Δεν υπάρχουν χαμένες ψήφοι, υπάρχουν μόνο χαμένες συνειδήσεις...

Δημοκρατία αναδιπλώνεται. Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης προβάλλονται πλέον και στη σφαίρα της πολιτικής κρίσης, μετά από μια μακρά αλυσίδα γεγονότων με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την επισφαλή κοινωνική συναίνεση στους κρατικούς χειρισμούς και την γενικευμένη διαφθορά κυβερνητικών στελεχών. Η συγκυρία έχει αρκετά να επιδείξει: μεταρρυθμίσεις που αφορούν αποκλειστικά στους μη έχοντες βαθαίνοντας και εκτείνοντας το καθεστώς λιτότητας, επιταχυμένη προώθηση χαρακτηριστικών κοινωνικού εκφασισμού, εκτεταμένη λεηλασία και καταστροφή της φύσης προς όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το καθεστώς πολιτικής αστάθειας είναι ό,τι χειρότερο για τους κυρίαρχους με φόντο την γενίκευση της οικονομικής κρίσης. Οι εκλογές στο προκείμενο αποτελούν μια βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, «παγώνουν» τους κοινωνικούς αγώνες και επιτρέπουν στο σύστημα να κερδίσει χρόνο σταθερότητας κινητοποιώντας τα προσχήματα «αναδιανομής του πλούτου», «ανθρώπινου καπιταλισμού» και «πράσινης ανάπτυξης».Όμως, στην πραγματικότητα η γενικευμένη παρακμή δεν οφείλεται μόνο στα πρόσωπα και τα κόμματα που στελεχώνουν το πολιτικό σύστημα, αλλά στο ίδιο το σύστημα αυτό καθεαυτό: η γενικευμένη και επιθετική εξατομίκευση, το ξεθεμελίωμα κάθε συλλογικού κοινωνικού ιστού, η βαθιά εκμετάλλευση, η κατασταλτική -και μη- κρατική βία, η οικονομική κρίση, η διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις, η λεηλασία του περιβάλλοντος, όλα αυτά είναι φυσικές συνέπειες του καπιταλισμού και της πολιτικής του έκφρασης: της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τα δομικά προβλήματα του συστήματος, τα οποία κάθε φορά αντιμετωπίζονται ως λάθη και ατοπήματα της εκάστοτε κυβέρνησης, όταν αυξάνουν σε αριθμό και ένταση οδηγούν όχι μόνο σε μια έκρυθμη κατάσταση λόγω βαθιάς λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά και στην εμφάνιση ριζοσπαστικών αντιλήψεων και δράσης εκ μέρους των καταπιεζόμενων. Γεγονός ανεπιθύμητο για τους κυρίαρχους. Έτσι, επιστρατεύονται οι εκλογικές αυταπάτες για να δημιουργηθούν ελπίδες, να απομακρυνθεί ο κίνδυνος διασάλευσης της σταθερότητάς του συστήματος από τους δυσαρεστημένους και οι δομές του να μείνουν ανέγγιχτες.
Και το σούπερ μάρκετ αυταπατών έχει από όλα τα καλά. Η δεξιά της κυβερνητικής «αυτοκριτικής» που θα «διορθωθεί» και υπόσχεται γαλάζιο ρεαλισμό, η σοσιαλδημοκρατία που θέλει να αναδιανείμει τον κοινωνικό πλούτο προς όφελος των πράσινων ομάδων συμφερόντων, η ακροδεξιά που στήνει «επιτροπές κατοίκων» εθνοκάθαρσης, η παραδοσιακή αριστερά που καλεί σε απειθαρχία προς κάθε κατεύθυνση αλλά, φυσικά, εκτός του Κόμματος, η ανανεωτική αριστερά που κραδαίνει την σύγχυση τις ιδεολογικής της κουρελούς και η άκρα αριστερά που θέλει απλά να μετρήσει τις δυνάμεις της μέσω της ψηφοθηρίας.Ας μην γελιόμαστε! Η «δημοκρατία» είναι παντού η ίδια, γιατί παντού καλείται να εξυπηρετήσει τον ίδιο σκοπό: την κατοχύρωση των συμφερόντων αλλά και την εξάπλωση του παγκόσμιου κεφαλαίου, όπως και την ιδεολογική πρόσδεση όλης της ανθρωπότητας στο άρμα του καπιταλισμού. Η εξάπλωση είτε γίνεται ειρηνικά μέσω «πολύχρωμων» επαναστάσεων, είτε βίαια μέσω ανοικτού πολέμου, στο τέλος πάντα επιβάλλεται ως Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, το αγαπημένο τέκνο του καπιταλισμού. Δημιουργείται ένας κύκλος μεγαλοκεφαλαιούχων ισχυρών στις διαλυμένες υπό καπιταλιστική ανάπτυξη χώρες, που θα εκπροσωπούνται με μερίδες των 300 στην πολιτική εξουσία. Το διεθνές κεφάλαιο εξασφαλίζει τον έλεγχο επί του πεπρωμένου των πάντα «κυρίαρχων» λαών μέσω της ψευδαίσθησης της «πολυφωνίας» και της «δύναμης» της ψήφου. Μια ψήφος που, συν τοις άλλοις, θα εκφράσει μια κάλπικη πλειοψηφία, χειραγωγημένη από όλα τα τεχνικά μέσα που θα μπορούσε να επιστρατεύσει η κυριαρχία. Η χρήση image makers-επαγγελματιών μάγων της εικόνας, η διασπορά παραπληροφόρησης, έντασης και φόβου από τα ΜΜΕ, ο συνδυασμός της διαφήμισης με την ψυχανάλυση, ακόμη και η εξαπάτηση γηραιών ψηφοφόρων από κομματικούς αντιπροσώπους έξω από τα εκλογικά κέντρα, οι «παράνομες» ιθαγενοποιήσεις και η απάτη των δημοσκοπήσεων, όλα «παίζουν». Στην ελληνική περίπτωση επιπλεόν, οι πελατειακές σχέσεις, που έλκουν την καταγωγή τους από την απαρχή του ελληνικού κράτους, αποθρασύνθηκαν από το ʼ89 και μετά ως απότοκο της γενικευμένης παραίτησης από τα «οράματα», της συνακόλουθης αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας. Σε όλο αυτό το πανηγύρι γίνεται πλέον εμφανές πως οι εκλογές δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο αναδιάταξης των εξουσιαστικών σχέσεων και ενίσχυσης της κρατικής ιδεολογίας.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια διαδικασία που εναλλάσσει εξουσιαστές; Κανείς επαγγελματίας σωτήρας, κανείς τεχνοκράτης διαχειριστής, κανένας ειδικός δεν μπορεί να αποφασίσει για τις δικές μας υποθέσεις πέρα από εμάς τους ίδιους. Οι εξουσιαστές μπορεί να αλλάζουν φόντο και εμφάνιση, μπορεί να εκσυγχρόνισαν τις χειραγωγικές τους μεθόδους αλλά ποτέ δεν έπαψαν να αποτελούν εμπόδιο και οριογραμμή των αληθινών δυνατοτήτων μας. Εκεί όπου το ψέμα στριμώχνεται με την χυδαιότητα δεν υπάρχει ελπίδα.Τα προσχήματα εξαφανίζονται σιγά-σιγά και η ουσία εμφανίζεται ξεκάθαρη: αντί να υποτασσόμαστε στον άνωθεν εξουσιαστή, πρέπει να στραφούμε και να συνεργαστούμε με τον δίπλα εξουσιαζόμενο. Ο κόσμος θα ανθίσει αποτινάσσοντας τα δεσμά της εξουσίας από τις πολιτικές σχέσεις, την προσωπική και κοινωνική ζωή, αφήνοντας στη θέση τους τις ελεύθερες και αυθόρμητες σχέσεις αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και αμοιβαιότητας.
Γιʼ άλλη μια φορά στρέφουμε την πλάτη στις εκλογές, γνωρίζοντας πως οι λύσεις που ζητάμε δε θα βρεθούν από τους εξουσιαστές, αλλά από εμάς τους ίδιους με την αυτοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη δράση για την οικοδόμηση της πραγματικότητάς μας, τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές μας, εστιών αλληλεγγύης και αντίστασης στους χώρους εργασίας, τη συγκρότηση συλλογικοτήτων δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης παντού με κατεύθυνση την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ
ΡΗΞΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πρωτοβουλία αναρχικών Αιγάλεω

http://anarxikoiaigaleo.squat.gr