με τον αντίστοιχο μηχανισμό της ΝΔ, δεν μπορεί να θέσει φραγμό στην οργή που ξεχειλίζει. Οι πονηροί ελιγμοί εξάλλου, των εξουσιαστικών μηχανισμών της αριστεράς που είχαν το θράσος μαζί με το ΠΑΣΟΚ να προσπαθήσουν να εντάξουν την Κωνσταντίνα Κούνεβα στο εκλογικό τους παιχνίδι, δεν είναι ικανοί να σώσουν τα προσχήματα και να επιβάλλουν συναινετικές διαδικασίες με «διαλόγους» μεταξύ θυτών και θυμάτων.

Η κρίση που αποτελεί πια όχημα για την ισοπέδωση όσων δικαιωμάτων και κατακτήσεων απέμειναν μετά από πολιτικές περικοπών χρόνων, είναι καρπός της ίδιας της δράσης της πλουτοκρατίας που αφού δεν της βγήκε το σχέδιο, επιχειρεί τώρα να μετακυλήσει το κόστος των δικών της επιλογών στις πλάτες αυτών που πάντα πληρώνουν τα σπασμένα. Όμως, το 2% που λυμαίνεται τον πλούτο, είναι τουλάχιστον προκλητικό να ζητάει από το 20% που έχει καταδικάσει στην ανέχεια να σώσει μια παρτίδα που δεν το αφορά και δεν έδωσε ποτέ. Άκρη με τα προβλήματα των επιχειρήσεων και των μηχανισμών πλουτισμού ας βρουν εκείνοι που ευθύνονται για τις απολύσεις 3,5 εκατομμυρίων εργαζομένων στην γηραιά ήπειρο οι οποίοι φέτος θα μείνουν στο δρόμο. Είναι θράσος το ντόπιο κρατικοδίαιτο κατεστημένο να απαιτεί «συνεργασία για το ξεπέρασμα της κρίσης» από τους 384.988 επίσημα ανέργους ή τους χιλιάδες απολυμένους από τα εργοστάσια της Βόρειας Ελλάδας που οι ίδιοι έκλεισαν για να τα μεταφέρουν στα Βαλκάνια και να βρουν ακόμη πιο φτηνά εργατικά χέρια. Οι έμποροι της ανθρώπινης ανάγκης για επιβίωση που προμηθεύουν χαμηλού κόστους εργατικό δυναμικό σε όλο το φάσμα του δημοσίου τομέα και οι θεσμικοί πατρόνες τους δεν δικαιούνται να απευθύνουν μέσω των κομματικών τους φερέφωνων εκκλήσεις σωτηρίας σε αυτούς που καθημερινά εκμεταλλεύονται άγρια.

Η κατάργηση των ατομικών, πολιτικών, κοινωνικών δικαιωμάτων κρίνεται πλέον απαραίτητη για τη βίαιη προώθηση αυτής της πολιτικής. Γι αυτό η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου αποτελεί σταθερά τα τελευταία χρόνια την πρώτη προτεραιότητα των εναλλασσόμενων στην εξουσία κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ο πανεπιστημιακός χώρος ενοχλεί τους κυβερνώντες όχι μόνο γιατί τα τελευταία χρόνια διακινήθηκαν ιδέες, αλλά κυρίως γιατί οργανώθηκε, με συλλογικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, η κοινωνικοπολιτική δράση του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος για την ανατροπή της ιδιωτικοποίησης και της μετατροπής του πανεπιστημίου σε επιχείρηση. Είναι ο χώρος που κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη, έδωσε άσυλο στις κοινές συνελεύσεις εργαζομένων, φοιτητών και μαθητών, που απαιτούσαν να πέσει το καθεστώς των δολοφόνων και κάθε επίδοξος διαχειριστής της κρατικής εξουσίας και της κοινωνικής και οικονομικής λεηλασίας. Δεκάδες κάμερες σε όλη την πόλη, καταγράφουν διαδηλωτές και διαμαρτυρόμενους. Κυανιούχα χημικά, απαγορευμένα από διεθνείς συνθήκες για την περίοδο πολέμου, εκτοξεύονται από την αστυνομία, εναντίον κάθε μικρής ή μεγαλύτερης συγκέντρωσης διαμαρτυρίας. Εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι, καλύπτουν με κάθε τρόπο τα χαρακτηριστικά τους για να προστατευτούν από την καταγραφή και από την ασφυξία και να παραμείνουν στο δρόμο. Οι νέες ρυθμίσεις αποτελούν την «κουκούλα» με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει την πρόθεσή της να τρομοκρατήσει όσους συλλογικά αρνούνται να πειθαρχήσουν στη βίαιη πολιτική της και αντιστέκονται. Μια πολιτική που μετρά ακόμη ένα νεκρό παιδί και αρκετούς τραυματίες από τον περασμένο Δεκέμβρη, οπότε εκδηλώθηκε η πρώτη εξέγερση της κρίσης. Στο ίδιο πλαίσιο, η επαναφορά του «εγκλήματος» της περιύβρισης αρχής, απαγορεύει, όχι τις δολοφονίες και τις βάρβαρες επιθέσεις, αλλά τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση που τις καταγγέλλει.

Ως πρώτο βήμα, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού», δηλαδή όποιων αγωνίζονται, η κυβέρνηση προκρίνει τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, την 24ωρη αστυνόμευση με δίκυκλα, το διπλασιασμό των ταγΜΑΤασφαλιτών(!), τη δημιουργία ειδικού σώματος συλλήψεων και την ολοήμερη λειτουργία καμερών σε 182 σημεία της Αθήνας. Ενώ την ίδια στιγμή αγοράζει νέα συστήματα τηλεφωνικών υποκλοπών (βλ. super Μεγάλος Αδελφός) αξίας δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Πρόθυμη αρωγός της, η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», με μπροστάρη τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που ποινικοποιεί την υπεράσπιση των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, των πάρκων και την κατάληψη ως μορφή συλλογικής διαμαρτυρίας, αγώνα και κοινωνικοπολιτικής δράσης. Ακόμα και τη δράση σωματείου που διεκδικεί την επαναπρόσληψη εργαζομένου, ο οποίος απολύθηκε από μεγάλη εταιρία επειδή είχε συνδικαλιστική δράση. Κύριος φόβος τους η διευρυμένη συλλογική αντίσταση και ο λαϊκός ξεσηκωμός.

Οι εργαζόμενοι με μαύρη εργασία, οι άνθρωποι που δουλεύουν μια ζωή και λιμοκτονούν, οι εργατοϋπάλληλοι με μπλοκάκι, το νοικιασμένο εργατικό δυναμικό, οι όμηροι της κουτοπονηριάς των ταχυδακτυλουργών που εξαφανίζουν την ανεργία με τα STAGE τις κάθε λογής περιορισμένης κλίμακας συμβάσεις έχουν μόνο ένα δρόμο ανοιχτό και το ξέρουν. Το δρόμο της αυτοοργάνωσης και της αντίστασης. Είναι στο χέρι μας η επιλογή των μέσων με τα οποία θα αντισταθούμε στην ολοκληρωτική επέλαση του καθεστώτος σε όλους τους τομείς (εργασία, εκπαίδευση, περιβάλλον, δημόσιοι χώροι κλπ). Η αντίσταση μας, οργανωμένη από τα κάτω, αντί-ιεραρχικά, με βάση τις δικές μας ανάγκες, μπορεί να απαντήσει στη βία του συστήματος, μια βία που έχει σαν σκοπό να κλέψει τις κατακτήσεις, τη ζωή, τον κοινωνικό πλούτο. Οι προθέσεις της εξουσίας είναι πλέον ξεκάθαρες. Η απάντηση στη διεκδίκηση των εργασιακών αυτονόητων είναι το βιτριόλι. Η απάντηση στη διεκδίκηση των πολιτικών αυτονόητων είναι το ιδιώνυμο και η περιύβριση Αρχής. Γιʼ αυτό και πρέπει όλοι να λάβουμε τις θέσεις μάχης που μας αναλογούν. Να δημιουργήσουμε σχήματα κοινωνικής αυτοάμυνας, που θα αποτελέσουν τη βάση για την αντεπίθεση, για την κατάκτηση όσων πραγματικά μας ανήκουν.


· Να ανατρέψουμε τους αντεργατικούς νόμους
· Να απαγορευθούν οι απολύσεις
· Έξω οι εργολαβίες από τα πανεπιστήμια και από παντού
· Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς
· Οριζόντιος συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων
· Καμιά ανοχή στα νέα ιδιώνυμα και την περιύβριση αρχής
· Το άσυλο ανήκει στο λαό. Όχι στο κράτος και τις εταιρίες
· Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και σε όσους αντιστέκονται

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Πάτρας