ΚΡΥ­ΣΤΑΛ­ΛH-­νες ΜΕ­ΡΕΣ (Μια ι­στο­ρί­α α­πό το «πα­ρελ­θόν»)

Μάρ­της 1983.
Εί­κο­σι έ­ξη χρό­νια α­πό σή­με­ρα πέ­φτει νε­κρός ο εκ­δό­της της ε­φη­με­ρί­δας ΒΡΑ­ΔΥ­ΝΗ Τζώρ­τζης Α­θα­να­σιά­δης. Ή­ταν 19 Μαρ­τί­ου του 1983. Με­τά α­πό δύ­ο μέ­ρες την ευ­θύ­νη α­να­λαμ­βά­νει η «Ορ­γά­νω­ση Α­ντι­στρα­τιω­τι­κή Πά­λη».

Την α­μέ­σως ε­πό­με­νη μέ­ρα (22 Μαρ­τί­ου) η Α­ΝΤΙ­ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΗ ΠΑ­ΛΗ δια­ψεύ­δει με προ­κή­ρυ­ξή της την α­νά­λη­ψη ευ­θύ­νης α­πό την «Ορ­γά­νω­ση». Η Α­ΝΤΙ­ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΗ ΠΑ­ΛΗ ή­ταν η εκ­δο­τι­κή ο­μά­δα του ο­μώ­νυ­μου πε­ριο­δι­κού που κυ­κλο­φο­ρού­σε πο­λυ­γρα­φη­μέ­νο α­πό το 1980. Η «Ορ­γά­νω­ση Α­ντι­στρα­τιω­τι­κή Πά­λη» ή­ταν α­νύ­παρ­κτη και α­πλώς ό­πως α­νά­φε­ραν στην α­να­κοί­νω­σή τους οι συ­ντά­κτες του πε­ριο­δι­κού, το ό­νο­μα τους χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε με την προ­σθή­κη της λέ­ξης «ορ­γά­νω­ση» προ­κει­μέ­νου να προ­βο­κα­ρι­στεί α­πό της μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες («τους χα­φιέ­δες του Υ­πουρ­γεί­ου Δη­μό­σιας Τά­ξης και των υ­πη­ρε­σιών του στρα­τού και της α­στυ­νο­μί­ας», ό­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά α­να­φέ­ρε­ται στην Α­να­κοί­νω­ση – Κα­ταγ­γε­λί­α με την ο­ποί­α δια­ψεύ­δε­ται η α­νά­λη­ψη ευ­θύ­νης).

Το κεί­με­νο-κα­ταγ­γε­λί­α με το ο­ποί­ο δια­ψεύ­στη­κε η «α­νά­λη­ψη ευ­θύ­νης» δό­θη­κε στις ε­φη­με­ρί­δες Αυ­γή και Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α και α­να­δη­μο­σιεύ­θη­κε στο τεύ­χος 10 της Α­ΝΤΙ­ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΗΣ ΠΑ­ΛΗΣ.
Πέ­ρα α­πό κά­θε αμ­φι­βο­λί­α η «α­νά­λη­ψη ευ­θύ­νης» α­πο­τε­λού­σε προ­βο­κά­τσια. Η ο­ποί­α ό­μως δεν α­πευ­θυ­νό­ταν μό­νο στη συ­γκε­κρι­μέ­νη προ­σπά­θεια που α­φο­ρού­σε τη δου­λειά ε­νά­ντια στο στρα­τό.

Αν, τώ­ρα, με­τά α­πό τό­σες δε­κα­ε­τί­ες, γί­νε­ται α­να­φο­ρά σ’ αυ­τό το γε­γο­νός, αυ­τό γί­νε­ται για­τί έ­χει με­γά­λη ση­μα­σί­α να μην ξε­χνά­με κά­ποια γε­γο­νό­τα τα ο­ποί­α ση­μά­δε­ψαν με ι­διαί­τε­ρο τρό­πο τους κοι­νω­νι­κούς α­γώ­νες (άλ­λω­στε ε­κεί­νη την ε­πο­χή εί­χε α­να­πτυ­χθεί μια πλού­σια δρά­ση ε­νά­ντια στο στρα­τό) και τις πο­λι­τι­κές συν­θή­κες που κα­τα­σκεύ­α­σαν και συ­νε­χί­ζουν να κα­τα­σκευά­ζουν οι ε­ξου­σια­στι­κές με­ρί­δες.

Εί­πα­με πως η προ­βο­κά­τσια αυτή δεν α­φο­ρού­σε μό­νο τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ο­μά­δα που ε­ξέ­δι­δε το εν λό­γω πε­ριο­δι­κό. Α­πο­δεί­χτη­κε μέ­σα σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα πως η στό­χευ­ση ή­ταν ευ­ρύ­τε­ρη και α­φο­ρού­σε το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος (αν ό­χι ό­λο) του «κι­νή­ματος».
Η «α­νά­λη­ψη ευ­θύ­νης», έ­να κεί­με­νο που προ­έ­κυ­ψε α­πό τη συρ­ρα­φή δια­φό­ρων κει­μέ­νων, α­πο­τέ­λε­σε μέ­ρος μιας σει­ράς ε­νερ­γειών και κα­τα­στά­σε­ων που εί­χαν προ­η­γη­θεί.

Με­τά την προ­κή­ρυ­ξη της Ε­πα­να­στα­τι­κής Ο­μά­δας «Ο­ΚΤΩ­ΒΡΗΣ ’80» με την ο­ποί­α α­να­λαμ­βα­νό­ταν η ευ­θύ­νη για τους ε­μπρη­σμούς των πο­λυ­κα­τα­στη­μά­των Μι­νιόν και Κα­τρά­ντζος δη­μο­σιεύ­θη­καν προ­κη­ρύ­ξεις εί­τε στο ξε­κάρ­φω­το, εί­τε α­να­λαμ­βά­νο­ντας την ευ­θύ­νη για α­δέ­σπο­τες ε­νέρ­γειες.

Σ’ ό­λο το διά­στη­μα της πρώ­της πε­ντα­ε­τί­ας του ’80 υ­πήρ­ξαν «δυ­να­μι­κές ε­πα­να­στα­τι­κές ε­νέρ­γειες» χω­ρίς να α­να­λαμ­βά­νε­ται η ευ­θύ­νη α­πό κά­ποια συ­γκε­κρι­μέ­νη ο­μά­δα ή κι ό­ταν γι­νό­ταν κά­τι τέ­τοιο με κά­ποιο τη­λε­φώ­νη­μα δεν υ­πήρ­χε έ­νας λό­γος που να πεί­θει για την κοι­νω­νι­κή ση­μα­σί­α αυ­τής της πρά­ξης. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι το γε­γο­νός πως για τον ε­μπρη­σμό των πο­λυ­κα­τα­στη­μά­των ΚΛΑ­ΟΥ­ΔΑ­ΤΟΣ και Α­ΤΕ­ΝΕ την ευ­θύ­νη α­νέ­λα­βαν α­κό­μη και οι «Ε­ρυ­θρές Τα­ξιαρ­χί­ες Ελ­λά­δας»!!!

Ό­λη αυ­τή η πο­ρεί­α των «α­δέ­σπο­των» ε­κρή­ξε­ων αυ­τής της πε­ριό­δου έ­χει σα­φή χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Χο­ντρι­κά μπο­ρούν να τα­ξι­νο­μη­θούν σε τρεις κα­τη­γο­ρί­ες:
α) Πε­τυ­χη­μέ­νες ε­κρή­ξεις, ό­πως αυ­τή που α­να­τί­να­ξε το ξε­νο­δο­χεί­ο Πλω­τί­νη στο Δι­δυ­μό­τει­χο τον Α­πρί­λιο του 1983, όπου επρόκει­το να γίνει το συνέδριο της ΝΔ,
β) Α­πο­τυ­χη­μέ­νες βομ­βι­στι­κές κι­νή­σεις ό­πως η το­πο­θέ­τη­ση βόμ­βας κά­τω α­πό την ε­ξέ­δρα πριν α­πό την πραγ­μα­το­ποί­η­ση μιας α­νοι­χτής συ­γκέ­ντρω­σης της ΝΔ στην ο­δό Κα­τε­χά­κη το 1984,
γ) Ά­σχε­τες ε­κρή­ξεις βομ­βών πα­ράλ­λη­λα με ε­νέρ­γειες α­πό ο­μά­δες που πραγ­μα­το­ποιού­σαν βομ­βι­στι­κές ε­πι­θέ­σεις.

Ό­λα αυ­τά και πολ­λά άλ­λα «πε­ρί­ερ­γα» συ­νέβη­σαν στο χρο­νι­κό διά­στη­μα που ή­δη προ­­α­να­φέ­ρα­με.
Θα μπο­ρού­σε να ει­πω­θεί πως ό­λα αυ­τά α­πο­τε­λούν πα­ρελ­θόν ή «περ­σι­νά ξι­νά στα­φύ­λια» κα­τά την προ­σφι­λή δια­τύ­πω­ση των ­διά­φο­ρων κα­κε­ντρε­χών. Κι ό­μως. Το 1985 γί­νε­ται γνω­στό πως ο πρώ­ην γραμ­μα­τέ­ας της νε­ο­λαί­ας της Ε­ΔΑ, έν­θε­τος δη­μο­σιο­γρά­φος της ΕΡ­Τ και γνω­στός σε κύ­κλους του τό­τε α­ρι­στε­ρού και α­ναρ­χο­αυ­τό­νο­μου «χώ­ρου» Ντά­νος (Δα­νι­ήλ) Κρυ­στάλ­λης εί­ναι πρά­­κτο­ρας της ΚΥΠ και ό­χι μό­νο. Με τα πολ­λά α­πο­κα­λύ­πτε­ται πως έ­χει σχέ­ση και με «α­δέ­σπο­τες» βομ­βι­στι­κές ε­νέρ­γειες, ε­νώ στο σπί­τι του βρί­σκε­ται υ­λι­κό που πα­ρα­πέ­μπει σε κα­τα­σκευα­σμέ­νες προ­κη­ρύ­ξεις «α­νά­λη­ψης ευ­θύ­νης».

Σ’ ό­λον αυ­τό τον «κα­κό χα­μό», ό­που «χά­νει η μά­να το παι­δί και το παι­δί τη μά­να», αρ­χί­ζει να ξε­δι­πλώ­νε­ται το κου­βά­ρι για μια σει­ρά α­νε­ξή­γη­τες, –μέ­χρι τό­τε–, κα­τα­στά­σεις. Αλ­λά και πά­λι, δεν μπό­ρε­σαν να ε­ξα­κρι­βω­θούν ό­λα τα «α­νε­ξή­γη­τα». Για ό­σα δε έ­γι­ναν γνω­στά, δεν υ­πήρ­ξαν και πολ­λές λε­πτο­μέ­ρειες. Ο λό­γος εί­ναι πως α­κό­μα και στις πε­ρι­πτώ­σεις που οι μη­χα­νι­σμοί του κρά­τους α­πο­φα­σί­ζουν να εκ­θέ­σουν έ­ναν «άν­θρω­πό» τους δεν α­φή­νουν να μα­θευ­τούν και ό­λα ό­σα σχε­τί­ζο­νται με τη δρά­ση του.

Το σί­γου­ρο εί­ναι πως ο Κρυ­στάλ­λης ή­ταν γραμ­μα­τέ­ας της Νε­ο­λαί­ας Ε­ΔΑ (Ε­νιαί­α Δη­μο­κρα­τι­κή Α­ρι­στε­ρά) μέ­χρι το 1979, ε­νώ α­πό το 1978 ή­ταν πλη­ρο­φο­ριο­δό­της των αρ­χών α­σφα­λεί­ας και στη συ­νέ­χεια έ­γι­νε πρά­κτο­ρας της ΚΥΠ και της Υ­ΠΕ­Α (Υ­πη­ρε­σί­α Ε­θνι­κής Α­σφά­λειας).

Ως γραμ­μα­τέ­ας της Νε­ο­λαί­ας Ε­ΔΑ ή­ταν ή­δη γνω­στός στους νε­α­ρούς α­γω­νι­στές της ε­πο­χής για τους ε­πα­να­στα­τι­κούς και α­ναρ­χο­αυ­τό­νο­μους λό­γους του. «Συ­μπτω­μα­τι­κά» ό­λο αυ­τό το ε­πα­να­στα­τι­κό του προ­φίλ άρ­χι­σε να εκ­δη­λώ­νε­ται α­πό τό­τε που στρα­το­λο­γή­θη­κε στην ΚΥΠ. Ο Κρυ­στάλ­λης, χρη­μα­το­δο­τού­με­νος α­πό πολ­λές υ­πη­ρε­σί­ες α­να­δεί­χτη­κε σε πο­λυ­πρά­κτο­ρα. Η δρά­ση του συ­σχε­τί­στη­κε και με την αυ­το­μό­λη­ση στο Δυ­τι­κό μπλοκ του ρώ­σου πρά­κτο­ρα Μπο­χάν.

Παρ’ ό­λα αυ­τά η βα­σι­κή του α­πο­στο­λή ή­ταν να διεισ­δύ­σει στο χώ­ρο των ο­μά­δων που πραγ­μα­το­ποιού­σαν έ­νο­πλες ε­πι­θέ­σεις «ε­να­ντί­ον του κα­θε­στώ­τος και των στη­ριγ­μά­των του».
Ο Κρυ­στάλ­λης, μέ­σω των δια­συν­δέ­σε­ων που α­πέ­κτη­σε με το ε­πα­να­στα­τι­κό προ­φίλ που πλα­σά­ρι­ζε, προ­ω­θού­σε κλο­πι­μαί­α (κυ­ρίως κο­σμή­μα­τα) για την «ε­νί­σχυ­ση του α­γώ­να» προ­σπα­θώ­ντας και με αυ­τό τον τρό­πο να ε­δραιώ­σει και να ε­πε­κτεί­νει τις ε­πα­φές και το κύ­ρος του. Τα κλο­πι­μαί­α πα­ρε­λάμ­βα­νε α­πό τον τό­τε προ­ϊ­στά­με­νό του στην ΚΥΠ Α­λε­ξά­κη.

Ε­κεί­νο που προ­κύ­πτει α­πό την «υ­πό­θε­ση Κρυ­στάλ­λη» εί­ναι πως ό­ταν ο έ­λεγ­χος, εκ μέ­ρους του κομ­μα­τιού, που δια­χει­ρί­ζε­ται τις υ­πο­θέ­σεις των ε­ξου­σια­στών, κιν­δυ­νεύ­ει να χα­θεί και ι­διαί­τε­ρα ό­ταν υ­πάρ­χουν κρί­σι­μες πε­ρί­ο­δοι ό­πως ε­κεί­νη του 1985, τό­τε ε­πι­βάλ­λε­ται η θυ­σί­α ε­νός πιο­νιού για να προ­χω­ρή­σει η παρ­τί­δα. Αυ­τό έ­γι­νε και με την πε­ρί­πτω­ση του Κρυ­στάλ­λη.

Κα­τη­γο­ρή­θη­κε για τρο­μο­κρα­τί­α μα­ζί με άλ­λα δύ­ο ά­το­μα. Με αυ­τό τον τρό­πο συ­γκα­λύ­φθη­καν πολ­λά κε­νά και εκ­κρε­μό­τη­τες της ό­λης ι­στο­ρί­ας. Με­τά α­πό λί­γο α­πο­φυ­λα­κί­στη­κε και τε­λι­κά πα­ρα­δό­θη­κε α­θώ­ος των κα­τη­γο­ριών για τρο­μο­κρα­τί­α και πάλ­λευ­κος στην κοι­νω­νί­α «χω­ρίς την σκιά ε­νός έ­στω μη­δα­μι­νού τρο­χαί­ου πταί­σμα­τος ή του ε­λά­χι­στου οι­κο­νο­μι­κού πα­ρα­πτώ­μα­τος», ό­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά α­να­φέ­ρει στην προ­σω­πι­κή η­λε­κτρο­νι­κή του σε­λί­δα.

Αν μπή­κα­με στο κό­πο να α­να­φερ­θού­με στην πε­ρί­πτω­ση Κρυ­στάλ­λη εί­ναι πως πα­ρά το ό­τι έ­χουν πε­ρά­σει πολ­λά χρό­νια η ε­μπει­ρί­α γύ­ρω α­πό αυ­τό το ζή­τη­μα έ­χει υ­πο­τι­μη­θεί λες και πρό­κει­ται για κά­τι το α­σή­μα­ντο.

Ας δού­με ό­μως κά­ποια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της πε­ρί­πτω­σής του: Ο Ντά­νος (ό­πως χα­ϊ­δευ­τι­κά συ­νη­θί­ζε­ται να τον α­πο­κα­λούν) εί­χε ή­δη έ­να α­ρι­στε­ρό προ­φίλ παι­διό­θεν. Με αυ­τό το προ­φίλ α­να­δει­κνύ­ε­ται σε γραμ­μα­τέ­α της Νε­ο­λαί­ας Ε­ΔΑ. Ε­κεί δια­πι­στώ­νει πως μέ­σα α­πό τον μι­κρό αυ­τό κύ­κλο μπο­ρεί να ε­πε­κτα­θεί σε «χο­ντρά κόλ­πα». Το κρά­τος δεν του στε­ρεί αυ­τή τη δυ­να­τό­τη­τα α­φού τον στρα­το­λο­γεί.

Α­πό το ση­μεί­ο αυ­τό αρ­χί­ζει να α­νε­βά­ζει τις ε­πα­να­στα­τι­κές του κο­ρώ­νες προ­κει­μέ­νου να α­πο­κτή­σει τις α­πα­ραί­τη­τες ε­πα­φές, οι ο­ποί­ες θα του χρη­σι­μεύ­σουν στο παι­χνί­δι που έ­χει κλη­θεί και α­πο­φά­σι­σε να συμ­με­τά­σχει. Κερ­δί­ζει την ε­μπι­στο­σύ­νη και χω­ρίς ι­διαί­τε­ρη προ­σπά­θεια έ­χει δη­μιουρ­γή­σει έ­να κύ­κλο α­τό­μων α­πό τον ο­ποί­ο προ­σπα­θεί να α­ντλή­σει τις α­παι­τού­με­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες.

Ο Κρυ­στάλ­λης συν­δέ­θη­κε με την πλα­στή προ­κή­ρυ­ξη που α­νε­λάμ­βα­νε την ευ­θύ­νη για τον φό­νο του Τζώρ­τζη Α­θα­να­σιά­δη, με βόμ­βες που δεν ε­νερ­γο­ποι­ή­θη­καν και στη συ­νέ­χεια βρέ­θη­καν κα­τό­πιν υ­πο­δεί­ξε­ώς του, αλ­λά και με ε­κρή­ξεις σε ά­σχε­τους χώ­ρους, ό­πως ε­στια­τό­ρια και κή­πους. Βέ­βαια α­παλ­λά­χτη­κε. Αλ­λά το ζή­τη­μα εί­ναι αλ­λού. Έ­νας πρά­κτο­ρας των μυ­στι­κών υ­πη­ρε­σιών έ­τσι κι αλ­λιώς εί­ναι συ­νι­στώ­σα της κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας. Άλ­λω­στε ως ει­δι­κός κλή­θη­κε να προ­σφέ­ρει τις υ­πη­ρε­σί­ες του με­τά την «ε­ξάρ­θρω­ση» της 17Ν. Φι­γου­ρά­ρι­ζε μά­λι­στα ως ει­δι­κός στα θέ­μα­τα τρο­μο­κρα­τί­ας.

Ε­κεί­νο που εί­ναι χρή­σι­μο να κα­τα­γρα­φεί εί­ναι πως ό­σο νε­ρό και να κυ­λή­σει στο αυ­λά­κι οι με­θο­δεύ­σεις ε­λέγ­χου α­πό τη πλευ­ρά του κρά­τους και των μη­χα­νι­σμών του έ­χουν τις ί­διες στο­χεύ­σεις. Πά­ντο­τε θα ε­πι­ζη­τεί αν­θρώ­πους που μπο­ρούν να διεισ­δύ­σουν μέ­σα σε ο­μά­δες που έ­χουν προ­σα­να­το­λι­στεί και ει­δι­κευ­τεί σε συ­γκε­κρι­μέ­νες πρα­κτι­κές.

Ε­πει­δή, αυ­τές οι ει­δι­κεύ­σεις και οι α­πο­κλει­στι­κό­τη­τες εί­ναι που τις κά­νουν ευά­λω­τες σε «διεισ­δύ­σεις». Δεν έ­χει τό­ση ση­μα­σί­α αν οι α­σχο­λού­με­νοι με αυ­τές τις «ει­δι­κές πρα­κτι­κές» συ­νι­στούν μια σφι­κτή και κλει­στή ο­μά­δα α­τό­μων ή μια πιο χα­λα­ρή. Ση­μα­ντι­κό ρό­λο παί­ζει ο «α­πο­κλει­σμός» και η ει­δί­κευ­ση που τις κά­νουν ευά­λω­τες.

Άλ­λω­στε ό­σοι φα­ντά­ζο­νται τους πρά­κτο­ρες και του χα­φιέ­δες σαν κά­τι που εί­ναι ι­διαί­τε­ρα α­ντι­λη­πτό εί­ναι οι­κτρά γε­λα­σμέ­νοι. Ο Κρυ­στάλ­λης α­πο­κα­λύ­φθη­κε α­πό το κρά­τος κι ό­χι α­πό την πα­ρα­τη­ρη­τι­κό­τη­τα κά­ποιων α­γω­νι­στών.
Οι τε­χνι­κές του κρά­τους ε­ξε­λίσ­σο­νται παρ’ ό­τι οι α­φε­τη­ρί­ες και οι στο­χεύ­σεις πα­ρα­μέ­νουν α­ναλ­λοί­ω­τες…

Έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει η ά­πο­ψη πως έ­νας χα­φιές ή πρά­κτο­ρας προ­σφέ­ρει υ­πη­ρε­σί­ες μό­νο στους προ­ϊ­στα­μέ­νους του. Ό­τι στο χώ­ρο που έ­χει υ­πό τον έ­λεγ­χό του εί­ναι α­δρα­νής ή α­πλώς κι­νεί­ται προ­κει­μέ­νου να α­πο­σπά­σει πλη­ρο­φο­ρί­ες. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι συ­νή­θως πο­λύ δια­φο­ρε­τι­κή, ό­πως έ­χει α­πο­δεί­ξει η ε­μπει­ρί­α. Με­τά την πραγ­μα­το­ποί­η­ση του πρώ­του βή­μα­τος, που εί­ναι η α­πό­σπα­ση της ε­μπι­στο­σύ­νης, το ε­πό­με­νο βή­μα εί­ναι η ε­δραί­ω­σης ε­νός κύ­κλου ε­πα­φών και γνω­ρι­μιών.

Αυ­τό που α­κο­λου­θεί συ­νή­θως εί­ναι μια πο­λύ­πλευ­ρη δου­λειά που πε­ρι­λαμ­βά­νει εκ­δου­λεύ­σεις και διο­χέ­τευ­ση πλη­ρο­φο­ριών. Για πα­ρά­δειγ­μα, μπο­ρεί να πα­ρου­σιά­σει αρ­κε­τές φο­ρές έγ­γρα­φα με πλη­ρο­φο­ρί­ες για συ­γκε­κρι­μέ­να πρό­σω­πα που πα­ρα­κο­λου­θού­νται προ­κει­μέ­νου εί­τε να α­πο­κτή­σει ά­με­ση ε­πα­φή, εί­τε να εκ­μαιεύ­σει πλη­ρο­φο­ρί­ες. Αλ­λά και να με­τρη­θούν οι α­ντι­δρά­σεις που έ­χει προ­κα­λέ­σει η πλη­ρο­φο­ρί­α – εκ­δού­λευ­ση.

Δεν πα­ρα­μέ­νει α­μέ­το­χος σε σκέ­ψεις και σχε­δια­σμούς ό­ταν του ζη­τη­θεί. Αλ­λά κι ό­ταν αυ­τό δεν συμ­βεί θα ε­πι­διώ­ξει να «ρί­ξει» διά­φο­ρες ι­δέ­ες. Προ­βάλ­λει και­νο­τό­μες α­πό­ψεις πά­ντα ό­μως ε­ντάσ­σο­ντας τες σε έ­να ευ­ρύ­τε­ρο σχε­δια­σμό του κρα­τι­κής υ­πη­ρε­σί­ας για την ο­ποί­α ερ­γά­ζε­ται. Μπο­ρεί να προ­βάλ­λει σαν ση­μα­ντι­κή πτυ­χή της συ­νω­μο­τι­κής δρά­σης και της ε­πα­να­στα­τι­κής βί­ας την σύγ­χυ­ση στον α­ντί­πα­λο. Βέ­βαια ε­δώ το ζή­τη­μα έ­χει πολ­λές ποι­κι­λί­ες. Για­τί η υ­πο­τι­θέ­με­νη σύγ­χυ­ση που θα προ­κλη­θεί στο κρά­τος, θα συμ­βεί και στους α­γω­νι­ζό­με­νους αν­θρώ­πους. Και γι’ αυ­τό ό­μως έ­χει υ­πάρ­ξει πρό­βλε­ψη. Οι μυ­η­μέ­νοι θα ξέ­ρουν, ά­ντε και κά­ποιοι α­πό τον πε­ρί­γυ­ρο. Δεν χρειά­ζε­ται ό­μως να γνω­ρί­ζουν και ό­λοι οι υ­πό­λοι­ποι. Η πα­ρα­νο­μί­α και ο συ­νω­μο­τι­σμός εί­ναι το προ­νο­μια­κό πε­δί­ο δρά­σης του χα­φιέ-πρά­κτο­ρα. Μέ­σα λοι­πόν σ’ αυ­τού του εί­δους το πε­ρί­γραμ­μα οι τυ­φλές και ά­σχε­τες βί­αιες ε­νέρ­γειες προ­κα­λούν στα σί­γου­ρα σύγ­χυ­ση, α­μη­χα­νί­α και σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις πα­νι­κό.

Η α­πο­διορ­γά­νω­ση και η α­να­σφά­λεια συ­μπο­ρεύ­ε­ται με τη διαρ­κή συλ­λο­γή πλη­ρο­φο­ριών, γε­γο­νός που τον κά­νει να κι­νεί­ται με ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρη ά­νε­ση.
Μέ­σα α­πό τους δαι­δα­λώ­δεις, πολ­λές φο­ρές, δρό­μους της συ­νω­μο­τι­κό­τη­τας μπο­ρεί να κα­λύ­πτει τα ί­χνη που θα τον α­πο­κά­λυ­πταν.

Ο κρα­τι­κός μη­χα­νι­σμός σ’ αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις δεν έ­χει λό­γους να α­νη­συ­χεί. Ό­λα εί­ναι υ­πό έ­λεγ­χο. Και μην νο­μί­σει κά­ποιος πως σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση ο χα­φιές πρά­κτο­ρας εί­ναι μέ­σα στο μη­χα­νι­σμό. Μπο­ρεί να εί­ναι έ­νας Μα­λι­νόφ­σκι στην Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή των Μπολ­σε­βί­κων αλ­λά και έ­νας Γιέβ­νο Ά­ζεφ που συμ­με­τέ­χει και ορ­γα­νώ­νει ε­κτε­λέ­σεις δια­κε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων του τσα­ρι­κού κα­θε­στώ­τος και ταυ­τό­χρο­να να κα­τα­δί­δει και να στέλ­νει στη Σι­βη­ρί­α ή στο ε­κτε­λε­στι­κό α­πό­σπα­σμα δυ­να­μι­κούς α­γω­νι­στές κι ε­πα­να­στά­τες.

Μπο­ρεί να έ­χει την με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή ε­πο­πτεί­α ε­νός μη­χα­νι­σμού μέ­σα α­πό έ­να πα­νί­σχυ­ρο όρ­γα­νο ό­πως η Κε­ντρι­κή ε­πι­τρο­πή ε­νός κόμ­μα­τος αλ­λά και να α­νή­κει σε έ­να ευ­ρύ κύ­κλο συ­νω­μο­τών που πραγ­μα­το­ποιούν ε­κτε­λέ­σεις αν­θρώ­πων του ε­κά­στο­τε κα­θε­στώ­τος. Εί­ναι δυ­να­τόν, α­κό­μη, να βρί­σκε­ται πο­λύ πιο μα­κριά α­πό αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις. Αρ­κεί να έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να ε­πο­πτεύ­ει και να δια­χει­ρί­ζε­ται τα πράγ­μα­τα και τις κα­τα­στά­σεις. Γι’ αυ­τό εί­ναι αρ­κε­τό να δια­θέ­τει μια θέ­ση στην πυ­ρα­μί­δα ή να εί­ναι ο ι­θύ­νων πα­ρά­γο­ντας ε­νός συ­στή­μα­τος τε­μνό­με­νων κύ­κλων που ό­ντας δι­κτυω­μέ­νοι δια­χει­ρί­ζο­νται μια σει­ρά α­πό πρα­κτι­κές και κι­νή­σεις μέ­σα στο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό χώ­ρο.

Εί­ναι πολ­λές οι πτυ­χές μιας τέ­τοιας δρα­στη­ριό­τη­τας που ό­μως δεν πλήτ­τει μό­νο την ό­ποια συ­νω­μο­τι­κή ορ­γά­νω­ση και δρά­ση. Οι προ­ε­κτά­σεις εγ­γί­ζουν συ­νο­λι­κά το χώ­ρο των α­γω­νι­ζό­με­νων αν­θρώ­πων. Άλ­λο­τε σε με­γά­λο βαθ­μό κι άλ­λο­τε σε μι­κρό­τε­ρο.

Σί­γου­ρα ό­μως δεν φεί­δο­νται τα υ­πο­κεί­με­να αυ­τού του εί­δους σε «ε­μπνεύ­σεις» και πρω­το­πό­ρες «ι­δέ­ες» που βα­σί­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο στο θυ­μι­κό και το θάρ­ρος κι ε­λά­χι­στα σε μια γνώ­ση, ε­μπει­ρί­α και α­νά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού γί­γνε­σθαι.

Ό­λα αυ­τά βέ­βαια α­πο­τε­λούν μέ­ρος μιας προ­σπά­θειας του κρά­τους για α­πο­διορ­γά­νω­ση των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων. Γι’ αυ­τό και οι α­ναρ­χι­κοί θα στέ­κο­νται πά­ντα α­ντί­θε­τοι έ­ως α­ντα­γω­νι­στι­κοί σε κά­θε ει­δι­κό­τη­τα και δια­χω­ρι­σμό, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο μά­λι­στα ό­ταν αυ­τά εκ­πο­ρεύ­ο­νται και στη­ρί­ζο­νται α­πό ή σε κά­ποιου εί­δους «κί­νη­μα».

Οι «εύ­κο­λες» λύ­σεις έ­χουν δο­κι­μα­στεί και α­πέ­τυ­χαν για­τί έ­γι­ναν εύ­κο­λα χώ­ρος δρά­σης των ε­χθρών της ε­λευ­θε­ρί­ας. Α­πέ­τυ­χαν για­τί α­πέ­συ­ραν α­πό τον κοι­νω­νι­κό α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να των αν­θρώ­πων ζω­ντα­νές δυ­νά­μεις και στη συ­νέ­χεια τις α­πο­στεί­ρω­σαν. Α­πέ­τυ­χαν για­τί υ­πάρ­χουν πιο εύ­κο­λες λύ­σεις…
Αλ­λά, θα ε­πα­νέλ­θου­με.

Η. Α.

(Δημοσιεύθηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘEΡΙΑΣ, φύλλο 81, Μάρτιος 2009)


www.anarchy.gr